Ο κανίβαλος

Με κατηγορούν πολλοί βουλευτές ότι είμαι «κανίβαλος». Φαίνεται ότι από σχεδόν όλους τους πολιτικούς και το σινάφι της εξουσίας, ένας βουλευτής που λέει την αλήθεια για τα κακώς έχοντα, θεωρείται περίπου προδότης. Προδότης όμως ποιάς πατρίδας, ποιου λαού και ποιας φιλίας; Είναι οι πολιτικοί μια ξεχωριστή φυλή που ζει ανάμεσα στο λαό ή χειρότερα πάνω από το λαό; Ζούμε δηλαδή ακόμα την εποχή της ολιγαρχίας ή αριστοκρατίας;  Ή μήπως η Κυπριακή έκδοση της Αστικής Δημοκρατίας προσομοιάζει με το μοντέλο του Σοβιετικού κράτους, όπου οι διοικούντες συνιστούσαν μια ξεχωριστή τάξη ανθρώπων, την νομενκλατούρα; Γνωρίζουμε βέβαια ότι όποιο μέλος της Σοβιετικής νομενκλατούρας τολμούσε να αρθρώσει κριτικό λόγο για τους ομοίους του, έπαιρνε το δρόμο για τη Σιβηρία…

Όταν τα κόμματα, οι βουλευτές και οι πολιτικοί εν γένει, αλληλοκατηγορούνται και διαπληκτίζονται σε ψηλούς τόνους, όταν διασύρουν την πολιτική οδηγώντας τους πολίτες στην απαξίωση και την αποχή, δεν «τρέχει τίποτα». Κανένα πρόβλημα, όταν στον οίστρο του κομματικού φανατισμού, αλληλοκατηγορούνται για πράγματα ξεχασμένα και άσχετα (τι έκανε ο παππούς το ’55, τι έκανε ο πατέρας το ’74, κ.ο.κ.) και φτάνουν να απευθύνουν ο ένας στον άλλο βαριές κατηγορίες.

Αυτός ο πολιτικός εμφύλιος και η εκτράχυνση του πολιτικού λόγου δεν είναι «κανιβαλισμός»; Κανιβαλισμός είναι μόνο όταν ο Περδίκης καταγγέλλει τους ασυνείδητους βουλευτές που καπνίζουν στους διαδρόμους της Βουλής; Κανιβαλισμός είναι όταν ο Περδίκης αναδεικνύει το θέμα των λιμουζίνων των αξιωματούχων ή το θέμα των προκλητικών επιδομάτων ή το θέμα των αφορολόγητων συντάξεων των ηγετών μας ή το θέμα των πολιτικών bonus;

Ενοχλούνται όταν ένας από τη φυλή τους – γιατί έτσι θεωρούν τους εαυτούς τους οι πολιτικοί – καταμαρτυρεί τα φαύλα τους. Δεκατρία χρόνια αισθάνομαι ο παρείσακτος και ο εξωμότης της φυλής των πολιτικών της Κύπρου. Δεκατρία χρόνια όταν κάνω κριτική για τα λάθη και τις παραλείψεις των «συναδέλφων» βουλευτών ακούω την ίδια πάντα κατηγορία περί κανιβαλισμού. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι έχουν ένα ξένο ανάμεσα τους. Δεν ανήκω στη φάρα των πολιτικών και δεν θέλω να ανήκω.

Είμαι ένας πολίτης που ανέλαβε να αντιπροσωπεύσει μια ιδεολογία – και όσους την ενστερνίζονται – στο κοινοβούλιο και στην πολιτική. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία γι’ αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσω σε καρέκλα Υπουργού, γεγονός που απαιτεί τους απαραίτητους συμβιβασμούς και δεσμεύσεις με άλλες ιδεολογίες. Συνεπώς, δεν νιώθω καθόλου ότι τρώω τις σάρκες των πολιτικών όταν εκθέτω τα λάθη, τις παραλείψεις και τα άλλα φαύλα του πολιτικού συστήματος, όπως τα ξέρω και τα βιώνω από την μέσα πλευρά. Είμαι απολύτως σίγουρος, ότι κάνω το καθήκον μου απέναντι στην ιδεολογία μου (την Πολιτική Οικολογία) και απέναντι σ’ αυτούς που με εξέλεξαν και εκπροσωπώ.