Συνηγορία στον Αριστοφάνη (2) (ή γίνεται να είναι ο Αριστοφάνης υπάλληλος του ΡΙΚ;)

Πριν λίγα χρόνια είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Συνηγορία στον Αριστοφάνη». Το άρθρο γράφτηκε για να καυστηριάσει τις παρεμβάσεις του τότε αρχηγού της Κυπριακής Αστυνομίας κ. Παπαγεωργίου, προς το Διοικητικό Συμβούλιο του ΡΙΚ για να λογοκριθεί η σατυρική εκπομπή «Πατάτες Αντιναχτές». Είχε ενοχληθεί ο τότε αρχηγός από τον τρόπο που τον σατίριζε η εκπομπή γιατί προσέβαλε – κατά την άποψη του – ένα θεσμό (!).

Είχα τότε υποδείξει ότι η πολιτική σάτιρα όπως την καθιέρωσε ο αρχαίος σατυρικός συγγραφέας Αριστοφάνης ο Κυδαθηναίος (445 – 380 π.Χ.) είναι και «βωμολόχος» και «χυδαία» και προκλητική και «άδικη». Είναι τέχνη. Στην τέχνη δεν μπορούν να μπαίνουν όρια στη βάση της εξυπηρέτησης των όποιων προσώπων της εξουσίας.

Όσα συνέβησαν πρόσφατα με τη σατυρική εκπομπή «Πατάτες Αντιναχτές» ανέδειξαν την αδυναμία φορέων της εξουσίας στην Κύπρο, να αντιληφθούν αυτές τις διαχρονικές αλήθειες, που έχουν να κάνουν με την τέχνη, τη λογοκρισία και τη Δημοκρατία.

Τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν πολλά. Φταίνε οι «βωμολοχίες» και οι «βρισιές» του Φουτούλη και της… Μέρκελ, φταίνε οι εικονικές καρπαζιές στο παιδάκι-Γιαννάκη ή οι σατυρικές αναφορές σε πρώην Υπουργό και μεγαλοεπιχειρηματία (που ούτε λίβελος δεν κρίθηκαν από το νομικό σύμβουλο του ΡΙΚ απ´ ότι πληροφορούμαι).

Δικαιολογίες που δεν έπεισαν κανέναν.

Ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΡΙΚ – δημοσιογράφος με ιστορία ο Γ. Τσαλακός – θεωρεί ότι το ΡΙΚ είναι δημόσια ραδιοτηλεόραση, η τέχνη και η ευθυροστομία πρέπει να έχουν όρια για να διατηρηθεί ο χαρακτήρας του «υπεύθυνου και έγκυρου» ΡΙΚ.  Εγώ δεν συμφωνώ. Δεν απειλείται ο υπεύθυνος δημόσιος χαρακτήρας του ΡΙΚ από την εκπομπή. Ο δημοσιοϋπαλληλικός, ίσως.  Άλλα απειλούν το ΡΙΚ (και το διέλυσαν) τόσα χρόνια και σήμερα. 

Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Οι άτακτες «Πατάτες Αντιναχτές» ας θεωρηθούν ως η εξαίρεση στον κανόνα του «σοβαρού και υπευθύνου»ΡΙΚ (τον χαρακτηρισμό «άτακτο» τον δανείζομαι απο τον αείμνηστο Γιώργο Κοτσώνη – έτσι του άρεσε να αποκαλεί το ραδιοφωνικό του παιδί, το “Τρίτο Πρόγραμμα»).

Προφανώς, από την έκταση που πήρε το θέμα, δικαιούνται όσοι εκτιμούν ότι οι διάφορες ενέργειες της διεύθυνσης του ΡΙΚ, αποτελούν την πρώτη πράξη ενός σχεδίου για τη λογοκρισία της εκπομπής ή τον περιορισμό της  ελευθεροστομίας της μέχρι.. ασφυξίας. 

Ως υστερόγραφο θέλω πολύ να προσθέσω ότι ο πρώην αρχηγός της Αστυνομίας – που ήθελε να λογοκρίνει τις «Πατάτες Αντιναχτές» – γεύτηκε σε λίγους μήνες την πικρή γεύση της αυθαιρεσίας της εξουσίας (για να τύχει κι αυτός τη στήριξη των Οικολόγων ως θύμα της αυθαιρεσίας της εξουσίας).

Λοιπόν, άστε ήσυχους τους συντελεστές της εκπομπής «Πατάτες Αντιναχτές» να κάνουν καλώς – κακώς τη δουλειά τους. Άλλωστε, όπως λέει και το άσμα «αν τους αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα».

Ο Αριστοφάνης ο Κυδαθηναίος, μας παρακολουθεί. Και δεν του πάει καθόλου – μα καθόλου – η λογοκρισία.

Εγκαίνια «Πάρκου αγριόπαπιων» στη μνήμη του αδικοχαμένου Ανδρέα Παπαδόπουλου

Ομιλία Προέδρου Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών κ. Γιώργου Περδίκη

Κυριακή 1^η Φεβρουαρίου 2015, Κάμπος της Τσακκίστρας

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, στο γραφικό και καταπράσινο Κάμπο για ένα ξεχωριστό λόγο. Να εγκαινιάσουμε ένα πρωτότυπο έργο που το συνοδεύει μία τραγική ιστορία. 

Ας θυμηθούμε λοιπόν γιατί κι από ποιον έγινε αυτό το πάρκο, το πάρκο των αγριόπαπιων στον Κάμπο. 

Μαθαίνω λοιπόν ότι το πάρκο αυτό ήταν ιδέα και όνειρο του αείμνηστου Αντρέα Παπαδόπουλου που δολοφονήθηκε άνανδρα από αγνώστους πριν από 3 χρόνια. 

Ποιος ήταν όμως ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Ο Ανδρέας γεννήθηκε εδώ στον Κάμπο το 1989. 

Όπως μαθαίνω από μικρός ήταν χαρακτήρας πολύ δραστήριος και ανήσυχος.  Του άρεσε πολύ η φύση και η θάλασσα. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του, τον Κάμπο. Φοίτησε μετά στο Γυμνάσιο Αρχαγγέλου και στο Λύκειο Αγίου Γεωργίου Λακατάμειας. Όνειρό του ήταν να υπηρετήσει στην επίλεκτη μονάδα των ΟΥΚ κατά τη στρατιωτική του θητεία. Το όνειρό του αυτό πραγματοποιήθηκε.

 Όπως συμβαίνει συχνά στην περίεργη και περίπλοκη δίνη τον γεγονότων η εκπλήρωση του νεανικού ονείρου του Ανδρέα σήμανε ταυτόχρονα και την αρχή μίας σειράς γεγονότων που τελειώνει τραγικά. Διότι η υπηρεσία του στα ΟΥΚ μπορεί να σφυρηλάτησε το χαρακτήρα του και μεγάλωσε την αγάπη του για τη θάλασσα και για τον τόπο του αλλά ταυτόχρονα τον έφερε σε επαφή με μια από τις πιο σκληρές εκφάνσεις της κοινωνίας.

Παρά την σκληρότητα των καταστάσεων στις οποίες βρέθηκε μπόρεσε να διατηρήσει την αγνότητα του, την αγάπη του στην οικογένεια και στο μικρό χωριό του. 

Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων άρχισε να ασχολείται με την τοπιοτέχνηση κήπων και με την εμπορία καυσόξυλων. Επόμενο όνειρό του ήταν ένα σπιτάκι στην παραλία και διατήρηση του δεσμού του με το χωριό του τον Κάμπο.

Με δική του πρωτοβουλία αγόρασε μικρές αγριόπαπιες, τις μεγάλωσε και τις προόριζε να βρουν καταφύγιο στον ποταμό στο κέντρο του χωριού. Αστειευόμενος με τον κοινοτάρχη του έλεγε πως αν το κοινοτικό συμβούλιο δεν δημιουργούσε χώρο – καταφύγιο για τις αγριόπαπιές του θα αναλάβει να το δημιουργήσει ο ίδιος.

Δυστυχώς το όνειρό του αυτό κόπηκε στη μέση. Δολοφονικές σφαίρες του έκοψαν το νήμα της ζωής στα 22 του χρόνια. 

Η οικογένεια και οι φίλοι του ανάλαβαν να υλοποιήσουν το δεύτερο όνειρο του Αντρέα δημιουργώντας στο κέντρο της κοινότητας το πάρκο – καταφύγιο για την πρασινοκέφαλη αγριόπαπια.

Ο Ανδρέας σύμφωνα με τις περιγραφές όσων τον γνώρισαν ήταν χαρακτήρας ευθύς, ειλικρινής και οξύθυμος. Δεν ανεχόταν το ψέμα ούτε και την προδοσία. Αγαπούσε αληθινά τους φίλους του, την οικογένεια του και λάτρευε τους γονείς του. Δινόταν και βοηθούσε έμπρακτα τους φίλους του. 

Γεμάτος ενέργεια και περιέργεια από μικρός, ασχολήθηκε με την ποδηλασία στα χρόνια του δημοτικού, όπου και διέπρεψε. Ακολούθησαν μια σειρά από άλλα σπορ όπως σκι, αγώνες με θαλάσσιο τζετ σκι και καταδύσεις. Από μικρός ασχολήθηκε  με οτιδήποτε μπορούσε να ανεβάσει την αδρεναλίνη του…

Όπως συχνά λένε οι αγαπημένοι και πονεμένοι του γονείς ο Ανδρέας έκανε λάθη στη ζωή του, όπως λίγο πολύ όλοι κάνουμε. Μόνο που στην περίπτωση του Ανδρέα τα λάθη του αποδείχθηκαν μοιραία και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επανορθώσει. Προσπάθησε πάρα πολύ να ξεφύγει από το κακό λούκι αλλά δεν βρήκε την απαραίτητη βοήθεια από την πολιτεία. Σαν να είχαν όλοι και όλα συνωμοτήσει για να χαθεί άδοξα και άνανδρα ένα παλικάρι. 

Ο Αντρέας ήταν  ο άνθρωπος που όλοι θα εύχονταν να είχαν ως φίλο, κανένας όμως ως εχθρό. Ευγενής με όλους, αγενής με όσους και όσα τον ενοχλούσαν.

Από τον Αντρέα έμοιαζε να απουσίαζε ο φόβος κινδύνου μέσα του… μέχρι το τέλος… το ανθρώπινο τέλος. 

Είναι ο γιος, ο αδελφός, ο φίλος,  ο εγγονός, ο συγγενής που λείπει… Αυτή  η απουσία του η δυσβάσταχτη για μας, γίνεται καθημερινά παρουσία… στις σκέψεις, στις κουβέντες μας και στα μάτια μας… ιδιαίτερα με αυτό το πάρκο αγριόπαπιων. 

Κάτοικοι του Κάμπου, αγαπητοί επισκέπτες και περαστικοί ταξιδιώτες που θα χαίρεστε το πάρκο των αγριόπαπιων, να θυμάστε τον Ανδρέα. Να θυμάστε πως ένας άνθρωπος χάθηκε άδικα και άνανδρα. Κι άφησε πίσω του αυτό το πάρκο για να μας θυμίζει ότι η ομορφιά και η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πιο σκοτεινά κυκλώματα και τις άνομες εξουσίες. 

Αιωνία του η μνήμη.