Ο καιρός της λαψάνας

« Ένα όραμα χωρίς καθήκον είναι απλώς ένα όνειρο
Ένα καθήκον χωρίς όραμα είναι αγγαρεία.
Όμως, ένα όραμα κι’ ένα καθήκον μαζί
είναι η ελπίδα του κόσμου.»

Η φύση περίμενε τη βροχή. Ο σπόρος της Άνοιξης αναθάρρεψε. Ξύπνησαν οι πληροφορίες της ζωής. Ξεπετάχτηκαν τα πράσινα. Γέμισε ο τόπος ομορφιά και χρώματα. Ήρθε η Άνοιξη. Έχετε όμως προσέξει ότι το χρώμα της Κυπριακής Άνοιξης είναι το κίτρινο; Το κίτρινο στο σιμιλλούδι, στο ξινούδιν, στη λαψάνα. Ιδιαίτερα εφέτος κυριαρχεί το κίτρινο της λαψάνας. Κάποια ιδιοτροπία του καιρού ίσως, οι κατάλληλες συνθήκες στην κατάλληλη ώρα, και ορίστε το κίτρινο θαύμα. Ο τόπος γέμισε κατακλυσμιαία από το απόλυτο ζωντανό φανταχτερό κίτρινο της λαψάνας. Χάρμα οφθαλμών και αισθήσεων. Το όραμα χορεύει στα ακροπέταλλα των λαψάνων και των λαζάρων!
Όμορφος ο τόπος μας την Άνοιξη. Ευωδιάζει, λουλουδιάζει, γεμίζει χαμόγελα της Περσεφόνης. Όμως πέρα απ’ τους αγρούς της λαψάνας, το φόντο παραμένει μοχθηρό και μίζερο. Στο βάθος ο Πενταδάκτυλος, βουβός και μελαγχολικός, με καρφωμένη στην πλαγιά του τη σημαία του μίσους και με πληγωμένα τα πλευρά του, σηματοδοτεί το καθήκον. Είμαι σίγουρος πως οι λαψάνες κυριαρχούν στους κάμπους της Μεσαορίας, στολίζουν τους αγρούς στο Λευκόνοικο και λουλουδίζουν στις πλαγιές της Μύρτου. Είναι Άνοιξη και εκεί. Μια σκλαβωμένη Άνοιξη, που καρτερεί τη δικαίωση και την ελευθερία.
Όμως ποια ελευθερία; Αυτήν των άδικων ρατσιστικών περιορισμών της «ισότητας των δύο κοινοτήτων»; Της ίδιας ελευθερίας που επινοεί την σολομωνική της διχοτόμησης; Της ελευθερίας που θα γεννηθεί με παρθενογένεση και μέσα σε εποικοδομητική ασάφεια; Όσοι θα μου πουν ότι αυτά είναι όσα δεν αποδεχθήκαμε θα τους θυμίσω ότι υπάρχει η κοφίνα των «μή συμφωνηθέντων» που θα συμφωνηθούν στη διαδικασία του «πάρε-δώσε». Αυτό σημαίνει ότι ό,τι δεν δεχθήκαμε σήμερα είναι υποψήφια υποχώρηση στη διαδικασία του «πάρε-δώσε». Γιατί –τί διάολο- πάρε-δώσε θα είναι άμα δεν δώσουμε; Έπονται λοιπόν και άλλες υποχωρήσεις, επώδυνες και οδυνηρές. Εξάλλου έχουμε (η ηγεσία μας δηλαδή) αποδεχθεί την νομιμοποίηση 50 χιλιάδων εποίκων, τις «συνιστώντες πολιτείες», τις «διευρυμένες εγγυήσεις», την «εκ περιτροπής προεδρία», την μοιρασμένη 50-50 δικαστική εξουσία κτλ. Καθήκον μας, ως μαντατοφόροι της Άνοιξης, ως χελιδόνια της ελπίδας, δεν είναι να αποδεκτούμε τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής. Καθήκον μας είναι να μην νομιμοποιήσουμε το άδικο. Το χρωστάμε στο μέλλον. Στην Άνοιξη που μας ανήκει. Στα παιδιά μας.
Η Άνοιξη λοιπόν αναβάλλεται. Ο καιρός της λαψάνας είναι ο καιρός της ελπίδας και του καθήκοντος. Για να έχει ελπίδα αυτός ο όμορφος κόσμος. Για την Άνοιξη που μας ανήκει, εμάς και - κυρίως – στα παιδιά μας.