Μια ενδιαφέρουσα ζωή

Πήγα να δω το νέο έργο που ανεβάζει το θέατρο ΕΠΙΓΟΝΟΙ στην Αγλαντζιά. Πρόκειται για το έργο του Β. Κατσικονούρη «ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ». Εκείνη τη νύκτα στις ειδήσεις για τρίτο συνεχές βράδυ πρώτη είδηση ήταν οι καταπληκτικές καταγγελίες του Ατίλα Ολγκάτς για τις δολοφονίες αιχμαλώτων από τους Τούρκους εισβολείς το ’74. Ο φόρτος ψυχής, ασήκωτος. Τα δάκρυα, ώριμα στην άκρη των αδένων. Εντούτοις, το έργο δεν μπορεί να ταξινομηθεί σε εκείνες τις δακρύβρεχτες προσεγγίσεις στο δράμα της Κύπρου, στο έγκλημα της εξαφάνισης των αιχμαλώτων πολέμου, στο πόνο των συγγενών αγνοουμένων. Είναι κι αυτό, αλλά όχι μόνο.

Ο κ. Κατσικονούρης παίρνει ως αφορμή το θέμα των αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας και συγγράφει με αριστουργηματική πολιτικοκοινωνική ηθογραφία. Το έργο δεν είναι Κυπριακό (μόνο). Το έργο είναι παγκόσμιο, κλασικό και διαχρονικό. Μην πάτε να το δείτε όσοι θέλετε απλά να κλάψετε για το δράμα των Κυπρίων αγνοουμένων και των οικογενειών μας. Να πάτε και να κλάψετε για την «ενδιαφέρουσα ζωή» μας, που χάνεται και σβήνει, χωρίς να λαμπαδιάσει και να φωτίσει την εφήμερη ύπαρξη μας. Ωμά, ξεκάθαρα, τσεκουράτα, ξεγυμνώνει το σύγχρονο σύστημα αξιών, αποκαλύπτει το απάνθρωπο στοιχείο στη νέα τάξη πραγμάτων και τη σαθρότητα και μοχθηρία του συστήματος σε κάθε επίπεδο, προσωπικό και συλλογικό. Είναι μια σπουδή πάνω στην αξία των αξιών, στην πρακτική χρήση των ονείρων, του οράματος και των άλλων «μη βλεπόμενων» της μνήμης και της ιστορίας. Ο αγνοούμενος αδελφός (υπαρκτός απών) κυριαρχεί με την απουσία του στο έργο, ενώ παράλληλα η «μικρή εσκιμώα» (ανύπαρκτη παρούσα), αποχωρεί απ’ τη σκηνή του έργου μέσα στο αίμα και τον πόνο.

Συγκλονιστική η παρουσία του Θωμά Γκάγκα και αξιοπρεπής ερμηνεία των ρόλων από την Ηλέκτρα Φωτιάδη και Έλενα Δημητρίου. Ως σύνολο μα και ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά, παρέσυραν τον θεατή σε μια βιωματική ανεπανάληπτη εμπειρία. Συγχαρητήρια στο θέατρο ΕΠΙΓΟΝΟΣ, στο Φώτη Φωτιάδη και τον Κατσικονούρη και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης.

Προτείνω όλοι να πάτε να το δείτε. Ιδιαιτέρως το συστήνω στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ (να πάνε σε δύο δόσεις, το θέατρο είναι μικρό) και σε κάθε ένα σύγχρονο αριστερό. Γιατί; Γιατί το έργο καταγράφει το καθήκον της Αριστεράς σήμερα, που δεν είναι βεβαίως να διαχειρίζεται το σύστημα αλλά να το ανατρέψει. Με τη φωτιά. Με αφετηρία τη μνήμη και το χρέος και αποκορύφωμα το καθαρτικό παρανάλωμα της θυσίας.


Γιώργος Περδίκης