Τον τελευταίο καιρό η Κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι βλέπει φως στην
άκρη της σήραγγας. Κατά τη δική μου άποψη η κατρακύλα της Κύπρου έχει ακόμα
δρόμο. Με άλλα λόγια αναμένω ότι τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα
τείνουν να γίνουν χειρότερα. Πώς όμως μπορεί να τεθεί φρένο σ΄ αυτή την
κατρακύλα; Σε κάποιο βαθμό είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Αν
συνεχίσει αυτή η κατάσταση της μαζικής αφασίας, της ισοπέδωσης και απαξίωσης,
της ατιμωρησίας και της αποχής των πολιτών από τα δρώμενα, είμαστε
καταδικασμένοι να ζήσουμε χειρότερα από αυτά που ήδη βιώσαμε. Επιμένω στο θέμα
της ευθύνης για κάθε πολίτη να λάβει ενεργά μέρος στο φρενάρισμα της κατρακύλας
γιατί από την πολιτική, οικονομική, πνευματική κλπ ηγεσία του τόπου, δεν
περιμένω και πολλά.
Τα όσα ζήσαμε με το θέμα των εκτιμήσεων είναι ενδεικτικά της ποιότητας
της ηγεσίας μας. Δεν εφαρμόστηκε καμιά πολιτική πρόβλεψης και ανατροπής.
Αφέθηκε για μήνες το θέμα σε εκκρεμότητα – ίσως εσκεμμένα – και εμφανίστηκε
όταν πλέον ήταν πολύ αργά για να παρθούν σοβαρές και νούσιμες αποφάσεις. Αντί
να ζητηθεί παράταση από την Τρόικα και να επιδιωχθεί δυναμική διαπραγμάτευση
για ένα συνολικό πακέτο εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας που να έδινε από τη μία εργαλεία στις τράπεζες (αλλά
και θα τις υποχρέωνε) για να κυνηγήσουν τους μεγαλοοφειλετές, ενώ θα προστάτευε
υπό προϋποθέσεις τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και τις μικρές επιχειρήσεις,
δημιουργήθηκε μία διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και Βουλής που κράτησε (και
κρατεί) για πολλούς μήνες. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε την ουσία. Αντί ευθύς εξ’
αρχής να επικεντρωθεί το πολιτικό προσωπικό στα νομοσχέδια για την
αφερεγγυότητα και την προστασία της πρώτης κατοικίας, της μικρής επαγγελματικής
στέγης και των ευάλωτων ομάδων πολιτών,
μπήκε σε μία διαδικασία γύρω από το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις που έφερε το
γνωστό αποτέλεσμα. Θεωρώ την όλη ιστορία ως ακόμα μία αποτυχία του πολιτικού
συστήματος.
«Σανίδα σωτηρίας» όπως είπα και
πιο πάνω είναι η ίδια η κοινωνία των πολιτών. Μόνο αν ξυπνήσουν οι απλοί
άνθρωποι αυτού του τόπου και πάρουν ενεργητικά (όχι παθητικά από τον καναπέ και
το laptop) την μοίρα τους στα χέρια τους, μπορεί να δούμε σωτηρία σ’ αυτό τον
κόσμο. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα και με την παρούσα πολιτική και οικονομική
ηγεσία του τόπου όλο το χρυσάφι του κόσμου να μας χαρίσουν (όχι να μας δανείσουν)
πολύ αμφιβάλω αν θα δει χαΐρι ο τόπος και ο λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου