Στη γειτονιά του Ταχτακαλά

Το περασμένο Σάββατο η Ελένη Θεοχάρους, με κάλεσε εντελώς αναπάντεχα σε μια πολύ συγκινητική εκδήλωση.

Στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας, στο αναπαλαιωμένο τούρκικο σχολείο δίπλα από το μιναρέ του Ταχτακαλά, οι εθελοντές γιατροί έστησαν το «ιατρείο των φτωχών». Εκεί εξετάζουν δωρεάν όσους δεν μπορούν να απευθυνθούν στα κρατικά ή ιδιωτικά νοσοκομεία ή ιατρεία.

Τί έγινε το περασμένο Σάββατο; Οι κατάδικοι των Κεντρικών Φυλακών – άκου λέει – οργάνωσαν μεταξύ τους έρανο και μάζεψαν πέραν των 9,000 ευρώ. Οι συγγενείς τους κάλεσαν την κα. Θεοχάρους να τα παραδώσουν στο ιατρείο των φτωχών χωρίς πολλή δημοσιότητα και πανηγύρια. Μια σεμνή τελετή, που το μεγαλείο της αγγίζει τις διαστάσεις κοσμικού γεγονότος. Και σκέφτηκα, τελικά ποιοί είναι οι εγκληματίες; Αυτοί έσφαλαν μια φορά στη ζωή τους, για μια δόση στο απατηλό όνειρο ή για να βγάλουν ένα βρώμικο μεροκάματο, και τώρα εκτίουν πολυετή φυλάκιση και πληρώνουν για τα λάθη και τα «εγκλήματα» τους.

Άλλοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας ελεύθεροι και «τιμημένοι». Απολαμβάνουν τα εκατομμύρια τους, τις παχουλές συντάξεις τους και τους χειροκροτούν οι δουλοπάροικοι Κύπριοι. Κάνουν και τους καμπόσους, με το ύφος του ξερόλα και του άπιαστου. Όσοι ευθύνονται για το έγκλημα της οικονομικής καταστροφής (και όχι μόνο) της Κύπρου, κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι.

Μια πολιτεία που αφήνει τους εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι και φυλακίζει τα πρεζόνια και τους μικροδιαρρήκτες. Αυτή είναι η πολιτεία μας. Χαστούκι στην υποκρισία, η πράξη των φυλακισμένων των Κεντρικών Φυλακών.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς έσερνα τα βήματα μου, στα στενά σοκάκια της κατεχόμενης πλέον Λευκωσίας, το Σάββατο που πέρασε, στη γειτονιά του Ταχτακαλά.