Οικολογία και Κυπριακό

Κάποιοι – καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετοι – κάποτε επανέρχονται στο ερώτημα: «Μα, τί σχέση έχει η Οικολογία με το Κυπριακό;».

Για μένα το θέμα είναι λυμένο από καιρό, κατά τρόπο τελεσίδικο. Η Οικολογία ως επιστήμη ασχολείται με τους κανόνες της Φύσης, τις αλυσίδες ζωής, τις τροφικές πυραμίδες, τα οικοσυστήματα μέσα στα οποία επιβιώνουν τα είδη της χλωρίδας και της πανίδας. Η Πολιτική Οικολογία μεταφέρει τις αρχές της βιωσιμότητας και του σεβασμού των κανόνων της Φύσης, στις ανθρώπινες κοινότητες και οικοσυστήματα.

Όπως λοιπόν η Φύση λειτουργεί στη βάση κανόνων της φυσικής τάξης, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες πρέπει να λειτουργούν στη βάση κανόνων και αξιών. Αυτές οι αξίες και κανόνες είναι καταγραμμένοι σε ότι λέμε αρχές της φυσικής δικαιοσύνης, αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού και διεθνές δίκαιο.

Ερχόμαστε λοιπόν στο Κυπριακό. Αν αποδεχθούμε (και έτσι είναι) ότι είναι κυρίως πρόβλημα καταπάτησης των κανόνων, των νόμων και των ανθρώπινων αξιών, τότε η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι απλή: Η Πολιτική Οικολογία οφείλει να τοποθετηθεί στην περίπτωση του Κυπριακού και να προτείνει άρση της αδικίας, επαναφορά της φυσικής τάξης πραγμάτων και σεβασμό στις ανθρώπινες (φυσικές) αξίες. Επιπλέον οφείλει να καταθέσει προτάσεις που να είναι βιώσιμες και λειτουργικές, άρα προφανώς, σύννομες και συμβατές με τις πιο πάνω αξίες και κανόνες.

Όταν διατυπώνω αυτές τις αλήθειες κάποιοι ενοχλούνται και με κατηγορούν ως «αντιομοσπονδιακό». Προφανώς αναφέρονται στην «επιδιωκόμενη λύση» (όπως λέει η πολιτική μας ηγεσία). Κατά τους αρχηγούς μας, το σύνθημα «η λύση είναι μία, η ομοσπονδία» δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και όποιος «αφελής» τολμήσει να διατυπώσει έστω και επιφύλαξη (όπως εκείνο το «μα ο αυτοκράτορας είναι γυμνός») κινδυνεύει να χαρακτηριστεί προδότης και επικίνδυνος ταραχοποιός.

Πέρα από τα συνθήματα όμως οφείλουμε να δούμε την αλήθεια, κατάματα.

Για μένα η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο.) δεν είναι στόχος ούτε σκοπός. Είναι αποτέλεσμα οδυνηρού συμβιβασμού της λογικής, της δικαιοσύνης και της φυσικής τάξης, με τη βία και το άδικο που παρήγαγε η εισβολή, το εθνικό ξεκαθάρισμα και ο διαχωρισμός που η Τουρκία επέβαλε μετά το προδοτικό πραξικόπημα. Αποτελεί επικίνδυνο πολιτικό ολίσθημα η αναγωγή της Δ.Δ.Ο, σε επιδιωκόμενη λύση, σε διακύβευμα και ιδεατό. Η Δ.Δ.Ο. μπορεί να γίνει αποδεκτή ως κάποια βιώσιμη και στοιχειωδώς δίκαιη λύση μόνο μέσω αυστηρών προϋποθέσεων που να την απομακρύνουν από την συνομοσπονδία και να την μετατρέπουν σε ένα σύστημα εσωτερικής οργάνωσης μιας μικρής χώρας.

Αν σε αντίθεση με τις οικολογικές πραγματικότητες της Κύπρου επιμένουμε στη Δ.Δ.Ο., ως το μόνο πλαίσιο λύσης, με τη δικαιολογία ότι είναι το αποδεκτό και από κάποιους προοδευτικούς Τουρκοκύπριους – που όλο και λιγοστεύουν – και τη διεθνή κοινότητα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία και προϋποθέσεις που πρέπει να χαρακτηρίζουν τη λύση του Κυπριακού:

·              Η λύση πρέπει να προνοεί ένα κράτος, με μία και μοναδική διεθνή προσωπικότητα, ένα λαό και μία ιθαγένεια, μία ενιαία οικονομία, κοινωνία και οικοσύστημα, δίκαιη εκπροσώπηση των εθνικών κοινοτήτων στα συλλογικά όργανα διοίκησης σε ένα κράτος δικαίου, σύστημα δικαιοσύνης βασισμένο στις ευρωπαϊκές αρχές και τους μηχανισμούς ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

·              Η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων είναι απαραίτητο να γίνει πριν από τη λύση. Επιβάλλεται η κατάργηση όλων των ξένων εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και των Βρετανικών Βάσεων.

·              Λυδία λίθος της λύση του Κυπριακού αποτελεί η κατοχύρωση του δικαιώματος όλων των προσφύγων – Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων – να επιστρέψουν στις εστίες τους.

·              Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου. Ως θέμα αρχής λοιπόν κανένας Τούρκος έποικος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί πριν από τη λύση του Κυπριακού ή μέσα από τις πρόνοιες της συμφωνίας.

·              Ο γεωγραφικός διαχωρισμός των Κυπρίων με βάση την καταγωγή ή τη θρησκεία, όπως προβλέπουν τα σχέδια των ξένων (π.χ. Γκάλι, Ανάν), δεν μπορεί να στηρίξει μια ειρηνική προοπτική για την Κύπρο και την περιοχή και συνεπώς δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων αλλά μόνο τα σχέδια της Τουρκίας.

·              Τέλος ο σεβασμός των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών, η αξιοπρέπεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία και η κατάργηση κάθε ξένης επέμβασης και επιβουλής είναι κύρια και απαραβίαστα στοιχεία της οικολογικής προσέγγισης της λύσης του Κυπριακού προβλήματος.

Η πολιτική Οικολογία προτείνει μια δίκαιη και αρμονική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Δικαιούμαστε μια δίκαιη βιώσιμη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους του τόπου μας, συνεπώς μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Εγκαίνια έκθεσης με Χριστουγεννιάτικα χειροποιήματα

Ρατσιστές vs Ρατσιστές

Ήταν από καιρό που εμφανίστηκε το πρόβλημα. Υπόβοσκε και σιγόβραζε. Ήταν οι παρεμβάσεις από τους πολίτες στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, όταν «ανοίγουν οι γραμμές». Ήταν οι επιστολές στις εφημερίδες, ανώνυμες και επώνυμες. Μετά άρχισαν να δημιουργούνται ομάδες πολιτών. Σε ορισμένες συμμετέχουν και «σοβαροί» άνθρωποι, λογοτέχνες, πανεπιστημιακοί, πρώην αξιωματούχοι της πολιτείας. Έντιμοι άνθρωποι. Στο τέλος ήρθαν και οι... σφήκες. Οι μελανοχιτώνες. Αυτοί που δεν μένουν στα λόγια. Όπως συμβαίνει από χρόνια σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες οι ομάδες των ακροδεξιών μελανοχιτώνων κατεβαίνουν στο δρόμο και εκτονώνονται βίαια. Λένε αυτό που έχουν να πουν με τα ρόπαλα. Αυτούς όλους τους λένε – οι άλλοι – «ρατσιστές».

Οι άλλοι είναι υποτίθεται οι καλοί. Τα θύματα. Δεν μιλώ για τους μετανάστες, λαθραίους ή νόμιμους, πολιτικούς πρόσφυγες ή κοινοτικούς εργαζόμενους. Μιλώ γι’ αυτούς που έχουν αυτοανακηρυχθεί προστάτες τους. Πολλοί από μια γνήσια έφεση να υποστηρίξουν τους αδικημένους, καταφρονημένους και διωκόμενους συνανθρώπους τους. Άλλοι, μόνο και μόνο για να δηλώσουν την εναλλακτικότητα τους. να υποδείξουν φωναχτά ότι είναι διαφορετικοί, ανατρεπτικοί, επαναστάτες. Τους βλέπουμε να μαζεύονται με τα μαύρα (και τα ρόπαλα κάποτε), να στήνουν αλυσίδες «υπεράσπισης» των μεταναστών και να συγκρούονται με τους άλλους. Αυτοί – οι άλλοι – τους λένε «προδότες».

Εγώ – συγχωρέστε με – βλέπω και στις δύο πλευρές το ίδιο χρώμα, το μαύρο. Τα ίδια εργαλεία έκφρασης: κουκούλες και ρόπαλα. Και εξηγούμαι. Αυτοί που σχίζονται για τον ρατσισμό των ακροδεξιών, δεν δίνουν δεκάρα για τα άκρως ρατσιστικά σχέδια που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι ξένοι στο Κυπριακό. Δεκάρα. Αντίθετα μάλιστα. Στην προσπάθεια τους να φανούν – και πάλι – εναλλακτικοί και «πρωτότυποι», παρασύρονται σε ακραίες θέσεις που τις χαρακτηρίζει ένας προκλητικός ραγιαδισμός. Το «εναλλακτικό» παραμορφώνεται σε «ενδοτικό», έτσι για να «πάμε κόντρα στους εθνικιστές». Νομίζουν ότι «προχωρημένος» και «εναλλακτικός» είναι αυτός που λέει το αντίθετο από τους «πατριώτες» και «εθνικιστές». Πρόκειται για ένα ετεροπροσδιορισμό χωρίς ουσιαστικό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Από την άλλη, οι «άλλοι», συγχύζουν τους Τούρκους εποίκους με τους πολιτικούς πρόσφυγες, τους λαθρομετανάστες και τους κοινοτικούς εργαζόμενους. Διατηρούν – εσκεμμένα – αυτήν τη σύγχυση γιατί μέσα από την ισοπέδωση, επιτυγχάνεται η μέγιστη συσπείρωση δυσαρεστημένων. Αξιοποιούν τα πολλά λάθη, τις παραλείψεις και τις στρεβλώσεις της κυβερνητικής μεταναστευτικής πολιτικής. Για παράδειγμα πολλοί πολίτες δίκαια διαμαρτύρονται για τα υπερβολικά ψηλά επιδόματα για τους πολιτικούς πρόσφυγες, τις διαδικασίες που καθυστερούν, την έλλειψη πραγματικού ελέγχου. Οι εργαζόμενοι είναι δυσαρεστημένοι με την εργοδότηση των κοινοτικών (που δεν μπορεί να ελεγχθεί) αλλά και από την «μαύρη» και «λαθραία» εργοδότηση. Οι νοικοκυρές ενοχλούνται από την παραβατικότητα των νεαρών μεταναστών, το έγκλημα και την αλητεία ενώ οι κουλτουριάρηδες δυσανασχετούν γιατί τα ιστορικά κέντρα των πόλεων μετατράπηκαν σε γκέτο.

Είναι φυσιολογικές οι αντιδράσεις των ντόπιων όταν οι αριθμοί των ξένων (με άλλη γλώσσα, άλλο πολιτισμό) αρχίζουν να ξεπερνούν τα φυσιολογικά όρια. Πολλές ακόμα μπορούν να καταγραφούν ως δίκαιες αντιδράσεις. Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά θα βρει τη λύση του με τα ρόπαλα, τις κουκούλες και τη βία. Αυτό είναι μια αναντίλεκτη πραγματικότητα. Τα παραδείγματα άλλων χωρών και κοινωνιών είναι αρκούντως διαφωτιστικά.

Άρα, οφείλουμε να απομονώσουμε τις ακραίες ομάδες των «ρατσιστών» (κάθε μορφής αλλά της ίδιας ουσίας) και να επικεντρωθούμε στη λύση των προβλημάτων με νηφαλιότητα και συλλογικότητα. Προς Θεού, ας αποφύγουμε την μικροκομματική εκμετάλλευση (και σ’ αυτό το θέμα). Ας αποδείξουμε ότι ως σύνολο δεν είμαστε ρατσιστές.

Ευχαριστήρια επιστολή στον Βουλευτή Γιώργο Περδίκη

Αγαπητέ κύριε Γ. Περδίκη,

Οι κάτοικοι του οικισμού αυτοστέγασης στην Αγία Βαρβάρα εκφράζουμε τες θερμές μας ευχαριστίες για το ενδιαφέρον και τις προσπάθειες που καταβάλατε για την επίλυση των προβλημάτων μας.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όλα έχουν διευθετηθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Τα μπάζα έχουν μετακινηθεί, καθάρισε ο χώρος και έγιναν διευθετήσεις για αποκλεισμό της εισόδου, ούτως ώστε να αποτρέπονται οι παραβάτες από του να ρίχνουν μπάζα.

Οι δρόμοι έχουν ηλεκτροδοτηθεί από την ΑΗΚ και σταμάτησαν οι νυκτερινές επισκέψεις από επίδοξους κλεπτές.

Έχουν γίνει οι εγκαταστάσεις τηλεφώνων, διαδικτυακών υπηρεσιών και υπηρεσιών τηλεόρασης από την ΑΤΥΚ σε όλους όσους έχουν υποβάλει αίτηση.

Γνωρίζουμε ότι όλα έχουν διευθετηθεί μετά την παρέμβαση σας διότι σε όλες τις περιπτώσεις έγινε αναφορά στο ότι ‘παραπονεθήκαμε στον Περδίκη’

  

Για αυτά και για όλα όσα κάνετε για καλύτερη ποιότητα ζωής όπως και για την υπεύθυνη πολιτική σας στο μέγα εθνικό θέμα, σας ευχαριστούμε και σας συμπαραστεκόμαστε.

Με θερμούς χαιρετισμούς,

Στέλιος Στυλιανού

Φράουλες Τηλλυρίας

Στη δεκαετία του ’60 τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς. Για παράδειγμα, οι φράουλες. Εμείς στην οικογένεια μας, για να φάμε φρέσκες φράουλες έπρεπε να περιμένουμε να ‘ρθει ο Μάρτης, να βγουν τα τουρκάκια του Λιμνίτη στο δρόμο – εκεί στη στροφή των Αμμαδκιών -  για να γευτούμε την γλυκόπικρη γεύση τους. Όταν τώρα βλέπω αυτές  τις τεράστιες φράουλες στα καφάσια των υπεραγορών συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναπολεί τις Τηλλυριώτικες φράουλες, τα τουρκάκια και τον καιρό που από την Λευκωσία στον Πύργο δεν πήγαινες με... διαβατήριο.

Αυτά – και άλλα πολλά – με βασάνισαν φρικτά όταν προσπάθησα να ακολουθήσω την Υψηλού Επιπέδου Επιτροπής Επαφής του Ευρωκοινοβουλίου με τους Τουρκοκύπριους πρόσφατα στον Κάτω Πύργο. Όμως αλλιώς εξελίχθηκαν τα πράγματα...

Η δέσμευση του Επιτρόπου Διεύρυνσης κ. Φούλε και του αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου και προέδρου της εν λόγω επιτροπής κ. Ρούτσεκ ότι θα επισκεφθούν τον Κάτω Πύργο και θα εξετάσουν τα προβλήματα λειτουργίας του οδοφράγματος Λιμνίτη, δεν εκπληρώθηκε. Όχι τυχαία. Είναι προφανές ότι η ματαίωση της επίσκεψης της Υψηλού Επιπέδου Επιτροπής Επαφής του Ευρωκοινοβουλίου με τους Τουρκοκύπριους στον Κάτω Πύργο έχει σχέση με τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την τροποποίηση του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής κατά τρόπο που θα τον κάνει πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό όσον αφορά τους κατοίκους Τηλλυρίας αλλά προφανώς και άλλων περιοχών της Κύπρου.

Μια τέτοια εξέλιξη – δηλαδή η πιο αποτελεσματική λειτουργία του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής – δημιουργεί προφανώς πρόβλημα στην προώθηση του απευθείας εμπορίου. Αντίθετα οι Ευρωβουλευτές έμειναν μόνο με την εντύπωση της επίσκεψης στο Λιμνίτη. Εκεί εντεχνώς και επιτακτικά ετέθη ενώπιον τους από τον εγκάθετο του κατοχικού καθεστώτος, εκπρόσωπο τάχα των καλλιεργειών φράουλας, το αίτημα όπως διευκολυνθεί η απευθείας εξαγωγή της παραγωγής της φράουλας Τηλλυρίας στην Ευρώπη.

Το αίτημα ετέθη με πολλή επιμονή και παράπονο, συνοδευόμενο από πρόσκληση στο ετήσιο φεστιβάλ φράουλας στο Λιμνίτη – όπου ανακοινώθηκε χθες – που επαναρχίζει φέτος μετά από διακοπή αρκετών χρόνων αφού χρηματοδοτείται με 17.000 ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνεπώς στο τέλος της ημέρας η αποστολή των Ευρωβουλευτών αντί να μεταβεί στον Κάτω Πύργο και να ακούσει για τον κανονισμό της Πράσινης Γραμμής και για τον απαράδεκτο αποκλεισμό της Τηλλυρίας από τη διατήρηση του στρατιωτικού οχυρού στα Κόκκινα, άκουσε και προώθησε το αίτημα των Τουρκοκύπριων παραγωγών της φράουλας για απευθείας εμπόριο.

Την επόμενη μέρα ο κ. Ροτσέκ ανέλαβε ουσιαστικά την ευθύνη για τη ματαίωση της αποστολή των Ευρωβουλευτών στον Κάτω Πύργο. Ήταν λέει ένα τυπικό πρόβλημα χωρίς πολιτικές προεκτάσεις. Το έκανε όχι γιατί είχε τη διάθεση να ομολογήσει τα πραγματικά κίνητρα των ενεργειών των Ευρωβουλευτών. Όχι. Το έκανε για να αθωώσει από κάθε ευθύνη το κατοχικό καθεστώς και να το αποδεσμεύσει από τυχόν ευθύνες. Από την άλλη κατέθεσε μια πρωτοφανή άποψη: Η κατοχική γραμμή να μετατραπεί σε σκληρό σύνορο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να εφαρμοστεί η Συνθήκη του Σέγκεν. Δηλαδή να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η διέλευση μέσω της Πράσινης Γραμμής και των ανθρώπων. Από την άλλη ζητούν να ανοίξουν οδοφράγματα. Δηλαδή συνοριακές δίοδοι, που θα εμπεδώνουν την κατοχή και τη διχοτόμηση. Όλες αυτές οι θέσεις και οι προτάσεις ένα μόνο στόχο έχουν: να ενισχύσουν σε πρώτο στάδιο την Τουρκική απαίτηση για απευθείας εμπόριο και σε δεύτερο στάδιο να παγοποιηθεί η Τουρκική κυριαρχία στην Κύπρο μέσω του κατοχικού προτεκτοράτου.

Δυστυχώς, οι διαμαρτυρίες κάποιων Ελληνοκυπρίων για την λαθρομετανάστευση μέσω της κατοχικής γραμμής αλλά και οι δικαιολογημένες  αντιδράσεις για την στρέβλωση της αγοράς από προϊόντα που προέρχονται από τα κατεχόμενα (π.χ. ντομάτες, πατάτες, τούβλα κλπ), ενισχύουν τα επιχειρήματα υπέρ του απευθείας εμπορίου.

Καθώς τελειώνει αυτό το χρονογράφημα, η μνήμη της γλυκόπικρης γεύσης της φράουλας όλο και περισσότερο πικρίζει. Όπου κι αν κοιτάξεις αυτή η χώρα σε πικραίνει. Πικρές φράουλες, πικρές πραγματικότητες.

Δρ. Ιχσάν Αλή, ο πρωτοπόρος

Φέτος συμπληρώνονται 32 χρόνια (8/11/78) από το θάνατο του Τουρκοκύπριου πολιτικού Δρ. Ιχσάν Αλή ο οποίος αντιστάθηκε στον εθνικό διαχωρισμό, την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, στα σκληρά χρόνια των διακοινοτικών συγκρούσεων, στην αρχή της ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στόχος της πολιτικής του υπήρξε πάντοτε η ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων. Πάλεψε γι’ αυτή του την πεποίθηση κατά τη διάρκεια όλης του της ζωής και μάλιστα ερχόμενος πολλές φορές σε σύγκρουση με την αποικιοκρατική διοίκηση, με τη σοβινιστική τουρκοκυπριακή ηγεσία αλλά και με τους εθνικιστικούς κύκλους των Ελληνοκυπρίων.  

Ο Δρ Ιχσάν Αλή αγωνίστηκε με αγάπη για το ταλαιπωρημένο και μαρτυρικό νησί μας, το δικό του νησί. Η μοίρα της Κύπρου μας ήταν η κύρια έγνοια του και το απέδειξε υψώνοντας πάντα τη φωνή του προς υπεράσπιση της δικαιοσύνης και ανεξαρτησίας του νησιού.

Ως γνήσιος Κύπριος πίστευε έντονα ότι όλοι οι Κύπριοι ανεξαρτήτως θρησκείας και γλώσσας, πρέπει να ζουν μαζί ειρηνικά με αμοιβαία κατανόηση και φιλία. Ο Δρ Ιχσάν Αλή ήταν ειρηνοποιός και μεγάλος αγωνιστής της ειρηνικής συμβίωσης.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αντιλαμβανόμαστε την αξία και τη σημασία των αγώνων αυτού του ανθρώπου, ο οποίος είχε τη διορατικότητα, πρώτος, να συνειδητοποιήσει ότι η Κύπρος είναι ένας πολύ μικρός χώρος για να έχει την ‘πολυτέλεια’ της διαίρεσης και του διαχωρισμού.

Αυτή τη συνείδηση, ο Ιχσάν Αλί τη μετουσίωσε σε πράξη με τους συνεχείς αγώνες του για τη διαφύλαξη της κρατικής οντότητας, της ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, της κοινής μας πατρίδας, μιας πατρίδας που χωρεί όλα τα παιδιά της, ανεξάρτητα από καταγωγή ή θρησκεία.

Ο Ιχσάν Αλί είχε ολοκληρωμένη αντίληψη για την εξωκυπριακή συνωμοσία που στόχευε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κατονόμαζε την Άγκυρα ως την πηγή της συνωμοσίας κατά της Κύπρου και καθόριζε ως συνένοχο το βρετανικό παράγοντα, ιδιαίτερα την περίοδο μετά την ανεξαρτησία. Επίσης, μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας στην Ελλάδα, θεωρούσε τη Χούντα ως θανάσιμο εχθρό της ανεξαρτησίας και της ενότητας του κυπριακού Κράτους.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το τηλεγράφημα του Ιχσάν Αλί στις 8 Δεκεμβρίου του 1965 προς τον τότε Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.

Αναφέρει λοιπόν: «Αναμφισβήτητα οι Τούρκοι της Κύπρου κινδυνεύουν από τους Τούρκους τρομοκράτες και όχι από τους Έλληνες όπως ισχυρίστηκε ο Τούρκος Αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη. Όλοι οι Τούρκοι, πλην των τρομοκρατών, επιθυμούν αρμονική συμβίωση με τους Έλληνες και ανυπομονούν να ακούσουν την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών ότι υποστηρίζουν την εφαρμογή της εκθέσεως Πλάζα και ότι καταδικάζουν κάθε ξένη επέμβαση».

Ως Οικολόγοι εκ πεποιθήσεως ασπαζόμαστε τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκε ολόκληρη τη ζωή του ο Δρ. Ιχσάν Αλί. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπέβαλα από το 2003 πρόταση νόμου για καθιέρωση από την Κυπριακή Πολιτεία της 8^ης Νοεμβρίου ως ημέρας μνήμης για τον Ιχσάν Αλή αφιερωμένη στη συμφιλίωση και τη συνύπαρξη των δύο μεγαλύτερων εθνικών κοινοτήτων του λαού μας. Είναι άξιον απορίας γιατί όλοι όσοι κόπτονται για την επαναπροσέγγιση, όλοι όσοι είναι οπαδοί της «λύσης», όλοι όσοι μας μιλούν για εκσυγχρονισμό, αγνοούν την πρότασή μου. Μήπως γιατί τους βολεύει; Μήπως γιατί δεν θέλουν να αναδειχθεί μια άλλη φωνή από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα διαφορετική από τον Φερτί Σογιέρ και τον Μεχμέτ Ταλάτ με τους οποίους οι κύριοι αυτοί συναγλείφονται συστηματικά;

Η πολιτική της συμφιλίωσης πρέπει να αποτελεί κατά την άποψη μου βασική επιδίωξη του κάθε Κύπριου πατριώτη που αγωνίζεται να απαλλάξει τη χώρα μας από τα δεινά που προκάλεσε η Τουρκική εισβολή, πάντα όμως σε ένα πλαίσιο αρχών δικαιοσύνης.

Θα κλείσω αυτή τη σύντομη αναφορά στον Δρ. Ιχσάν Αλή με ένα απόσπασμα από συνέντευξη που παραχώρησε στο ΡΙΚ τον Δεκέμβριο του 1964 «Πρέπει να παραδεχθούμε ότι σήμερα είναι καθήκον όλων μας,  των Ελλήνων, των Τούρκων, των Αρμενίων και των Μαρωνιτών να συνεργαστούμε για να ελευθερώσουμε αυτό τον τόπο που είναι η μητέρα- η πατρίδα όλων μας».

Πανηγυρική Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στον Κάτω Πύργο

Ομιλία Βουλευτή Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

κ. Γιώργου Περδίκη

Έλληνες και Ελληνίδες

της ηρωικής Τηλλυρίας,

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Σήμερα 28 Οκτωβρίου. Ημέρα λαμπρή. Εθνική Εορτή των Ελλήνων. Συγκεντρωθήκαμε – με μπροστάρη τη νεολαία της Άγιας Τηλλυρίας – στον ιερό αυτό χώρο για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους αθάνατους ήρωες του έπους του ’40 αλλά και των αγώνων σε όλα τα μέτωπα του αντιφασιστικού αγώνα του ’40 – ’44 και του έπους της Εθνικής Αντίστασης. Βεβαίως οι ήρωες δεν χρειάζονται και δεν απαιτούν χειροκροτήματα. Ούτε επαιτούν για ευχαριστίες και χειροφιλήματα, όπως συχνά βλέπουμε τους σημερινούς άρχοντες να επιζητούν. Οι ήρωες μας, άρχοντες της εθνικής τιμής και του αγωνιστικού χρέους, δεν χρειάζονται χειροκροτητές, προσκυνητές και προσκυνημένους, κόλακες και ρήτορες. Η μνήμη τους τιμάται με αγώνες. Για να γυρίσει και να λάμψει ο ήλιος σ’ αυτήν την τραχιά κόγχη γης που τη λέμε πατρίδα, που τη λένε Ελλάδα, «θέλει νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους», λέει ο ποιητής.

Αγαπητοί συμπατριώτες/τισσες,

Τέτοιου είδους και ύψους εθνικοί επέτειοι επιβάλλουν περισυλλογή και προβληματισμό. Εδώ ταιριάζει το μήνυμα μιας παλιάς παροιμίας που λέει ότι «όταν κάποιος δεν ξέρει που πηγαίνει, τουλάχιστον να ξέρει από πού έρχεται». Σε εποχές λοιπόν σαν αυτή που ζούμε, όπου υπάρχει τόση σύγχυση, αποπροσανατολισμός και απόγνωση περί τα εθνικά θέματα, καλό είναι να μαθαίνουμε την ιστορία μας. Πέρα λοιπόν από την πρέπουσα τιμή στους ωραίους αγώνες των Ελλήνων του ’40 – ’44, αξίζει να εμβαθύνουμε στα γεγονότα της εποχής και να εξάξουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

1^ον Συμπέρασμα: Η ανοχή τρέφει την επιθετικότητα των εχθρών μας.

Η επίθεση των μεραρχιών του Μουσολίνι την πρωία της 28^ης Οκτωβρίου δεν ξεκίνησε εκ του μηδενός. Προηγήθηκε μια σειρά προκλήσεων με εμφανέστερη τον άνανδρο τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ λίγους μήνες προηγούμενα, ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου.

Η ειρηνική και αδύναμη ελληνική κυβέρνηση, πίστεψε ότι θα απέφευγε την απευθείας σύγκρουση με το τέρας του φασισμού. Ξέρετε ότι ακόμα κι όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε στην Πίνδο και στην Βόρεια Ήπειρο, η κυβέρνηση του Μεταξά αρνήθηκε την απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Προς μάτην.

Το γερμανοιταλικό τέρας δεν επηρεάστηκε από την πολιτική του καλού παιδιού. Κανένα φασιστικό τέρας, σε καμιά εποχή της ιστορίας αντιμετωπίζει με σεβασμό το θύμα του, όταν αυτό καταφεύγει στον εξευμενισμό και την ανοχή. Αυτή είναι μια μόνιμη καταστροφική επιλογή, που οδηγεί πάντα σε περαιτέρω περιπέτειες.

2^ον Συμπέρασμα: Η ενότητα σώζει.

Οι Έλληνες του έπους του σαράντα, οι Έλληνες που πολέμησαν στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, οι Έλληνες της Εθνικής Αντίστασης, δεν αγωνίζονταν για το κόμμα τους, ούτε για τον Βασιλέα, ούτε για τον Μεταξά. Είχαν βρει τη συνταγή της ενότητας. Με μόνο οδηγό την πίστη στην Παναγία και στην Πατρίδα, μεγαλούργησαν.

Όταν λοιπόν οι σημερνοί μας ηγέτες επικαλούνται την ενότητα, οφείλουν να προτάξουν ιδανικά και όχι πρόσωπα. Ενότητα και αγώνες δεν γίνονται πέριξ προσώπων, κομμάτων ή ιδεολογιών αλλά με βάση ευρύτερα αποδέκτες αξίες και ιδανικά. Ας το έχουν υπόψη τους οι σημερινοί ηγέτες αν θέλουν να οδηγήσουν το λαό μας σε μια νέα εποποιία.

3^ον Συμπέρασμα: Οι αγώνες κερδίζονται όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και  με διεκδίκηση τον καιρό της ειρήνης

Στην Βόρεια Ήπειρο οι Έλληνες νίκησαν. Νίκησαν πολεμόντας στα μέτωπα του ’40 – ’44. Το Τεπελάνι, το Αργυρόκαστρο, η  Κορυτσά, οι Άγιοι Σαράντα, έμειναν όμως πέραν των εθνικών συνόρων. Τους λόγους όλοι τους γνωρίζουμε. Όταν χάθηκε η μυστική συνταγή της ενότητας, όταν στρέψαμε τα όπλα ο ένας Έλληνας εναντίον του άλλου Έλληνα, όταν οι μισοί Έλληνες κυνηγήθηκαν από τους άλλους μισούς και όλοι έλεγαν ο ένας τον άλλον «Προδότη», τότε δεν έμεναν περιθώρια διεκδίκησης.

Οι αιματηρές νίκες στα πεδία των μαχών δεν αξιοποιήθηκαν τον καιρό της Ειρήνης. Στην ιστορία των λαών συμβαίνει πολλές φορές οι νικητές των μαχών να βγαίνουν ηττημένοι από τις αίθουσες των διασκέψεων και των συνομιλιών.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Ας διακόψουμε όμως την ιστορική μας περισυλλογή σ’ αυτό το σημείο. Ελπίζω να έχουμε μάθει πολλά από το μεγάλο έπος του ’40 – ’44, να έχουμε διδαχθεί το χρέος και το φρόνημα, αλλά και την φρόνηση, την επιμονή, την αποφασιστικότητα. Μα προπαντός, τη σημασία της ενότητας με προσήλωση σε αξίες και ιδανικά.

Αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας.

Αυτό είναι το μήνυμα που ανθίζει ως κρίνος γαλανόλευκος στο μυρωμένο μνήμα των νεκρών παλικαριών του έπους του ’40 – ’44.

Αυτό είναι και το δικό μας χρέος.