Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Τίποτα δεν πάει χαμένο

Διάβασα κάπου ότι τίποτα δεν πάει τελικό χαμένο, ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως τέτοιο. Γράφτηκε και ένα ωραίο συγκινητικό τραγούδι με μουσική του Μάνου Λοΐζου «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη του ζωή». Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως, ο αγώνας γι’ αυτό το «τίποτα» να στηρίζεται σε αρχές και αξίες.

Όταν λοιπόν πριν από πολλά χρόνια ως βουλευτής των Οικολόγων αντέταξα σφοδρή αντίδραση στην σκανδαλώδη αλλαγή χρήσης της αρδευόμενης γεωργικής περιοχής ανατολικά της Πάφου και τη μετατροπή της σε δήθεν «ζώνη ειδικών αναπτύξεων» δεν περίμενα και πολλά πράγματα. Ήξερα ότι τα έβαλα με μεγάλα συμφέροντα. Μια γεωργική περιοχή προβλήθηκε ως ιδιοκτησία μια αναπτυξιακής εταιρείας ενταγμένης στο Χρηματιστήριο η οποία σχεδίαζε – χωρίς καμμιά άδεια – να αναπτύξει εκεί μια νέα πόλη, την Νεάπολη, με εκατοντάδες οικιστικές και εμπορικές μονάδες προς πώληση ή εκμετάλλευση. Θυμάμαι ότι ένας πρόχειρος υπολογισμός τότε κατέληξε ότι το σύνολο του έργου θα είχε έσοδα για τους επενδυτές της τάξης των 500 εκατομμυρίων λιρών. Ήταν μια από τις λίγες φορές στη μέχρι σήμερα πολιτική μου δράση που πέρασε από το μυαλό μου ο κίνδυνος μιας τρομοκρατικής ενέργειας εναντίον μου ή της οικογένειας μου. Θυμάμαι πως κοίταζα κάθε πρωί κάτω από το αυτοκίνητο με τη σκέψη ότι «για 500 εκατομμύρια λίρες ακόμα και εγώ μπορεί να έβαζα μια βόμβα».

Λίγοι ήταν αυτοί που με υποστήριξαν, σε τοπικό ή παγκύπριο επίπεδο. Στη Βουλή έμεινα σχεδόν μόνος και το θέμα εκκρεμεί έκτοτε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου χρειάστηκε να απευθυνθώ σε αρκετές περιπτώσεις στον ίδιο αλλά και στους υπουργούς εσωτερικών (Χρίστου, Συλικιώτη, Πατσαλίδη).

Γράφτηκαν πολλές επιστολές, έγιναν συναντήσεις, επαφές, άρθρα κλπ κλπ. Από ένα στάδιο και μετά η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων για μια ορθολογιστική ανάπτυξη, αφού χάθηκε η μάχη για διατήρηση του συνόλου της περιοχής ως πνεύμονα πρασίνου. Το τελικό αποτέλεσμα νομίζω με έχει δικαιώσει. Αυτό το «τίποτε» τελικά είχε μια αξία. Διάβασα λοιπόν πρόσφατα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ το εξής πολύ διαφωτιστικό σημείωμα από τον κ. Νάνο:

«Αρχικά επρόκειτο για μια αρδευόμενη γεωργική έκταση που είχε αποκτήσει παλαιότερα ο όμιλος και είχε ενταχθεί σε οικιστική - τουριστική ζώνη το 2004, με συντελεστές δόμησης που αρχίζουν από 45% και φθάνουν μέχρι και 80%, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που είχε υιοθετηθεί για τις ειδικές αναπτύξεις.

Τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν μεικτή οικιστική και εμπορική ανάπτυξη. Στόχος του ομίλου είναι να δημιουργήσει το μεγαλύτερο επιχειρηματικό και εμπορικό πάρκο της Κύπρου. Στις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί από το κράτος για την ανάπτυξη της Νεάπολης περιλαμβανόταν η δημιουργία νοσοκομείου - ιατρικού κέντρου, υψηλών προδιαγραφών καθώς και πανεπιστημίου δυναμικότητας 3.000 φοιτητών.

Για το νοσοκομείο ο όμιλος είχε υπογράψει συνεργασία με το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Pittsburgh. Ως προπομπό αυτής της ανάπτυξης ο όμιλος είχε αγοράσει στην Πάφο την ιδιωτική κλινική Ίασις που βρίσκεται απέναντι από την περιοχή της Νεάπολης.

Όπως είχε αναφερθεί κατά την παρουσίαση της συνεργασίας με το Pittsburgh αρχικά, το ιατρικό κέντρο θα λειτουργούσε με την ανάληψη της διεύθυνσης του ήδη υπάρχοντος 36κλινου ιδιωτικού νοσοκομείου Ίασις, μέχρι να ολοκληρωθεί το νέο νοσοκομείο δυναμικότητας 100 κλινών.

Η ανοικοδόμηση του κέντρου υγείας προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε δεύτερο στάδιο.

Το κέντρο, υπό τη διεύθυνση του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Pittsburgh, θα προσφέρει εξειδικευμένες υπηρεσίες, όπως οι μεταμοσχεύσεις, η ογκολογία, η καρδιολογία, η μικροχειρουργική, η αισθητική χειρουργική και η ορθοπεδική. Προς την κατεύθυνση εκπλήρωσης των προϋποθέσεων που είχαν τεθεί για την ανάπτυξη της Νεάπολης.

Ο όμιλος είχε αγοράσει και το ξενοδοχείο Θεοφανώ το οποίο μετέτρεψε σε εκπαιδευτικό κέντρο όπου από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο της Νεάπολης
».

Επιπρόσθετα πληροφορούμαι ότι ένα μεγάλο μέρος της έκτασης γύρω στις 30% θα κρατηθεί ως χώρος πρασίνου.

Όπως έχω δηλώσει σε πολλές περιπτώσεις – και στη Βουλή – από την ώρα που η Πολιτεία αποφάσισε να μετατρέψει μια γεωργική ολοπράσινη έκταση, μεταξύ των Δήμων Πάφου και Γεροσκήπου, σε αστικό χώρο το λιγότερο που έπρεπε να εξασφαλιστεί είναι να τηρηθούν όλες οι προϋποθέσεις που αφορούν το δημόσιο συμφέρον π.χ. το νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο, το πάρκο.

Έχω την εντύπωση ότι αυτές οι προϋποθέσεις έχουν σε ικανοποιητικό βαθμό τηρηθεί. Εναπόκειται στην αξιοπιστία της Πολιτείας αλλά και των επενδυτών να διατηρηθούν στο διηνεκές για το καλό της Πάφου και της Κύπρου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: