Εγκαίνια «Πάρκου αγριόπαπιων» στη μνήμη του αδικοχαμένου Ανδρέα Παπαδόπουλου

Ομιλία Προέδρου Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών κ. Γιώργου Περδίκη

Κυριακή 1^η Φεβρουαρίου 2015, Κάμπος της Τσακκίστρας

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, στο γραφικό και καταπράσινο Κάμπο για ένα ξεχωριστό λόγο. Να εγκαινιάσουμε ένα πρωτότυπο έργο που το συνοδεύει μία τραγική ιστορία. 

Ας θυμηθούμε λοιπόν γιατί κι από ποιον έγινε αυτό το πάρκο, το πάρκο των αγριόπαπιων στον Κάμπο. 

Μαθαίνω λοιπόν ότι το πάρκο αυτό ήταν ιδέα και όνειρο του αείμνηστου Αντρέα Παπαδόπουλου που δολοφονήθηκε άνανδρα από αγνώστους πριν από 3 χρόνια. 

Ποιος ήταν όμως ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Ο Ανδρέας γεννήθηκε εδώ στον Κάμπο το 1989. 

Όπως μαθαίνω από μικρός ήταν χαρακτήρας πολύ δραστήριος και ανήσυχος.  Του άρεσε πολύ η φύση και η θάλασσα. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του, τον Κάμπο. Φοίτησε μετά στο Γυμνάσιο Αρχαγγέλου και στο Λύκειο Αγίου Γεωργίου Λακατάμειας. Όνειρό του ήταν να υπηρετήσει στην επίλεκτη μονάδα των ΟΥΚ κατά τη στρατιωτική του θητεία. Το όνειρό του αυτό πραγματοποιήθηκε.

 Όπως συμβαίνει συχνά στην περίεργη και περίπλοκη δίνη τον γεγονότων η εκπλήρωση του νεανικού ονείρου του Ανδρέα σήμανε ταυτόχρονα και την αρχή μίας σειράς γεγονότων που τελειώνει τραγικά. Διότι η υπηρεσία του στα ΟΥΚ μπορεί να σφυρηλάτησε το χαρακτήρα του και μεγάλωσε την αγάπη του για τη θάλασσα και για τον τόπο του αλλά ταυτόχρονα τον έφερε σε επαφή με μια από τις πιο σκληρές εκφάνσεις της κοινωνίας.

Παρά την σκληρότητα των καταστάσεων στις οποίες βρέθηκε μπόρεσε να διατηρήσει την αγνότητα του, την αγάπη του στην οικογένεια και στο μικρό χωριό του. 

Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων άρχισε να ασχολείται με την τοπιοτέχνηση κήπων και με την εμπορία καυσόξυλων. Επόμενο όνειρό του ήταν ένα σπιτάκι στην παραλία και διατήρηση του δεσμού του με το χωριό του τον Κάμπο.

Με δική του πρωτοβουλία αγόρασε μικρές αγριόπαπιες, τις μεγάλωσε και τις προόριζε να βρουν καταφύγιο στον ποταμό στο κέντρο του χωριού. Αστειευόμενος με τον κοινοτάρχη του έλεγε πως αν το κοινοτικό συμβούλιο δεν δημιουργούσε χώρο – καταφύγιο για τις αγριόπαπιές του θα αναλάβει να το δημιουργήσει ο ίδιος.

Δυστυχώς το όνειρό του αυτό κόπηκε στη μέση. Δολοφονικές σφαίρες του έκοψαν το νήμα της ζωής στα 22 του χρόνια. 

Η οικογένεια και οι φίλοι του ανάλαβαν να υλοποιήσουν το δεύτερο όνειρο του Αντρέα δημιουργώντας στο κέντρο της κοινότητας το πάρκο – καταφύγιο για την πρασινοκέφαλη αγριόπαπια.

Ο Ανδρέας σύμφωνα με τις περιγραφές όσων τον γνώρισαν ήταν χαρακτήρας ευθύς, ειλικρινής και οξύθυμος. Δεν ανεχόταν το ψέμα ούτε και την προδοσία. Αγαπούσε αληθινά τους φίλους του, την οικογένεια του και λάτρευε τους γονείς του. Δινόταν και βοηθούσε έμπρακτα τους φίλους του. 

Γεμάτος ενέργεια και περιέργεια από μικρός, ασχολήθηκε με την ποδηλασία στα χρόνια του δημοτικού, όπου και διέπρεψε. Ακολούθησαν μια σειρά από άλλα σπορ όπως σκι, αγώνες με θαλάσσιο τζετ σκι και καταδύσεις. Από μικρός ασχολήθηκε  με οτιδήποτε μπορούσε να ανεβάσει την αδρεναλίνη του…

Όπως συχνά λένε οι αγαπημένοι και πονεμένοι του γονείς ο Ανδρέας έκανε λάθη στη ζωή του, όπως λίγο πολύ όλοι κάνουμε. Μόνο που στην περίπτωση του Ανδρέα τα λάθη του αποδείχθηκαν μοιραία και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επανορθώσει. Προσπάθησε πάρα πολύ να ξεφύγει από το κακό λούκι αλλά δεν βρήκε την απαραίτητη βοήθεια από την πολιτεία. Σαν να είχαν όλοι και όλα συνωμοτήσει για να χαθεί άδοξα και άνανδρα ένα παλικάρι. 

Ο Αντρέας ήταν  ο άνθρωπος που όλοι θα εύχονταν να είχαν ως φίλο, κανένας όμως ως εχθρό. Ευγενής με όλους, αγενής με όσους και όσα τον ενοχλούσαν.

Από τον Αντρέα έμοιαζε να απουσίαζε ο φόβος κινδύνου μέσα του… μέχρι το τέλος… το ανθρώπινο τέλος. 

Είναι ο γιος, ο αδελφός, ο φίλος,  ο εγγονός, ο συγγενής που λείπει… Αυτή  η απουσία του η δυσβάσταχτη για μας, γίνεται καθημερινά παρουσία… στις σκέψεις, στις κουβέντες μας και στα μάτια μας… ιδιαίτερα με αυτό το πάρκο αγριόπαπιων. 

Κάτοικοι του Κάμπου, αγαπητοί επισκέπτες και περαστικοί ταξιδιώτες που θα χαίρεστε το πάρκο των αγριόπαπιων, να θυμάστε τον Ανδρέα. Να θυμάστε πως ένας άνθρωπος χάθηκε άδικα και άνανδρα. Κι άφησε πίσω του αυτό το πάρκο για να μας θυμίζει ότι η ομορφιά και η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πιο σκοτεινά κυκλώματα και τις άνομες εξουσίες. 

Αιωνία του η μνήμη.