Σε παραλίες σκουπιδότοπων

Κάθε χρόνο – το έχω τάμα – βρίσκω τον τρόπο να επισκεφθώ τον κόλπο της Λάρας. Ναι, εκείνη τη μοναδική πλέον αμμουδιά του Ακάμα που έμεινε ελεύθερη για τις χελώνες. Εκεί που ο Ανδρέας και η Μυρούλλα ξόδεψαν μια ζωή σε ένα έργο που έκανε την Κύπρο διάσημη και συνέβαλε στη διατήρηση ενός σημαντικού είδους της θαλάσσιας πανίδας.

Κάθε χρόνο λοιπόν – όταν επισκέπτομαι τη Λάρα – διαπιστώνω πόσο λερωμένοι, βρώμικοι κι ασυνείδητοι είναι κάποιοι συνάνθρωποι μας, ντόπιοι και ξένοι. Κάθε χρόνο επιβεβαιώνω ότι δεν έχουμε κράτος, δεν έχουμε τοπικές αρχές, δεν έχουμε γενικώς αρχές. Κάθε χρόνο εκπλήσσομαι που δεν γίναμε έστω και λιγάκι καλύτεροι από την προηγούμενη χρονιά.

Πόση ασυνειδησία, πόση γαϊδουριά (κακή παρομοίωση, τα γαϊδούρια δεν πετούν τενεκεδάκια) πόση αυτοκαταστροφική βλακεία μπορεί να διακρίνει και να χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος, Θεέ μου. Τενεκεδάκια μπύρας και αναψυκτικών στην άμμο, στα βράχια, στους θάμνους από εκεί που σκάει το κύμα στις πρώτες αμμοθίνες, στα υψίπεδα με τους αόρατους και τους σχοίνους. Χαρτιά υγείας, πλαστικές σακούλες (αυτή η μάστιγα της Φύσης), σερβιέτες, σωληνάρια, πώματα, εκατομμύρια αποτσίγαρα κλπ κλπ, «κοσμούν», μία από τις πιο μαγευτικές, καθαρές και σημαντικές από οικολογική άποψη, παραλίες του νησιού μας. Και θέλουν λέει να επιτραπεί η περαιτέρω τουριστική αξιοποίηση και σ’ αυτήν την περιοχή. Θα είναι πιο καθαρή τότε λένε. Αν πάμε όμως μια βόλτα στον Κόννο (ήμουν εκεί τις προάλλες), θα δείτε την ίδια κατάσταση μέσα στους θάμνους, κάτω απ’ τα πεύκα, στα βράχια κ.ο.κ.

Τελικά είμαστε ένας λαός βρωμιάρηδων, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Μικελλίδης. Δεν ξέρω πως θα αλλάξουμε τροπάρι, συμπεριφορά και νοοτροπία σ’ αυτό το θέμα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Τόσα μαθήματα στα σχολεία, τόσες διαλέξεις σε χωριά και συνοικίες, τόσοι νόμοι και κανονισμοί….

Αυτές – και άλλες μαύρες – σκέψεις με βασανίζουν καθώς παρατηρώ από το ύψωμα που δεσπόζει της παραλίας της Λάρας, την ομάδα εθελοντών της Νεολαίας Οικολόγων να γεμίζει τις σακούλες με λογής σκουπίδια. Δίπλα μου, σε πρώτο πλάνο, πεσμένη από καιρό στο έδαφος, σκουριασμένη και διαλυμένη μια πινακίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας να ενημερώνει και να προειδοποιεί; «ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΑΡΑΛΙΑ ΩΟΤΟΚΙΑΣ ΧΕΛΩΝΩΝ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ…».

«Όλες μας οι εμπνεύσεις στραβώθηκαν κι αποτύχαν», λέει σε ένα παλιό καλοκαιρινό του δίσκο ο Διονύσης («τα τραπεζάκια έξω»). Και παρακάτω συμπληρώνει «σε παραλίες σκουπιδότοπων, με κασετόφωνα και εγώ, μια παραλία ξεχασμένη έχω σκοπό, όλα είναι τόσο τρομαγμένα, μα τ’ αγαπάω ο φτωχός, δώσμου το χέρι να μην είμαι μοναχός».

Αγαπάμε αυτόν τον τόπο, τη Λάρα, τον Κόννο, τον Ακάμα και την Καρπασία, κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε και νοιάζονται, ίσως υπάρχει Ελπίδα.