Επανατοποθέτηση τώρα!

Στο σκηνικό πιέσεων που δημιουργούν διάφοροι κύκλοι, με στόχο να επιβληθεί μια εκτρωματική διευθέτηση του Κυπριακού πριν από την ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κυπριακή Δημοκρατία, πρέπει να απαντήσουμε με ευέλικτες δυναμικές κινήσεις και όχι παθητικά ή αμυντικά. Άλλωστε, ως Κυπριακός λαός (και ιδιαίτερα ως Ελληνοκύπριοι) εμείς αναζητούμε πριν και πάνω από κάθε άλλον να έχουμε το συντομότερο λύση στο Κυπριακό. Όσοι έχουν την ίδια έγνοια (έστω και για τους δικούς τους λόγους) οφείλουν να απευθυνθούν προς την Τουρκία, η οποία ευθύνεται για το αδιέξοδο και τη συνέχιση του προβλήματος. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο προς όλους, ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούμε πιέσεις για περαιτέρω υποχωρήσεις στο όνομα οποιουδήποτε χρονοδιαγράμματος. Επίσης – για τους ίδιους λόγους – δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε διαδικασία π.χ. διεθνής ή τριμερής ή πενταμερής διάσκεψη, που να εμπεριέχει το στοιχείο της επιδιαιτησίας. Η Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί για την Κυπριακή Δημοκρατία μια ευκαιρία αναβάθμισης του πολιτικού ρόλου του Κυπριακού λαού (στο σύνολο του) μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απειλή. Δίνεται και η ευκαιρία στον ενδυναμωμένο Ερντογάν να κάνει βήματα αναγνώρισης  της Κυπριακής Δημοκρατίας (όπως άλλωστε οφείλει). Είναι επίσης καιρός να επανατεθεί η πρόταση μας για απευθείας διαπραγματεύσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία.

Πιστεύουμε ότι είναι καιρός να τεθεί ενώπιον των συνομιλητών μας, αλλά και ενώπιον του διεθνούς παράγοντα, η προοπτική απαγκίστρωσης από τις γνωστές και πολυσυζητημένες γενναιόδωρες προτάσεις του Προέδρου. Το χαρτί της απόσυρσης των προτάσεων – μέσω της προσφυγής στο λαό με ένα δημοψήφισμα εφ’ όλης της ύλης – μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης στη Γενεύη ώστε να υποχρεωθεί ο Έρογλου να εγκαταλείψει τις αδιάλλακτες τακτικές του.

Μπορούμε να αντιστρέψουμε τους όρους μέσω της επανατοποθέτησης του Κυπριακού στην ορθή του βάση ως θέμα εισβολής και κατοχής. Πώς θα γίνει αυτό; Προτάσσοντας τρία βασικά θέματα, δηλαδή εποικισμός, περιουσιακό, κατοχή.

Πρέπει λοιπόν να ζητήσουμε να σταματήσει ο εποικισμός και το ξεπούλημα της γης των Ελληνοκύπριων στα κατεχόμενα.

Θεωρώ ως πρωτεύον και σημαντικό ζήτημα τον τερματισμό του τουρκικού εποικισμού. Ως μέτρο που ενδεχομένως να έβαζε φρένο στον εποικισμό προτείναμε τη διεθνή ανεξάρτητη απογραφή του πληθυσμού στα κατεχόμενα. Η κατά την άποψη μου  χλιαρή προώθηση της πρότασης αυτής δεν έφερε το ζητούμενο αποτέλεσμα. Επιβάλλεται η δυναμική προώθηση της πρότασης για απογραφή πληθυσμού στα κατεχόμενα κατά τη διάρκεια της  συνάντησης της Γενεύης. Διότι γεννιέται ένα σοβαρό ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να συζητείται στα σοβαρά η λύση του Κυπριακού και το κατοχικό καθεστώς να εγγράφει καθημερινά νέους «υπηκόους» στο ψευδοκράτος;

Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να τίθεται και το θέμα του τερματισμού του ξεπουλήματος της γης και περιουσίας των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα (ανάλογο θέμα προκύπτει για την περιουσία των Τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές). Δεν μπορούν να μιλούν για σύντομη λύση του Κυπριακού και ταυτόχρονα να προωθούν την αλλαγή των δεδομένων επί του εδάφους με την προώθηση πολιτικών αποξένωσης των νόμιμων ιδιοκτητών από τις περιουσίες τους.

Ό,τι ισχύει για τις περιουσίες και τους εποίκους ισχύει και για την παρουσία του Τουρκικού κατοχικού στρατού στην Κύπρο. Η αποχώρηση (έστω και σταδιακή) των κατοχικών στρατευμάτων, πρέπει να ξαναπάρει τον ιεραρχικά πρωτεύοντα ρόλο που παίρνει σε όλες τις διενέξεις και πολεμικές συρράξεις παγκόσμια. Τα τριάντα επτά χρόνια από την τουρκική εισβολή του ‘74  και η σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο, δεν δικαιολογούν την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων. Όμως ο Ερντογάν δημόσια δηλώνει ότι δεν θα αποχωρήσει ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης πριν τη λύση του Κυπριακού. Αξίζει να σημειωθεί ότι  δεν είναι αυτό που συμβαίνει σε άλλες συρράξεις ανά τον κόσμο. Πρόσφατα παραδείγματα η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο τον Ιούλιο του 2006 και αργότερα στη Γάζα τον Γενάρη του 2009, η επιχείρηση της Ρωσίας στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008 κ.ο.κ. όπου η αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων προηγήθηκε της τελικής διευθέτησης του προβλήματος.

Όταν τίθεται συχνά ως απειλή η ανάγκη να τεθούν πιεστικά χρονοδιαγράμματα για τις διαπραγματεύσεις, πρέπει να αντιτάσσεται η ανάγκη να τεθεί χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων (και εφαρμογή άλλων μέτρων στρατιωτικής αποκλιμάκωσης) που να ταυτίζεται χρονικά με εκείνο των διαπραγματεύσεων. Όταν ο κ. Yakis, πρώην υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας και Πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, πρόσφατα ζητούσε την αποδοχή καταληκτικού χρονοδιαγράμματος για λύση του Κυπριακού μέχρι το 2^ο εξάμηνο του 2012 πρέπει να αντιμετωπίζει το ερώτημα: Είναι έτοιμος άραγε να αποδεχθεί ότι μέχρι τότε θα αποχωρήσουν όλα (ή το μεγαλύτερο μέρος) των τουρκικών στρατευμάτων;

Έχουμε την άποψη ότι η ανάδειξη των θεμάτων αυτών, επαναφέρει την Τουρκία στο πεδίο των πολιτικών της ευθυνών στο Κυπριακό και επανατοποθετηθεί το Κυπριακό στη σωστή βάση.

Γιώργος Περδίκης

Βουλευτής

Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

Με προτάσεις στη Γενεύη

Η πολιτική ηγεσία έχει αντιμετωπίσει αυτές τις μέρες ένα σοβαρό ζήτημα που αφορά το Κυπριακό. Πολλά και διάφορα λέγονται για την προσεχή συνάντηση στη Γενεύη (αυτή που κακώς αποκαλούν τριμερή). Διατυπώνονται φόβοι για εκπλήξεις από τον ΟΗΕ που έχουν σχέση με χρονοδιαγράμματα και συγκαλυμμένη επιδιαιτησία μέσω διεθνούς διάσκεψης. Η κυβέρνηση παρουσιάζεται φειδωλή σε δηλώσεις και ιδιαίτερα προσεκτική. Αρκείται να διακηρύσσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν θα αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία. Αν όμως προκύψουν ως προτάσεις του γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών; Τι θα κάνει τότε; Θα απορρίψει τις προτάσεις του ή θα μας ξαναπούν όλοι το γνωστό, τετριμμένο και «θανατηφόρο» (αν κρίνουμε από την εμπειρία του Ανάν) «η Κυπριακή πλευρά δεν είναι σε θέση να απορρίπτει εισηγήσεις του Γενικού Γραμματέα. Άλλωστε … μπλα, μπλα, μπλα, και τίποτα δεν θεωρείται συμφωνηθέν εάν δεν υπάρξει τελική συμφωνία». Με αυτό το τροπάρι, φθάσαμε σιγά σιγά να θεωρούμε στόχο μας την καμουφλαρισμένη συνομοσπονδία (και οι Τούρκοι να μην τη δέχονται γιατί θέλουν κι άλλα).

Έχω την άποψη ότι δεν αρκεί να κρατούμε αυτήν την στρουθοκαμήλια στάση αναμονής. Η Κυπριακή ηγεσία οφείλει να επεξεργαστεί – εν όψει της Γενεύης – προτάσεις πέραν των συνομιλιών (μέρος του σχεδίου Β’ στο οποίο συχνά αναφέρομαι). Τέτοιες προτάσεις είναι –κατά την άποψη μου – η αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων ή αποστρατικοποίηση περιοχών της Κύπρου, η αποκλιμάκωση των στρατιωτικών αντιπαραθέσεων (κατάργηση ασκήσεων, μείωση θητείας, μείωση εξοπλισμών). Επίσης είναι η εφαρμογή της απόφασης 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Αμμόχωστο και το άνοιγμα αεροδρομίων και λιμανιών υπό Ευρωπαϊκή και κοινή διοίκηση. Είναι επίσης η επανεγκατάσταση των νόμιμων κατοίκων στην Αμμόχωστο αλλά και σε άλλες περιοχές του νησιού (π.χ. νεκρή ζώνη στην Παλιά Λευκωσία, χωριά Τηλλυρίας κλπ), η διάνοιξη όλων των οδοφραγμάτων και η εφαρμογή απρόσκοπτα της ελεύθερης διοίκησης και άλλα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Όλα αυτά πρέπει να θεωρηθούν ως βήματα προς τη λύση του Κυπριακού.

Επίσης πρέπει να ζητήσουμε να σταματήσει ο εποικισμός και το ξεπούλημα της γης των Ελληνοκύπριων στα κατεχόμενα. Η Τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση αντιδρά και διαμαρτύρεται για την κλιμάκωση του εποικισμού. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Τουρκοκυπριακής συντεχνίας «ΚΤΑΜS» Αχμέτ Καπτάν κατηγόρησε την κατοχική διοίκηση του Έρογλου για οργανωμένο σχέδιο εξαφάνισης των Τουρκοκυπρίων.

Θεωρώ ως πρωτεύον και σημαντικό ζήτημα τον τερματισμό του τουρκικού εποικισμού του βόρειου κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου. Ως μέτρο που ενδεχομένως να έβαζε φρένο στον εποικισμό προτείναμε τη διεθνή ανεξάρτητη απογραφή του πληθυσμού στα κατεχόμενα. Η χλιαρή προώθηση της πρότασης αυτής από τον Πρόεδρο Χριστόφια δεν έφερε καλό αποτέλεσμα. Επιβάλλεται η δυναμική προώθηση της πρότασης για απογραφή πληθυσμού στα κατεχόμενα κατά τη συνάντηση της Γενεύης. Διότι γεννιέται ένα σοβαρό ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να συζητείται στα σοβαρά η λύση του Κυπριακού και το κατοχικό καθεστώς να εγγράφει καθημερινά νέους «υπηκόους» στο ψευδοκράτος;

Το ίδιο ισχύει και για την παρουσία του Τουρκικού κατοχικού στρατού στην Κύπρο. Ακόμα και πολλοί Τουρκοκύπριοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται για το αδικαιολόγητο και δυσβάσταχτο βάρος της παρουσίας 40.000 αδικαιολόγητου κατοχικού στρατού στην Κύπρο. Η αποχώρηση (έστω και σταδιακή) των κατοχικών στρατευμάτων, πρέπει να ξαναπάρει τον ιεραρχικά πρωτεύοντα ρόλο που παίρνει σε όλες τις διενέξεις και πολεμικές συρράξεις παγκόσμια.

Η αποτυχία της Κυπριακής ηγεσίας να πετύχει στα πρώτα χρόνια (1974 – 1984) την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο δεν πρέπει να μας απογοητεύσει. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει, η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Τουρκία αιτείται την ένταξη της, άρα τί πιο φυσικό να τεθεί – στην Γενεύη – θέμα αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων; Αλλά χρειάζεται τολμηρή ευελιξία, είδος το οποίο ελλείπει από την Κυπριακή πολιτική ηγεσία.

Με ποιους είσαι, ρε;

Η ιστοριούλα που ακολουθεί αφιερώνεται σε όσους κεντροδεξιούς ή κεντροζερβούς, καθαρόαιμους δεξιούς ή ζερβούς, δυσαρεστήθηκαν από την τοποθέτηση των Οικολόγων στην πρόσφατη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Στην άγρια Δύση – λέει η ιστορία μας – ένας αμέριμνος καουμπόης καθόταν σε ένα μπαρ και έπινε το ρούμι του όταν ξαφνικά μπουκάρουν μέσα ένα τσούρμο ληστές πυροβολώντας. Ο καουμπόης της ιστορίας μας φοβισμένος τρύπωσε κάτω από ένα τραπέζι και παρακολουθούσε έντρομος το φονικό.

Οι ληστές αφού «καθάρισαν» τους πάντες – ακόμα και τον πιανίστα – έκανα να φύγουν. Τότε ο αρχιληστής πρόσεξε τον κρυμμένο καουμπόη. Τον τράβηξε με βία έξω από την κρυψώνα του, του έχωσε το εξάσφαιρο στη μούρη και τον ρώτησε: «Λέγε γρήγορα. Εσύ με ποιόν είσαι; Μαζί μας ή με τους άλλους!». Χωρίς πολύ σκέψη ο τρομαγμένος καουμπόης της ιστορίας μας βροντοφώναξε: «Μαζί σας, μαζί σας». Τότε ο αρχιληστής γέλασε τρανταχτά, τράβηξε την σκανδάλη και ξάπλωσε νεκρό τον καουμπόη μας. «Λάθος απάντηση», είπε. «Εμείς είμαστε, με τους άλλους».

Και ο νοών, νοείτο.

Υ.Γ.: Στην έκδοση της περασμένης Κυριακής οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν δύο άρθρα που βρέθηκαν δίπλα δίπλα και έλεγαν τα ίδια πράγματα (το δικό μου και του κ. Αγγελίδη σελ. 63). Εξηγούσαν τις συνέπειες της διάσπασης που επήλθε στον «ενδιάμεσο χώρο» λόγω των τακτικών που ακολούθησαν οι ηγέτες του στο θέμα της εκλογής του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων. Στην απέναντι σελίδα (σελ. 62) ένας σχολιαστής (ο κ. Ορεινός) προφανώς από το χώρο της ΕΔΕΚ – χωρίς να λάβει υπόψη του ότι με την στάση των Οικολόγων επιτεύχθηκε απρόσκοπτα η εκλογή Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων – διαστρέβλωσε προκλητικά την πραγματικότητα των εκλογών για να μας κατηγορήσει. Θέλω να πω στον κ. Ορεινό – και σε κάθε υπερόπτη κριτή μας – τα εξής:

1.    Οι Οικολόγοι κράτησαν αποχή μόνο στην τρίτη (και άκυρη) ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων μετά που οι δύο ηγέτες του κέντρου αποφάσισαν μέχρι τέλος να ακολουθούν την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δύο πόλων.

2.    Η στάση αυτή συνάδει πλήρως με την προεκλογική μας τοποθέτηση. Είναι κακόβουλη απλοποίηση το επιχείρημα ότι οφείλαμε να τοποθετηθούμε (στην τρίτη και άκυρη ψηφοφορία) γιατί προεκλογικά καλούσαμε τους ψηφοφόρους να μην απέχουν στην ψηφοφορία. Με ποιό σκεπτικό τους καλούσαμε να μην απέχουν; Γενικώς και αορίστως; Όχι βέβαια. Τους καλούσαμε να μην απέχουν γιατί με την αποχή τους επιβράβευαν αυτούς που θέλουν να τιμωρήσουν, δηλαδή τα δύο μεγάλα κόμματα τους κυρίως υπεύθυνους για την αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Άρα συνεπείς με όσα λέγαμε προεκλογικά τοποθετηθήκαμε κατά των επιλογών των δύο μεγάλων κομμάτων.

3.    Αποχή σημαίνει να απέχεις από τη ψηφοφορία. Εμείς ήμασταν εκεί, είχαμε θέση, την παλέψαμε, δεν τη δέχτηκαν οι Καρογιάν – Ομήρου, δεν τους επιβραβεύσαμε με την ψήφο μας. Τόσο απλό να το καταλάβει κανείς, αν θέλει!

4.    Τέλος, θέλω να διορθώσω τον κ. Ορεινό σε κάτι εντελώς αριθμητικό. Το γεγονός ότι η ΕΔΕΚ εξέλεξε Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων δεν αποτελεί απότοκο των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών. Ακόμα και να έχανε 1% και 2% της εκλογικής της δύναμης (έχασε 0,03%) γεγονός που θα σήμαινε σημαντική πτώση των ποσοστών της, πάλι θα είχε Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων (για άλλους πολύ σημαντικούς λόγους). Οι νικητές των εκλογών ήταν (αριθμητικά) το ΔΗΣΥ (αύξηση 7% επί του αριθμού των προηγούμενων ψηφοφόρων τους) και οι Οικολόγοι (αύξηση κατά 9% επί των ψηφοφόρων του). Αλλά ο κ. Ορεινός δεν ξέρει φαίνεται απλά μαθηματικά. Δεν ξέρω που βρήκε ο κ. Ορεινός το στοιχείο ότι «60% των ψηφοφόρων των Οικολόγων του 2006 πήγαν στην αποχή». Αν είναι έτσι σημαίνει ότι η επιτυχία των Οικολόγων σ’ αυτές τις εκλογές ήταν ακόμα πιο μεγάλη (κι ας μην την βλέπει ο κ. Ορεινός).

Όπως και να έχει το πράγμα ο πραγματικός νικητής των εκλογών ήταν η απαξίωση της πολιτικής. Όσα συνέβηκαν πριν και κατά την εκλογή του κ. Ομήρου στην Προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων, δεν βοήθησαν στην αναστήλωση του κατεδαφισμένου κύρους της πολιτικής. Και όχι γιατί οι Οικολόγοι δεν ψήφισαν κανένα, νομίζω.

Το τέλος της ελπίδας

Όσα συνέβηκαν τις τελευταίες μέρες μου έδωσαν την εντύπωση ότι τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών πολύ λίγο προβλημάτισαν την πολιτική ηγεσία. Ας δώσω ένα παράδειγμα που αφορά ειδικότερα την ηγεσία των κομμάτων του «ενδιάμεσου χώρου».

Στη δική μου την αντίληψη, αποτελεί αναντίλεκτη πραγματικότητα ότι τα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» έχουν υποστεί συνολικά σοβαρή συρρίκνωση, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε ένα πρωτοφανές ποσοστό αποχής. Είναι εκτίμηση μου ότι οι δύο πόλοι του πολιτικού φάσματος κατάφεραν να συσπειρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και εκλογικά να ενδυναμωθούν. Έχω την άποψη λοιπόν ότι σε μεγάλο βαθμό αυτή η μεγάλη ομάδα πολιτών που έστρεψαν την πλάτη τους στην εκλογική διαδικασία, προέρχεται κυρίως από τον «ενδιάμεσο χώρο». Η διεκδίκηση από τα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» του οράματος για επανένταξη αυτών των 100.000 πολιτών στο «πολιτικό γίγνεσθαι» έπρεπε να ήταν προτεραιότητα και να καθορίζει τη στάση όλων των κομμάτων που αυτοτοποθετήθηκαν σ’ αυτό το χώρο ενώπιον του ζητήματος της εκλογής Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων. Για να γίνει αυτό στοιχειωδώς εφικτή προϋπόθεση ήταν η ενότητα του «ενδιάμεσου χώρου». Παράλληλα, επιβάλλεται αμέσως να εγκαταλειφθούν πρακτικές του παρελθόντος που διαχωρίζουν και κατατεμαχίζουν τον «ενδιάμεσο χώρο». Πρέπει να παραμεριστούν μικροκομματικές αντιλήψεις και προσωπικές ατζέντες. Πρέπει επίσης τα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» να αποκτήσουν τάχιστα αυτόφωτη παρουσία στον πολιτικό ουρανό. Να παύσουν να αποτελούν άμεσα ή έμμεσα τους νεροκουβαλητές των μεγάλων κομμάτων. Είχα την ισχυρή άποψη ότι με αφετηρία την εκλογή του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο «ενδιάμεσος χώρος» μέσω της αναγκαίας ανανέωσης και αναζωογόνησης του (αλλαγή πολιτικής ατζέντας, στάσεων και συμπεριφορών) μπορούσε να επαναδιεκδικήσει από την κοινωνία την στήριξη της στις θέσεις του στο Κυπριακό και να παίξει το ρόλο που του επιβάλλεται να παίξει στις αναμενόμενες κρίσιμες εξελίξεις. Αυτή ήταν μια ελπίδα, μήπως και καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις κρίσιμες εξελίξεις στο Κυπριακό που μας έρχονται απειλητικά.

Και όχι μόνο αυτό. Ρόλο μπορούσε να παίξει ο «ενδιάμεσος χώρος» και στη διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής προσέγγισης στα θέματα της Οικονομίας, της Κοινωνίας, του Πολιτισμού, της Οικολογίας κ.ο.κ.

Τα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» όφειλαν να αντιμετωπίσουν – κατά την άποψη μου – τη διαδικασία της εκλογής Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων ως μια ευκαιρία για να καταστούν πρωταγωνιστές της πολιτικής. Η επιμονή τους στην προβολή δύο ξεχωριστών υποψηφιοτήτων, τορπίλισε το όραμα αυτό και ενίσχυσε τον δικομματισμό. Η σύγκρουση μεταξύ των υποψηφίων του «ενδιάμεσου χώρου» για την Προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων, αποδυνάμωσε το χώρο και τον έχει καταστήσει ακόμα πιο αναξιόπιστο. Ακύρωσε το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει για το καλό της δημοκρατίας και του λαού. Το βράδυ εκείνης της Πέμπτης πιο πολύ και από τους συμπαθείς Εδεκίτες πανηγύριζαν στην Πινδάρου και στην Εζεκία Παπαϊωάννου. Αυτοί, ξέρουν γιατί…