Ένα καράβι

«Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο» λέει το ροκ τραγουδάκι του Β. Παπακωνσταντίνου και βαράει στο background ένα χαρούμενο ταμπούρλο. Ο ρυθμός ενθουσιώδης και ανατρεπτικός. «Ο παπαγάλος θα λέει τους ξεφύγαμε» και αλέστα τα πανιά.

Γιατί κάνω έτσι την αρχή του άρθρου; Απλό. Μου θύμισε το καράβι του Παπακωνσταντίνου ο νέος υπουργός των Οικονομικών κ. Κίκης Καζαμίας, όταν εξερχόμενος – ολόγελος – από το Προεδρικό Μέγαρο τη μέρα της ορκωμοσίας του (αλλά και αργότερα μιλώντας στους υπαλλήλους του υπουργείου του), μας υπενθύμισε το αυτονόητο: «Είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι».

Δεν μας διευκρίνισε όμως τι είδους καράβι είναι αυτό και πού πηγαίνει. Για παράδειγμα εγώ έμεινα με τα καυτά ερωτήματα στο χέρι όπως: Είναι το καράβι μας πειρατικό (όπως του Παπακωνσταντίνου) και «σηκώνει άγκυρα, ανοίγει πανιά» για περιπέτειες ηρωικές ή είναι ο Τιτανικός που έβαλε ρότα για το παγόβουνο των δημοσίων οικονομικών και – συνεπώς – τον πάτο του ωκεανού της οικονομικής κρίσης;

«Υπάρχουν θέσεις αν θέλεις κενές» τραγουδά ο Παπακωνσταντίνου στο ροκ τραγούδι του για το δικό του καράβι. Στο καράβι του κ. Καζαμία, καπετάνιος είναι ο Πρόεδρος, αξιωματικοί το υπουργικό του, πλήρωμα οι συντεχνιακοί και οι άλλοι «κοινωνικοί εταίροι» και στο αμπάρι ο λαός τραβά κουπί ή αγωνιά στα κάτεργα της κρατικής ανυποληψίας και ανικανότητας.

Σε τέτοιο καράβι – σαπιοκάραβο – και σκυλοπνίχτη, φαίνεται να έχουμε όλοι επιβιβαστεί και οι σωσίβιες λέμβοι είναι για λίγους κ. Καζαμία μου. Όσο για τη σωτηρία, δεν αρκεί να τραβά κουπί ο μεροκαματιάρης λαός στο κάτεργο, πρέπει κι ο καπετάνιος να ξέρει που τραβά. Να ξέρει να αποφεύγει τις ξέρες και τις κακοτοπιές, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και όχι να πηγαίνει straight πάνω στις συμπληγάδες πέτρες (προσέξτε, όχι μέσα από τις πέτρες, ολόισια πάνω τους για να είναι βέβαιη η συντριβή).

Αλίμονο κ. Καζαμία μου. Δεν αρκεί να λέμε ότι είμαστε όλοι πάνω στο ίδιο καράβι. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι είμαστε στο σωστό καράβι με το σωστό καπετάνιο και στη σωστή πορεία. Αυτό είναι το ζητούμενο.