Τα δημοψηφίσματα μας

Σήμερα, θα συνεχίσουμε να μιλούμε για τη δυναμική του χρόνου στο Κυπριακό. Θα μιλήσουμε λοιπόν για άλλη μια «επιτυχία» της Κυπριακής πλευράς. Μια «επιτυχία» που θεωρείται «σύγκλιση». Ψάχνοντας βεβαίως λίγο το πράμα ανακαλύπτει κανείς – και ο έχων ελάχιστη κρίση – ότι αυτό που εμείς θεωρούμε «επιτυχία» και «σύγκλιση» ήταν προ ολίγων ετών, πρόταση των Τούρκων, «απαράδεκτη» και «απορριπτέα», αποδεκτή και προτιμητέα σήμερα από την Κυπριακή πλευρά. Έτσι οι Τούρκοι καταφέρνουν όχι μόνο να γίνονται αποδεκτές οι δικές τους θέσεις αλλά να υιοθετούνται από την Κυπριακή πλευρά, από την οποία ζητούν και ανταλλάγματα προκειμένου να δεχθούν τις δικές τους απαιτήσεις. Φοβερό. Αλλά πραγματικό, δυστυχώς.

Μιλώ για τα χωριστά, ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Όταν στις 25 Ιουλίου ανακοινώθηκε από τους δύο ηγέτες ότι συμφωνήθηκε πως η συμφωνημένη λύση θα τεθεί προς έγκριση σε ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα, οι περισσότεροι Κύπριοι πολιτικοί εκφράστηκαν με ανακούφιση μέχρι ενθουσιασμό για τη «σύγκλιση» αυτή.

Κάποιοι – ελάχιστοι ελπίζω – κακοφανίστηκαν ίσως. Βλέπετε έπαιζαν με την ιδέα να περάσει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων η συμφωνημένη λύση, υπολογίζοντας ότι η πλειοψηφία των δύο μεγάλων κομμάτων θα ήταν αρκούντως αρκετή να παρακάμψει τη λαϊκή βούληση. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησε στην απόρριψη της πρότασης των Οικολόγων για δημοψήφισμα στην περίπτωση της επικύρωσης της συνθήκης της Λισσαβώνας.

Οι ανόητοι δεν σκέφτηκαν ότι εάν η επικύρωση της συμφωνημένης λύσης γίνει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, το αντίστοιχο όργανο των Τουρκοκυπρίων θα ήταν ο παράνομος κοινοβουλευτικός θεσμός τους, που εμείς πασκίζουμε να μην αναγνωριστεί. Η συνομοσπονδία θα ήταν πλέον γεγονός (ή έστω η παρθενογένεση).

Όμως ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και με τα χωριστά δημοψηφίσματα. Οι δύο λαοί, χωριστά, εξασκούν το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης. Μάλιστα στον «Τουρκοκυπριακό λαό» (ήμαρτον πατρίδα μου) θα συμπεριληφθούν και οι Τούρκοι έποικοι. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό έγινε και το 2004. Ακριβώς έτσι είναι. Έγινε, και ήταν μέγα λάθος. Το οποίο αντί να το αντιγράψουμε οφείλουμε να μην το επαναλάβουμε. Ακόμα και Τουρκοκύπριοι πολιτικοί (π.χ. Αλπάυ Ντουρντουράν) αντέδρασαν κατά της λογικής των χωριστών δημοψηφισμάτων.

Εμείς όμως τί κάναμε; Θεωρήθηκε περίπου ως νίκη, η «σύγκλιση» το θέμα των δημοψηφισμάτων. Ψάχνοντας ανακαλύψαμε ότι τα χωριστά δημοψηφίσματα ήταν βασική εισήγηση του Ραούφ Ντεκτάς στις προτάσεις του στις 31 Αυγούστου 1998. Δέκα χρόνια μετά έγινε δική μας εισήγηση. Το χειρότερο όμως είναι ότι η αποδοχή από τον Ταλάτ της εισήγησης Ντεκτάς έγινε δεκτή με χαρά (τουλάχιστον) και βεβαίως συνοδευόμενη (προφανώς) από τα ανάλογα ανταλλάγματα (βλ. έναρξη συνολικών διαπραγματεύσεων). Αυτά, για μια ακόμα «επιτυχία» της ευέλικτης και διεκδικητικής πολιτικής. Και τα πιο ωραία, έπονται.

Αχ, κατακαημένη Τηλλυρία

Γράφω αυτό το σημείωμα γεμάτος οργή. Δικαιολογημένη. Γιατί θεωρώ ασυγχώρητη απρέπεια τα όσα ακούω τις τελευταίες μέρες να λέγονται κατά των συγχωριανών μου. Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ.

Όσους πνέουν τα μένεα κατά των κατοίκων Κάτω Πύργου που αποφάσισαν να μην επιτρέψουν στους εθνικιστές κουβαλητούς τη διέλευση για τα κατεχόμενα Κόκκινα δεν θα τους κρίνω γι’ αυτό που είναι, τί κάνουν και τί γράφουν. Τους κρίνω για την απύθμενη ασέβεια τους προς τους ανθρώπους της Τηλλυρίας. Σαράντα τέσσερα χρόνια αποκλεισμένοι και βασανισμένοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει τα πάθη του Χριστού. Σαράντα τέσσερα χρόνια να νομίζουν κάποιοι ότι μας κάνουν και χάρη όταν μας αποκαλούν «η ηρωική» ή «η ακριτική» Τηλλυρία. «Η Αγία Τηλλυρία» μας αποκάλεσε ο ποιητής. Διπλοβομβαρδισμένη από την Τουρκική αεροπορία (1964 – 1974). Βομβαρδίζεται σήμερα από τον πολιτικό αμοραλισμό και την ασπόνδυλη οσφυκαμψία όψιμων εχεφρόνων.

Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν μαζί μας πριν τέσσερα χρόνια όταν ξεκινούσαμε τον αγώνα για ελεύθερη διακίνηση στην Τηλλυρία (για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) επιστροφή στα λεηλατημένα χωριά μας (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) και αναζωογόνηση της κατακαημένης γης μας (της Κυπρίας γης).

Αλλά τότε ήταν άλλη κυβέρνηση.... Τώρα πρέπει να διαφυλακτεί το καλό κλίμα. Τότε η πίεση στρεφόταν στην Κυπριακή Κυβέρνηση, τώρα στρέφεται προς τον κατοχικό στρατό.

Θα έλεγε κανείς ότι πιστώνεται αυτή η αλλαγή ρόλων στις «θετικές» πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Τότε γιατί αυτός ο πανικός, ο θυμός, η κατακραυγή; Ακόμα λίγο να ζητηθεί η επέμβαση της μηχανοκίνητης μονάδας άμεσης δράσης, του στρατού, του ναυτικού και της... αεροπορίας. Γιατί η κινδυνολογία και η απειλή από τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο; Γιατί;

Δεν είμαστε εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα. Είμαστε μαζί τους. Άλλωστε αυτοί που θα διασχίσουν τον Κ. Πύργο την ερχόμενη Παρασκευή δεν είναι – στην πλειοψηφία τους – οι εξίσου αδικημένοι, προσφυγοποιημένοι και προδομένοι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι της περιοχής Τηλλυρίας. Οι περισσότεροι είναι κουβαλητοί εθνικιστές που συγκεντρώνονται από τον στρατό, την ΤΜΤ και τους «γκρίζους λύκους».

Η διέλευση των λεωφορείων από τον Κ. Πύργο, εξυπηρετεί τα παιχνίδια εξουσίας της Άγκυρας και δεν έχει και πολλή σχέση με την «ανθρωπιστική» πτυχή του θέματος. Εντούτοις, οι Τήλλυροι, ανέχονται αυτήν την προκλητική διέλευση – την εθνικιστική παρέλαση των λεωφορείων του μίσους – για αρκετά χρόνια. Φέτος αποφάσισαν να απαιτήσουν κάτι εντελώς λογικό: την παράλληλη συμβολική διέλευση λεωφορείων από τον Κ. Πύργο, μέσω του οδοφράγματος Λιμνίτη προς την εκκλησία του Άγιου Μάμα.

Πού είναι το παράλογο σ’ αυτήν την απαίτηση; Κι όμως. Πριν προλάβει να την απορρίψει ο Ταλάτ, την απέρριψε η κυβέρνηση και κάποιοι αρθρογράφοι και πολιτικοί.

Αχ, κατακαημένη Τηλλυρία. Προδομένη για 44 χρόνια τώρα. Μια γενιά χαμένη στην ρωγμή της ιστορίας. Προσκυνώ τα πάθη σου.