Είναι με ιδιαίτερη έκπληξη που διάβασα στον Φιλελεύθερο (έκδοση 31/12/11), τη δήλωση του Υπουργού Γεωργίας για «πλήρη επίλυση του υδατικού προβλήματος, μια για πάντα» μέσα στο 2011. Είχα την εντύπωση ότι τέτοιου είδους δηλώσεις εξέφραζαν την απλοϊκή και επικοινωνιακή αντίληψη των πραγμάτων που χαρακτηρίζει συνήθως τους πολιτικούς όταν αναφέρονται στο υδατικό πρόβλημα. Απογοητεύτηκα. Με τον νυν υπουργό είχαμε συμφωνήσει – σε πολλές κατ’ ιδίαν ή και δημόσιες συνομιλίες μας όσο χρόνο είχε υπηρετήσει την επιστήμη και το δημόσιο ως λειτουργός του Τμήματος Υδάτων – ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «η οριστική επίλυση του υδατικού».
Εκτιμούσα πάντα την πολύ σοφή του προσέγγιση ότι το υδατικό αντιμετωπίζεται ως μόνιμο πρόβλημα που δεν «λύνεται οριστικά» αλλά ικανοποιούνται οι ανάγκες μέσω μιας βιώσιμης και αειφόρου προσπάθειας. Μάλλον θα πρόκειται για λάθος μεταφορά των λεγόμενων του υπουργού. Αυτά τα μεγαλεπήβολα περί οριστικής επίλυσης του υδατικού τα ακούμε 35 χρόνια τώρα. Ο Πρόεδρος Κυπριανού «έλυσε οριστικά» το υδατικό με τα φράγματα (και ιδιαίτερα το φράγμα του Κούρη). Ο Πρόεδρος Βασιλείου «έλυσε οριστικά» το υδατικό με την εκτροπή του ποταμού Διαρίζου. Ο Πρόεδρος Κληρίδης «έλυσε οριστικά» το υδατικό με τις πρώτες αφαλατώσεις στη Δεκέλεια και Λάρνακα. Ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος «έλυσε» το υδατικό γιατί έβρεξε πολύ και ξεχείλισαν τα φράγματα αλλά και με τις προσωρινές μονάδες αφαλάτωσης. Τελικά καταλήξαμε να φέρνουμε νερό από την Ελλάδα. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας «έλυσε» το υδατικό οριστικά γιατί υλοποίησε τα σχέδια της προηγούμενης κυβέρνησης για αφαλατικά εργοστάσια σε όλες τις επαρχίες και έκανε και δύο τρία παραπάνω.
Στην απάντηση του Υπουργού Γεωργίας στην κοινοβουλευτική ερώτηση μου ημερομηνίας 27 Οκτωβρίου 2011 (23.06.010.01.230) ομολογεί ότι τα αφαλατικά εργοστάσια καλύπτουν τις υδατικές ανάγκες μόνο ως το 2016. Και μετά; Μετά θα κάνουμε κι άλλα ή θα επεκταθούν τα υφιστάμενα. Έτσι λύσαμε «οριστικά το υδατικό»; Με 2,5% αύξηση της κατανάλωσης νερού κάθε χρόνο (ρυθμός πιο μεγάλος από την αύξηση πληθυσμού και τουρισμού) που θα προκαλεί συνεχώς νέες ανάγκες, άρα συνεχώς νέες δαπάνες; Πώς λύνεται ένα πρόβλημα οριστικά όταν στοιχίζει εκατομμύρια ευρώ το χρόνο η «επίλυση του» και το ποσό αυτό συνεχώς αυξάνεται; Μόνη μου παρηγοριά η διαβεβαίωση ότι η παραγωγή των αφαλατικών εργοστασίων θα αυξομειώνεται αντιστοίχως με την βροχόπτωση και τη συλλεκτική δυνατότητα των φραγμάτων μας.
Κάτι είναι κι αυτό. Όμως η πραγματική βιώσιμη λύση του υδατικού πρέπει να αποτελεί το στόχο μιας δέσμης μέτρων που όχι μόνο θα ικανοποιούν τη ζήτηση, αλλά και θα την περιορίζουν στις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της χώρας.
Γιατί η ενέργεια – ακόμα κι αν προέρχεται από τον ήλιο ή το φυσικό αέριο – δεν είναι για να σπαταλείται ανεύθυνα και αλόγιστα. Πόσο μάλλον που μέχρι σήμερα τα αφαλατικά μας εργοστάσια κινούνται από εξαιρετικά ρυπογόνο ενέργεια.
Με την ευκαιρία θα ήθελα για άλλη μια φορά να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου για την περικοπή των χορηγιών που αφορούν προγράμματα εξοικονόμησης νερού και διαφώτισης για σοφή και λελογισμένη χρήση του νερού.
Εξακολουθώ να ζητώ τη δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου φορέα υδάτων με ουσιαστικές αρμοδιότητες και εξουσίες, ως εργαλείο μιας αειφόρου και βιώσιμης διαχείρισης των υδάτινων πόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου