Πανηγυρική Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στον Κάτω Πύργο

Ομιλία Βουλευτή Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

κ. Γιώργου Περδίκη

Έλληνες και Ελληνίδες

της ηρωικής Τηλλυρίας,

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Σήμερα 28 Οκτωβρίου. Ημέρα λαμπρή. Εθνική Εορτή των Ελλήνων. Συγκεντρωθήκαμε – με μπροστάρη τη νεολαία της Άγιας Τηλλυρίας – στον ιερό αυτό χώρο για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους αθάνατους ήρωες του έπους του ’40 αλλά και των αγώνων σε όλα τα μέτωπα του αντιφασιστικού αγώνα του ’40 – ’44 και του έπους της Εθνικής Αντίστασης. Βεβαίως οι ήρωες δεν χρειάζονται και δεν απαιτούν χειροκροτήματα. Ούτε επαιτούν για ευχαριστίες και χειροφιλήματα, όπως συχνά βλέπουμε τους σημερινούς άρχοντες να επιζητούν. Οι ήρωες μας, άρχοντες της εθνικής τιμής και του αγωνιστικού χρέους, δεν χρειάζονται χειροκροτητές, προσκυνητές και προσκυνημένους, κόλακες και ρήτορες. Η μνήμη τους τιμάται με αγώνες. Για να γυρίσει και να λάμψει ο ήλιος σ’ αυτήν την τραχιά κόγχη γης που τη λέμε πατρίδα, που τη λένε Ελλάδα, «θέλει νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους», λέει ο ποιητής.

Αγαπητοί συμπατριώτες/τισσες,

Τέτοιου είδους και ύψους εθνικοί επέτειοι επιβάλλουν περισυλλογή και προβληματισμό. Εδώ ταιριάζει το μήνυμα μιας παλιάς παροιμίας που λέει ότι «όταν κάποιος δεν ξέρει που πηγαίνει, τουλάχιστον να ξέρει από πού έρχεται». Σε εποχές λοιπόν σαν αυτή που ζούμε, όπου υπάρχει τόση σύγχυση, αποπροσανατολισμός και απόγνωση περί τα εθνικά θέματα, καλό είναι να μαθαίνουμε την ιστορία μας. Πέρα λοιπόν από την πρέπουσα τιμή στους ωραίους αγώνες των Ελλήνων του ’40 – ’44, αξίζει να εμβαθύνουμε στα γεγονότα της εποχής και να εξάξουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

1^ον Συμπέρασμα: Η ανοχή τρέφει την επιθετικότητα των εχθρών μας.

Η επίθεση των μεραρχιών του Μουσολίνι την πρωία της 28^ης Οκτωβρίου δεν ξεκίνησε εκ του μηδενός. Προηγήθηκε μια σειρά προκλήσεων με εμφανέστερη τον άνανδρο τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ λίγους μήνες προηγούμενα, ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου.

Η ειρηνική και αδύναμη ελληνική κυβέρνηση, πίστεψε ότι θα απέφευγε την απευθείας σύγκρουση με το τέρας του φασισμού. Ξέρετε ότι ακόμα κι όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε στην Πίνδο και στην Βόρεια Ήπειρο, η κυβέρνηση του Μεταξά αρνήθηκε την απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Προς μάτην.

Το γερμανοιταλικό τέρας δεν επηρεάστηκε από την πολιτική του καλού παιδιού. Κανένα φασιστικό τέρας, σε καμιά εποχή της ιστορίας αντιμετωπίζει με σεβασμό το θύμα του, όταν αυτό καταφεύγει στον εξευμενισμό και την ανοχή. Αυτή είναι μια μόνιμη καταστροφική επιλογή, που οδηγεί πάντα σε περαιτέρω περιπέτειες.

2^ον Συμπέρασμα: Η ενότητα σώζει.

Οι Έλληνες του έπους του σαράντα, οι Έλληνες που πολέμησαν στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, οι Έλληνες της Εθνικής Αντίστασης, δεν αγωνίζονταν για το κόμμα τους, ούτε για τον Βασιλέα, ούτε για τον Μεταξά. Είχαν βρει τη συνταγή της ενότητας. Με μόνο οδηγό την πίστη στην Παναγία και στην Πατρίδα, μεγαλούργησαν.

Όταν λοιπόν οι σημερνοί μας ηγέτες επικαλούνται την ενότητα, οφείλουν να προτάξουν ιδανικά και όχι πρόσωπα. Ενότητα και αγώνες δεν γίνονται πέριξ προσώπων, κομμάτων ή ιδεολογιών αλλά με βάση ευρύτερα αποδέκτες αξίες και ιδανικά. Ας το έχουν υπόψη τους οι σημερινοί ηγέτες αν θέλουν να οδηγήσουν το λαό μας σε μια νέα εποποιία.

3^ον Συμπέρασμα: Οι αγώνες κερδίζονται όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και  με διεκδίκηση τον καιρό της ειρήνης

Στην Βόρεια Ήπειρο οι Έλληνες νίκησαν. Νίκησαν πολεμόντας στα μέτωπα του ’40 – ’44. Το Τεπελάνι, το Αργυρόκαστρο, η  Κορυτσά, οι Άγιοι Σαράντα, έμειναν όμως πέραν των εθνικών συνόρων. Τους λόγους όλοι τους γνωρίζουμε. Όταν χάθηκε η μυστική συνταγή της ενότητας, όταν στρέψαμε τα όπλα ο ένας Έλληνας εναντίον του άλλου Έλληνα, όταν οι μισοί Έλληνες κυνηγήθηκαν από τους άλλους μισούς και όλοι έλεγαν ο ένας τον άλλον «Προδότη», τότε δεν έμεναν περιθώρια διεκδίκησης.

Οι αιματηρές νίκες στα πεδία των μαχών δεν αξιοποιήθηκαν τον καιρό της Ειρήνης. Στην ιστορία των λαών συμβαίνει πολλές φορές οι νικητές των μαχών να βγαίνουν ηττημένοι από τις αίθουσες των διασκέψεων και των συνομιλιών.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Ας διακόψουμε όμως την ιστορική μας περισυλλογή σ’ αυτό το σημείο. Ελπίζω να έχουμε μάθει πολλά από το μεγάλο έπος του ’40 – ’44, να έχουμε διδαχθεί το χρέος και το φρόνημα, αλλά και την φρόνηση, την επιμονή, την αποφασιστικότητα. Μα προπαντός, τη σημασία της ενότητας με προσήλωση σε αξίες και ιδανικά.

Αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας.

Αυτό είναι το μήνυμα που ανθίζει ως κρίνος γαλανόλευκος στο μυρωμένο μνήμα των νεκρών παλικαριών του έπους του ’40 – ’44.

Αυτό είναι και το δικό μας χρέος.