Στις όχθες του Γουάτι Γάζα κλαίει η συνείδηση μου. Κλαίει, και τα δάκρυα της σμίγουν μ’ αυτό το ποτάμι που ρέει νότια της πολιτείας της Γάζας. Ο ποταμός Γουάτι Γάζα είναι απλά ένας χείμαρρος που τροφοδοτείται από τα λύματα των προσφυγικών συνοικισμών. Γίνεται έλος λίγο πριν καταλήξει στη θάλασσα της Μεσογείου. Η κοινή μας θάλασσα, η θάλασσα που μας ενώνει και μας χωρίζει.
Ξέρετε ότι η Κύπρος βρίσκεται πιο κοντά στη Γάζα παρά στην Αθήνα. Κι όμως νιώθουμε το δράμα που κλιμακώνεται στο διπλανό δωμάτιο του κοινού μας σπιτιού σαν να είναι υπόθεση μακρινή και αδιάφορη.
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από εμάς, βγήκαν στους δρόμους. Διαμαρτυρήθηκαν. Στάθηκαν συμπαραστάτες στις δίκαιες αντιδράσεις των Παλαιστίνιων που ζουν στην Κύπρο. Πόσοι όμως από εμάς; Και για πόσο;
Εκτός ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων – όπως τους ακτιβιστές των εθελοντών γιατρών Κύπρου – οι υπόλοιποι απ’ εμάς εκφράσαμε τη συμπαράσταση μας εκ του ασφαλούς. Η πλειοψηφία, αν και εφόσον δεν παρασύρθηκε απ’ την προπαγάνδα των δυτικών διεθνών πρακτορείων ειδήσεων – εξέφρασε τη συμπαράσταση της εντελώς νοερά, από την πολυθρόνα μας.
Στις όχθες του Γουάτι Γάζα πριν από πέντε χρόνια φυτέψαμε 300 δενδρύλλια μαζί με την Ελένη Θεοχάρους, μαζί με Κύπριους και Παλαιστίνιους ακτιβιστές. Τα δεντράκια ξεριζώθηκαν, οι Παλαιστίνιοι φίλοι μας κανείς δεν ξέρει εάν επιβίωσαν των συγκρούσεων. Ακούς τους αριθμούς – τόσοι νεκροί, τόσοι τραυματίες – και διερωτάσαι: Άραγε να ήταν και ο Αχμέτ, άραγε να ήταν και ο Τζαμάλ. Οι αριθμοί βλέπετε δεν είναι απρόσωποι. Έχουν σάρκα και οστά. Έχουν αίμα. Έχουν ζωή και ψυχή. Έχουν πρόσωπο. Δύο μάτια μεγάλα και ένα χαμόγελο που διψά για ζωή.
Είναι σίγουρο πως η στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ θα προκαλέσει περισσότερα θύματα ιδιαίτερα ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό και όχι μόνο στην Παλαιστίνη. Οι νεκροί αποτελούν το λίπασμα του πολέμου. Η αντίδραση των θυμάτων αναμένεται να είναι σκληρή, διαρκής και επώδυνη για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η εισβολή του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας αποτελεί παραβίαση των συμφωνιών ειρήνευσης στην ταραγμένη Παλαιστίνη. Με την εισβολή του Ισραήλ καταστρέφεται το μόνο επίτευγμα της ειρηνευτικής διαδικασίας που ήταν η αποχώρηση του στρατού και των εποίκων από τη λωρίδα της Γάζας. Η ειρήνη απομακρύνεται και το φάσμα του πολέμου απλώνεται σε ολόκληρη την περιοχή μας. Ας θυμηθούμε ότι μόλις πριν δύο χρόνια από παρόμοιο περιστατικό προκλήθηκε ο πόλεμος στο νότιο Λίβανο. Με την επίθεση στη Γάζα το Ισραήλ άνοιξε την πόρτα του πολέμου και οι συνέπειες αυτής της εγκληματικής πράξης είναι απρόβλεπτες.
Δυστυχώς η διοίκηση Μπους στην τελευταία της πράξη επιβεβαιώνει τον αρπακτικό της χαρακτήρα ενώ ο εκλεγεγμένος πρόεδρος Ομπάμα χρεώνετε με την ένοχη σιωπή του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να ισορροπήσει τις καταστάσεις και την ανισόρροπη επιθετικότητα του Ισραήλ.
Στις όχθες του Γουάτι Γάζα θα περπατήσω ξανά. Τα παιδιά δεν θα κοιτάνε στον ουρανό με αγωνία θανάτου. Οι νέοι θα ερωτεύονται τις νέες κι όχι το θάνατο και την εκδίκηση. Τα δεντράκια μας Ελένη, θα ξαναφυτευτούν. Έτσι πρέπει να γίνει, και έτσι θα γίνει.
Ξέρετε ότι η Κύπρος βρίσκεται πιο κοντά στη Γάζα παρά στην Αθήνα. Κι όμως νιώθουμε το δράμα που κλιμακώνεται στο διπλανό δωμάτιο του κοινού μας σπιτιού σαν να είναι υπόθεση μακρινή και αδιάφορη.
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από εμάς, βγήκαν στους δρόμους. Διαμαρτυρήθηκαν. Στάθηκαν συμπαραστάτες στις δίκαιες αντιδράσεις των Παλαιστίνιων που ζουν στην Κύπρο. Πόσοι όμως από εμάς; Και για πόσο;
Εκτός ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων – όπως τους ακτιβιστές των εθελοντών γιατρών Κύπρου – οι υπόλοιποι απ’ εμάς εκφράσαμε τη συμπαράσταση μας εκ του ασφαλούς. Η πλειοψηφία, αν και εφόσον δεν παρασύρθηκε απ’ την προπαγάνδα των δυτικών διεθνών πρακτορείων ειδήσεων – εξέφρασε τη συμπαράσταση της εντελώς νοερά, από την πολυθρόνα μας.
Στις όχθες του Γουάτι Γάζα πριν από πέντε χρόνια φυτέψαμε 300 δενδρύλλια μαζί με την Ελένη Θεοχάρους, μαζί με Κύπριους και Παλαιστίνιους ακτιβιστές. Τα δεντράκια ξεριζώθηκαν, οι Παλαιστίνιοι φίλοι μας κανείς δεν ξέρει εάν επιβίωσαν των συγκρούσεων. Ακούς τους αριθμούς – τόσοι νεκροί, τόσοι τραυματίες – και διερωτάσαι: Άραγε να ήταν και ο Αχμέτ, άραγε να ήταν και ο Τζαμάλ. Οι αριθμοί βλέπετε δεν είναι απρόσωποι. Έχουν σάρκα και οστά. Έχουν αίμα. Έχουν ζωή και ψυχή. Έχουν πρόσωπο. Δύο μάτια μεγάλα και ένα χαμόγελο που διψά για ζωή.
Είναι σίγουρο πως η στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ θα προκαλέσει περισσότερα θύματα ιδιαίτερα ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό και όχι μόνο στην Παλαιστίνη. Οι νεκροί αποτελούν το λίπασμα του πολέμου. Η αντίδραση των θυμάτων αναμένεται να είναι σκληρή, διαρκής και επώδυνη για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η εισβολή του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας αποτελεί παραβίαση των συμφωνιών ειρήνευσης στην ταραγμένη Παλαιστίνη. Με την εισβολή του Ισραήλ καταστρέφεται το μόνο επίτευγμα της ειρηνευτικής διαδικασίας που ήταν η αποχώρηση του στρατού και των εποίκων από τη λωρίδα της Γάζας. Η ειρήνη απομακρύνεται και το φάσμα του πολέμου απλώνεται σε ολόκληρη την περιοχή μας. Ας θυμηθούμε ότι μόλις πριν δύο χρόνια από παρόμοιο περιστατικό προκλήθηκε ο πόλεμος στο νότιο Λίβανο. Με την επίθεση στη Γάζα το Ισραήλ άνοιξε την πόρτα του πολέμου και οι συνέπειες αυτής της εγκληματικής πράξης είναι απρόβλεπτες.
Δυστυχώς η διοίκηση Μπους στην τελευταία της πράξη επιβεβαιώνει τον αρπακτικό της χαρακτήρα ενώ ο εκλεγεγμένος πρόεδρος Ομπάμα χρεώνετε με την ένοχη σιωπή του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να ισορροπήσει τις καταστάσεις και την ανισόρροπη επιθετικότητα του Ισραήλ.
Στις όχθες του Γουάτι Γάζα θα περπατήσω ξανά. Τα παιδιά δεν θα κοιτάνε στον ουρανό με αγωνία θανάτου. Οι νέοι θα ερωτεύονται τις νέες κι όχι το θάνατο και την εκδίκηση. Τα δεντράκια μας Ελένη, θα ξαναφυτευτούν. Έτσι πρέπει να γίνει, και έτσι θα γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου