Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,
Μαζευτήκαμε σήμερα, για ένα μεγάλο και ιερό καθήκον. Συμπληρώνονται 34 χρόνια από το τραγικό εκείνο Σάββατο, όταν οι ορδές του Αττίλα, έπληξαν το νησί μας. Η πληγωμένη από το 1964 Τηλλυρία, έδωσε από τα σπλάχνα της καινούργιο αίμα και χώμα, στο δέντρο της ελευθερίας. Οι Αττίλες πάτησαν τα ιερά χώματα μας, βομβάρδισαν και λήστεψαν τα χωριά μας και οδήγησαν όσους απέμειναν στην ηρωική Τηλλυρία, σε μια πολύχρονη ομηρία. Σήμερα όλοι οι Κύπριοι ζητούν την απελευθέρωση της πατρίδας μας, καταδικάζουν την Τουρκική εισβολή και τον εποικισμό. Ζητούν τη διευκρίνιση της τύχης των αγνοουμένων. Εμείς, ως κάτοικοι της Τηλλυρίας επιπλέον και πριν απ’ αυτό αναμένουμε ακόμα την υλοποίηση των υποσχέσεων για διάνοιξη των οδοφραγμάτων της Τηλλυρίας και επανεγκατάσταση των κατοίκων της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, στα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής.
Σήμερα όμως, οφείλουμε πρωτίστως να αποδώσουμε την απαιτούμενη τιμή στους ηρωικούς νεκρούς της κοινότητας μας. Η περιοχή μας τιμά πολλούς νεκρούς που κατάγονται από την Τηλλυρία ή αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στα μέρη μας. Έχουμε και παλληκάρια που ακόμα αγνοούνται. Ιδιαίτερη αναφορά οφείλεται όμως στο Σάββα Λοΐζου και Χριστόδουλο Αγαπίου. Ας ξαναθυμηθούμε – με λίγα λόγια – την προσωπική ιστορία του κάθε λαμπρού παλικαριού που έδωσε τη ζωή του, στα τραγικά γεγονότα της Τουρκικής εισβολής.
Ο Σάββας Λοΐζου γεννήθηκε το έτος 1947 στα Πηγαίνεια από οικογένεια που ασχολείται παραδοσιακά με την κτηνοτροφία. Μετά από το Δημοτικό εργάστηκε ως πελεκάνος στην κοινότητα του. Το 1965 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Το 1967 ως κληρωτός στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Κοφίνου. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Τηλλυρίας. Στις 20 Ιουλίου του 1974 στις μάχες πάνω από τον Παχύαμμο, έπεσε μαχόμενος, χτυπημένος από τα τουρκικά πυρά.
Ο Χριστόδουλος Αγαπίου γεννήθηκε στον Πάνω Πύργο το 1946 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Εξασκούσε το επάγγελμα του ράφτη. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης κατετάγη στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε στην περιοχή Μόρφου. Την 22η Ιουλίου του 1974 έπεσε μαχόμενος κατά την τουρκική εισβολή στην περιοχή Ελιά Μόρφου και ετάφη στην κατεχόμενη Μόρφου. Τα δυο παλικάρια ήταν μέλη της ΕΔΕΚ μέσα από τις τάξεις της οποίας ανδρώθηκε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία και της Ελευθερίας.
Σήμερα, στην τριακοστή τέταρτη επέτειο της τραγικής μέρας της προδοσίας, πέρα από την καταδίκη και το ανάθεμα, οφείλουμε να διακηρύξουμε την αποφασιστικότητα του λαού μας για συνέχιση του αγώνα. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο ενιαία, χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και εγγυήσεις, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωριστικές συνταγματικές ρυθμίσεις, με σεβασμό στα δικαιώματα των κοινοτήτων αλλά και κυρίως με πλήρη και αρτιμελή εφαρμογή όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή.
Ο Κυπριακός λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ενοχής για το παρελθόν και να κτίσουμε το μέλλον σε βάσεις δικαίου σύγχρονες και Ευρωπαϊκές, έξω και μακριά από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Είναι πατριωτικό μας καθήκον να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες του Πρόεδρου Χριστόφια για λύση βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική. Οφείλουμε να αντισταθούμε στις πιέσεις των ξένων για διαπραγματεύσεις για χάριν των διαπραγματεύσεων, για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, για βιαστικό κλείσιμο του Κυπριακού προβλήματος.
Τώρα ξέρουμε ποιοι πιέζουν για άμεσες διαπραγματεύσεις.
Όσοι υποστηρίζουν ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις ομάδες εργασίας καλούνται να εξηγήσουν στο Κυπριακό λαό με λεπτομέρεια: σε ποιά θέματα υπήρξε σύγκλιση, σε ποια συμφωνία και σε ποια διαφωνία; Ας μην ερίζουμε μεταξύ μας εάν υπήρξε ή όχι επαρκής προετοιμασία. Ας ενημερωθεί ο λαός, πριν προχωρήσει το επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων. Στόχος τους ολοφάνερος να επαναφέρουν απαράδεκτες προτάσεις που οδηγούν στη διχοτόμηση, γνωρίζουμε ότι μέσω του περίφημου «πάρε-δώσε» επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τα σχέδια τους. Επιζητούν να νομιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα της βίαιης επίθεσης των υπέρτερων δυνάμεων μιας επεκτατικής χώρας, κατά του μικρού αλλά ιστορικού και περήφανου λαού μας.
Κατανοούμε βέβαια ότι επείγει η λύση του Κυπριακού γιατί ο χρόνος εδραιώνει την κατοχή, πληθαίνουν οι έποικοι, στις καρδιές, στο μυαλό και στις συνήθειες των ανθρώπων παγιώνεται η διχοτόμηση, κτίζονται τα κατεχόμενα, κατεδαφίζεται ο Πενταδάκτυλος κλπ κλπ. Όλα αυτά σωστά. Αλλά το άλλο που ακούγεται συχνά ακόμα και από Κύπριους πολιτικούς δεν το κατανοώ μα την αλήθεια: Να βιαστούμε – λένε – γιατί η θέση του Ταλάτ (και του Ερντογάν) είναι επισφαλής. Κάποιοι μάλιστα επισείουν ως μπαμπούλα και φόβητρο το ενδεχόμενο επαναφοράς των πιο αδιάλλακτων της Τουρκικής πλευράς.
Μα είναι δυνατόν να πιστεύουν στα σοβαρά κάποιοι ότι η δική μας στάση θα ενισχύσει την παρουσία του Ταλάτ; Κι αν παρά τις υποχωρήσεις μας χάσει ο Ταλάτ, με ποιον θα κληθούμε να διαχειριστούμε μια ελλειμματική συμφωνία; Όσοι βιάζονται να υπογράψουν την παράδοση στις απαιτήσεις της Τουρκίας να ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει χρόνος γι’ αυτό. Αν αυτό που επιζητούν είναι απλά να υποχωρήσουμε σε ότι ζητά η Τουρκική πλευρά, δεν υπάρχει νομίζω κανένας λόγος βιασύνης.
Όλα αυτά δεν είναι καλοί οιωνοί, ούτε όσα ακούγονται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Ας μην ξεγελιούνται κάποιοι απ’ τα φιλικά σχόλια και τις ενθαρρυντικές προτροπές αυτών που κάποτε αναθεμάτιζε όλος ο προδομένος λαός μας. Όταν μας λένε ότι «η λύση θα προέλθει απ’ τους Κυπρίους» προσπαθούν να αποκρύψουν τις αληθινές τους προθέσεις. Για ποιους Κυπρίους μιλούν; Για τους Τουρκοκύπριους που είναι όμηροι των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτικών και 200 χιλιάδων εποίκων και κουβαλητών; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ας ζητήσουν από την Άγκυρα, ΤΩΡΑ την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων για να μπορέσουν οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να βρουν τη λύση και το «νέο συνεταιρισμό» όπως λένε.
Δεν ξεχνούμε και ούτε μας διαφεύγει ότι η νέα τάξη πραγμάτων, επιδιώκει την εφαρμογή των δικών της σχεδίων που περιλαμβάνουν τον εξευμενισμό της Τουρκίας και τη χρήση της Κύπρου ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους. Άρα δεν αναζητούν λύση στο Κυπριακό παρά εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Εμείς, οφείλουμε να τους αντισταθούμε, όπως μας προτρέπει με τους στίχους του απ’ το μυρωμένο μνήμα του, ο ήρωας της αντίστασης συναγωνιστής Δώρος Λοΐζου που σκοτώθηκε στις 30 Αυγούστου του 1974 από τα προδοτικά πυρά κατά του αγωνιστή ηγέτη της ΕΔΕΚ Βάσο Λυσσαρίδη. «Αλλά εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι».
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Γιώργος Περδίκης Πρόεδρος και Βουλευτής Κινήματος Οικολόγων - Συνεργασίας Πολιτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου