Φοβού του Δαναούς

“Tímeo Danaos et dora ferentes” (Βιργίλιος Λινειάδα II49) λατινικώς σημαίνει αυτό που λέμε σε πολλές περιπτώσεις σε απλά ελληνικά με τη γνωστή φράση «φοβού του Δαναούς και δώρα φέροντες» ή πιο απλά «φοβού τους Δαναούς». Λέγεται - κατά τον Μπαμπινιώτη - όταν συστήνεται να είμαστε επιφυλακτικοί και προσεκτικοί απέναντι σε προσφορές ακόμα και από ανθρώπους ή παράγοντες που υποτίθεται ότι δεν επιδιώκουν το κακό μας. Η ομηρική αναφορά σχετίζεται βεβαίως με το δούρειο ίππο. Το δώρο που πρόσφεραν οι Έλληνες – οι Δαναοί – στους Τρώες, όταν υποτίθεται ότι αποφάσισαν να τερματίσουν την πολιορκία τους. Δώρο που αποδείχθηκε θανάσιμο και καταστροφικό για τους Τρώες και την αγαπημένη τους πόλη, την Τροία. Θα μου πείτε πού θυμήθηκα σήμερα τους Δαναούς, τον Όμηρο και τον Βιργίλιο; Θα εξηγηθώ αμέσως, αφού σας προειδοποιήσω ότι δεν καταθέτω πολιτική άποψη και θέση, αλλά απλές επιφυλάξεις, ανησυχίες και ερωτηματικά.

Αναφέρομαι στο αποτέλεσμα της πρόσφατης επίσκεψης του Προέδρου Χριστόφια στην Αθήνα. Πολιτικά – όπως επιβάλλεται – όλοι χαιρετήσαμε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός αποδέχτηκε την εισήγηση για κάθοδο του στην Κύπρο και συνεδρίαση με το Εθνικό Συμβούλιο (ή μόνο με τους πολιτικούς αρχηγούς όπως θέλουν κάποιοι), αλλά και την ανακοίνωση για σύσταση υποστηρικτικής ομάδας ελλήνων νομικών εμπειρογνωμόνων.

Η συνεργασία με την Ελλάδα επιβάλλεται και είναι πάρα πολύ χρήσιμη. Ερωτώ όμως. Πού ήταν αυτή η συνεργασία τους μήνες πριν από το κρίσιμο ενταξιακό ραντεβού της Τουρκίας το Δεκέμβριο του 2009; Γιατί δεν έγινε αυτή η σύσκεψη Ελλάδας – Κύπρου πριν την έναρξη των απευθείας διαπραγματεύσεων, πριν από τις εντατικές και προπαντός πριν να βρεθεί μόνη η Κύπρος (κατ’ ακρίβεια ο Μάρκος Κυπριανού) να αγωνίζεται να περισώσει το «αλώβητο» της Κυπριακής αξιοπρέπειας; Θέλετε μόνο ένα απλό δείγμα της απουσίας της Ελλάδας από την κρίσιμη (και χαμένη) μάχη του Δεκέμβρη; Να σας πω αμέσως. Η Κύπρος με δήλωση της προειδοποίησε τους πάντες ότι θα αρνηθεί την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας για περαιτέρω έξι κεφάλαια. Μονομερώς! Η Ελλάδα πόσα κεφάλαια προειδοποίησε ότι θα «παγώσει»; Κανένα; Είναι η Ελλάδα απλά μια από τις υπόλοιπες 26 χώρες που παρακολουθούν την αγωνιώδη προσπάθεια της Κύπρου να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να εξαναγκάσει την Τουρκία να αποδεκτεί τα αυτονόητα και να επιτρέψει την επίτευξη μιας βιώσιμης και στοιχειωδώς δίκαιης λύσης στο Κυπριακό;

Πάμε παρακάτω. Συνάντηση κ. Παπανδρέου με την κυπριακή πολιτική ηγεσία βεβαίως θέλουμε και είναι καλό να γίνει. Όμως για ποιο λόγο; Για να ανταλλάξουμε απόψεις; Να γνωριστούμε; Να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας και μετά αυτός πίσω στην Αθήνα με τα ελλείμματα, τα χρέη και την οικονομική κρίση και εμείς πίσω στο τραπέζι των απευθείας συνομιλιών να συνεχίζουμε το ίδιο θέατρο του παραλόγου; Ερωτώ, δεν λέω να μην γίνει η σύσκεψη. Καλή και χρήσιμη θα ήταν βεβαίως εάν συνδυαστεί με τη χάραξη νέας πορείας στις διαπραγματεύσεις, επανατοποθέτηση του Κυπριακού και εφαρμογή δυναμικής πολιτικής και διεκδίκησης. Είναι έτοιμος ο κ. Παπανδρέου και η Ελλάδα, να αφιερώσουν χρόνο και χρήμα για να ασχοληθούν με το Κυπριακό; Να αφήσουν το Αθηναϊκό χάος και να πιάσουν τα καλντερίμια της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής και της Ρωσίας, όπως κάνουν οι Νταβούτογλου, Μπαγίς και Ερτογάν;

Τέλος, όσον αφορά τους εμπειρογνώμονες και τους Έλληνες νομικούς δεν έχω παρά να εκφράσω τη χαρά μου που επιτέλους κάποιοι παραδέχθηκαν ότι δεν κατέχουν όλη τη σοφία του κόσμου (ή της Κύπρου τουλάχιστον) και όλη τη γνώση περί των Συνταγμάτων και του Διεθνούς Δικαίου. Όμως διερωτώμαι γιατί δεν αξιοποιούνται οι Κύπριοι νομικοί και εμπειρογνώμονες, οι κατοικούντες «εν τη νήσω ταύτη» αλλά και εις την «αλλοδαπή»; Γιατί δεν αξιοποιούνται τα κόμματα και δεν εφαρμόζεται η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου για λειτουργία υποεπιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου; Μήπως δεν υπάρχουν και άλλοι «ειδικοί»; Ξεχνούν πως η εμπειρία μας από τα σκοτεινά χρόνια του 2002-2004, επί σχεδίου Ανάν, περί των εξ’ Ελλάδος νομικών δεν ήταν η καλύτερη;

Δεν θεωρώ ότι οι Δαναοί (φυλή των Ελλήνων ήταν κατά τον Όμηρο) μας προσφέρουν ένα δούρειο ίππο, αλλά καλού κακού θα συνιστούσα να μην κοιμόμαστε ήσυχοι τις νύκτες.

Όχι στο Ρωσοτουρκικό Πυρηνικό Εργοστάσιο

Το γεγονός ότι στη συνάντηση Ερτογάν – Πούτιν στη Μόσχα επιβεβαιώθηκε η πυρηνική συμφωνία Τουρκίας – Ρωσίας για την κατασκευή ρωσικού πυρηνικού εργοστασίου στην Τουρκία, παρά τις αντιδράσεις σε διεθνές και τοπικό επίπεδο, αποτελεί μια άκρως απογοητευτική εξέλιξη. Φαίνεται ότι οι ηγέτες των δύο χωρών δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους ούτε και την απόφαση Τουρκικού δικαστηρίου που κήρυξε πρόσφατα παράνομη την απόφαση για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Άκκουγιου.

Ως Οικολόγους μας ανησυχεί η υπογραφή αυτής της συμφωνίας για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου ακριβώς απέναντι από την Κύπρο. Είναι λυπηρό που η φίλη χώρα δεν έχει λάβει υπόψη της τις αντιδράσεις του παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος, των τούρκων, ελλήνων και κύπριων οικολόγων και στηρίζει τα πυρηνικά όνειρα της Τουρκίας.

Η κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών μπορεί να έχει εγκαταλειφθεί αλλά ο πυρηνικός εφιάλτης είναι ζωντανός. Η χρήση της πυρηνικής τεχνολογίας για παραγωγή ενέργειας επανέρχεται δυναμικά. Έχει αποδειχθεί όμως ότι η κατοχή πυρηνικής τεχνολογίας οδηγεί πολλά καθεστώτα στο δρόμο των πυρηνικών εξοπλισμών.

Όταν σήμερα η διεθνής κοινότητα ανησυχεί για την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων και την κατοχή τους από χώρες που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη (π.χ. Ινδία, Πακιστάν, Β. Κορέα, Ιράν) δεν πρέπει να ξεχνά ότι όλα ξεκίνησαν με την ανάπτυξη πυρηνικής τεχνολογίας σ’ αυτές τις χώρες στο όνομα της παραγωγής ενέργειας. Τελικά αποδείχθηκε ιστορικά ότι ο δρόμος προς την πυρηνική βόμβα περνά από τα εργοστάσια και τα εργαστήρια πυρηνικής ενέργειας.

Με άλλοθι το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι πυρηνικές υπερδυνάμεις επαναφέρουν στο προσκήνιο μια τεχνολογία που έχει κοστίσει στην ανθρωπότητα εκατομμύρια ζωές και έχει προκαλέσει μεγάλο οικονομικό κόστος.

Είναι φανερό πως το «θερμοκήπιο» είναι το πρόσχημα. H ουσία είναι ότι μια σειρά κυβερνήσεων θέλουν να αποδεσμευτούν από το πετρέλαιο, του οποίου οι αυξημένες τιμές και η προοπτική περιορισμού των αποθεμάτων δημιουργεί ανησυχίες. Ταυτόχρονα, με την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας στην οποία έχουν προβάδισμα (ή επιδιώκουν να μπουν δυναμικά), θέλουν να βρεθούν σε θέση υπεροχής, αποσπώντας και παράπλευρα στρατιωτικά οφέλη.

Η επαναβεβαίωση της πυρηνικής συμφωνίας Τουρκίας – Ρωσίας για την κατασκευή ρωσικού πυρηνικού εργοστασίου αποτελεί μία απόλυτα αρνητική εξέλιξη, που σηματοδοτεί την μόνιμη παρουσία της πυρηνικής απειλής στην περιοχή μας και μάλιστα στην πλέον επικίνδυνη μορφή της.

Με αυτή την απόφαση αναλαμβάνεται ένα τεράστιο ρίσκο για το Περιβάλλον, την Ειρήνη και την ίδια την Ανθρώπινη ζωή σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.

Η κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Άκκουγιου φέρνει τον πυρηνικό εφιάλτη μέσα στο σπίτι μας. Η εξαιρετικά επικίνδυνη (σεισμογενής) περιοχή της Νότιας Μικράς Ασίας, τα προβλήματα ασφάλειας της περιοχής, η έλλειψη εμπειρίας και τεχνογνωσίας κλπ κλπ, καθιστούν τα σχέδια για το πυρηνικό εργοστάσιο της Τουρκίας στο Άκκουγιου τη μεγαλύτερη απειλή για τη ζωή και την ασφάλεια των λαών της περιοχής μας.

Επειδή ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ και επειδή η πυρηνική ενέργεια αποτελεί εκρηκτική απειλή όχι μόνο για την υγεία και το περιβάλλον, αλλά και για την ίδια τη δημοκρατία καλούμε την Κυπριακή Κυβέρνηση να παρέμβει με κάθε τρόπο προς αποφυγή της ανέγερσης πυρηνικού εργοστασίου στην Τουρκία.

Αυτή η ενέργεια ναρκοθετεί το μέλλον των λαών της περιοχής για τους επόμενους αιώνες, ενώ δημιουργεί δυνατότητες στην Τουρκία να εξελιχθεί σε πυρηνική δύναμη (κάτοχο πυρηνικών όπλων). Δυστυχώς η ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση για άλλη μια φορά πιάστηκαν στον ύπνο.

Εκφράζουμε μεγάλο σεβασμό προς τη φίλη Ρωσία και το λαό της που στήριξαν με συνέπεια τον αγώνα της Κύπρου, αλλά η ενέργεια αυτή πρέπει να προβληματίσει τις κυβερνήσεις των δύο χωρών και να προχωρήσουν σε αποτρεπτικές ενέργειες και διαβήματα.