Αφού το
νομοσχέδιο της Κυβέρνησης δεν καταργεί την υφιστάμενη διαδικασία εκποιήσεων
(ναι, αυτή η «αργή» διαδικασία με το κτηματολόγιο και το δικαστήριο δεν
καταργείται σύμφωνα με το κυβερνητικό νομοσχέδιο), γιατί να μην δίνεται στους
μικροφειλέτες το δικαίωμα να την επιλέξουν;
Γιατί δίνεται
αυτό το δικαίωμα μόνο στους δανειστές;
Γιατί δεν
καθιστούμε υποχρέωση για τις τράπεζες, αν ο μικροφειλέτης το ζητήσει και εάν
γι’ αυτόν είναι τόσο επιθυμητό, να επιλέξουν το δρόμο της εκποίησης μέσω
κτηματολογίου;
Δεν είναι αυτό
μια ενδιάμεση λογική λύση μεταξύ της καθολικής προστασίας και της τραπεζικής
ασυδοσίας;
Γιατί η
Κυβέρνηση αρνείται να δεχθεί αυτήν την εισήγηση μου;
Η Τρόικα δέχεται
ότι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ μεγάλων και μικρών οφειλετών γι’ αυτό και επέτρεψε
τη διαδικασία της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης για μικρά δάνεια (γενικώς δάνεια
170.000 ευρώ αρχική σύμβαση και 350.000 ευρώ αρχική σύμβαση για ενυπόθηκα με
κύρια κατοικία), η Κυβέρνηση γιατί δεν το δέχεται;
Μήπως γιατί
ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους – αυτούς που ονομάζω «μαρίδα» – θα στοχεύσουν και
θα κυνηγήσουν οι τράπεζες αφού περάσουν το στάδιο της διαμεσολάβησης (εξάλλου
στο χέρι τους είναι να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις εισηγήσεις του
διαμεσολαβητή) αντί των μεγαλοφειλετών (αυτούς που αποκαλώ «καρχαρίες»).
Ιδού η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου