Κακός διαπραγματευτής

Στις 4 Ιουλίου 2011 ο πρώην Υπουργός Οικονομικών σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Ομήρου, τον πληροφόρησε ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει για νομοθετική ρύθμιση ένα πρώτο πακέτο από δημοσιοοικονομικά μέτρα. Αυτά ήταν (αντιγράφω επί λέξει από την επιστολή Σταυράκη), τα εξής:

α) Ένταξη των νεοεισερχομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα στο Ταμείο Συντάξεων των Κοινωνικών Ασφαλίσεων

β) Ο υπολογισμός της σύνταξης και του εφάπαξ των υφιστάμενων υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα να γίνεται με βάση το μέσο όρο των μισθών των τελευταίων τριάντα μηνών αντί του μισθού του τελευταίου μήνα.

γ) Μερική συνεισφορά των υφιστάμενων υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα στα ταμεία συντάξεως τους.

δ) Αναπροσαρμογή του ποσοστού συνεισφοράς στο ταμείο για χήρες και ορφανά του δημόσιου τομέα.

ε) Κατάργηση της αυτόματης αναπροσαρμογής των υφιστάμενων συντάξεων στην περίπτωση καταβολής γενικών αυξήσεων στους μισθούς.

Από αυτή τα πέντε μέτρα που αποφάσισε η κυβέρνηση τελικά παρουσιάστηκε ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, υπό τη μορφή νομοσχεδίων, μόνο αυτό που αφορά την αναπροσαρμογή της ποσοτικής συνεισφοράς στο ταμείο για χήρες και ορφανά του δημοσίου. 

Λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα τα κόμματα αποδέχτηκαν και σχηματοποίησαν στη συνέχεια στη συνάντηση τους με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (8 Ιουλίου) αλλά και στις διακομματικές συναντήσεις  (π.χ. 22 Ιουλίου) αυτό το βασικό πακέτο μέτρων, γεννιούνται κάποια βασανιστικά ερωτήματα: Πού χάθηκαν τα άλλα τέσσερα; Που εξαφανίστηκαν; 

Η απάντηση που δίνουν από την κυβέρνηση και το κυβερνόν (μόνο του πλέον) κόμμα είναι εάν τα μέτρα αυτά ήταν εισηγήσεις προς συζήτηση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στην ίδια  επιστολή του κ. Σταυράκη αναφέρεται:

«Για τα πιο πάνω μέτρα θα αρχίσουν εντατικές διαβουλεύσεις με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και με την ολοκλήρωση τους θα προωθηθούν άμεσα».

«Άρα», μας λένε, «γιατί διαμαρτύρεστε»; Διαπιστώνουμε λοιπον -με αντικειμενική ακρίβεια-ότι το προϊόν της διαπραγμάτευσης του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους συνδικαλιστές ήταν η εξαφάνιση των μέτρων που συμφώνησαν οι πολιτικές δυνάμεις (δηλαδή οι εκφραστές της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού) και η εμφάνιση άλλων, ορισμένα από τα οποία πέραν της ανεπάρκειας χαρακτηρίζονται από έντονο αντιλαϊκό και σαρωτικά αντικοινωνικό χαρακτήρα (π.χ. Φ.Π.Α.). Άρα , θα έλεγε κανείς με βεβαιότητα που αγγίζει το 100%, ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας πολύ κακός διαπραγματευτής.

Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να εμπιστευθεί ένα ηγέτη που του παραδίδει ο λαός του ένα συμβόλαιο με πέντε όρους προς διαπραγμάτευση και αυτός κερδίζει μόνον τον ένα (και αυτόν κουτσουρεμένο);

Επιβεβαιώνεται έτσι ότι ο κ. Χριστόφιας δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να διαπραγματευτεί με επιτυχία και να κερδίζει. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα γεγονότα. Εκτός εάν αυτό που φαίνεται ότι υποστηρίζει, δηλαδή το συμφωνημένο πακέτο οικονομικών μέτρων (ή τις συμφωνημένες θέσεις των ελληνοκυπρίων στο κυπριακό, ας πούμε) δεν τα πιστεύει ο ίδιος πραγματικά. Αν είναι έτσι -και νομίζω έτσι είναι- ίσως να μην είναι απλά ένας αποτυχημένος διαπραγματευτής. Ίσως απλά να έχει τη δική του ατζέντα, διαφορετική από αυτή που τον δεσμεύουν (νομίζω) κόμματα και λαός. 

Αν είναι έτσι, τότε έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα!