Μνημονιακή πλειοψηφία

Σχεδόν συμπαθής έγινε ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου τις τελευταίες μέρες. Τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν προσπαθεί να κάνει το άσπρο μαύρο; Στην προσπάθεια του να πείσει την κοινή γνώμη για την ανάγκη εκτόξευσης του εκλογικού μέτρου και καρατόμησης των μικρών κομμάτων, κατέφυγε στο κλάμα. Με ύφος σπαρακτικό που θα ζήλευε ακόμα και η πιο έμπειρη επαγγελματίας κλαίουσα παρηγορήτρια, μας πληροφόρησε ότι περίπου περνούσε το μαρτύριο του Αγίου Βαρθολομαίου κάθε φορά που έπρεπε να περάσει – με χίλια ζόρια και κόλπα – ένα σημαντικό μνημονιακό νομοσχέδιο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι ακριβώς εννοεί.

Φαίνεται ότι όταν κάποιοι από εμάς μελετούσαν τα νομοσχέδια, πήγαιναν ανελλιπώς στις συνεδριάσεις των επιτροπών, έθεταν επιχειρήματα και αγωνίζονταν για τη βελτίωση των μνημονιακών νομοσχεδίων, κάποιοι άλλοι έκαναν παζάρια… για μια ψήφο, όπως ομολόγησε ο κ. Νεοφύτου. Για εμάς στόχος ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού, για άλλους το ζήτημα ήταν να βρεθεί η πλειοψηφία. Πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο εάν σκεφτεί κανείς ότι οι αξιότιμοι βουλευτές θέλουν και τα ταξιδάκια τους και τις αποστολές τους στο εξωτερικό, έχουν και τις δουλίτσες τους κ.ο.κ. και σχεδόν πάντα η μεγαλύτερη ομάδα των είκοσι βουλευτών της Κυβέρνησης έχει ελλείψεις.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, δεν τα πήγε κι άσχημα. Κουτσά στραβά, με κόλπα και ζαβολιές, λίγο τον ένα λίγο τον άλλο, όλους τους έχει κατά καιρούς τουμπάρει. Σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα έβαλαν πλάτη για να περάσει ο κ. Νεοφύτου τα μνημονιακά νομοσχέδια. Όλα; Όχι ακριβώς. Υπήρξε κι ένα – οι Οικολόγοι – το οποίο ουδέποτε έπεσε στην παγίδα του και αυτό δεν μας το συγχωρεί. Βέβαια υποχρεώθηκε να δεχθεί κάποιες ελάχιστες – ανεπαίσθητες σχεδόν – τροποποιήσεις. Αυτά στα φανερά. Πίσω από κλειστές πόρτες, μόνο ο Θεός και ο ίδιος ξέρουν – όπως ομολόγησε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη – τι έχει περάσει ο  άνθρωπος και ποια ανταλλάγματα έχει δώσει.

Για να έχει λοιπόν δεδομένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λέει ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, πρέπει τα μικρά σε αριθμό βουλευτών κόμματα, να αποβληθούν από τη Βουλή δια της βίαιης μετατροπής του εκλογικού μέτρου. Διότι, υπενθύμισε ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, η Κυβέρνηση έχει πολύ σοβαρό μνημονιακό έργο ενώπιον της, το οποίο σκοπεύει να διεκπεραιώσει χωρίς αντιδράσεις. Το γεγονός ότι δεν αντιδρά σ’ αυτήν την πρόκληση το ΑΚΕΛ, και δεν του κόβει τον αέρα και το γεγονός ότι δεν κάνει απολύτως τίποτα για να δυσκολέψει την Κυβέρνηση η δήθεν «αξιωματική» αντιπολίτευση, δημιουργεί επιπλέον υποψίες ότι υπάρχει παρασκηνιακή συμφωνία.

Ε, πως αλλιώς; Γίνεται το «αντιμνημονιακό» ΑΚΕΛ να διευκολύνει την Κυβέρνηση σε αυτήν την επιχείρηση εκκαθάρισης των μικρών κομμάτων, για να μην υπάρχουν εμπόδια και να περνούν εύκολα τα μνημονιακά νομοσχέδια; Κάτι δεν κολλά σ’ αυτήν την ιστορία, που δεν έχει σχέση με το κοινοβουλευτικό έργο. Η παρασκηνιακή συμφωνία των δύο κομμάτων μυρίζει Κυπριακό, στο οποίο φαίνεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα τα βρίσκουν μια καλή χαρά.

Να καταργηθεί η Βουλή;

Πρόσφατα διάβασα σε μια από τις πιο έγκριτες εφημερίδες του τόπου μας, το εξής πολύ ενδιαφέρον, γραμμένο από τον Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας, επιφανή δημοσιογράφο: «Τελοσπάντων τι τη θέλουμε τη Βουλή των εκλελεγμένων; Ας διορίσουμε 12 σοφούς συμπολίτες μας να παίρνουν τις αποφάσεις».

Η δήλωση αυτή, που οδηγεί πίσω στα χρόνια της Αρχαίας Αθήνας, πριν τον Κλεισθένη και τον Σόλωνα, είναι ενδεικτική της καθολικής απαξίωσης που στιγματίζει σήμερα το κοινοβουλευτικό έργο. Τούτο πιστοποιείται άλλωστε συχνά από τις έρευνες της κοινής γνώμης. Σε μια τελευταία που έχω σταχυολογήσει, η Βουλή στην Κύπρο καταγράφει Ευρωπαϊκή αρνητική επίδοση με ένα ποσοστό μόνο 8% των πολιτών να αξιολογεί θετικά το έργο της. «Λαϊκή απαίτηση», λοιπόν, να καταργηθεί η Βουλή;

Το περίεργο – λένε κάποιοι – είναι το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα που συνιστούν το κοινοβουλευτικό σώμα, δεν φαίνεται να ασχολούνται ή να στεναχωριούνται για την καθίζηση του κύρους του πλέον αντιπροσωπευτικού οργάνου της Δημοκρατίας. Κατ’ ακρίβεια, η ίδια η Δημοκρατία αυτοδιαλύεται και αυτοκαταλύεται στην Κύπρο. Εκ των έσω υποσκάπτεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία διότι λειτουργούν διαλυτικά  οι ίδιοι οι φορείς που υποτίθεται  ότι τη συνιστούν και τάχθηκαν να υπηρετούν, τα ίδια τα κόμματα, δηλαδή αυτά που κάποτε αρέσκονται να αποκαλούν τον εαυτό τους «κύτταρα  της Δημοκρατίας».

Η απαξίωση των θεσμών – και μεταξύ αυτών πρώτος απαξιωμένος θεσμός είναι η Βουλή – είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των κομμάτων και των αξιωματούχων να λειτουργήσουν κατά ένα τρόπο τίμιο, αληθινό και αξιόπιστο. Η Βουλή λοιπόν, απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών. Οι πολίτες περίμεναν από τη Βουλή και τους βουλευτές να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους έναντι των αποτυχημένων πολιτικών της προηγούμενης και νυν Κυβέρνησης, που οδήγησαν την οικονομία στην καταστροφή, με όλες τις αρνητικές συνέπειες για την καθημερινή ζωή χιλιάδων πολιτών. Οι πολίτες έχουν την εντύπωση – σε κάποιο βαθμό λαθεμένη – ότι οι βουλευτές έχουν ευθύνη να τους προστατεύουν από κάθε κίνδυνο. Αλλά φευ. Πρώτον είναι προφανές ότι οι βουλευτές και τα κόμματα και κατά συνέπεια η Βουλή, δεν έχουν εκ των πραγμάτων (και εκ του Κυπριακού Συντάγματος) τέτοια δύναμη και δεύτερον είναι επίσης προφανές ότι δεν θέλουν ή δεν ενδιαφέρονται να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των απλών πολιτών. Εξαιρέσεις βεβαίως υπάρχουν, αν και συχνά είναι δυσδιάκριτες και χάνονται μέσα στη γενική απαξίωση. Εξαίρεση σε αυτήν την κατάσταση προσπαθήσαμε πολύ να αποτελέσουμε οι Οικολόγοι μέσα στη Βουλή, σε όλη τη μέχρι σήμερα πορεία μας, αλλά και ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε δύσκολα χρόνια.

Προσπαθούμε πολύ να είμαστε μέσα στο κοινοβούλιο η φωνή των αδικημένων, των απλών πολιτών, των μη προνομιούχων. Παράλληλα, με τόλμη και παρρησία υπηρετούμε την αλήθεια και τις αξίες της χρηστής διοίκησης, της διαφάνειας και της δικαιοσύνης.

Είναι προφανές, από την εχθρική στάση συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων απέναντι στην παρουσία μας στη Βουλή, ότι οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες έχουν βάλει στόχο να αποκλείσουν τους Οικολόγους από τη νέα Βουλή. Όλο και πυκνώνουν τα φαινόμενα του Κοινοβουλευτικού bullying καθώς πλησιάζουμε στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές.

Είναι γνωστό το επεισόδιο, λόγω της μετάδοσης του περιστατικού από την κρατική τηλεόραση, με τους προπηλακισμούς και τις ύβρεις βουλευτών όταν ζητήσαμε πρόσφατα να τεθεί σε ψηφοφορία η πρόταση μας για συζήτηση του Κυπριακού στην ολομέλεια της Βουλής. Δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό περιστατικό.

Η απειλή είναι σαφής, έχει πολιτικό περιεχόμενο και δεν σηκώνει αμφισβήτηση.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η δράση, ακόμα και η απλή παρουσία μας, ενοχλεί το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ταράσσει τα λιμνάζοντα νερά ενός παγιωμένου και βολεμένου συστήματος οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι οι άρχοντες αυτής της πολιτείας πολύ θα ήθελαν να απαλλαγούν από το πράσινο  που τους εμποδίζει – κάποτε τους χαλά – και τα σχέδια και γενικώς τους ενοχλεί, στη Βουλή και στην Κοινωνία.

Σκοπεύουμε να μην τους κάνουμε τη χάρη. Έχουμε στον νου μας, να δυναμώσουμε το πράσινο, στη Βουλή και στην Κοινωνία. Στη δική μας αντίληψη η συνεπής, σταθερή και τίμια παρουσία μας στην πολιτική, πάει πολύ πέραν των εύηχων συνθημάτων, των προεκλογικών δεσμεύσεων, των ακριβοπληρωμένων διαφημιστικών μηνυμάτων κλπ.

Προτείνουμε λοιπόν, αντί να κλείσει η Βουλή, να πρασινίσει. Να γίνει το μαύρο, πράσινο.

Αντί της αμφίβολης ποιότητας νεοφανών καταστάσεων, αντί του εύκολου αρνητισμού και της ισοπέδωσης των πάντων, εμείς προβάλλουμε την εγγυημένη πρόταση προστασίας των δικαιωμάτων του πολίτη. Δεν είμαστε μια ακόμα φωνή διαμαρτυρίας. Είμαστε μια ομάδα τίμιων ανθρώπων, με όραμα και ελπίδα για την πατρίδα και το λαό μας, για τον κόσμο όλο που έχουμε δοκιμαστεί μέσα από δύσκολες συνθήκες και αποδείξαμε την ειλικρίνεια και τη συνέπεια μας. Δεν αρχίζουμε σήμερα από το μηδέν με άγνωστο μέλλον και σκοτεινή συμπεριφορά. Συνεχίζουμε μια πορεία που πιστοποιεί ότι και αύριο πιο δυνατά θα ακούγεται και θα προβάλλεται μια αληθινή και καθαρή πρόταση, μέσα στην κοινωνία, μέσα στη Βουλή.

Λιμουζίνα, αγάπη μου

Πρόσφατα προκάλεσε ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση η είδηση οτι το Κυπριακό δημόσιο θα ξοδεύσει εν μέσω οικονομικής κρίσης και ισοπεδωτικής λιτότητας, μισό εκατομμύριο ευρώ για την αγορά είκοσι υπουργικών λιμουζίνων.

Θυμάμαι πολύ καλά ότι στις πρώτες βουλευτικές που λάβαμε μέρος ως Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, στο πρώτο μας τηλεοπτικό σποτ που είδαν οι πολίτες (το οποίο προβλήθηκε από ένα μόνο τηλεοπτικό σταθμό) αντί γενικόλογων συνθημάτων, επιλέξαμε – ανάμεσα σε άλλα – να αναδείξουμε το θέμα των προκλητικών προνομίων που απολαμβάνουν οι αξιωματούχοι αυτού του κράτους. Ο σκηνοθέτης επέλεξε σκηνές από την προσέλευση επισήμων στο Προεδρικό μεγάλο με τις αστραφτερές λιμουζίνες, τους αστυνομικούς – οδηγούς και την αστυνομική φρουρά κ.ο.κ., για να ντύσει οπτικά την πολιτική μας θέση.

Τότε (1996) αυτά που λέγαμε για τα προκλητικά προνόμια των αξιωματούχων του κράτους, πολύ λίγοι τα άκουγαν και πολύ λιγότεροι τα ενστερνίζονταν. Ήταν οι καιροί της φρενίτιδας της «ανάπτυξης», της μεγέθυνσης των δεικτών (και των χρεών), της σπατάλης, της χλιδής, της πολυτέλειας. Ήταν η εποχή που οι περισσότεροι Κύπριοι αγόραζαν αυτοκίνητο πιο μεγάλο και ακριβό από τον γείτονα και έκτιζαν σπίτι πιο γυαλιστερό και «φουσκωμένο» από της κουμπάρας. Ζούσαμε ένα συναγωνισμό σπατάλης, καταναλωτισμού και ματαιοδοξίας. Όπως λέει κι ένας γνωστός καθηγητής οικονομίας, στην προ την κρίση εποχή, ανέβαινε κατακόρυφα και γοργά το βιοτικό επίπεδο των Κυπρίων, χωρίς να ανεβεί αντιστοίχως και το πολιτιστικό τους επίπεδο. Όντως πλούσιοι λοιπόν οι Κύπριοι (αν και χρεωμένοι), δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί αυτά τα πράσινα ανθρωπάκια (οι Οικολόγοι, δηλαδή) έβρισκαν κακό να έχουν κρατικές λιμουζίνες οι υπουργοί, οι γενικοί διευθυντές, οι διευθυντές, οι υπο-διευθυντές, οι ανθυποδιευθυντές και πάει λέγοντας. Γιατί να μην έχουν πολυάριθμη φρουρά οι αξιωματούχοι, οι νυν, οι πρώην και οι επόμενοι; Γιατί να μην έχουν επιδόματα ευθύνης, επιδόματα πολυθρόνας, επιδόματα για το κουστούμι και τη γραβάτα και δεν συμμαζεύεται το πράγμα.

Μέχρι που ήρθε η κρίση. Τότε – αφού κόπηκε το ψωμί στους φτωχούς, στους πολύτεκνους, στους μονογονιούς, στους χαμηλοσυνταξιούχους κλπ – είπαν να δουν τι γίνεται με το «παντεσπάνι» των κρατούντων. Χρειάστηκαν βεβαίως λίγο σπρώξιμο και κάποιον «τρελό» να ανοίξει το θέμα. Για να φρεσκάρω τη μνήμη σας, η ιστορία με τις λιμουζίνες ξεκίνησε όταν οι Οικολόγοι έθεσαν θέμα, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2013 που προνοούσε την αγορά λιμουζίνας για τον απερχόμενο Πρόεδρο κ. Χριστόφια. Στην αρχή τα κόμματα πήγαν να κουκουλώσουν το θέμα, η κοινωνία αντέδρασε και… άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Το κουβάρι πήρε χρόνο να ξετυλιχθεί για να καταλήξει η Βουλή των Αντιπροσώπων να ψηφίσει έναν ελλειμματικό νόμο, ο οποίος όμως τουλάχιστον αφαιρούσε από πολλούς – μέχρι και τους γενικούς διευθυντές – το δικαίωμα να χρησιμοποιούν κρατικό όχημα και κατά τις προσωπικές τους μετακινήσεις, από την 1^η Ιανουαρίου 2106.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας Φιλελεύθερος, ασκούνται πιέσεις στα κόμματα είτε να δώσουν παράταση στην εφαρμογή του νόμου είτε να εγκρίνουν οδοιπορικά για τους Γενικούς Διευθυντές των Υπουργείων. 

Δηλώνω ότι ουδείς Γενικός Διευθυντής πλησίασε ή μίλησε με το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών ή εμένα προσωπικά γι’ αυτό το θέμα.

Τούτο είναι βεβαίως φυσικό, αφού εγώ προσωπικά και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών είχαμε πρωτοστατήσει στην ανάδειξη του θέματος των λιμουζινών των αξιωματούχων και πρώτοι είχαμε ζητήσει την κατάργηση τους.

Εμείς, επίσης, ζητούμε – χωρίς να μπορούμε μέχρι στιγμής να πείσουμε τα άλλα κόμματα – την κατάργηση και άλλων προνομίων και σκανδαλωδών επιδομάτων που απολαμβάνουν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, όπως π.χ. του επιδόματος προσωπικού τηλεφώνου (συνολικό κόστος για δημόσια οικονομικά 300.000 το χρόνο). Ζητούμε επίσης την κατάργηση των διπλών ψηλών αμοιβών και διπλών αμοιβών αξιωματούχων. Ακόμα ζητούμε τον καθορισμό μέγιστου ύψους αμοιβής ή συντάξεων στο δημόσιο τομέα.

Αυτά, προς άρση κάθε παρεξήγησης και για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας.