Η πολιτική ηγεσία έχει αντιμετωπίσει αυτές τις μέρες ένα σοβαρό ζήτημα που αφορά το Κυπριακό. Πολλά και διάφορα λέγονται για την προσεχή συνάντηση στη Γενεύη (αυτή που κακώς αποκαλούν τριμερή). Διατυπώνονται φόβοι για εκπλήξεις από τον ΟΗΕ που έχουν σχέση με χρονοδιαγράμματα και συγκαλυμμένη επιδιαιτησία μέσω διεθνούς διάσκεψης. Η κυβέρνηση παρουσιάζεται φειδωλή σε δηλώσεις και ιδιαίτερα προσεκτική. Αρκείται να διακηρύσσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν θα αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία. Αν όμως προκύψουν ως προτάσεις του γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών; Τι θα κάνει τότε; Θα απορρίψει τις προτάσεις του ή θα μας ξαναπούν όλοι το γνωστό, τετριμμένο και «θανατηφόρο» (αν κρίνουμε από την εμπειρία του Ανάν) «η Κυπριακή πλευρά δεν είναι σε θέση να απορρίπτει εισηγήσεις του Γενικού Γραμματέα. Άλλωστε … μπλα, μπλα, μπλα, και τίποτα δεν θεωρείται συμφωνηθέν εάν δεν υπάρξει τελική συμφωνία». Με αυτό το τροπάρι, φθάσαμε σιγά σιγά να θεωρούμε στόχο μας την καμουφλαρισμένη συνομοσπονδία (και οι Τούρκοι να μην τη δέχονται γιατί θέλουν κι άλλα).
Έχω την άποψη ότι δεν αρκεί να κρατούμε αυτήν την στρουθοκαμήλια στάση αναμονής. Η Κυπριακή ηγεσία οφείλει να επεξεργαστεί – εν όψει της Γενεύης – προτάσεις πέραν των συνομιλιών (μέρος του σχεδίου Β’ στο οποίο συχνά αναφέρομαι). Τέτοιες προτάσεις είναι –κατά την άποψη μου – η αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων ή αποστρατικοποίηση περιοχών της Κύπρου, η αποκλιμάκωση των στρατιωτικών αντιπαραθέσεων (κατάργηση ασκήσεων, μείωση θητείας, μείωση εξοπλισμών). Επίσης είναι η εφαρμογή της απόφασης 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Αμμόχωστο και το άνοιγμα αεροδρομίων και λιμανιών υπό Ευρωπαϊκή και κοινή διοίκηση. Είναι επίσης η επανεγκατάσταση των νόμιμων κατοίκων στην Αμμόχωστο αλλά και σε άλλες περιοχές του νησιού (π.χ. νεκρή ζώνη στην Παλιά Λευκωσία, χωριά Τηλλυρίας κλπ), η διάνοιξη όλων των οδοφραγμάτων και η εφαρμογή απρόσκοπτα της ελεύθερης διοίκησης και άλλα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Όλα αυτά πρέπει να θεωρηθούν ως βήματα προς τη λύση του Κυπριακού.
Επίσης πρέπει να ζητήσουμε να σταματήσει ο εποικισμός και το ξεπούλημα της γης των Ελληνοκύπριων στα κατεχόμενα. Η Τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση αντιδρά και διαμαρτύρεται για την κλιμάκωση του εποικισμού. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Τουρκοκυπριακής συντεχνίας «ΚΤΑΜS» Αχμέτ Καπτάν κατηγόρησε την κατοχική διοίκηση του Έρογλου για οργανωμένο σχέδιο εξαφάνισης των Τουρκοκυπρίων.
Θεωρώ ως πρωτεύον και σημαντικό ζήτημα τον τερματισμό του τουρκικού εποικισμού του βόρειου κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου. Ως μέτρο που ενδεχομένως να έβαζε φρένο στον εποικισμό προτείναμε τη διεθνή ανεξάρτητη απογραφή του πληθυσμού στα κατεχόμενα. Η χλιαρή προώθηση της πρότασης αυτής από τον Πρόεδρο Χριστόφια δεν έφερε καλό αποτέλεσμα. Επιβάλλεται η δυναμική προώθηση της πρότασης για απογραφή πληθυσμού στα κατεχόμενα κατά τη συνάντηση της Γενεύης. Διότι γεννιέται ένα σοβαρό ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να συζητείται στα σοβαρά η λύση του Κυπριακού και το κατοχικό καθεστώς να εγγράφει καθημερινά νέους «υπηκόους» στο ψευδοκράτος;
Το ίδιο ισχύει και για την παρουσία του Τουρκικού κατοχικού στρατού στην Κύπρο. Ακόμα και πολλοί Τουρκοκύπριοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται για το αδικαιολόγητο και δυσβάσταχτο βάρος της παρουσίας 40.000 αδικαιολόγητου κατοχικού στρατού στην Κύπρο. Η αποχώρηση (έστω και σταδιακή) των κατοχικών στρατευμάτων, πρέπει να ξαναπάρει τον ιεραρχικά πρωτεύοντα ρόλο που παίρνει σε όλες τις διενέξεις και πολεμικές συρράξεις παγκόσμια.
Η αποτυχία της Κυπριακής ηγεσίας να πετύχει στα πρώτα χρόνια (1974 – 1984) την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο δεν πρέπει να μας απογοητεύσει. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει, η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Τουρκία αιτείται την ένταξη της, άρα τί πιο φυσικό να τεθεί – στην Γενεύη – θέμα αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων; Αλλά χρειάζεται τολμηρή ευελιξία, είδος το οποίο ελλείπει από την Κυπριακή πολιτική ηγεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου