Το χώμα περιμένει τη βροχή

«Τίποτα, τίποτα δεν τελείωσε ακόμα .
Τίποτα, τίποτα δεν έχει ξεχαστεί
Τίποτα, τίποτα δεν τελείωσε ακόμα
Το χώμα περιμένει τη βροχή»
Χοντρές βαριές οι σταγόνες της βροχής σημαδεύουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου, καθώς από το ράδιο ξεχύνονται οι νότες της νοσταλγικής μπαλάντας. Αναγνωρίζω τον ήχο και το στίχο. Είναι από τις «τρύπιες σημαίες» την τελευταία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των αδελφών Κατσιμίχα. Αυτού του απίθανου δίδυμου που σφράγισε ιδεολογικά και ψυχικά τη νιότη μου. Το τραγούδι μιλά για την Κερύνεια, έχει τίτλο «Κερύνεια» και θυμίζει την Κερύνεια όπου ο Χάρης και ο Πάνος έζησαν παιδιά. «Ξέρω τα καλοκαίρια σου, θυμάμαι τους χειμώνες, θυμάμαι και της άνοιξης τις μυστικές κρυψώνες.»
Ένοιωσα πέρα από το συννεφιασμένο βουνό του Πενταδάκτυλου, την σκλαβωμένη πόλη να μας κοιτά όλους εμάς- όλους εμάς που τρέχουμε τώρα στους βρεγμένους δρόμους της πρωτεύουσας μέσα στις αστραφτερές μας λιμουζίνες – με τα φωτεινά της μάτια δακρυσμένα. Ίσως και να είναι πολύ θυμωμένη η Κερύνεια μας, με τα καμώματα μας.
Έχουμε χίλιες δύο δικαιολογίες. Τα παιδιά μας πρέπει να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο, το πιο ακριβό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος για μια θέση στην τράπεζα ή το δημόσιο. Η κόρη χρειάζεται την σπιταρόνα για να παντρευτεί. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, γέμισε ο τόπος δίμετρες γυναικάρες από το ξανθό γένος. Χρειαζόμαστε και διακοπές στη Θαϊλάνδη και στο Μπουκέ. Η λιμουζίνα πρέπει να αλλάζει μοντέλο κάθε δύο χρόνια. Είπαμε, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Έχουμε και την φιλιπινέζα του παππού. Χάσαμε στο χρηματιστήριο κτλ κτλ.
Η γη μας, η κληρονομιά μας γίνεται εύκολη λεία στην αχόρταγη καταναλωτική μανία. Αφού ξεπουλήθηκε η μισή Κύπρος (βλέπε Λεμεσός, Παραλίμνι, Αγ. Νάπα, Μενεού, Ορόκλινη, Πέγεια κτλ) ήρθε η ώρα της κατεχόμενης γης μας. Την θεωρούν κάποιοι χαμένη από χέρι. Μα και χαμένη να μην είναι, το ρευστό χρειάζεται τώρα και όχι μετά. Κάποτε, ήταν αξία να διατηρείς την περιουσία που σου άφησαν οι γονείς σου και να την αβγατεύεις. Τώρα, είναι μαγκιά να καταφέρνεις να «ξεφορτωθείς» την κληρονομιά των προγόνων σου. Τα ξεροβούνια, τα παλιοχώραφα, τα παλιάμπελα κοκ. Ένα ολόκληρο νησί FOR SALE.
Δικαίωμα είναι μας λένε, αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο. Είναι λένε δικαίωμα του καθενός μας, και δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς, να πωλήσουμε την κληρονομιά μας και να γίνουμε ακτήμονες. Πάει ο καιρός που οι δουλοπάροικοι επαναστατούσαν για να έχουν το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Εμείς (ή μάλλον κάποιοι από εμάς) το ανταλλάσσουν με ένα ρόλεξ και μια BMW. Η γη – που δεν έχει κρικέλια κύριε Σεφέρη – έχει λεφτά για κατανάλωση. Από ιδιοκτήτες γινόμαστε καταναλωτές.
Κι’ όμως, τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Το χώμα περιμένει τη βροχή. «Το πλοίο που κοιμήθηκε αιώνες στην καρδιά σου, θ’ ανοίξει πάλι τα πανιά μια μέρα γιορτινή, θα τραγουδάνε στ’ άλπουρα οι ναύτες τ’ όνομα σου και θα λυθούν σαν κάποτε τα αρμυρά μαλλιά σου» Κερύνεια μου.

Γιώργος Περδίκης