Όλα καλά σύντροφε

Όλα καλά αυτά που είπε πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ για τις πολιτικές λιτότητες της Κυβέρνησης, μιλώντας στην επαρχιακή εκλογική συνέλευση Λευκωσίας του κόμματος του. Είναι αλήθεια ότι το λεγόμενο success story της Κυβέρνησης πίνει πολύ νερό. Οι δείκτες που επιλέγει να προβάλει η Κυβέρνηση δημιουργούν μία επίπλαστη ωραιοποιημένη κατάσταση. Σωστά μίλησε για τα ψηλά ποσοστά της ανεργίας και της μετανάστευσης. Ακόμα θα μπορούσε να μιλήσει και για τους δημογραφικούς δείκτες που καταρρέουν, για τις πιέσεις στο φυσικό περιβάλλον και τις περικοπές στην υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία.

Αλλά αυτό που είπε για τα «δεκανίκια στην Κυβέρνηση» αναφερόμενος στα κόμματα που κατηγορούν το ΑΚΕΛ για συνεργασία με το ΔΗΣΥ, πίνει πολύ νερό επίσης. Είναι γεγονός βέβαια ότι αν για το κύριο πολιτικό θέμα που απασχολεί τον τόπο και τον λαό, τα δυο μεγάλα κόμματα αλληλοστηρίζονται,  τότε η Κυβέρνηση αισθάνεται ιδιαίτερα ισχυρή σε όλα τα πολιτικά θέματα. Σε αυτήν τη χώρα το σύνηθες είναι να στήνονται πολιτικές συνεργασίες και κυβερνητικοί συνασπισμοί με μόνο θέμα τη συμφωνία στο Κυπριακό. Με τα δεδομένα της Κύπρου σε μεγάλο βαθμό η στήριξη που δίνει το ΑΚΕΛ στον Πρόεδρο Αναστασιάδη – με πρόσχημα ότι τάχα έχει υιοθετήσει τις συγκλίσεις Ταλάτ – Χριστόφια – ισοδυναμεί με πολιτική συμπολίτευσης.

Αλλά και όσον αφορά τα θέματα της οικονομίας και της κοινωνίας, θα έλεγα ότι η αντιπολιτευτική τακτική του ΑΚΕΛ δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Διότι ξέχασε ο σύντροφος Άντρος, ότι το κόμμα του ψήφισε τα μνημονιακά νομοσχέδια για τις εκποιήσεις, τον συνεργατισμό κλπ κλπ. Το χειρότερο γι’ αυτόν, έχει να απαντήσει γιατί συνεργάστηκε με το ΔΗΣΥ για να στραγγαλίσει τους Οικολόγους γιατί είμαστε οι πιο συνεπείς στην αντίσταση κατά των αντιλαϊκών νομοσχεδίων. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ έδωσε δεκανίκια στις πάγιες επιδιώξεις του ΔΗΣΥ για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, τη σφαγή της πολυφωνίας και το στραγγαλισμό των μικρότερων κομμάτων, αφήνει ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη την αριστερά.

Ο Άντρος Κυπριανού έχει να απαντήσει γιατί αναζητεί συμμαχίες με το ΔΗΣΥ στρέφοντας την πλάτη του στα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τα οποία συνεργάστηκε εποικοδομητικά σε δύσκολες εποχές (π.χ. σχέδιο Ανάν) όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά και στα θέματα οικονομίας και εσωτερικής διακυβέρνησης εν γένει. Ακόμα και το γεγονός ότι τα κόμματα του «κέντρου» αφέθηκαν στη δηλητηριώδη αγκαλιά του ΔΗΣΥ, χρεώνεται ως αποτυχία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αν – κακώς κατά την άποψη μου – τα κόμματα αυτά έδωσαν όντως πολλάκις δεκανίκια στο κυβερνών κόμμα, δεν είναι νομίζω γεγονός για το οποίο η ηγεσία του ΑΚΕΛ μπορεί να νιώθει περήφανη και να επιχαίρει.