Είπα να μην μιλήσω μα δεν άντεξα στην πρόκληση.
Στο ένα κανάλι ο Δήμαρχος Αμμοχώστου να δηλώνει ότι «οι
πρόσφυγες έχουν κουραστεί», γι’ αυτό φέτος δεν θα οργανωθούν αντικατοχικές
εκδηλώσεις στις 15 Νοεμβρίου. Στο άλλο κανάλι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να
δηλώνει ότι «σαράντα δύο χρόνια είναι πολλά» για να απαντήσει σε μια δύσκολη
ερώτηση δημοσιογράφου.
Κουρασμένα, ταλαιπωρημένα σώματα και βλέμματα χωρίς ελπίδα
και όραμα. Έτοιμα να παραδοθούν σε ότι το κουρασμένο μυαλό συλλαμβάνει ως
πεπρωμένο.
Οι άλλοι – όμως – δεν κουράστηκαν να γιορτάζουν την ανακήρυξη
του ψευδοκράτους. Μπορεί 33 χρόνια να μην κατάφεραν να τους αναγνωρίσει καμία
χώρα πλην της Τουρκίας, αλλά αυτό δεν του απογοητεύει. Μπορεί να ζουν στη
διεθνή απομόνωση αλλά αυτό δεν τους κουράζει. Μπορεί η μητέρα – πατρίδα να
βάλλεται από παντού, να έχει αποτύχει στους στρατηγικούς της στόχους στα
Βαλκάνια, στον Καύκασο, στη Μεσοποταμία αλλά αυτό δεν τους αποθαρρύνει.
Συνεχίζουν να σημαιοστολίζουν τους δρόμους και τις
πλατείας με μισοφέγγαρα, να στοιχίζουν τα κατοχικά στρατά και άρματα σε
παρελάσεις και να μας λένε στα ίσα «TRNC FOR EVER” (έτσι καλωσορίζει μια μεγάλη
πινακίδα στο οδόφραγμα Λήδρας Πάλας τους επισκέπτες του ψευδοκράτους).
Αλλά εμείς κουραστήκαμε. Το νιώθουν οι ηγέτες μας, το
δηλώνουν ξεκάθαρα, μιλώντας βεβαίως κυρίως για τους εαυτούς τους.
Πίνουν το χαμομήλι τους και ετοιμάζονται «να παραδώσουν τα
όπλα» (τρόπος του λέγειν) γιατί «42 χρόνια είναι αρκετά».
Μα δεν υπάρχει χρονικό όριο στον αγώνα κατά της αδικίας,
της ανομίας και της βίας των ισχυρών. Από καταβολής κόσμου, μέχρι της συντέλειας
του.
Κι ας λέει ο Μόντης για αιώνες και χρόνους πολλούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου