Συνέντευξη Γιώργου Περδίκη στο περιοδικό Prestige

Φάκελος: Οικονομία

Βρήκαμε «πάτο» ή έχουμε ακόμη δρόμο;

Κατά την άποψή μου η κατρακύλα της Κύπρου έχει ακόμα δρόμο. Με άλλα λόγια αναμένω ότι τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα τείνουν να γίνουν χειρότερα. Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια στο χέρι μας να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση της μαζικής αφασίας, της ισοπέδωσης και απαξίωσης, της ατιμωρησίας και της αποχής των πολιτών από τα δρώμενα, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε χειρότερα από αυτά που ήδη βιώσαμε. Επιμένω στο θέμα της ευθύνης για κάθε πολίτη να λάβει ενεργά μέρος στο φρενάρισμα της κατρακύλας γιατί από την πολιτική, οικονομική, πνευματική κλπ ηγεσία του τόπου, δεν περιμένω και πολλά.

Πανάκεια οι εκποιήσεις για τις «τρύπες» της οικονομίας, ή ακόμη μια τρύπα στο νερό;

Οι εκποιήσεις δεν είναι «ακόμα μία τρύπα στο νερό»! Αν μιλάμε για τρύπες, μάλλον για το μύθο του Πίθου των Δαναΐδων πρέπει να μιλάμε. Τέτοια κατάντησε (ή μάλλον την κατάντησαν) η κυπριακή οικονομία. Ένα πιθάρι όπου άμυαλες κορασίδες προσπαθούν συνέχεια να το γεμίσουν με τον κλεμμένο μόχθο και τη δουλειά των Κυπρίων, και όλο αυτό αδειάζει από τις τρύπες που άνοιξαν οι εγκληματικές πράξεις ή οι παραλείψεις της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας του τόπου.

Ζούμε το θέατρο του παραλόγου; Άπαντες(οι βουλευτές) μοιάζουν ευχαριστημένοι με την στάση που τήρησαν στη βουλή για το θέμα των εκποιήσεων.(παρά την αναπομπή) Μήπως ήμαστε ηλίθιοι όσοι ακόμη ανησυχούμε;

Ηλίθιοι είναι όσοι πανηγυρίζουν – στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση – για τους χειρισμούς τους στο καυτό και κρίσιμο θέμα των εκποιήσεων. Κατά την άποψή μου απέτυχαν και οι μεν και δε. Δεν εφαρμόστηκε καμιά πολιτική πρόβλεψης και ανατροπής. Αφέθηκε για μήνες το θέμα σε εκκρεμότητα – από την κυβέρνηση ίσως εσκεμμένα – και εμφανίστηκε όταν πλέον ήταν πολύ αργά για να παρθούν σοβαρές και νούσιμες αποφάσεις. Αντί να ζητηθεί παράταση από την Τρόικα και να επιδιωχθεί δυναμική διαπραγμάτευση για ένα συνολικό πακέτο εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας που να  έδινε από τη μία εργαλεία στις τράπεζες (αλλά και θα τις υποχρέωνε) για να κυνηγήσουν τους μεγαλοοφειλετές, ενώ θα προστάτευε υπό προϋποθέσεις τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και τις μικρές επιχειρήσεις, δημιουργήθηκε μία διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και Βουλής που κράτησε (και κρατεί) για πολλούς μήνες. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε την ουσία. Αντί ευθύς εξ’ αρχής να επικεντρωθεί το πολιτικό προσωπικό στα νομοσχέδια για την αφερεγγυότητα και την προστασία της πρώτης κατοικίας, της μικρής επαγγελματικής στέγης  και των ευάλωτων ομάδων πολιτών, μπήκε σε μία διαδικασία γύρω από το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις που έφερε το γνωστό αποτέλεσμα. Θεωρώ την όλη ιστορία ως ακόμα μία αποτυχία του πολιτικού συστήματος.

Τελικά, ο καθένας (κόμμα) το βιολί του;

Δεν ξέρω αν το βιολί είναι το μουσικό όργανο που προτιμούν τα κόμματα πάντως ως σύνολο συγκροτούν μία κακόφωνη και παράφωνη ορχήστρα δωματίου. Η χειρότερη και πιο επικίνδυνη ώρα για το λαό – κατά την άποψή μου – δεν είναι η ώρα που τάχα διαφωνούν και διαπληκτίζονται. Προσωπικά θεωρώ ότι οι λανθασμένες αποφάσεις πάρθηκαν πίσω από κλειστές πόρτες, μετά από συνεννοήσεις, εν κρυπτώ και στο όνομα της συναίνεσης.

Ποιοι χειρισμοί ήταν κατά τη γνώμη σας λάθος, κυβερνώντων και τροϊκανών σε ότι αφορά την οικονομία;

Σε ότι αφορά το θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων έχω την άποψη ότι το λάθος της κυβέρνηση και της Τρόικας ξεκινά από την αρχή της θεώρησής τους για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Κατ’ αρχήν γίνεται ένας πρωτοφανώς άδικος χαρακτηρισμός δανείων σε μη εξυπηρετούμενα. Βαπτίζονται δάνεια ως μη εξυπηρετούμενα, όταν για ίδιας μορφής δάνεια σε άλλες χώρες (ακόμα και εντός μνημονίου) δεν συμβαίνει το ίδιο. Στη συνέχεια έγινε λάθος στοχοθέτηση. Αντί να ζητηθεί από τους μεγαλοοφειλέτες να πληρώσουν, κυνηγούν τους μεροκαματιάρηδες. Βέβαια το θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων έχει να κάνει με την οικονομική κρίση και την ύφεση. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μόνο ένα νόμο που να διευκολύνει στοχευμένα τις εκποιήσεις αλλά ανάπτυξη. Η Τρόικα θα έπρεπε να προσφέρει ανάπτυξη (όχι δανεισμό) έναντι του μνημονίου. Έπρεπε να στηρίζει τις τοπικές επιχειρήσεις και την κατανάλωση για να πάρει το λαβείν της. Αλλά φαίνεται να επιλέγουν το δρόμο του μαστιγίου. Δυστυχώς η κυβέρνηση μας ακολουθεί πιστά. Ότι έγινε με το θέμα των εκποιήσεων, τηρουμένων των αναλογιών ισχύει και για το σύνολο των θεμάτων της οικονομίας.

Ποιες ‘σανίδες σωτηρίας’ βλέπετε να υπάρχουν για τον τόπο;

«Σανίδα σωτηρίας»  όπως είπα και πιο πάνω είναι η ίδια η κοινωνία των πολιτών. Μόνο αν ξυπνήσουν οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου και πάρουν ενεργητικά (όχι παθητικά από τον καναπέ και το laptop) την μοίρα τους στα χέρια τους, μπορεί να δούμε σωτηρία σ’ αυτό τον κόσμο. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα και με την παρούσα πολιτική και οικονομική ηγεσία του τόπου όλο το χρυσάφι του κόσμου να μας χαρίσουν (όχι να μας δανείσουν) πολύ αμφιβάλω αν θα δει χαΐρι ο τόπος και ο λαός.

Τι προτείνετε ως κόμμα;

Ως Κίνημα Οικολόγων προτείνουμε ακριβώς μία ειρηνική επανάσταση που θα ανατρέψει τις κατεστημένες δομές της διαφθοράς, της ανικανότητας και της διαπλοκής. Από εκεί και πέρα η πρότασή μας μιλά για εφαρμογή ενός προγράμματος ήπιας ανάπτυξης με στήριξη της μικρής επιχειρηματικότητας και έμφαση στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας. Χωρίς να παραγκωνίζονται οι υπηρεσίες, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε νέες μορφές πράσινης και οικολογικής παραγωγής που θα δώσει νέα πνοή στη γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, βιοτεχνία και βιομηχανία του τόπου μας. Το κυνήγι των ξένων επενδυτών που ζητούν «γη και ύδωρ» έναντι «πινακίου φακής» πρέπει να τερματιστεί. Εξάλλου είναι τέτοιου είδους πρακτικές και πολιτικές που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.