Καρχαρίες ή μαρίδες

Θέλουν λέει να μειώσουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Παραδέχονται ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των δανείων αφορά μεγαλοεπιχειρηματίες. Πολλοί απ’ αυτούς ανακοινώνουν και κέρδη των επιχειρήσεων τους εν μέσω κρίσης. Μάλιστα είκοσι απ’ αυτούς παρουσιάζονται να χρωστούν και να μην πληρώνουν 6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Έρχονται λοιπόν στη Βουλή και ζητούν ψήφιση νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις. Δίνουν στις τράπεζες την ευθύνη και το ρόλο του εκποιητή. Διότι λέει η υφιστάμενη διαδικασία είναι αργή αφού εμπλέκεται λέει το κτηματολόγιο και το δικαστήριο.

Κι εγώ διερωτούμαι:

Αφού το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης δεν καταργεί την υφιστάμενη διαδικασία εκποιήσεων (ναι, αυτή η «αργή» διαδικασία με το κτηματολόγιο και το δικαστήριο δεν καταργείται σύμφωνα με το κυβερνητικό νομοσχέδιο), γιατί να μην δίνεται στους μικροφειλέτες το δικαίωμα να την επιλέξουν;

Γιατί δίνεται αυτό το δικαίωμα μόνο στους δανειστές (δηλαδή στις τράπεζες);

Γιατί δεν καθιστούμε υποχρέωση για τις τράπεζες, αν ο μικροφειλέτης το ζητήσει, να επιλέξει το δρόμο της εκποίησης μέσω κτηματολογίου; Δεν ζητώ να του χαριστεί το χρέος. Ζητώ να εξαιρεθούν οι μικροφειλέτες από τη νέα νομοθεσία.

Δεν είναι αυτό μια ενδιάμεση λογική λύση μεταξύ της καθολικής προστασίας και της τραπεζικής ασυδοσίας;

Γιατί η Κυβέρνηση αρνείται να δεχθεί αυτήν την εισήγηση μου;

Η Τρόικα δέχεται ότι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ μεγάλων και μικρών οφειλετών γι’ αυτό και επέτρεψε τη διαδικασία της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης για μικρά δάνεια (γενικώς δάνεια 170.000 ευρώ αρχική σύμβαση και 350.000 ευρώ αρχική σύμβαση για ενυπόθηκα με κύρια κατοικία). Η Κυβέρνηση γιατί δεν το δέχεται;

Μήπως γιατί ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους – αυτούς που ονομάζω «μαρίδα» – θα στοχεύσουν και θα κυνηγήσουν οι τράπεζες αφού περάσουν το στάδιο της διαμεσολάβησης (εξάλλου στο χέρι τους είναι να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις εισηγήσεις του διαμεσολαβητή) αντί των μεγαλοφειλετών (αυτούς που αποκαλώ «καρχαρίες»). 

Μαρίδες ή καρχαρίες; Καρχαρίες ή μαρίδες;

Ιδού η απορία.