Δήλωση

Ναι, είμαι οργισμένος

Ναι, δηλώνω οργισμένος με την προσπάθεια των βουλευτών μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΑΚΕΛ – Αριστερά Νέες Δυνάμεις, να σαμποτάρουν τη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου και Παρακολουθήσεως Δαπανών και Προϋπολογισμού.

Έχω βαρεθεί σε κάθε συνεδρίαση οι βουλευτές του ΑΚΕΛ να εγείρουν δήθεν θέματα διαδικασίας, να ταλαιπωρούν μέλη της επιτροπής και καλεσμένους και να μας οδηγούν όλους σε απόγνωση. Σχετική ήταν και η οργισμένη αντίδραση του Γενικού Εισαγγελέα κ. Πέτρου Κληρίδη όταν στην ίδια χθεσινή συνεδρίαση (στο επόμενο θέμα), οι ίδιοι βουλευτές του ΑΚΕΛ, έθεσαν (παράτυπα) θέμα δεοντολογίας για τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου, κ. Γιώργο Γεωργίου.

Ο κ. Γεωργίου μπορεί να έχει περισσότερη υπομονή από εμένα, αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο να ταλαιπωρούμαι κάθε Τρίτη από τις συνεχείς προβολές «μη θεμάτων» και προδιαδικαστικών ενστάσεων. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να βραχυκυκλώσουν τη λειτουργία της Επιτροπής αυτοί που (κακώς) νομίζουν ότι με τη λειτουργία της πλήττεται η εικόνα της Κυβέρνησης.

Επίσης δεν μπορώ να αποδεχθώ τις απειλές του οποιουδήποτε βουλευτή, ούτε την προσπάθειά του να με φιμώσει. Και άλλοι προσπάθησαν πολλές φορές και δεν τα κατάφεραν. Έχω το καθήκον και την υποχρέωση – εφόσον μου το επιτρέπει η υγεία μου – να παρουσιάζω στη Βουλή των Αντιπροσώπων τις θέσεις των Οικολόγων μέχρι το τέλος της θητείας μου (2016).

Είναι όμως και υποχρέωση των υπόλοιπων βουλευτών και των κομμάτων να αντισταθούν στην προσπάθεια αδρανοποίησης της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, και πολύ πέραν ενός «θερμού επεισοδίου».

 

Κοινοποίηση: κ. Γιαννάκη Ομήρου, Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων

κ. Γεώργιο Γεωργίου, Πρόεδρο Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου και Παρακολουθήσεως Δαπανών και Προϋπολογισμού

Πάνω απ’ όλα, η Κύπρος

Απαράδεκτη και αβάσιμη βρίσκω την αναφορά του Προέδρου Χριστόφια σε όσους του ασκούν κριτική, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην πρόσφατη κομματική μουσική εκδήλωση υποστήριξης του.

Η κριτική δεν πρέπει  μόνο να γίνεται στα λόγια ανεκτή, αλλά και σεβαστή. Κάτι που δυστυχώς ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν φαίνεται να αποδέχεται. Θεωρεί, σύμφωνα με όσα μας είπε στη συναυλία, όσους του ασκούν κριτική και όσους τον αμφισβητούν ως εχθρούς και αντιπάλους.

Θεωρώ ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός και η κατοχή της πατρίδας μας, είναι ο αντίπαλος και ο εχθρός του Κυπριακού λαού. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κατοχή, για την επικράτηση του δικαίου και της εξεύρεσης μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού, που να απελευθερώνει το λαό και τον τόπο από τα δεσμά της ξένης παρουσίας. Δυστυχώς, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, με τις προτάσεις και την τακτική που ακολουθεί, υποσκάπτει τις δυνατότητες επιτυχίας αυτού του αγώνα.

Απαιτεί ενότητα γύρω από το πρόσωπο του, χωρίς να συνδιαλέγεται με την πολιτική ηγεσία και το λαό που εκπροσωπεί. Δεν ενημερώνει κανένα, παρά ίσως μόνο το κόμμα του (;) και ζητά από όλους τους υπόλοιπους να του έχουμε πιστή εμπιστοσύνη.

Ο κ. Χριστόφιας καταθέτει προτάσεις που υποσκάπτουν και ακυρώνουν το ενιαίο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα (π.χ. περιουσιακό), εκχωρεί δικαιώματα στην Τουρκία και στην Βρετανία διαιωνίζοντας το καταστροφικό καθεστώς των «μητέρων πατρίδων» και των «εγγυητριών δυνάμεων» και υποχωρεί από τις βασικές αρχές στις οποίες ομόφωνα κατέληξε το Εθνικό Συμβούλιο το 2009.

Τέλος αρνήθηκε (όπως δυστυχώς και η αντιπολίτευση) να καταλήξουμε στην πρόσφατη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου σε ομόφωνη απόφαση που θα αποκλείει την αποδοχή της σύγκλησης πενταμερούς, διευρυμένης ή διεθνούς διάσκεψης, να αποκλείει την κατάθεση γεφυρωτικών προτάσεων από το Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών (δηλαδή συγκαλυμμένη επιδιαιτησία) και το «κλείδωμα» των λεγόμενων συγκλίσεων στις απευθείας διαπραγματεύσεις.

Αρνείται επίσης να καταφύγει στον Κυπριακό λαό, ο οποίος δια δημοψηφίσματος να καθορίσει τις αρχές και τις βάσεις μιας λύσης του Κυπριακού (και να αποφασίσει επί των γνωστών γενναιόδωρων προσφορών του στους Τούρκους) ενώ παρακολουθεί αμέτοχος το ξεπούλημα των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα μέσω της Επιτροπής Αποζημιώσεων.

Σε αυτήν την καταστροφική πορεία, που επέλεξε ο ίδιος να ακολουθήσει, γιατί ζητά συνένοχους και συμπαραστάτες;

Εγώ λέω, πάνω απ’ όλα η Κύπρος. Και πάνω απ’ όλους η Κύπρος. Και πάνω και από τον Πρόεδρο, η Κύπρος.

Ξυπόλυτοι στο κρύο

Από ότι πληροφορούμαι κάνει πολύ κρύο αυτήν την εποχή στην Νέα Υόρκη. Στο Λονγκ Άιλαντ, ο κ. Μπαν Κι Μουν αναμένει φορώντας το παλτό του, τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Το τραπέζι είναι στρωμένο και το κύριο πιάτο είναι γνωστό: Πενταμερής διάσκεψη, επιδιαιτησία με το γάντι, δημοψήφισμα και διευθέτηση του Κυπριακού πριν από την Κυπριακή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε οι αγάδες της Άγκυρας έχουν θέσει ξεκάθαρα τις απαιτήσεις τους και απειλούν με πάγωμα κάθε σχέσης με τους Φράγκους κατά τη διάρκεια της Ελληνοκυπριακής (όπως λένε) προεδρίας.

Έχουμε – λένε – υποκλέψει την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν δικαιούμαστε να την εκπροσωπούμε. Άρα ο κ. Μπαν Κι Μουν ανέλαβε να διεκπεραιώσει μια παρόμοια αποστολή με αυτή που εξετέλεσε ο κ. Κόφι Ανάν το 2004, δηλαδή να επιβληθεί με το ένδυμα της «διεθνούς νομιμότητας» μια διευθέτηση του Κυπριακού που να βολεύει και να εξυπηρετεί τα Τουρκικά συμφέροντα.

Μας περιμένει λοιπόν ο κ. Μπαν Κι Μουν στην κρύα Νέα Υόρκη. Οι Ελληνοκύπριοι, με τον μέγα ηγέτη επικεφαλή, πάνε να τον συναντήσουν γυμνοί και ξυπόλυτοι. Γυμνοί γιατί δεν έχουν τίποτα να προτάξουν έναντι των Τουρκικών σχεδιασμών και μεθοδεύσεων. Είναι βλέπετε πολύ απασχολημένοι με τα εσωτερικά τους. Προπαντός τους ενδιαφέρει πώς θα γίνουν οι περισσότεροι πλούσιοι, στο μέλλον. Όταν ο Κωστής Παλαμάς έλεγε «στην Κύπρο την αέρινη» προφανώς δεν γνώριζε για το φυσικό αέριο της Αφροδίτης. Διαφορετικά δεν θα έλεγε – κάποιους στίχους πιο κάτω – πως «η αγνή ψυχή δεν έσβησε και ζει και ζει και ζει».

Είναι λοιπόν ο διαπραγματευτής των Ελληνοκυπρίων πολύ απασχολημένος αυτόν τον καιρό με το αέριο που παράγει η Κύπρος (γενικώς). Κοίτα τώρα να δεις πρόγραμμα: Συνομιλίες με τον Έρογλου και Εθνικό Συμβούλιο την Παρασκευή. Σάββατο και Κυριακή Συμβούλιο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οικονομική κρίση και την κρίση χρέους και Δευτέρα να μιλήσει σε μουσικό συλλαλητήριο για την προστασία της προεδρικής του καρέκλας. Τί να πρωτοπρολάβει; Τα αέρια και τα χρέη ή το Κυπριακό και τις κομματικές συγκεντρώσεις;

Μην ανησυχείτε όμως μας λένε οι πραιτοριανοί. Ο Πρόεδρος μπορεί να είναι ευαίσθητος αλλά όχι στα κρύα. Θα αντέξει την κρυολουσία της Νέας Υόρκης και θα έρθει πίσω… νικητής.

Καλώς. Αρκεί να μην μας φέρει πάλι από την Νέα Υόρκη (όπως το 2004) καμμιά πατάτα (καυτή) όπως την επιδιαιτησία και το δημοψήφισμα. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Το παραμύθι της «πενταμερούς» ή της «διεθνούς διάσκεψης» οδηγεί κατευθείαν σε βελούδινη επιδιαιτησία και δημοψηφίσματα στη βάση μάλιστα ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων. Θα έλεγα ότι τουλάχιστον θα ήταν καλό το Εθνικό Συμβούλιο να τον δεσμεύσει σ’ αυτό, ότι δηλαδή δεν θα αποδεχθεί επουδενί πενταμερή ή «διεθνή διάσκεψη» αλλά… Μήπως το 2004 δεν υπήρχε ομόφωνη δέσμευση του Εθνικού Συμβουλίου επί τούτου; Κι όμως ο αείμνηστος Τάσσος, μετά των συμβούλων του Χριστόφια, Αναστασιάδη και Ομήρου, επέστρεψαν με τα γνωστά δώρα της επιδιαιτησίας και του δημοψηφίσματος. Μετά μας είπαν «mea culpa».

Κάνει κρύο λοιπόν στην Νέα Υόρκη και εγώ λέω καλού κακού να βγάλω απ’ το ντουλάπι το παλτό μου.

Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε;

Η Κύπρος είναι από το 2004 πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 2006 είμαστε και μέλος της Ευρωζώνης. Είμαστε Ευρώπη.

Πόσο Ευρώπη είμαστε άραγε; Είμαστε, λένε κάποιοι, όταν διεκδικούμε το ρόλο του «καλύτερου μαθητή». Πρώτοι σε ότι αποφασίσουν οι Βρυξέλλες. Πρώτοι να ψηφίζουμε τη συνθήκη της Λισσαβόνας, πρώτοι στην Ευρωζώνη. Πρώτοι Ευρωπαίοι.

Έτσι είναι όμως; Είμαστε άραγε πιο Ευρωπαίοι από τους Αυστριακούς, τους Γερμανούς, τους Δανούς κ.ο.κ;

Να δώσω ένα παράδειγμα. Διάβαζα τις προάλλες το εβδομαδιαίο δελτίο πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη του Foundation Robert Schuman (4/10/2011) με αναφορά για τον τρόπο που ψήφισαν μια σειρά από Ευρωπαϊκά κοινοβούλια την διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Οικονομικής Σταθερότητας (EFSF) που συμφώνησαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στις 21/7/2011. Η απόφαση – ανάμεσα σε άλλα – προνοεί αύξηση της συνεισφοράς (σε δισεκατομμύρια ευρώ) της κάθε χώρας στο ταμείο.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Στην Αυστρία ενέκριναν την διεύρυνση με 117 υπέρ και 53 κατά. Στην Γερμανία 523 υπέρ και 100 εναντίον. Στην Εσθονία 58 υπέρ και 18 κατά. Στην Σλοβενία η διεύρυνση πέρασε με 49 ψήφους υπέρ και 4 εναντίον ενώ απείχαν 24. Στην Ολλανδία 96 υπέρ και 54 εναντίον. Στην Φινλανδία 103 υπέρ, 66 εναντίον και 30 απείχαν. Την ίδια βδομάδα στην Κύπρο, η διερεύνηση ψηφίστηκε ΟΜΟΦΩΝΑ (με μοναδική αποχή τη δική μου).

Σε όλες αυτές τις χώρες πριν τη ψήφιση προηγήθηκε έντονη συζήτηση και προβληματισμός. Και ήταν φυσικό. Πρόκειται για ένα θέμα ύψιστης πολιτικής σημασίας για την Οικονομία, το μέλλον της Ευρώπης αλλά και την οικονομική κατάσταση κάθε χώρας.

Λίγες μέρες μετά το θέμα αυτό έριξε κυβέρνηση στην Σλοβακία, ενώ απείλησε την σταθερότητα ακόμα και αυτής της κυβέρνησης της Μέρκελ στην Γερμανία. Στην Κύπρο, δεν κατάλαβε κανένας τίποτα. Είμαστε άραγε τόσο Ευρωπαίοι; Είμαστε τόσο σίγουροι για τις αποφάσεις των αρχηγών; Γνωρίζουμε ακριβώς τί σημαίνει αυτό το ταμείο και τι μπορεί να κάνει; Ψηφίστηκε η αύξηση της συμμετοχής της χώρας μας κατά 230% (δηλαδή από 863 εκατομμύρια σε 2.02 δισεκατομμύρια) η οποία είναι αναλογικά μια από τις ψηλότερες της Ευρωζώνης, χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση με τη διαδικασία του επειγόντως και χωρίς να πάρει κανένας πρέφα τί γινόταν στη Βουλή. Οι βουλευτές, δέσμευσαν σε μια τεράστια υποχρέωση τον Κυπριακό λαό (αφού το έκανε πριν η κυβέρνηση) και κανένας – πέραν των λίγων τεχνοκρατών – δεν κατάλαβε τί έκαναν  (έστω και αν αυτό ήταν αναγκαστικό υπό τις συνθήκες).

Αυτό έγινε βέβαια, γιατί είμαστε περισσότερο Ευρώπη από την Ευρώπη.

Μπούχτισα

Μπούχτισε λέει ο σύγχρονος Καίσαρας από την κριτική των κομμάτων. Εννοεί προφανώς ότι μπούχτισε γενικώς από την κριτική. Διότι κριτική δέχεται – πλέον - από όλους: από κόμματα, μέσα ενημέρωσης, ακαδημαϊκούς και κυρίως απλούς πολίτες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τον βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να καθίσει στην καρέκλα του Καίσαρα. Αν και μικρή η αυτοκρατορία του και φτωχό (ημικατεχόμενο) το βασίλειο, φαίνεται η καρέκλα του ηγέτη αποδείχθηκε πολύ μεγάλη για το μπόι του.  Αυτό δυστυχώς είναι γεγονός, πέρα από το πώς εκλαμβάνει την κριτική ο σύγχρονος Καίσαρας.

Μπούχτισε λέει από την κριτική των κομμάτων. Δεν τον ενοχλεί η προχειρότητα των κομμάτων, η διπλοπροσωπία τους, η έλλειψη συνέπειας λόγων με πράξεις κλπ κλπ. Όχι, αυτά δεν τον ενοχλούν. Μ’ αυτά έχει πλέον συμφιλιωθεί. Είναι μέσα σ’ αυτά, κι απ’ όλα αυτά που στηρίχθηκε για να κάτσει στη μεγάλη καρέκλα. Αυτά όλα, δηλαδή τα μαύρα χάλια της πολιτικής και των κομμάτων του τόπου, έθρεψαν τη δική του φιλοδοξία και έστρωσαν τον δρόμο του προς το Προεδρικό. Αυτό που τον ενοχλεί είναι η κριτική των κομμάτων. Ουσιαστικά, τον ενοχλεί η κριτική γενικώς. Διότι ως Καίσαρας που έγινε πλέον, δεν ανέχεται την κριτική. Κυρίως όμως, από τον καιρό που έχει καταφέρει να μην υπάρχει από τους γύρω του κριτική, από την ώρα που η αυτοκριτική έγινε γι’ αυτόν λέξη χωρίς νόημα, δεν τον ενδιαφέρει η κριτική. Τι να την κάνει την κριτική. Αφού θεωρεί – πλέον – τον εαυτό του τέλειο, αλάνθαστο και αψεγάδιαστο. Είναι ο άμεμπτος και εξαγνισμένος. Περίπου ο Θεός.

Γι’ αυτό μαζεύονται οι οπαδοί του, συνωστίζονται γύρω του, απλώνουν το χέρι για να τον αγγίξουν έστω και για λίγο (πόσο μάλλον να έχουν μια αγκαλιά, να έχουν την ευκαιρία να του δώσουν έστω και ένα φιλί) ως να πρόκειται για τον Μεσσία που κατέβηκε ανάμεσα μας για να μας σώσει. Ούτε ο ίδιος ο Χριστός να ήταν (αν πιστεύουν στον Χριστό). Με μια μικρή διαφορά. Ο Θεός – που ήταν και Θεός – ήρθε για να φύγει. Ο σύγχρονος Καίσαρας κτυπά το χέρι του με θυμό (είπαμε έχει μπουχτίσει) και ξεφωνίζει αγριεμένα: «Δεν παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι». «Δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω κι αυτό να το χωνέψουν όλοι».

Βλέπω αυτές τις αυτοκρατορικές συμπεριφορές. Βλέπω τους πραιτοριανούς του να γίνονται μέρα με τη μέρα πιο επιθετικοί. Βλέπω τους λεγεωνάριους του να ξερνούν χολή και όξος σε όποιον τολμά να κρίνει τον Καίσαρα. Μπούχτισα. Κυπριακή Δημοκρατία, έτος 2011.