Ακταιωρός «Φαέθων»

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα μια συγκινητική τελετή για να τιμηθούν οι ηρωικοί ναυτικοί της ακταιωρού «Φαέθων».

Όπως είναι γνωστό, στις ηρωικές μάχες της Τηλλυρίας το 1964 έλαβαν μέρος και δυο ακταιωροί της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς, ο «Φαέθων» και ο «Αρίων». Η μία από αυτές, η ακταιωρός «Φαέθων», βυθίστηκε μετά από άνιση επική μάχη με τα Τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη. Η βύθιση της ακταιωρού «Φαέθων» προκάλεσε το θάνατο έξι ναυτικών από την Ελλάδα, μελών του πληρώματος της ακταιωρού και ενός Κύπριου εθελοντή από τη Μόρφου. Ο κυβερνήτης της ακταιωρού «Φαέθων» και οι επιζήσαντες άντρες και των δύο ακταιωρών, διατύπωσαν δημοσίως πριν από αρκετά χρόνια το παράπονο ότι η Κυπριακή πολιτεία δεν έχει τιμήσει ποτέ επισήμως αυτούς που πολέμησαν και αυτούς που έπεσαν πολεμώντας στα δυο αυτά σκάφη για την προάσπιση της Κυπριακής ελευθερίας.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον Μιχάλη Ιερείδη, ο οποίος λόγω της προσωπικής του γνωριμίας με τον πλοίαρχο Μητσάτο, Κυβερνήτη του «Φαέθων», από το 1996 προέβη σε αλλεπάλληλα διαβήματα προς τους εκάστοτε Υπουργούς Άμυνας, τους Υφυπουργούς παρά τω Προέδρω και τους Γενικούς Διευθυντές του Υπουργείου Άμυνας, χωρίς ανταπόκριση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτε η Ελληνική Δημοκρατία στα πενήντα (και πλέον) χρόνια που πέρασαν δεν έχει τιμήσει τους ήρωες του Φαέθων, γιατί σκοτώθηκαν στην Κύπρο ως μέλη της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς, χωρίς να προνοείται κάτι τέτοιο από τις συνθήκες του 1960. Η νομικοπολιτική αυτή εμπλοκή έμεινε άλυτη για τόσες δεκαετίες.

Από το 2010 ανέλαβα προσωπική εκστρατεία υποστήριξης του δίκαιου αυτού αιτήματος, με την υποβολή συνεχών επιστολών στους εκάστοτε Υπουργούς, την κατάθεση κοινοβουλευτικής ερώτησης και την εγγραφή θέματος στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Άμυνας.

Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν μνημειώδεις: Δόθηκαν τα ονόματα των ηρωικών νεκρών στην τέως ναυτική βάση στο κατεχόμενο Μπογάζι της Αμμοχώστου και σε δύο φουσκωτά (απάντηση Υπουργού Άμυνας το Δεκέμβριο του 2010).

Θέλω να ευχαριστήσω και δημόσια τον νυν Υπουργό κ. Χριστόφορο Φωκαΐδη, που τροχιοδρόμησε την απονομή στρατιωτικών τιμών στους ήρωες της ακταιωρού Φαέθων.

Έχω όμως την άποψη ότι η πρόσφατη εκδήλωση τιμής στους ήρωες του Κυπριακού ναυτικού που διοργανώθηκε στην Αθήνα, πρέπει να έχει συνέχεια.

Είναι καιρός η Κυβέρνηση να μελετήσει την εισήγηση για μετατροπή του αλιευτικού καταφυγίου Κάτω Πύργου σε αγκυροβόλιο για τα σκάφη του πολεμικού ναυτικού και της λιμενικής αστυνομίας (ακτοφυλακής).

Όπως κατανοεί εύκολα ο καθένας, η ενίσχυση της ναυτικής παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στη θαλάσσια περιοχή του Κόλπου της Μόρφου (όπου αγωνίστηκαν και έπεσαν οι ηρωικοί ναύτες του Φαέθων), θα έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία.

Η ενίσχυση της ναυτικής παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην περιοχή του Κόλπου της Μόρφου (όπως εξήγησα σε πολλά διαβήματα προς τους αρμοδίους), θα βοηθήσει και στην αναζωογόνηση μιας ακριτικής περιοχής που ασφυκτιά μέσα στην αγκάλη των κατοχικών δυνάμεων.

Η καλύτερη απόδοση τιμών στους νεκρούς ήρωες του «Φαέθων» είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Ο αγώνας για μια ελεύθερη Τηλλυρία, ελεύθερη Κύπρο. Και δεν πρέπει να περιμένουμε τα Τουρκικά βομβαρδιστικά για να αποδείξουμε τον πατριωτισμό μας.

Όλα καλά σύντροφε

Όλα καλά αυτά που είπε πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ για τις πολιτικές λιτότητες της Κυβέρνησης, μιλώντας στην επαρχιακή εκλογική συνέλευση Λευκωσίας του κόμματος του. Είναι αλήθεια ότι το λεγόμενο success story της Κυβέρνησης πίνει πολύ νερό. Οι δείκτες που επιλέγει να προβάλει η Κυβέρνηση δημιουργούν μία επίπλαστη ωραιοποιημένη κατάσταση. Σωστά μίλησε για τα ψηλά ποσοστά της ανεργίας και της μετανάστευσης. Ακόμα θα μπορούσε να μιλήσει και για τους δημογραφικούς δείκτες που καταρρέουν, για τις πιέσεις στο φυσικό περιβάλλον και τις περικοπές στην υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία.

Αλλά αυτό που είπε για τα «δεκανίκια στην Κυβέρνηση» αναφερόμενος στα κόμματα που κατηγορούν το ΑΚΕΛ για συνεργασία με το ΔΗΣΥ, πίνει πολύ νερό επίσης. Είναι γεγονός βέβαια ότι αν για το κύριο πολιτικό θέμα που απασχολεί τον τόπο και τον λαό, τα δυο μεγάλα κόμματα αλληλοστηρίζονται,  τότε η Κυβέρνηση αισθάνεται ιδιαίτερα ισχυρή σε όλα τα πολιτικά θέματα. Σε αυτήν τη χώρα το σύνηθες είναι να στήνονται πολιτικές συνεργασίες και κυβερνητικοί συνασπισμοί με μόνο θέμα τη συμφωνία στο Κυπριακό. Με τα δεδομένα της Κύπρου σε μεγάλο βαθμό η στήριξη που δίνει το ΑΚΕΛ στον Πρόεδρο Αναστασιάδη – με πρόσχημα ότι τάχα έχει υιοθετήσει τις συγκλίσεις Ταλάτ – Χριστόφια – ισοδυναμεί με πολιτική συμπολίτευσης.

Αλλά και όσον αφορά τα θέματα της οικονομίας και της κοινωνίας, θα έλεγα ότι η αντιπολιτευτική τακτική του ΑΚΕΛ δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Διότι ξέχασε ο σύντροφος Άντρος, ότι το κόμμα του ψήφισε τα μνημονιακά νομοσχέδια για τις εκποιήσεις, τον συνεργατισμό κλπ κλπ. Το χειρότερο γι’ αυτόν, έχει να απαντήσει γιατί συνεργάστηκε με το ΔΗΣΥ για να στραγγαλίσει τους Οικολόγους γιατί είμαστε οι πιο συνεπείς στην αντίσταση κατά των αντιλαϊκών νομοσχεδίων. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ έδωσε δεκανίκια στις πάγιες επιδιώξεις του ΔΗΣΥ για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, τη σφαγή της πολυφωνίας και το στραγγαλισμό των μικρότερων κομμάτων, αφήνει ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη την αριστερά.

Ο Άντρος Κυπριανού έχει να απαντήσει γιατί αναζητεί συμμαχίες με το ΔΗΣΥ στρέφοντας την πλάτη του στα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τα οποία συνεργάστηκε εποικοδομητικά σε δύσκολες εποχές (π.χ. σχέδιο Ανάν) όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά και στα θέματα οικονομίας και εσωτερικής διακυβέρνησης εν γένει. Ακόμα και το γεγονός ότι τα κόμματα του «κέντρου» αφέθηκαν στη δηλητηριώδη αγκαλιά του ΔΗΣΥ, χρεώνεται ως αποτυχία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αν – κακώς κατά την άποψη μου – τα κόμματα αυτά έδωσαν όντως πολλάκις δεκανίκια στο κυβερνών κόμμα, δεν είναι νομίζω γεγονός για το οποίο η ηγεσία του ΑΚΕΛ μπορεί να νιώθει περήφανη και να επιχαίρει.

Λιμουζίνες, πάλι!

Πρόσφατα προκάλεσε ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση η είδηση οτι το Κυπριακό δημόσιο ξόδευσε εν μέσω οικονομικής κρίσης και ισοπεδωτικής λιτότητας, μισό εκατομμύριο ευρώ για την αγορά είκοσι υπουργικών λιμουζίνων. Ήδη οι λιμουζίνες παραδόθηκαν κανονικά και κυκλοφορούν με αυτές οι Υπουργοί μας.

Θυμάμαι πολύ καλά ότι στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που λάβαμε μέρος ως Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, στο πρώτο μας τηλεοπτικό σποτ που είδαν οι πολίτες (το οποίο προβλήθηκε από ένα μόνο τηλεοπτικό σταθμό) αντί γενικόλογων συνθημάτων, επιλέξαμε – ανάμεσα σε άλλα – να αναδείξουμε το θέμα των προκλητικών προνομίων που απολαμβάνουν οι αξιωματούχοι αυτού του κράτους. Ο σκηνοθέτης επέλεξε σκηνές από την προσέλευση επισήμων στο Προεδρικό μέγαρο με τις αστραφτερές λιμουζίνες, τους οδηγούς και την αστυνομική φρουρά κ.ο.κ., για να ντύσει οπτικά την πολιτική μας θέση.

Τότε (1996) αυτά που λέγαμε για τα προκλητικά προνόμια των αξιωματούχων του κράτους, πολύ λίγοι τα άκουγαν και πολύ λιγότεροι τα ενστερνίζονταν. Ήταν οι καιροί της φρενίτιδας της «ανάπτυξης», της μεγέθυνσης των δεικτών (και των χρεών), της σπατάλης, της χλιδής, της πολυτέλειας. Ήταν η εποχή που οι περισσότεροι Κύπριοι αγόραζαν αυτοκίνητο πιο μεγάλο και ακριβό από τον γείτονα και έκτιζαν σπίτι πιο γυαλιστερό και «φουσκωμένο» από της κουμπάρας. Ζούσαμε ένα συναγωνισμό σπατάλης, καταναλωτισμού και ματαιοδοξίας. Όπως λέει κι ένας γνωστός καθηγητής οικονομίας, στην προ την κρίση εποχή, ανέβαινε κατακόρυφα και γοργά το βιοτικό επίπεδο των Κυπρίων, χωρίς να ανεβεί αντιστοίχως και το πολιτιστικό τους επίπεδο. Όντως πλούσιοι λοιπόν οι Κύπριοι (αν και χρεωμένοι), δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι Οικολόγοι, έβρισκαν κακό να έχουν κρατικές λιμουζίνες οι υπουργοί, οι γενικοί διευθυντές, οι διευθυντές, οι υπο-διευθυντές, οι ανθυποδιευθυντές και πάει λέγοντας. Γιατί να μην έχουν πολυάριθμη φρουρά οι αξιωματούχοι, οι νυν, οι πρώην και οι επόμενοι; Γιατί να μην έχουν επιδόματα ευθύνης, επιδόματα πολυθρόνας, επιδόματα για το κουστούμι και τη γραβάτα και δεν συμμαζεύεται το πράγμα.

Μέχρι που ήρθε η κρίση. Τότε – αφού κόπηκε το ψωμί στους φτωχούς, στους πολύτεκνους, στους μονογονιούς, στους χαμηλοσυνταξιούχους κλπ – είπαν να δουν τι γίνεται με το «παντεσπάνι» των κρατούντων. Χρειάστηκαν βεβαίως λίγο σπρώξιμο και κάποιον «τρελό» να ανοίξει το θέμα. Για να φρεσκάρω τη μνήμη σας, η ιστορία με τις λιμουζίνες ξεκίνησε όταν οι Οικολόγοι έθεσαν θέμα, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2013 που προνοούσε την αγορά λιμουζίνας για τον απερχόμενο Πρόεδρο κ. Χριστόφια. Στην αρχή τα κόμματα πήγαν να κουκουλώσουν το θέμα αλλά η κοινωνία αντέδρασε και… άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Το κουβάρι πήρε χρόνο να ξετυλιχθεί για να καταλήξει η Βουλή των Αντιπροσώπων να ψηφίσει έναν ελλειμματικό νόμο, ο οποίος όμως τουλάχιστον αφαιρούσε από πολλούς – μέχρι και τους γενικούς διευθυντές – το δικαίωμα να χρησιμοποιούν κρατικό όχημα και κατά τις προσωπικές τους μετακινήσεις, από την 1^η Ιανουαρίου 2016.

Συμφωνώ με όσα έγραψε πρόσφατα για το θέμα ο Κώστας Βενιζέλος: «Παρά το γεγονός ότι μειώθηκε ο αριθμός των δικαιούχων, είναι σαφές πως διατηρείται η υπερβολή. Σε μη τριτοκοσμικές χώρες δεν υπάρχει ανάγκη, κάθε αξιωματούχος να έχει και αυτοκίνητο για τις διακινήσεις του».

Εμείς, ζητούμε – χωρίς να μπορούμε μέχρι στιγμής να πείσουμε τα άλλα κόμματα – την κατάργηση και άλλων προνομίων και σκανδαλωδών επιδομάτων που απολαμβάνουν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, όπως π.χ. του επιδόματος προσωπικού τηλεφώνου (που προκαλεί συνολικό κόστος για δημόσια οικονομικά 300.000 το χρόνο). Ζητούμε επίσης την κατάργηση των διπλών ψηλών αμοιβών και διπλών αμοιβών αξιωματούχων. Ακόμα ζητούμε τον καθορισμό μέγιστου ύψους αμοιβής ή συντάξεων στο δημόσιο τομέα.

Αυτά, προς άρση κάθε παρεξήγησης και για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας.