Ο Coray και η Cinel

Πολλοί λένε ότι όταν μιλάμε για τους αγώνες του Κυπριακού λαού, ότι τα μεγάλα λόγια για τους ήρωες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας είναι εύκολα. Οι σημερινές πράξεις είναι οι δύσκολες. Πρόσφατα γνωρίσαμε δύο Κύπριους που αποδεικνύουν ότι ο αγώνας για υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι μια δοξασμένη ή πικρή σελίδα του παρελθόντος αλλά είναι μια υπόθεση επίκαιρη, ένα θέμα ζωντανό. Οι δύο Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας που υπερασπίστηκαν τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, απέναντι στον εθνικισμό και την παρανομία του κατοχικού ψευδοκράτους, ο Coray και η Cinel, υπέστηκαν ένα δίχρονο διασυρμό και ταλαιπωρία για να αθωωθούν τελικά μετά από μεγάλη κινητοποίηση, στην οποία οι Οικολόγοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πολλοί σχολιάζουν με πικρία ότι την ίδια ώρα που ο Coray και η Cinel υπερασπίζονται τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων συζητούν πως θα καταργήσουν αυτήν τη σημαία και μαζί της – ίσως – και την Κυπριακή Δημοκρατία ως ενιαίο κράτος. Ο ένας μιλά (αστειευόμενος) για «Ηνωμένες Πολιτείες Κύπρου» και ο άλλος για την «Ενωμένη Κυπριακή Ομοσπονδία».

Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και ας δούμε τη σκληρή πραγματικότητα. Η Τουρκία με την Τουρκική εισβολή το 1974 αλλά και τη συμφωνία της Γ’ Βιέννης που ακολούθησε, τον εποικισμό και το ξεπούλημα των Ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα, έχει υλοποιήσει το σύνολο σχεδόν των στρατηγικών της στόχων στο Κυπριακό, όπως αυτοί τέθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ‘50. Έχει καταφέρει να επανακτήσει σε μεγάλο βαθμό τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου. Διατηρεί στο νησί στρατό, εδάφη και πληθυσμό. Η διχοτόμηση έχει επιτευχθεί επί του εδάφους, de facto.

Είναι οξύμωρο λοιπόν να μιλούν κάποιοι σήμερα για την ανάγκη νέας υποχώρησης προς αποφυγή της διχοτόμησης και να θέτουν το πλαστό δίλλημα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση». Στην πραγματικότητα αυτό που απομένει να επιτύχει η Τουρκία στην Κύπρο είναι 1^ον η νομιμοποίηση του status quo και 2^ον η επέκταση του νόμιμου πλέον ελέγχου της νήσου σε ολόκληρη την έκταση της (πλην βεβαίως των Βρετανικών Βάσεων για να θυμόμαστε πάντα και τη δεύτερη ξένη κατοχή του νησιού μας). Αυτό επιδιώκει η Τουρκία μέσω της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς επιδιώξεις των Ελληνοκυπρίων – που προφανώς δεν ταυτίζονται με τους Τουρκικούς στόχους – η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς, αυτή η στρατηγική πραγματικότητα παραμένει αναλλοίωτη, παρά τη συνταρακτική αλλαγή που έγινε την τελευταία δεκαετία στην Τουρκία.  

Αυτό που άλλαξε πρόσφατα είναι η παρουσία του κ. Ακιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων. Έχουν όντως δημιουργηθεί ελπίδες ότι οι Τουρκοκύπριοι θα μπορέσουν να απομακρυνθούν από την ασφυκτική αγκαλιά της Άγκυρας, να αυτονομηθούν και να συζητήσουν καλοπροαίρετα με τους Ελληνοκύπριους το μέλλον της κοινής μας πατρίδας. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να οικοδομηθεί το συντομότερο μια βάση κοινών αγώνων με τους Τουρκοκύπριους που να στοχεύει – μεταξύ άλλων – στην άμεση απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο, την επιστροφή της Αμμοχώστου, την εφαρμογή άμεσα του δικαιώματος ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης κ.ο.κ., ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την αναζήτηση της λύσης του Κυπριακού, που θα ανατρέπει στο σύνολο τους, τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας εις βάρος της Κύπρου. Υπ’ αυτή την έννοια ο αγώνας του ζεύγους Coray και Cinel μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε όσοι πιστεύουμε σε δίκαιη, βιώσιμη και διαρκή λύση του Κυπριακού. Διότι όσο υπάρχουν τα Τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο, όσο οι Τουρκοκύπριοι είναι κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας και όσο καλλιεργείται η δυσπιστία μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν πρόκειται να φυτρώσει ο σπόρος της ειρήνης σε αυτόν τον «ρότσον» της Ανατολικής Μεσογείου.