Η μάχη των μαχών

Αυτήν την εποχή, κλείνει ο κύκλος των νομοσχεδίων που αλλάζουν δραματικά το πεδίο των τραπεζικών συναλλαγών στη χώρα μας, σε ότι αφορά τη σχέση τραπεζικού συστήματος – ανάπτυξης – κοινωνίας – οικονομίας – άνθρωπος. Η μάχη για τα νομοσχέδια για τη μαζική πώληση και την πακετοποίηση των δανείων, αποτελεί την κορύφωση του δράματος, τη μάχη των μαχών για τους χιλιάδες δανειολήπτες και κατά συνέπεια την Κυπριακή οικονομία. Αυτήν την εποχή επιβάλλεται λοιπόν να εντείνουμε την  προσπάθεια μας για να απαβλύνουμε τις συνέπειες των μέτρων του μνημονίου επί χιλιάδων μικροδανειοληπτών και κατά συνέπεια επί της κοινωνίας.

Όπως έχουν κατατεθεί τα νομοσχέδια της μαζικής πακετοποίησης και πώλησης των δανείων, αποτελούν τον τελικό διακανονισμό, το τέλος των ψευδαισθήσεων για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Είναι το σχέδιο που θα οδηγήσει στο ολοκαύτωμα των δανειοληπτών. Επιβάλλεται να γίνει κατανοητή αυτή η επικινδυνότητα από μια κοινωνία κουρασμένη και απογοητευμένη και από ένα κοινοβούλιο που ήδη επηρεάζεται από τη ζεστή ανάσα των επερχόμενων εκλογών. Επιβάλλεται η μέγιστη προσοχή από τους ιδίους τους δανειολήπτες και η κατάθεση συγκεκριμένων βιώσιμων προτάσεων. Τέτοια είναι η πρόταση για τη δημιουργία ταμείου εγγυημένου από την Κυβέρνηση για την αγορά από τις τράπεζες των μη εξυπηρετούμενων μη βιώσιμων δανείων. Διερωτάται κανείς εύλογα γιατί οι τράπεζες να είναι έτοιμες να πωλήσουν τα δάνεια στο 30% της αξίας τους στα ξένα funds και να μην μπορούν να τα πωλήσουν στην ίδια τιμή είτε στους ίδιους τους δανειολήπτες είτε στο δημόσιο φορέα διαχείρισης των κόκκινων δανείων;

Αυτήν την εποχή μέσα στο πλαίσιο της τελικής διευθέτησης που διαμορφώνει η ψήφιση των πιο πάνω αναφερόμενων νομοσχεδίων,  πρέπει οπωσδήποτε να διευθετηθεί το θέμα των δανείων σε ελβετικό φράγκο και σε άλλο ξένο συνάλλαγμα ενώ οι ανοικτές πληγές της τραγωδίας των κουρεμένων καταθετών και μικρομετόχων αλλά και των κατόχων των αξιογράφων, πρέπει να βρουν θεραπεία. Είναι ευθύνη του κράτους –Κυβέρνησης  Κεντρικής Τράπεζας και Βουλής – να δικαιώσουν τους χιλιάδες καταθέτες που χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική ευθύνη υπέστηκαν την μεγαλύτερη πίεση και υπέφεραν τα περισσότερα δεινά από το κούρεμα των καταθέσεων τους, που δεν ήταν προϊόν κερδοσκοπίας βεβαίως, αλλά μόχθος και ο κόπος μιας ζωής. 

Τέλος θα ήταν παράληψη μου να μην αναφερθώ στην πρωτοβουλία των Οικολόγων που οδήγησε στην προετοιμασία νομοθεσίας που ετέθη ενώπιον της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την οποία επιδιώκουμε να ενταχθούν τα τραπεζικά ιδρύματα στο νόμο για την τοκογλυφία. Αυτό το θέμα, με την ηθική αξία που μεταφέρει, πρέπει να διευθετηθεί επίσης μέσα στα πλαίσια της «μάχης των μαχών».