Με πρόσφατη απόφαση του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά από τα κράτη μέλη να προωθήσουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και να λάβουν μέτρα αντιμετώπισης της «ενεργειακής πενίας», δηλαδή μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του λαού από τις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης.
Άποψη μου είναι ότι στην Κύπρο το πρόγραμμα κινήτρων για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στηρίζεται πάνω σε μια λαθεμένη αντίληψη που συνιστά μορφή κοινωνικής αδικίας και ανισότητας αλλά και διασπάθισης δημοσίου χρήματος.
Συγκεκριμένα είναι γνωστό ότι οι χιλιάδες καταναλωτές καταθέτουν επί σειρά ετών μέσω των λογαριασμών της ΑΗΚ και του ειδικού τέλους των €0.222 / kwh στο ταμείο προώθησης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).
Μέχρι σήμερα το ταμείο έχει εισπράξει ποσά ύψους 39 εκατομμυρίων ευρώ. Έχουν δοθεί μέχρι σήμερα σε διάφορες χορηγίες 18 εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις της Υπηρεσίας Ενέργειας από το 2010 θα καταβάλλονται 6 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στην παραγόμενη ενέργεια από αιολικά πάρκα (εάν μόνο 100 MW από τα εγκεκριμένα μέχρι σήμερα 400 περίπου MW εγκατασταθούν μέχρι τότε). Η χορηγία αυτή θα πολλαπλασιάζεται χρόνο με το χρόνο.
Ουσιαστικά οι πολίτες θα χρηματοδοτούν την επένδυση ιδιωτικών επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από τα αιολικά πάρκα (το έτος 2012 θα πληρωθούν από το ταμείο 14 εκατομμύρια ευρώ για το ηλεκτρικό ρεύμα που αναμένεται να παράξουν τα μεγάλα αιολικά πάρκα).
Δεν θα είχα οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτό, εφόσον πρώτα γίνει η δίκαιη κατανομή των πόρων του ταμείου. Είναι λοιπόν σημαντικό – και από κοινωνική άποψη – να αλλάξουν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί του σχεδίου παροχής κινήτρων. Να στραφούν δηλαδή σε επιδότηση δράσεων που να αφορούν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και πολίτες (φωτοβολταϊκά και αιολικά σε οικιακό επίπεδο κλπ).
Ως Οικολόγοι, συστήνουμε ανεπιφύλακτα τον συνδυασμό μικρής αιολικής μονάδας με φωτοβολταϊκή μονάδα παραγωγής καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας.
Έχουμε καταθέσει λεπτομερείς προτάσεις για τη διαμόρφωση ενός πραγματικά αποτελεσματικού, δίκαιου και οικολογικού σχεδίου παροχής κινήτρων για ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Απευθυνθήκαμε ακόμα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια, υπενθυμίζοντας του τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Ανάμεσα στις προτάσεις μας περιλαμβάνεται και το σχέδιο για πέντε χιλιάδες φωτοβολταϊκές στέγες, σε πέντε χρόνια.
Ένα μέσο νοικοκυριό μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες του με μια εγκατάσταση μέχρι 10 KW. Εισηγούμαστε η κυβέρνηση να προσφοροδοτήσει το έργο της εγκατάστασης σε 5.000 κατοικίες φτωχών ή πολύτεκνων οικογενειών φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων ισχύος 10 KW μέσα σε 5 χρόνια (μέχρι το 2012). Η εγκατάσταση τους να γίνεται ΔΩΡΕΑΝ από το κράτος ως μέτρο κοινωνικής συνοχής. Για τα νοικοκυριά αυτό σημαίνει για τα επόμενα 20 – 25 χρόνια εξοικονόμηση (με τα σημερινά δεδομένα) της τάξης των 1000 – 1200 ευρώ το χρόνο. Το επιπλέον ηλεκτρικό ρεύμα που θα παράξει αυτή η εγκατάσταση θα προσφέρεται στην ΑΗΚ η οποία θα καταβάλλει το ανάλογο αντίτιμο στην κυβέρνηση.
Το έργο αυτό θα προσφέρει 50 MW εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Υπολογίζουμε ότι έτσι η συνολική εγκατάσταση μέχρι το 2012 από φωτοβολταϊκά θα είναι πέραν των 100 MW (και όχι μόνο 8 MW που προβλέπουν τα σχέδια της Υπηρεσίας Ενέργειας) αφού θα συνεχιστεί η εγκατάσταση με τα άλλα προγράμματα και η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στα δημόσια κτίρια. Άλλα 50 MW αναμένεται (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Υπηρεσίας Ενέργειας) να έχουμε από την εγκατάσταση ηλιοθερμικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας. Άρα σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας θα παράγεται από τον ήλιο ηλεκτρική ενέργεια της τάξης των 100 – 150 MW μέχρι το 2012 (και όχι μόνο 58 MW ή 18 MW που προβλέπουν τα σχέδια της Υπηρεσίας Ενέργειας του Υπουργείου Εμπορίου).
Μπορούμε – για εξοικονόμηση πόρων – να περιορίσουμε στο μισό τις εγκαταστάσεις των μεγάλων αιολικών πάρκων (στα 100 MW). Αναμένεται έτσι εξοικονόμηση της τάξης των 15 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2012, από τη μείωση της προβλεπόμενης χορηγίας προς τα μεγάλα αιολικά πάρκα.
Σύμφωνα με προκαταρκτική επαφή μας με μεγάλες εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών (π.χ. SUEZ, SHARP) το κόστος της αγοράς των 5000 φωτοβολταϊκών στεγών θα κυμανθεί με σημερινές τιμές γύρω στα 50 εκατομμύρια ευρώ.
Η ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο εφαρμογής πολιτικής κοινωνικής σύγκλισης. Προτάσεις υπάρχουν, υπάρχει και πολιτική βούληση;
Γιώργος Περδίκης Πρόεδρος και Βουλευτής Κινήματος Οικολόγων - Συνεργασίας Πολιτών
Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008
Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008
ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΔΙΚΗ ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΠΥΡΓΟ
Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,
Μαζευτήκαμε σήμερα, για ένα μεγάλο και ιερό καθήκον. Συμπληρώνονται 34 χρόνια από το τραγικό εκείνο Σάββατο, όταν οι ορδές του Αττίλα, έπληξαν το νησί μας. Η πληγωμένη από το 1964 Τηλλυρία, έδωσε από τα σπλάχνα της καινούργιο αίμα και χώμα, στο δέντρο της ελευθερίας. Οι Αττίλες πάτησαν τα ιερά χώματα μας, βομβάρδισαν και λήστεψαν τα χωριά μας και οδήγησαν όσους απέμειναν στην ηρωική Τηλλυρία, σε μια πολύχρονη ομηρία. Σήμερα όλοι οι Κύπριοι ζητούν την απελευθέρωση της πατρίδας μας, καταδικάζουν την Τουρκική εισβολή και τον εποικισμό. Ζητούν τη διευκρίνιση της τύχης των αγνοουμένων. Εμείς, ως κάτοικοι της Τηλλυρίας επιπλέον και πριν απ’ αυτό αναμένουμε ακόμα την υλοποίηση των υποσχέσεων για διάνοιξη των οδοφραγμάτων της Τηλλυρίας και επανεγκατάσταση των κατοίκων της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, στα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής.
Σήμερα όμως, οφείλουμε πρωτίστως να αποδώσουμε την απαιτούμενη τιμή στους ηρωικούς νεκρούς της κοινότητας μας. Η περιοχή μας τιμά πολλούς νεκρούς που κατάγονται από την Τηλλυρία ή αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στα μέρη μας. Έχουμε και παλληκάρια που ακόμα αγνοούνται. Ιδιαίτερη αναφορά οφείλεται όμως στο Σάββα Λοΐζου και Χριστόδουλο Αγαπίου. Ας ξαναθυμηθούμε – με λίγα λόγια – την προσωπική ιστορία του κάθε λαμπρού παλικαριού που έδωσε τη ζωή του, στα τραγικά γεγονότα της Τουρκικής εισβολής.
Ο Σάββας Λοΐζου γεννήθηκε το έτος 1947 στα Πηγαίνεια από οικογένεια που ασχολείται παραδοσιακά με την κτηνοτροφία. Μετά από το Δημοτικό εργάστηκε ως πελεκάνος στην κοινότητα του. Το 1965 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Το 1967 ως κληρωτός στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Κοφίνου. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Τηλλυρίας. Στις 20 Ιουλίου του 1974 στις μάχες πάνω από τον Παχύαμμο, έπεσε μαχόμενος, χτυπημένος από τα τουρκικά πυρά.
Ο Χριστόδουλος Αγαπίου γεννήθηκε στον Πάνω Πύργο το 1946 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Εξασκούσε το επάγγελμα του ράφτη. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης κατετάγη στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε στην περιοχή Μόρφου. Την 22η Ιουλίου του 1974 έπεσε μαχόμενος κατά την τουρκική εισβολή στην περιοχή Ελιά Μόρφου και ετάφη στην κατεχόμενη Μόρφου. Τα δυο παλικάρια ήταν μέλη της ΕΔΕΚ μέσα από τις τάξεις της οποίας ανδρώθηκε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία και της Ελευθερίας.
Σήμερα, στην τριακοστή τέταρτη επέτειο της τραγικής μέρας της προδοσίας, πέρα από την καταδίκη και το ανάθεμα, οφείλουμε να διακηρύξουμε την αποφασιστικότητα του λαού μας για συνέχιση του αγώνα. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο ενιαία, χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και εγγυήσεις, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωριστικές συνταγματικές ρυθμίσεις, με σεβασμό στα δικαιώματα των κοινοτήτων αλλά και κυρίως με πλήρη και αρτιμελή εφαρμογή όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή.
Ο Κυπριακός λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ενοχής για το παρελθόν και να κτίσουμε το μέλλον σε βάσεις δικαίου σύγχρονες και Ευρωπαϊκές, έξω και μακριά από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Είναι πατριωτικό μας καθήκον να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες του Πρόεδρου Χριστόφια για λύση βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική. Οφείλουμε να αντισταθούμε στις πιέσεις των ξένων για διαπραγματεύσεις για χάριν των διαπραγματεύσεων, για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, για βιαστικό κλείσιμο του Κυπριακού προβλήματος.
Τώρα ξέρουμε ποιοι πιέζουν για άμεσες διαπραγματεύσεις.
Όσοι υποστηρίζουν ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις ομάδες εργασίας καλούνται να εξηγήσουν στο Κυπριακό λαό με λεπτομέρεια: σε ποιά θέματα υπήρξε σύγκλιση, σε ποια συμφωνία και σε ποια διαφωνία; Ας μην ερίζουμε μεταξύ μας εάν υπήρξε ή όχι επαρκής προετοιμασία. Ας ενημερωθεί ο λαός, πριν προχωρήσει το επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων. Στόχος τους ολοφάνερος να επαναφέρουν απαράδεκτες προτάσεις που οδηγούν στη διχοτόμηση, γνωρίζουμε ότι μέσω του περίφημου «πάρε-δώσε» επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τα σχέδια τους. Επιζητούν να νομιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα της βίαιης επίθεσης των υπέρτερων δυνάμεων μιας επεκτατικής χώρας, κατά του μικρού αλλά ιστορικού και περήφανου λαού μας.
Κατανοούμε βέβαια ότι επείγει η λύση του Κυπριακού γιατί ο χρόνος εδραιώνει την κατοχή, πληθαίνουν οι έποικοι, στις καρδιές, στο μυαλό και στις συνήθειες των ανθρώπων παγιώνεται η διχοτόμηση, κτίζονται τα κατεχόμενα, κατεδαφίζεται ο Πενταδάκτυλος κλπ κλπ. Όλα αυτά σωστά. Αλλά το άλλο που ακούγεται συχνά ακόμα και από Κύπριους πολιτικούς δεν το κατανοώ μα την αλήθεια: Να βιαστούμε – λένε – γιατί η θέση του Ταλάτ (και του Ερντογάν) είναι επισφαλής. Κάποιοι μάλιστα επισείουν ως μπαμπούλα και φόβητρο το ενδεχόμενο επαναφοράς των πιο αδιάλλακτων της Τουρκικής πλευράς.
Μα είναι δυνατόν να πιστεύουν στα σοβαρά κάποιοι ότι η δική μας στάση θα ενισχύσει την παρουσία του Ταλάτ; Κι αν παρά τις υποχωρήσεις μας χάσει ο Ταλάτ, με ποιον θα κληθούμε να διαχειριστούμε μια ελλειμματική συμφωνία; Όσοι βιάζονται να υπογράψουν την παράδοση στις απαιτήσεις της Τουρκίας να ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει χρόνος γι’ αυτό. Αν αυτό που επιζητούν είναι απλά να υποχωρήσουμε σε ότι ζητά η Τουρκική πλευρά, δεν υπάρχει νομίζω κανένας λόγος βιασύνης.
Όλα αυτά δεν είναι καλοί οιωνοί, ούτε όσα ακούγονται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Ας μην ξεγελιούνται κάποιοι απ’ τα φιλικά σχόλια και τις ενθαρρυντικές προτροπές αυτών που κάποτε αναθεμάτιζε όλος ο προδομένος λαός μας. Όταν μας λένε ότι «η λύση θα προέλθει απ’ τους Κυπρίους» προσπαθούν να αποκρύψουν τις αληθινές τους προθέσεις. Για ποιους Κυπρίους μιλούν; Για τους Τουρκοκύπριους που είναι όμηροι των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτικών και 200 χιλιάδων εποίκων και κουβαλητών; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ας ζητήσουν από την Άγκυρα, ΤΩΡΑ την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων για να μπορέσουν οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να βρουν τη λύση και το «νέο συνεταιρισμό» όπως λένε.
Δεν ξεχνούμε και ούτε μας διαφεύγει ότι η νέα τάξη πραγμάτων, επιδιώκει την εφαρμογή των δικών της σχεδίων που περιλαμβάνουν τον εξευμενισμό της Τουρκίας και τη χρήση της Κύπρου ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους. Άρα δεν αναζητούν λύση στο Κυπριακό παρά εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Εμείς, οφείλουμε να τους αντισταθούμε, όπως μας προτρέπει με τους στίχους του απ’ το μυρωμένο μνήμα του, ο ήρωας της αντίστασης συναγωνιστής Δώρος Λοΐζου που σκοτώθηκε στις 30 Αυγούστου του 1974 από τα προδοτικά πυρά κατά του αγωνιστή ηγέτη της ΕΔΕΚ Βάσο Λυσσαρίδη. «Αλλά εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι».
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Μαζευτήκαμε σήμερα, για ένα μεγάλο και ιερό καθήκον. Συμπληρώνονται 34 χρόνια από το τραγικό εκείνο Σάββατο, όταν οι ορδές του Αττίλα, έπληξαν το νησί μας. Η πληγωμένη από το 1964 Τηλλυρία, έδωσε από τα σπλάχνα της καινούργιο αίμα και χώμα, στο δέντρο της ελευθερίας. Οι Αττίλες πάτησαν τα ιερά χώματα μας, βομβάρδισαν και λήστεψαν τα χωριά μας και οδήγησαν όσους απέμειναν στην ηρωική Τηλλυρία, σε μια πολύχρονη ομηρία. Σήμερα όλοι οι Κύπριοι ζητούν την απελευθέρωση της πατρίδας μας, καταδικάζουν την Τουρκική εισβολή και τον εποικισμό. Ζητούν τη διευκρίνιση της τύχης των αγνοουμένων. Εμείς, ως κάτοικοι της Τηλλυρίας επιπλέον και πριν απ’ αυτό αναμένουμε ακόμα την υλοποίηση των υποσχέσεων για διάνοιξη των οδοφραγμάτων της Τηλλυρίας και επανεγκατάσταση των κατοίκων της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, στα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής.
Σήμερα όμως, οφείλουμε πρωτίστως να αποδώσουμε την απαιτούμενη τιμή στους ηρωικούς νεκρούς της κοινότητας μας. Η περιοχή μας τιμά πολλούς νεκρούς που κατάγονται από την Τηλλυρία ή αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στα μέρη μας. Έχουμε και παλληκάρια που ακόμα αγνοούνται. Ιδιαίτερη αναφορά οφείλεται όμως στο Σάββα Λοΐζου και Χριστόδουλο Αγαπίου. Ας ξαναθυμηθούμε – με λίγα λόγια – την προσωπική ιστορία του κάθε λαμπρού παλικαριού που έδωσε τη ζωή του, στα τραγικά γεγονότα της Τουρκικής εισβολής.
Ο Σάββας Λοΐζου γεννήθηκε το έτος 1947 στα Πηγαίνεια από οικογένεια που ασχολείται παραδοσιακά με την κτηνοτροφία. Μετά από το Δημοτικό εργάστηκε ως πελεκάνος στην κοινότητα του. Το 1965 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Το 1967 ως κληρωτός στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Κοφίνου. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Τηλλυρίας. Στις 20 Ιουλίου του 1974 στις μάχες πάνω από τον Παχύαμμο, έπεσε μαχόμενος, χτυπημένος από τα τουρκικά πυρά.
Ο Χριστόδουλος Αγαπίου γεννήθηκε στον Πάνω Πύργο το 1946 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Εξασκούσε το επάγγελμα του ράφτη. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης κατετάγη στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε στην περιοχή Μόρφου. Την 22η Ιουλίου του 1974 έπεσε μαχόμενος κατά την τουρκική εισβολή στην περιοχή Ελιά Μόρφου και ετάφη στην κατεχόμενη Μόρφου. Τα δυο παλικάρια ήταν μέλη της ΕΔΕΚ μέσα από τις τάξεις της οποίας ανδρώθηκε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία και της Ελευθερίας.
Σήμερα, στην τριακοστή τέταρτη επέτειο της τραγικής μέρας της προδοσίας, πέρα από την καταδίκη και το ανάθεμα, οφείλουμε να διακηρύξουμε την αποφασιστικότητα του λαού μας για συνέχιση του αγώνα. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο ενιαία, χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και εγγυήσεις, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωριστικές συνταγματικές ρυθμίσεις, με σεβασμό στα δικαιώματα των κοινοτήτων αλλά και κυρίως με πλήρη και αρτιμελή εφαρμογή όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή.
Ο Κυπριακός λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ενοχής για το παρελθόν και να κτίσουμε το μέλλον σε βάσεις δικαίου σύγχρονες και Ευρωπαϊκές, έξω και μακριά από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Είναι πατριωτικό μας καθήκον να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες του Πρόεδρου Χριστόφια για λύση βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική. Οφείλουμε να αντισταθούμε στις πιέσεις των ξένων για διαπραγματεύσεις για χάριν των διαπραγματεύσεων, για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, για βιαστικό κλείσιμο του Κυπριακού προβλήματος.
Τώρα ξέρουμε ποιοι πιέζουν για άμεσες διαπραγματεύσεις.
Όσοι υποστηρίζουν ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις ομάδες εργασίας καλούνται να εξηγήσουν στο Κυπριακό λαό με λεπτομέρεια: σε ποιά θέματα υπήρξε σύγκλιση, σε ποια συμφωνία και σε ποια διαφωνία; Ας μην ερίζουμε μεταξύ μας εάν υπήρξε ή όχι επαρκής προετοιμασία. Ας ενημερωθεί ο λαός, πριν προχωρήσει το επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων. Στόχος τους ολοφάνερος να επαναφέρουν απαράδεκτες προτάσεις που οδηγούν στη διχοτόμηση, γνωρίζουμε ότι μέσω του περίφημου «πάρε-δώσε» επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τα σχέδια τους. Επιζητούν να νομιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα της βίαιης επίθεσης των υπέρτερων δυνάμεων μιας επεκτατικής χώρας, κατά του μικρού αλλά ιστορικού και περήφανου λαού μας.
Κατανοούμε βέβαια ότι επείγει η λύση του Κυπριακού γιατί ο χρόνος εδραιώνει την κατοχή, πληθαίνουν οι έποικοι, στις καρδιές, στο μυαλό και στις συνήθειες των ανθρώπων παγιώνεται η διχοτόμηση, κτίζονται τα κατεχόμενα, κατεδαφίζεται ο Πενταδάκτυλος κλπ κλπ. Όλα αυτά σωστά. Αλλά το άλλο που ακούγεται συχνά ακόμα και από Κύπριους πολιτικούς δεν το κατανοώ μα την αλήθεια: Να βιαστούμε – λένε – γιατί η θέση του Ταλάτ (και του Ερντογάν) είναι επισφαλής. Κάποιοι μάλιστα επισείουν ως μπαμπούλα και φόβητρο το ενδεχόμενο επαναφοράς των πιο αδιάλλακτων της Τουρκικής πλευράς.
Μα είναι δυνατόν να πιστεύουν στα σοβαρά κάποιοι ότι η δική μας στάση θα ενισχύσει την παρουσία του Ταλάτ; Κι αν παρά τις υποχωρήσεις μας χάσει ο Ταλάτ, με ποιον θα κληθούμε να διαχειριστούμε μια ελλειμματική συμφωνία; Όσοι βιάζονται να υπογράψουν την παράδοση στις απαιτήσεις της Τουρκίας να ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει χρόνος γι’ αυτό. Αν αυτό που επιζητούν είναι απλά να υποχωρήσουμε σε ότι ζητά η Τουρκική πλευρά, δεν υπάρχει νομίζω κανένας λόγος βιασύνης.
Όλα αυτά δεν είναι καλοί οιωνοί, ούτε όσα ακούγονται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Ας μην ξεγελιούνται κάποιοι απ’ τα φιλικά σχόλια και τις ενθαρρυντικές προτροπές αυτών που κάποτε αναθεμάτιζε όλος ο προδομένος λαός μας. Όταν μας λένε ότι «η λύση θα προέλθει απ’ τους Κυπρίους» προσπαθούν να αποκρύψουν τις αληθινές τους προθέσεις. Για ποιους Κυπρίους μιλούν; Για τους Τουρκοκύπριους που είναι όμηροι των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτικών και 200 χιλιάδων εποίκων και κουβαλητών; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ας ζητήσουν από την Άγκυρα, ΤΩΡΑ την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων για να μπορέσουν οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να βρουν τη λύση και το «νέο συνεταιρισμό» όπως λένε.
Δεν ξεχνούμε και ούτε μας διαφεύγει ότι η νέα τάξη πραγμάτων, επιδιώκει την εφαρμογή των δικών της σχεδίων που περιλαμβάνουν τον εξευμενισμό της Τουρκίας και τη χρήση της Κύπρου ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους. Άρα δεν αναζητούν λύση στο Κυπριακό παρά εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Εμείς, οφείλουμε να τους αντισταθούμε, όπως μας προτρέπει με τους στίχους του απ’ το μυρωμένο μνήμα του, ο ήρωας της αντίστασης συναγωνιστής Δώρος Λοΐζου που σκοτώθηκε στις 30 Αυγούστου του 1974 από τα προδοτικά πυρά κατά του αγωνιστή ηγέτη της ΕΔΕΚ Βάσο Λυσσαρίδη. «Αλλά εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι».
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008
Τα ψεύτικα τα λόγια τα ευρωπαϊκά
Όσοι παρακολούθησαν (λίγοι είμαι βέβαιος) τη συζήτηση για την επικύρωση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης, θα είχαν διαπιστώσει ότι δύο ήταν οι βασικές διαφορές σκέψης: Η μια – που παρουσίασαν το ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ – έλεγε ότι παρά τις αδυναμίες της η συνθήκη πρέπει να επικυρωθεί να ψηφιστεί και να προχωρήσει η διαδικασία υλοποίησης της. Η άποψη αυτή, παραγνώριζε πλήρως την απόφαση του Ιρλανδικού λαού. Κάποιοι μάλιστα ομιλητές από τα τέσσερα κόμματα ειρωνεύτηκαν και απαξίωσαν προσβλητικά του Ιρλανδούς (μίλησαν για ομοφυλοφιλικές φοβίες και για παραδοσιακές αξίες των Ιρλανδών, καθολικές δοξασίες και άλλα τινά περίεργα).
Η δεύτερη άποψη – που παρουσιάστηκε από το ΑΚΕΛ – ήταν ότι η συνθήκη χαρακτηρίζεται από νεοφιλελευθερισμό, εμπεριέχει απαράδεκτες ρήτρες και γι’ αυτό απορρίπτεται.
Όλοι όμως συμφώνησαν ότι μία εκ των ελλείψεων της συνθήκης ήταν η εξαίρεση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών από τις βασικές πρόνοιες της συνθήκης. Εδώ προέκυψε η δική μας πρόταση, η οποία έχει ήδη τεθεί στο Ευρωκοινοβούλιο από την ομάδα των Ευρωπαίων Πρασίνων και υποστηρίχθηκε από πολλούς άλλους Ευρωβουλευτές.
Εισηγηθήκαμε όπως η Βουλή των Αντιπροσώπων προτείνει την τροποποίηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης μέσω μιας «Ευρωπαϊκής Πράξης Δημοκρατίας» που να περιλαμβάνει την ενσωμάτωση του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στο κείμενο της συνθήκης καθώς και μηχανισμών εφαρμογής του χωρίς εξαιρέσεις για οποιαδήποτε χώρα, την ενδυνάμωση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των εθνικών Κοινοβουλίων στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και την ενίσχυση των αρχών της συμμετοχικής δημοκρατίας με μέτρα όπως η ενδυνάμωση της διαδικασίας της «Πρωτοβουλίας των Πολιτών».
Η «Ευρωπαϊκή Πράξη Δημοκρατίας» μπορεί να τεθεί σε επικύρωση ενώπιον των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταυτόχρονα σε όλα τα κράτη μέλη κατά τη διάρκεια των ευρωεκλογών του 2009. Τέλος η Βουλή των Αντιπροσώπων σύμφωνα με το προτεινόμενο ψήφισμα εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο Καρογιάν να μεταφέρει την πρόταση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να την προωθήσει στο προσεχές Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια τέτοια απόφαση θα αποτελούσε το απάβγασμα των θέσεων που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Έτσι η Βουλή θα εξέφραζε την υποστήριξη της στην ανάγκη εμβάθυνσης των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα υποστήριζε τη διεύρυνση των δυνατοτήτων συμμετοχής των πολιτών στην διαμόρφωση του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ελάμβανε υπόψη της τις ανησυχίες που εκφράστηκαν κατά τη συζήτηση της επικύρωσης της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης αλλά και θα εξέφραζε πλήρη σεβασμό στη δημοκρατική έκφραση των λαών και ιδιαίτερα στο αποτέλεσμα του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος.
Δυστυχώς η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά από όλους. Άλλοι είπαν πως δεν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο τους, κι άλλοι γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει η συνθήκη, δεν πιστεύουν στα δημοψηφίσματα, δεν πιστεύουν τελικά σε τίποτα, παρά μόνο στο πρόσκαιρο και εφήμερο κάματο της διακομματικής αντιπαράθεσης.
Τελικά, ευρωλάγνοι και ευρωσκεπτικιστές, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουνε. Την ίδια νοοτροπία έχουν, εθελόδουλη και μικρόψυχη. Χωρίς όραμα και ελπίδα, ούτε για τα πιο μακρινά. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη, αλλά αυτό βεβαίως δεν τους ανησυχεί. Μάλλον – επί του προκειμένου – τους βολεύει.
Η δεύτερη άποψη – που παρουσιάστηκε από το ΑΚΕΛ – ήταν ότι η συνθήκη χαρακτηρίζεται από νεοφιλελευθερισμό, εμπεριέχει απαράδεκτες ρήτρες και γι’ αυτό απορρίπτεται.
Όλοι όμως συμφώνησαν ότι μία εκ των ελλείψεων της συνθήκης ήταν η εξαίρεση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών από τις βασικές πρόνοιες της συνθήκης. Εδώ προέκυψε η δική μας πρόταση, η οποία έχει ήδη τεθεί στο Ευρωκοινοβούλιο από την ομάδα των Ευρωπαίων Πρασίνων και υποστηρίχθηκε από πολλούς άλλους Ευρωβουλευτές.
Εισηγηθήκαμε όπως η Βουλή των Αντιπροσώπων προτείνει την τροποποίηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης μέσω μιας «Ευρωπαϊκής Πράξης Δημοκρατίας» που να περιλαμβάνει την ενσωμάτωση του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στο κείμενο της συνθήκης καθώς και μηχανισμών εφαρμογής του χωρίς εξαιρέσεις για οποιαδήποτε χώρα, την ενδυνάμωση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των εθνικών Κοινοβουλίων στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και την ενίσχυση των αρχών της συμμετοχικής δημοκρατίας με μέτρα όπως η ενδυνάμωση της διαδικασίας της «Πρωτοβουλίας των Πολιτών».
Η «Ευρωπαϊκή Πράξη Δημοκρατίας» μπορεί να τεθεί σε επικύρωση ενώπιον των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταυτόχρονα σε όλα τα κράτη μέλη κατά τη διάρκεια των ευρωεκλογών του 2009. Τέλος η Βουλή των Αντιπροσώπων σύμφωνα με το προτεινόμενο ψήφισμα εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο Καρογιάν να μεταφέρει την πρόταση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να την προωθήσει στο προσεχές Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια τέτοια απόφαση θα αποτελούσε το απάβγασμα των θέσεων που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Έτσι η Βουλή θα εξέφραζε την υποστήριξη της στην ανάγκη εμβάθυνσης των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα υποστήριζε τη διεύρυνση των δυνατοτήτων συμμετοχής των πολιτών στην διαμόρφωση του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ελάμβανε υπόψη της τις ανησυχίες που εκφράστηκαν κατά τη συζήτηση της επικύρωσης της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης αλλά και θα εξέφραζε πλήρη σεβασμό στη δημοκρατική έκφραση των λαών και ιδιαίτερα στο αποτέλεσμα του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος.
Δυστυχώς η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά από όλους. Άλλοι είπαν πως δεν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο τους, κι άλλοι γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει η συνθήκη, δεν πιστεύουν στα δημοψηφίσματα, δεν πιστεύουν τελικά σε τίποτα, παρά μόνο στο πρόσκαιρο και εφήμερο κάματο της διακομματικής αντιπαράθεσης.
Τελικά, ευρωλάγνοι και ευρωσκεπτικιστές, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουνε. Την ίδια νοοτροπία έχουν, εθελόδουλη και μικρόψυχη. Χωρίς όραμα και ελπίδα, ούτε για τα πιο μακρινά. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη, αλλά αυτό βεβαίως δεν τους ανησυχεί. Μάλλον – επί του προκειμένου – τους βολεύει.
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008
Το κράτος καρκινοβατεί
Ο καρκίνος σήμερα εξελίσσεται σε επιδημία που χειρότερη της δεν γνώρισε στο παρελθόν η ανθρωπότητα.
Παρά τα άλματα της επιστήμης, τα θαυματουργά φάρμακα και την ανάπτυξη των τεχνικών πρόβλεψης ή πρόγνωσης, ο καρκίνος θερίζει. Θεωρείται η δεύτερη αιτία θανάτου αφού ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους πεθαίνει από καρκίνο. Το ετήσιο ποσοστό εμφάνισης νέων κρουσμάτων υπολογίζεται να ξεπερνά πλέον τα 200 άτομα κάθε 100.000 κατοίκους.
Στην Κύπρο με ένα πληθυσμό γύρω στο 1 εκατομμύριο κατοίκων (δηλαδή ο συνολικός αριθμός των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, αλλοδαπών μεταναστών κλπ που κατοικούν στο νησί μας) τα νέα κρούσματα καρκίνου υπολογίζονται μεταξύ 2000 με 3000 άτομα το χρόνο ενώ οι καταγραμμένοι ως καρκινοπαθείς ανέρχονται στα 20.000 άτομα που τυγχάνουν θεραπείας.
Αυτοί οι αριθμοί είναι άνθρωποι, αγαπημένα πρόσωπα και επώδυνες απουσίες. Λέμε συχνά – και δεν πρέπει αυτό το «συχνά» να αποτελεί δείγμα αποδοχής του γεγονότος – ότι δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει βιώσει ή ζει το δράμα του καρκίνου.
Οφείλουμε πλέον να παραδεχθούμε πως ο καρκίνος αποτελεί ένα πολυδιάστατο πρόβλημα, το οποίο για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται τη συνεργασία πολλών ειδικοτήτων – ιατρικών, παραϊατρικών, κοινωνικών – και την εφαρμογή μιας μακρόχρονης, σταθερής και πολυεπίπεδης στρατηγικής.
Η κυβέρνηση έχει ενώπιον της από τον Ιανουάριο του 2008 μια πρόταση, προϊόν συλλογικής πολύχρονης εργασίας ειδικών ιατρών και εθελοντών, την οποία καλείται να υιοθετήσει και εφαρμόσει.
Ως Οικολόγοι οφείλουμε να διατυπώσουμε την μοναδική ίσως κριτική μας επί του σχεδίου «Στρατηγικής Αντιμετώπισης του Καρκίνου στην Κύπρο», που αφορά την απουσία πολιτικής πρόληψης. Έπρεπε να περιλαμβάνονται πολιτικές που να περιορίζουν την έκθεση σε παράγοντες που προκαλούν ή πιθανόν να προκαλούν καρκίνο. Πρέπει να ενισχυθούν και εάν δεν υπάρχουν, να τις βρούμε και να εφαρμόσουμε τέτοιες πολιτικές.
Δεν μπορούμε να ξεπερνούμε χωρίς πολλή περίσκεψη τις ανησυχίες για πρόκληση καρκίνου από τη ραδιενέργεια, την ακτινοβολία των πυλώνων, των κεραιών κινητής τηλεφωνίας ή τα κινητά τηλέφωνα, την εισπνοή ρύπων όπως τον καπνό του τσιγάρου, ή τη χρήση χημικών προϊόντων, την παρουσία υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων ή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στα τρόφιμα ή άλλων τοξικών ουσιών. Όταν μαζικά – με απόλυτη ευθύνη της κρατικής ανικανότητας – οι πολίτες δηλητηριάζονται από τις αφλατοξίνες στο γάλα και το γιαούρτι, τότε για ποια πολιτική αντιμετώπισης του καρκίνου μπορούμε να μιλούμε;
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ από κοντά την σταθερή πορεία υποβάθμισης του ογκολογικού τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.
Κατηγορώ απευθείας το κράτος της χώρας μου, ότι αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του. Έχει περιοριστεί σε ρόλο θεατή αφήνοντας τους καρκινοπαθής στις φροντίδες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Επιβάλλεται να καταργηθούν τα οποιαδήποτε μονοπώλια, καθότι το όποιο μονοπώλιο αποβαίνει σε βάρος της υγείας των ασθενών, της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Επιβάλλεται χωρίς καμμιά άλλη καθυστέρηση όπως προχωρήσει η δημιουργία πλήρους ακτινοθεραπευτικού τμήματος στο νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας και στο γενικό νοσοκομείο Λεμεσού εξοπλισμένο με τους αντίστοιχους 2 τουλάχιστον γραμμικούς επιταχυντές.
Το νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας πρέπει να μετατραπεί σε ένα τριτοβάθμιο ογκολογικό κέντρο αναφοράς. Το ογκολογικό κέντρο αναφοράς του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας πρέπει να πλαισιώνεται από κατάλληλα εξοπλισμένες και στελεχωμένες τριτοβάθμιες ογκολογικές μονάδες, να υποστηρίζεται από ένα δευτεροβάθμιο κέντρο και να συμπληρώνεται από ένα πρωτοβάθμιο σύστημα φροντίδας των αρρώστων (παρακολούθηση, ανακουφιστική φροντίδα) κοντά στον τόπο διαμονής των ασθενών όπως είναι τα περιφερειακά νοσοκομεία ή/και ιδιωτικές κλινικές ή νοσοκομεία. Στο κέντρο αναφοράς μπορεί να διεξάγεται και κλινική έρευνα υψηλού επιπέδου καθώς και να λειτουργεί το κέντρο μαστού.
Επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και να υπάρξει συντονισμός και αλληλοστήριξη μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Στα πλαίσια αυτά το Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα πλήρες ανεξάρτητο ίδρυμα προσφοράς εξειδικευμένων ογκολογικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, χρησιμοποιώντας τον ακτινοθεραπευτικό εξοπλισμό του (με τους 2 – 3 γραμμικούς επιταχυντές) και με προοπτική προσέλκυσης και ασθενών από το εξωτερικό. Παρόμοια δράση μπορεί να προωθηθεί και στην Επαρχία της Πάφου.
Πρέπει να διαμορφωθεί από την πολιτεία ένα δίκτυο αντιμετώπισης του καρκίνου σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων της κοινωνίας. Γιατί η ευθύνη – και όχι μόνο ο πόνος – είναι δική μας.
Παρά τα άλματα της επιστήμης, τα θαυματουργά φάρμακα και την ανάπτυξη των τεχνικών πρόβλεψης ή πρόγνωσης, ο καρκίνος θερίζει. Θεωρείται η δεύτερη αιτία θανάτου αφού ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους πεθαίνει από καρκίνο. Το ετήσιο ποσοστό εμφάνισης νέων κρουσμάτων υπολογίζεται να ξεπερνά πλέον τα 200 άτομα κάθε 100.000 κατοίκους.
Στην Κύπρο με ένα πληθυσμό γύρω στο 1 εκατομμύριο κατοίκων (δηλαδή ο συνολικός αριθμός των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, αλλοδαπών μεταναστών κλπ που κατοικούν στο νησί μας) τα νέα κρούσματα καρκίνου υπολογίζονται μεταξύ 2000 με 3000 άτομα το χρόνο ενώ οι καταγραμμένοι ως καρκινοπαθείς ανέρχονται στα 20.000 άτομα που τυγχάνουν θεραπείας.
Αυτοί οι αριθμοί είναι άνθρωποι, αγαπημένα πρόσωπα και επώδυνες απουσίες. Λέμε συχνά – και δεν πρέπει αυτό το «συχνά» να αποτελεί δείγμα αποδοχής του γεγονότος – ότι δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει βιώσει ή ζει το δράμα του καρκίνου.
Οφείλουμε πλέον να παραδεχθούμε πως ο καρκίνος αποτελεί ένα πολυδιάστατο πρόβλημα, το οποίο για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται τη συνεργασία πολλών ειδικοτήτων – ιατρικών, παραϊατρικών, κοινωνικών – και την εφαρμογή μιας μακρόχρονης, σταθερής και πολυεπίπεδης στρατηγικής.
Η κυβέρνηση έχει ενώπιον της από τον Ιανουάριο του 2008 μια πρόταση, προϊόν συλλογικής πολύχρονης εργασίας ειδικών ιατρών και εθελοντών, την οποία καλείται να υιοθετήσει και εφαρμόσει.
Ως Οικολόγοι οφείλουμε να διατυπώσουμε την μοναδική ίσως κριτική μας επί του σχεδίου «Στρατηγικής Αντιμετώπισης του Καρκίνου στην Κύπρο», που αφορά την απουσία πολιτικής πρόληψης. Έπρεπε να περιλαμβάνονται πολιτικές που να περιορίζουν την έκθεση σε παράγοντες που προκαλούν ή πιθανόν να προκαλούν καρκίνο. Πρέπει να ενισχυθούν και εάν δεν υπάρχουν, να τις βρούμε και να εφαρμόσουμε τέτοιες πολιτικές.
Δεν μπορούμε να ξεπερνούμε χωρίς πολλή περίσκεψη τις ανησυχίες για πρόκληση καρκίνου από τη ραδιενέργεια, την ακτινοβολία των πυλώνων, των κεραιών κινητής τηλεφωνίας ή τα κινητά τηλέφωνα, την εισπνοή ρύπων όπως τον καπνό του τσιγάρου, ή τη χρήση χημικών προϊόντων, την παρουσία υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων ή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στα τρόφιμα ή άλλων τοξικών ουσιών. Όταν μαζικά – με απόλυτη ευθύνη της κρατικής ανικανότητας – οι πολίτες δηλητηριάζονται από τις αφλατοξίνες στο γάλα και το γιαούρτι, τότε για ποια πολιτική αντιμετώπισης του καρκίνου μπορούμε να μιλούμε;
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ από κοντά την σταθερή πορεία υποβάθμισης του ογκολογικού τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.
Κατηγορώ απευθείας το κράτος της χώρας μου, ότι αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του. Έχει περιοριστεί σε ρόλο θεατή αφήνοντας τους καρκινοπαθής στις φροντίδες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Επιβάλλεται να καταργηθούν τα οποιαδήποτε μονοπώλια, καθότι το όποιο μονοπώλιο αποβαίνει σε βάρος της υγείας των ασθενών, της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Επιβάλλεται χωρίς καμμιά άλλη καθυστέρηση όπως προχωρήσει η δημιουργία πλήρους ακτινοθεραπευτικού τμήματος στο νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας και στο γενικό νοσοκομείο Λεμεσού εξοπλισμένο με τους αντίστοιχους 2 τουλάχιστον γραμμικούς επιταχυντές.
Το νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας πρέπει να μετατραπεί σε ένα τριτοβάθμιο ογκολογικό κέντρο αναφοράς. Το ογκολογικό κέντρο αναφοράς του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας πρέπει να πλαισιώνεται από κατάλληλα εξοπλισμένες και στελεχωμένες τριτοβάθμιες ογκολογικές μονάδες, να υποστηρίζεται από ένα δευτεροβάθμιο κέντρο και να συμπληρώνεται από ένα πρωτοβάθμιο σύστημα φροντίδας των αρρώστων (παρακολούθηση, ανακουφιστική φροντίδα) κοντά στον τόπο διαμονής των ασθενών όπως είναι τα περιφερειακά νοσοκομεία ή/και ιδιωτικές κλινικές ή νοσοκομεία. Στο κέντρο αναφοράς μπορεί να διεξάγεται και κλινική έρευνα υψηλού επιπέδου καθώς και να λειτουργεί το κέντρο μαστού.
Επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και να υπάρξει συντονισμός και αλληλοστήριξη μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Στα πλαίσια αυτά το Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα πλήρες ανεξάρτητο ίδρυμα προσφοράς εξειδικευμένων ογκολογικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, χρησιμοποιώντας τον ακτινοθεραπευτικό εξοπλισμό του (με τους 2 – 3 γραμμικούς επιταχυντές) και με προοπτική προσέλκυσης και ασθενών από το εξωτερικό. Παρόμοια δράση μπορεί να προωθηθεί και στην Επαρχία της Πάφου.
Πρέπει να διαμορφωθεί από την πολιτεία ένα δίκτυο αντιμετώπισης του καρκίνου σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων της κοινωνίας. Γιατί η ευθύνη – και όχι μόνο ο πόνος – είναι δική μας.
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Ο περί της Συνθήκης Λισσαβώνας για την Τροποποίηση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης περί Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Νόμος
Εμείς δεν είμαστε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είμαστε «ευρωαρνητικοί». Ζητούμε όμως μια δημοκρατική οικολογική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν θα καταπιέζει τους λαούς της, επιβάλλοντας δυσβάστακτες φορολογικές πολιτικές και να ευνοεί μόνο τα παγκοσμιοποιημένα κέρδη και τις πολυεθνικές.
Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστής στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.
Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.
Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρούμε έγκλημα κατά της δημοκρατίας.
Λέμε ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την διαδικασία.
Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρούμε ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.
Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη ή να έχουν επιφυλάξεις και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα (όπως στις Ευρωεκλογές). Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.
Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα. Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχουμε βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.
Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού και της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.
Η πρόταση μας για δημοψήφισμα απορρίφθηκε δυστυχώς από την Κυβέρνηση και τη Βουλή.
Έχουμε τη θέση ότι μας δόθηκε – με την απόφαση του Ιρλανδικού λαού – άλλη μια ευκαιρία. Εμείς ιδιαίτερα στην Κύπρο έπρεπε να σεβαστούμε έμπρακτα (και όχι μόνο στα λόγια) την απόφαση του λαού της Ιρλανδίας όπως ζητούσαμε κάποτε να σεβαστούν τη δική μας.
Όταν το 2004 ζητούσαμε να γίνει σεβαστή η απόφαση του δικού μας λαού, οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που μας υποστήριξαν. Τότε – σας θυμίζουμε - ο Ιρλανδός Πρωθυπουργός διακήρυξε δημόσια την ανάγκη σεβασμού στην περίπτωση της Κύπρου της βασικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι κυβερνήσεις άλλων Ευρωπαϊκών λαών, αμφισβητούσαν το δικαίωμα στο λαό μας να αυτοδιαχειρίζεται την μοίρα του.
Επιτρέψετε μου να προειδοποιήσω ότι η άρνηση των κομμάτων να υιοθετήσουν την εισήγηση των Οικολόγων για διενέργεια δημοψηφίσματος δημιουργεί ενδεχόμενο προηγούμενο, το οποίο εύχομαι να μην το βρούμε ενώπιον μας σύντομα ως υποστήριξη της επιχειρηματολογίας εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η διαδικασία του δημοψηφίσματος για την επικύρωση της όποιας λύσης του Κυπριακού.
Μου φαντάζει εξοργιστικά οξύμωρο οι ίδιοι πολιτικοί που αρνούνται τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη χώρα τους (σ’ αυτούς περιλαμβάνω και ημέτερους πολιτικούς) αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να χρησιμοποιούν με αναίδεια το επιχείρημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας λαός των τεσσάρων εκατομμυρίων να φρενάρει τη συμφωνία που αφορά 500 εκατομμύρια».
Ω, το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού.
Το ερώτημα κύριοι δεν είναι αυτό αλλά τούτο: «Πώς μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία τεχνοκρατών των Βρυξελλών, κρατικών αξιωματούχων και πολιτικών να επιβάλλει στα 500 εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την συμφωνία στην οποία οι ίδιοι κατέληξαν μέσω της γνωστής δίδυμης φιλοσοφίας του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής;»
Η επίκληση του Θουκυδίδη στο προΐμνιο της Συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αποτελεί τις πιο γνήσια καταδίκη των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης: «Χρώμεθα γάρ πολιτεία… και όνομα μεν δια το μη εν ολίγοις άλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται».
Σωστά ο Α. Τσίπρας δήλωσε επιγραμματικά και ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μεταρρυθμιστεί με τη συμμετοχή των λαών ή δεν πρόκειται να μεταρρυθμιστεί καθόλου».
Εμείς ως Οικολόγοι, υποστηρίζουμε ότι δεν μπορεί η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γίνει πίσω από την πλάτη των πολιτών.
Ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αδυνατεί να υπερασπιστεί την ποιότητα ζωής και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της απέναντι στην κρίση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του περιβάλλοντος.
Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική Ευρώπη και για να το πετύχουμε χρειάζεται η επικύρωση των λαών και όχι μόνο η συμφωνία των κυβερνήσεων.
Εμείς αποφεύγουμε να μπούμε στην λεπτομερή επιμέτρηση των θετικών ή αρνητικών της συνθήκης. Υπάρχουν θετικά, υπάρχουν κι’ αρνητικά. Η πλέρια δημοκρατική διαδικασία που αποφεύγουν ως χολέρα – οι ηγεσίες των κρατών – μπορούσε να αναδείξει τις αδυναμίες της συνθήκης και αναλόγως αυτή να τύχει των αναγκαίων αλλαγών και τροποποιήσεων. Ξέρετε η δημοκρατία δεν είναι απλά μια αρχαία συνήθεια. Είναι τρόπος ζωής. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η συνθήκη θα γινόταν καλύτερη εάν περνούσε μέσω της λαϊκής επικύρωσης αντί να αποτελέσει το προϊόν συμβιβασμού εθνικών συμφερόντων.
Εμείς δεν δεχόμαστε – για παράδειγμα – το συμβιβασμό σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Θέλουμε να αποτελεί μέρος της συνθήκης και όχι παραπομπή. Σημειώνουμε ότι στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όντως είχε ενσωματωθεί η Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών καθώς και οι κοινωνικοί χάρτες που έχουν υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλα αυτά ονομάζονται πλέον ως «Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων». Δεν κατανοούμε γιατί πρέπει να αποδεχτούμε τη συμφωνία των ηγετών που επιτρέπουν στην Βρετανία και Πολωνία να τυγχάνουν μόνιμης παρέκκλισης σε ένα τόσο θεμελιακό ζήτημα.
Εμείς προτείνουμε την αναθεώρηση της συνθήκης με την ενσωμάτωση του Ευρωπαϊκού χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη στη μεταρρυθμιστική συνθήκη.
Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα αρνητικά σημεία που αφορούν τη φιλοσοφία της συνθήκης, τις περιορισμένες αναφορές στη θεσμοθέτηση των αρχών της αειφόρου βιώσιμης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος έναντι ενός καθαρά νεοφιλελεύθερου αναπτυξιακού μοντέλου, τη σύνδεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό κατεστημένο και τις επιθετικές πολιτικές της Νέας Τάξης κ.ά. Περιορίζονται οι δυνατότητες εκπροσώπησης των μικρών χωρών και εφαρμόζονται πρακτικές οι οποίες στο όνομα της απλούστευσης και επιτάχυνσης των διαδικασιών, ενδυναμώνουν την παρουσία των μεγάλων χωρών εις βάρος των μικρών λαών. Από την άλλη, ενισχύεται ο ρόλος του Ευρωπαϊκού και των Εθνικών κοινοβουλίων γεγονός που ως Οικολόγοι το κρίνουμε ως θετικό στοιχείο.
Ένα θετικό απομεινάρι της συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα είναι η δυνατότητα εισήγησης νομοθεσίας μέσω της συλλογής ενός εκατομμυρίου υπογραφών πολιτών, η γνωστή ως «Πρωτοβουλία Πολιτών». Τέλος, ας σημειωθεί ότι όπως και στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η ρήτρα αλληλεγγύης δεν καλύπτει την υπόθεση της Κύπρου αφού οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν καμμιά υποχρέωση υποστήριξης όταν χώρα μέλος δέχεται εχθρική επίθεση.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εμείς ως Οικολόγοι, δεν είμαστε εναντίον της διεύρυνσης και εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν καταψηφίζουμε τη συνθήκη, όχι γιατί συμφωνούμε ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά ούτε γιατί υποκύπτουμε στον απαράδεκτο εκβιασμό ότι περίπου θα καταρρεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη συνθήκη της Λισσαβώνας. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κι’ αυτά οφείλουμε να τα αναζητήσουμε μέσω του διαλόγου με τους Ευρωπαίους πολίτες.
Είναι ευκαιρία να υποστηρίξουμε το αυτονόητο. Δεν μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση της Ευρώπης χωρίς τους Ευρωπαίους. Οι λαοί δεν μπορεί να είναι απλοί θεατές των αποφάσεων των «επαϊόντων» είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε τεχνοκράτες των Βρυξελών. Αλήθεια, πως μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία πολιτικών και τεχνοκρατών να επιβάλει την άποψη της σε 500 εκατομμύρια ανθρώπους, την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη σείεται από κινητοποιήσεις και απεργίες.
Πρέπει να ζητήσουμε αλλαγές στη συνθήκη. Να γίνει πιο δημοκρατική και πιο δίκαιη. Δεν βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να διεκδικήσουμε και πάλιν το ρόλο του «καλού παιδιού» που ξέρει μόνο να υπηρετεί.
Εμείς είμαστε υπέρ μιας δημοκρατικής Ευρώπης από τα Κανάρια νησιά ως το Βλαδιβοστόκ και από την Ισλανδία μέχρι την Κύπρο, της Ευρώπης των λαών κι όχι της Ευρώπης των ηγετών, γι’ αυτό και δεν συμμετέχουμε στην χωρίς τους πολίτες - αλλά μέσω των ολίγων - διαδικασία επικύρωσης της συνθήκης.
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστής στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.
Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.
Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρούμε έγκλημα κατά της δημοκρατίας.
Λέμε ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την διαδικασία.
Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρούμε ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.
Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη ή να έχουν επιφυλάξεις και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα (όπως στις Ευρωεκλογές). Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.
Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα. Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχουμε βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.
Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού και της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.
Η πρόταση μας για δημοψήφισμα απορρίφθηκε δυστυχώς από την Κυβέρνηση και τη Βουλή.
Έχουμε τη θέση ότι μας δόθηκε – με την απόφαση του Ιρλανδικού λαού – άλλη μια ευκαιρία. Εμείς ιδιαίτερα στην Κύπρο έπρεπε να σεβαστούμε έμπρακτα (και όχι μόνο στα λόγια) την απόφαση του λαού της Ιρλανδίας όπως ζητούσαμε κάποτε να σεβαστούν τη δική μας.
Όταν το 2004 ζητούσαμε να γίνει σεβαστή η απόφαση του δικού μας λαού, οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που μας υποστήριξαν. Τότε – σας θυμίζουμε - ο Ιρλανδός Πρωθυπουργός διακήρυξε δημόσια την ανάγκη σεβασμού στην περίπτωση της Κύπρου της βασικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι κυβερνήσεις άλλων Ευρωπαϊκών λαών, αμφισβητούσαν το δικαίωμα στο λαό μας να αυτοδιαχειρίζεται την μοίρα του.
Επιτρέψετε μου να προειδοποιήσω ότι η άρνηση των κομμάτων να υιοθετήσουν την εισήγηση των Οικολόγων για διενέργεια δημοψηφίσματος δημιουργεί ενδεχόμενο προηγούμενο, το οποίο εύχομαι να μην το βρούμε ενώπιον μας σύντομα ως υποστήριξη της επιχειρηματολογίας εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η διαδικασία του δημοψηφίσματος για την επικύρωση της όποιας λύσης του Κυπριακού.
Μου φαντάζει εξοργιστικά οξύμωρο οι ίδιοι πολιτικοί που αρνούνται τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη χώρα τους (σ’ αυτούς περιλαμβάνω και ημέτερους πολιτικούς) αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να χρησιμοποιούν με αναίδεια το επιχείρημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας λαός των τεσσάρων εκατομμυρίων να φρενάρει τη συμφωνία που αφορά 500 εκατομμύρια».
Ω, το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού.
Το ερώτημα κύριοι δεν είναι αυτό αλλά τούτο: «Πώς μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία τεχνοκρατών των Βρυξελλών, κρατικών αξιωματούχων και πολιτικών να επιβάλλει στα 500 εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την συμφωνία στην οποία οι ίδιοι κατέληξαν μέσω της γνωστής δίδυμης φιλοσοφίας του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής;»
Η επίκληση του Θουκυδίδη στο προΐμνιο της Συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αποτελεί τις πιο γνήσια καταδίκη των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης: «Χρώμεθα γάρ πολιτεία… και όνομα μεν δια το μη εν ολίγοις άλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται».
Σωστά ο Α. Τσίπρας δήλωσε επιγραμματικά και ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μεταρρυθμιστεί με τη συμμετοχή των λαών ή δεν πρόκειται να μεταρρυθμιστεί καθόλου».
Εμείς ως Οικολόγοι, υποστηρίζουμε ότι δεν μπορεί η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γίνει πίσω από την πλάτη των πολιτών.
Ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αδυνατεί να υπερασπιστεί την ποιότητα ζωής και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της απέναντι στην κρίση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του περιβάλλοντος.
Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική Ευρώπη και για να το πετύχουμε χρειάζεται η επικύρωση των λαών και όχι μόνο η συμφωνία των κυβερνήσεων.
Εμείς αποφεύγουμε να μπούμε στην λεπτομερή επιμέτρηση των θετικών ή αρνητικών της συνθήκης. Υπάρχουν θετικά, υπάρχουν κι’ αρνητικά. Η πλέρια δημοκρατική διαδικασία που αποφεύγουν ως χολέρα – οι ηγεσίες των κρατών – μπορούσε να αναδείξει τις αδυναμίες της συνθήκης και αναλόγως αυτή να τύχει των αναγκαίων αλλαγών και τροποποιήσεων. Ξέρετε η δημοκρατία δεν είναι απλά μια αρχαία συνήθεια. Είναι τρόπος ζωής. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η συνθήκη θα γινόταν καλύτερη εάν περνούσε μέσω της λαϊκής επικύρωσης αντί να αποτελέσει το προϊόν συμβιβασμού εθνικών συμφερόντων.
Εμείς δεν δεχόμαστε – για παράδειγμα – το συμβιβασμό σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Θέλουμε να αποτελεί μέρος της συνθήκης και όχι παραπομπή. Σημειώνουμε ότι στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όντως είχε ενσωματωθεί η Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών καθώς και οι κοινωνικοί χάρτες που έχουν υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλα αυτά ονομάζονται πλέον ως «Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων». Δεν κατανοούμε γιατί πρέπει να αποδεχτούμε τη συμφωνία των ηγετών που επιτρέπουν στην Βρετανία και Πολωνία να τυγχάνουν μόνιμης παρέκκλισης σε ένα τόσο θεμελιακό ζήτημα.
Εμείς προτείνουμε την αναθεώρηση της συνθήκης με την ενσωμάτωση του Ευρωπαϊκού χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη στη μεταρρυθμιστική συνθήκη.
Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα αρνητικά σημεία που αφορούν τη φιλοσοφία της συνθήκης, τις περιορισμένες αναφορές στη θεσμοθέτηση των αρχών της αειφόρου βιώσιμης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος έναντι ενός καθαρά νεοφιλελεύθερου αναπτυξιακού μοντέλου, τη σύνδεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό κατεστημένο και τις επιθετικές πολιτικές της Νέας Τάξης κ.ά. Περιορίζονται οι δυνατότητες εκπροσώπησης των μικρών χωρών και εφαρμόζονται πρακτικές οι οποίες στο όνομα της απλούστευσης και επιτάχυνσης των διαδικασιών, ενδυναμώνουν την παρουσία των μεγάλων χωρών εις βάρος των μικρών λαών. Από την άλλη, ενισχύεται ο ρόλος του Ευρωπαϊκού και των Εθνικών κοινοβουλίων γεγονός που ως Οικολόγοι το κρίνουμε ως θετικό στοιχείο.
Ένα θετικό απομεινάρι της συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα είναι η δυνατότητα εισήγησης νομοθεσίας μέσω της συλλογής ενός εκατομμυρίου υπογραφών πολιτών, η γνωστή ως «Πρωτοβουλία Πολιτών». Τέλος, ας σημειωθεί ότι όπως και στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η ρήτρα αλληλεγγύης δεν καλύπτει την υπόθεση της Κύπρου αφού οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν καμμιά υποχρέωση υποστήριξης όταν χώρα μέλος δέχεται εχθρική επίθεση.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εμείς ως Οικολόγοι, δεν είμαστε εναντίον της διεύρυνσης και εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν καταψηφίζουμε τη συνθήκη, όχι γιατί συμφωνούμε ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά ούτε γιατί υποκύπτουμε στον απαράδεκτο εκβιασμό ότι περίπου θα καταρρεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη συνθήκη της Λισσαβώνας. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κι’ αυτά οφείλουμε να τα αναζητήσουμε μέσω του διαλόγου με τους Ευρωπαίους πολίτες.
Είναι ευκαιρία να υποστηρίξουμε το αυτονόητο. Δεν μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση της Ευρώπης χωρίς τους Ευρωπαίους. Οι λαοί δεν μπορεί να είναι απλοί θεατές των αποφάσεων των «επαϊόντων» είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε τεχνοκράτες των Βρυξελών. Αλήθεια, πως μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία πολιτικών και τεχνοκρατών να επιβάλει την άποψη της σε 500 εκατομμύρια ανθρώπους, την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη σείεται από κινητοποιήσεις και απεργίες.
Πρέπει να ζητήσουμε αλλαγές στη συνθήκη. Να γίνει πιο δημοκρατική και πιο δίκαιη. Δεν βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να διεκδικήσουμε και πάλιν το ρόλο του «καλού παιδιού» που ξέρει μόνο να υπηρετεί.
Εμείς είμαστε υπέρ μιας δημοκρατικής Ευρώπης από τα Κανάρια νησιά ως το Βλαδιβοστόκ και από την Ισλανδία μέχρι την Κύπρο, της Ευρώπης των λαών κι όχι της Ευρώπης των ηγετών, γι’ αυτό και δεν συμμετέχουμε στην χωρίς τους πολίτες - αλλά μέσω των ολίγων - διαδικασία επικύρωσης της συνθήκης.
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
Ευρωπαϊκό Δημοψήφισμα
Εγώ δεν είμαι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είμαι «ευρωαρνητικός». Ζητώ όμως μια δημοκρατική οικολογική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν θα καταπιέζει τους λαούς της, επιβάλλοντας δυσβάστακτες φορολογικές πολιτικές και να ευνοεί μόνο τα παγκοσμιοποιημένα κέρδη και τις πολυεθνικές.
Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστή στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.
Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.
Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρώ έγκλημα κατά της δημοκρατίας.
Λέω ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την διαδικασία.
Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρώ ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.
Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα (όπως στις Ευρωεκλογές) το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα. Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.
Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα.
Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχω βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.
Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού, της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.
Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστή στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.
Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.
Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρώ έγκλημα κατά της δημοκρατίας.
Λέω ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την διαδικασία.
Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρώ ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.
Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα (όπως στις Ευρωεκλογές) το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα. Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.
Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα.
Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχω βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.
Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού, της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)