Φωτοβολταϊκά γιοκ!

Δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε όλες τις εφημερίδες το αποτέλεσμα μελέτης που εκπόνησε η Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού για τα επαγγέλματα του μέλλοντος. Το ενδιαφέρον από οικολογική άποψη είναι ότι σύμφωνα με τη μελέτη της ΑνΑΔ τα επαγγέλματα του μέλλοντος προβλέπεται να είναι τα λεγόμενα «πράσινα επαγγέλματα». Συγκεκριμένα, η πράσινη απασχόληση θα αυξάνεται κατά 1,8% ετησίως τα επόμενα χρόνια σε σύγκριση με 1,4% για την υπόλοιπη οικονομία.

Έντεκα χιλιάδες νέες πράσινες θέσεις εργασίας προβλέπεται να «ανοίξουν» για τους νέους της Κύπρου. Οι περισσότερες απ’ αυτές αναμένεται να αφορούν τον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και ιδιαίτερα των φωτοβολταϊκών. Όμως διερωτάται κανείς εάν η ίδια η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη της την μελέτη του ΑνΑΔ.

Το 2008 το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών συνεργάστηκε με την Υπηρεσία Ενέργειας στον καταρτισμό ενός σύγχρονου προγράμματος χορηγιών για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της Κυπριακής αγοράς αλλά και στις υποχρεώσεις μας απέναντι στις Ευρωπαϊκές Οδηγίες για την παραγωγή ηλεκτρισμού και ενέργειας από μη συμβατικά ορυκτά καύσιμα. Η επιτυχία του προγράμματος, που εφαρμόστηκε τελικά μέσα στο 2009, ήταν πάρα πολύ μεγάλη.

Σημειώθηκε μια μικρή επανάσταση στην αύξηση των αιτήσεων για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάρκων, φωτοβολταϊκών στεγών και άλλων μορφών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Παράλληλα καταθέσαμε προτάσεις για προγράμματα χορηγιών στους κατοίκους ορεινών περιοχών για αντικατάσταση των πεπαλαιωμένων ενεργοβόρων τζακιών με καινούργιες, φιλικές στο περιβάλλον και οικονομικές εστίες. Υπενθυμίζουμε επίσης την πρόταση μας για τις 5.000 δωρεάν φωτοβολταϊκές στέγες σε άπορες και πολύτεκνες οικογένειες. Ποιά ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης; Πάγωσε για οκτώ μήνες το πρόγραμμα χορηγιών για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τώρα ετοιμάζεται να περιορίσει και το ύψος της χορηγίας. Τούτο, καθώς η Βουλή των Αντιπροσώπων, ακολουθώντας την πάγια πρόταση των Οικολόγων αύξησε το τέλος που καταβάλλουν οι καταναλωτές στο ειδικό ταμείο για την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας από 0,22 του σεντ, σε 0,44 του σεντ ανά κιλοβατώρα. Το γεγονός αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη της πολιτικής βούλησης των κομμάτων, σε αντίθεση με τη σαφή έλλειψη θετικής πολιτικής βούλησης εκ μέρους της κυβέρνησης.

Οι αποφάσεις της κυβέρνησης που αφορούν την χρηματοδότηση της εγκατάστασης φωτοβολταϊκών πάρκων ή φωτοβολταϊκών στεγών – όπως τουλάχιστον φημολογούνται – θα στραγγαλίσουν την «άνοιξη των φωτοβολταϊκών», και θα σκοτώσουν κάθε ηλιακή ελπίδα.

Η κυβέρνηση βάζει τρικλοποδιά σε ένα δυναμικό τομέα της οικονομίας, που μπορεί να προσφέρει νέες ευκαιρίες ανάπτυξης, θέσεις εργασίας, προοπτικές για επινόηση τεχνολογίας και καινοτομία.

Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε

Τα γεγονότα αποκαλύπτουν πλέον τη διαχρονική κυβερνητική ανεπάρκεια και ανικανότητα.

Ο Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Σεμέτα επιβεβαίωσε ότι η Κυπριακή Κυβέρνηση δεν ζήτησε εξαίρεση το Μάρτιο του 2009 στην εφαρμογή της οδηγίας για το ΦΠΑ που προνοεί επιβολή 5% ΦΠΑ σε τρόφιμα και φάρμακα.

Η κυβέρνηση αντί να παραδεχθεί το λάθος της, να απολογηθεί για την αποτυχία και την ανεπάρκεια της  και να αναλάβει το κόστος, προσπάθησε εν μέρει να μεταφέρει ευθύνες και βάρη σε άλλους. Φταίει λένε – και πάλι – οι προηγούμενοι. Φταίει η αντιπολίτευση. Φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Φταίει...

Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ποιος έφταιξε περισσότερο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν τα λάθη, τις παραλείψεις και τα σκάνδαλα των κυβερνώντων.

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται. Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Εμείς δεν πληρώνουμε.

Όταν ζούμε σε μια χώρα που δεν επενδύει και δεν διαθέτει δημόσιες υπηρεσίες που να ελέγχουν και να πιστοποιούν την ασφάλεια των τροφίμων πως είναι δυνατόν αυτή η χώρα να απευθύνεται στους πολίτες και να τους προειδοποιεί ότι από την 1η Ιανουαρίου θα μπει 5% ΦΠΑ πάνω στα τρόφιμα; Για ποιο λόγο να πληρώσουμε ΦΠΑ πάνω στα τρόφιμα; Επειδή το λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Επειδή η Κυπριακή Κυβέρνηση «αποφάσισε να δείξει ευρωπαϊκό πνεύμα»; Εγώ θεωρώ ότι η επιβολή 5% ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα θα πλήξει τους καταναλωτές μαζικά – χωρίς στόχευση – θα πλήξει τα νοικοκυριά, θα πλήξει τον άρρωστο συνάνθρωπό μας. Καλώ την Κυβέρνηση να αλλάξει την απόφασή της και να μην εφαρμόσει ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα. Καλώ τους πολίτες τους καταναλωτές, τους γεωργούς, τους εμπορευόμενους, τους φαρμακοποιούς, να προειδοποιήσουν την Κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσουν αυτή τη νομοθεσία. Πιστεύω ότι εάν η Κυβέρνηση βρεθεί μπροστά σε μια μαζική αντίδραση, μπροστά σε ένα κύμα πολιτικής ανυπακοής τότε θα αλλάξει γνώμη και θα διεκδικήσει τα δικαιώματα της Κύπρου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.   Στο κάτω κάτω της γραφής πολλές ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου γιατί δεν εφαρμόζουν τη νομοθεσία για το ΦΠΑ. Γιατί όχι και η Κύπρος; Γιατί η Κύπρος να μην αξιοποιήσει τα περιθώρια που έχει για ένα και δύο και τρία χρόνια που θα κρατήσει η διαδικασία ώσπου η Κύπρος να βρεθεί ενώπιον του δικαστηρίου και να κινδυνεύει με πρόστιμο. Υπάρχουν τα περιθώρια να αντισταθούμε ως λαός και ως κράτος απέναντι σε ένα αντιλαϊκό και απάνθρωπο μέτρο όπως το χαρακτήρισε και ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονομικών κ. Χαραλάμπους στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εμπορίου. 

Να πω και κάτι άλλο ως ιδιαίτερα εμπλεκόμενος με τα περιβαλλοντικά. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως αυτή η χώρα μπαίνει στο ρίσκο περιβαλλοντικού προστίμου γιατί δεν εφαρμόζει την Ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία του νερόφιδου ή – ακόμα χειρότερα – βρίσκεται ενώπιον του δικαστηρίου, γιατί δεν εφαρμόζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία που αφορά την ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα – ένα θέμα που αφορά την υγεία μας – και ταυτόχρονα μας απειλεί με Ευρωπαϊκό πρόστιμο για την μη εφαρμογή των υποχρεώσεων μας για το ΦΠΑ. Μπήκε στο ρίσκο να πάει στο δικαστήριο, δεν εφάρμοσε τις ευρωπαϊκές οδηγίες και δεν επέδειξε ευρωπαϊκό πνεύμα σε θέματα που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και σε θέματα υγείας των πολιτών αλλά όταν πρόκειται για τα οικονομικά, προτάσσει το «ευρωπαϊκό πνεύμα». 

Όχι κύριοι και κυρίες. Εγώ θεωρώ ότι πρέπει  και σε αυτή την περίπτωση να επιδείξει την ίδια «τόλμη» η Κυπριακή Κυβέρνηση. Όπως «τόλμησε» να στραφεί απέναντί στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον στην Κύπρο και την ποιότητα του ατμοσφαιρικού μας αέρα, οφείλει να στραφεί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να μην αποδεχθεί την εφαρμογή του ΦΠΑ πάνω στα τρόφιμα και στα φάρμακα. Μπορεί να το κάνει. Αλλά επιβάλλεται και σε εμάς τους ιδίους να αντιδράσουμε. Και εγώ καλώ και πάλι από αυτό το βήμα, τους συνδέσμους των καταναλωτών, τους συνδέσμους των εμπορευομένων, τις αγροτικές οργανώσεις, τους συνδέσμους παθόντων και ασθενών, τους γιατρούς και φαρμακοποιούς, τέλοσπαντων όλους τους απλούς ενεργούς πολίτες να αντιδράσουν. Να προειδοποιήσουν την Κυβέρνηση ότι δεν θα πληρώσουμε. Δεν θα εισπράξετε  κύριοι κυβερνώντες το ΦΠΑ, δηλαδή το 5% που θέλετε να επιβάλλετε στα τρόφιμα και στα φάρμακα. Να τους προειδοποιήσουν από τώρα ότι δεν πρόκειται να εισπράξουν περισσότερα ευρώ παρά μόνο λαϊκή καταγραφή και αντίσταση. 

Τι θα κάνει η κυβέρνηση όταν θα βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια μαζική αντίδραση από τους πολίτες; Όταν δεν θα εισπράξει τα ευρώ που αναμένει να εισπράξει; Θα αναγκαστεί να υποχωρήσει και να δει το σωστό δρόμο που είναι  ο δρόμος της αντίστασης απέναντι στην επιβολή του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα.

Καλώ τους πολίτες να αντιδράσουν. Να μην ανεχθεί κανείς να πληρώσει το νέο χαράτσι στους σουλτάνους της αποτυχίας και της ανικανότητας. Και να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν με ψέματα. Hasta la Victoria siempre.

Οικολογία και Κυπριακό

Κάποιοι – καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετοι – κάποτε επανέρχονται στο ερώτημα: «Μα, τί σχέση έχει η Οικολογία με το Κυπριακό;».

Για μένα το θέμα είναι λυμένο από καιρό, κατά τρόπο τελεσίδικο. Η Οικολογία ως επιστήμη ασχολείται με τους κανόνες της Φύσης, τις αλυσίδες ζωής, τις τροφικές πυραμίδες, τα οικοσυστήματα μέσα στα οποία επιβιώνουν τα είδη της χλωρίδας και της πανίδας. Η Πολιτική Οικολογία μεταφέρει τις αρχές της βιωσιμότητας και του σεβασμού των κανόνων της Φύσης, στις ανθρώπινες κοινότητες και οικοσυστήματα.

Όπως λοιπόν η Φύση λειτουργεί στη βάση κανόνων της φυσικής τάξης, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες πρέπει να λειτουργούν στη βάση κανόνων και αξιών. Αυτές οι αξίες και κανόνες είναι καταγραμμένοι σε ότι λέμε αρχές της φυσικής δικαιοσύνης, αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού και διεθνές δίκαιο.

Ερχόμαστε λοιπόν στο Κυπριακό. Αν αποδεχθούμε (και έτσι είναι) ότι είναι κυρίως πρόβλημα καταπάτησης των κανόνων, των νόμων και των ανθρώπινων αξιών, τότε η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι απλή: Η Πολιτική Οικολογία οφείλει να τοποθετηθεί στην περίπτωση του Κυπριακού και να προτείνει άρση της αδικίας, επαναφορά της φυσικής τάξης πραγμάτων και σεβασμό στις ανθρώπινες (φυσικές) αξίες. Επιπλέον οφείλει να καταθέσει προτάσεις που να είναι βιώσιμες και λειτουργικές, άρα προφανώς, σύννομες και συμβατές με τις πιο πάνω αξίες και κανόνες.

Όταν διατυπώνω αυτές τις αλήθειες κάποιοι ενοχλούνται και με κατηγορούν ως «αντιομοσπονδιακό». Προφανώς αναφέρονται στην «επιδιωκόμενη λύση» (όπως λέει η πολιτική μας ηγεσία). Κατά τους αρχηγούς μας, το σύνθημα «η λύση είναι μία, η ομοσπονδία» δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και όποιος «αφελής» τολμήσει να διατυπώσει έστω και επιφύλαξη (όπως εκείνο το «μα ο αυτοκράτορας είναι γυμνός») κινδυνεύει να χαρακτηριστεί προδότης και επικίνδυνος ταραχοποιός.

Πέρα από τα συνθήματα όμως οφείλουμε να δούμε την αλήθεια, κατάματα.

Για μένα η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο.) δεν είναι στόχος ούτε σκοπός. Είναι αποτέλεσμα οδυνηρού συμβιβασμού της λογικής, της δικαιοσύνης και της φυσικής τάξης, με τη βία και το άδικο που παρήγαγε η εισβολή, το εθνικό ξεκαθάρισμα και ο διαχωρισμός που η Τουρκία επέβαλε μετά το προδοτικό πραξικόπημα. Αποτελεί επικίνδυνο πολιτικό ολίσθημα η αναγωγή της Δ.Δ.Ο, σε επιδιωκόμενη λύση, σε διακύβευμα και ιδεατό. Η Δ.Δ.Ο. μπορεί να γίνει αποδεκτή ως κάποια βιώσιμη και στοιχειωδώς δίκαιη λύση μόνο μέσω αυστηρών προϋποθέσεων που να την απομακρύνουν από την συνομοσπονδία και να την μετατρέπουν σε ένα σύστημα εσωτερικής οργάνωσης μιας μικρής χώρας.

Αν σε αντίθεση με τις οικολογικές πραγματικότητες της Κύπρου επιμένουμε στη Δ.Δ.Ο., ως το μόνο πλαίσιο λύσης, με τη δικαιολογία ότι είναι το αποδεκτό και από κάποιους προοδευτικούς Τουρκοκύπριους – που όλο και λιγοστεύουν – και τη διεθνή κοινότητα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία και προϋποθέσεις που πρέπει να χαρακτηρίζουν τη λύση του Κυπριακού:

·              Η λύση πρέπει να προνοεί ένα κράτος, με μία και μοναδική διεθνή προσωπικότητα, ένα λαό και μία ιθαγένεια, μία ενιαία οικονομία, κοινωνία και οικοσύστημα, δίκαιη εκπροσώπηση των εθνικών κοινοτήτων στα συλλογικά όργανα διοίκησης σε ένα κράτος δικαίου, σύστημα δικαιοσύνης βασισμένο στις ευρωπαϊκές αρχές και τους μηχανισμούς ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

·              Η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων είναι απαραίτητο να γίνει πριν από τη λύση. Επιβάλλεται η κατάργηση όλων των ξένων εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και των Βρετανικών Βάσεων.

·              Λυδία λίθος της λύση του Κυπριακού αποτελεί η κατοχύρωση του δικαιώματος όλων των προσφύγων – Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων – να επιστρέψουν στις εστίες τους.

·              Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου. Ως θέμα αρχής λοιπόν κανένας Τούρκος έποικος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί πριν από τη λύση του Κυπριακού ή μέσα από τις πρόνοιες της συμφωνίας.

·              Ο γεωγραφικός διαχωρισμός των Κυπρίων με βάση την καταγωγή ή τη θρησκεία, όπως προβλέπουν τα σχέδια των ξένων (π.χ. Γκάλι, Ανάν), δεν μπορεί να στηρίξει μια ειρηνική προοπτική για την Κύπρο και την περιοχή και συνεπώς δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων αλλά μόνο τα σχέδια της Τουρκίας.

·              Τέλος ο σεβασμός των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών, η αξιοπρέπεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία και η κατάργηση κάθε ξένης επέμβασης και επιβουλής είναι κύρια και απαραβίαστα στοιχεία της οικολογικής προσέγγισης της λύσης του Κυπριακού προβλήματος.

Η πολιτική Οικολογία προτείνει μια δίκαιη και αρμονική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Δικαιούμαστε μια δίκαιη βιώσιμη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους του τόπου μας, συνεπώς μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Εγκαίνια έκθεσης με Χριστουγεννιάτικα χειροποιήματα

Ρατσιστές vs Ρατσιστές

Ήταν από καιρό που εμφανίστηκε το πρόβλημα. Υπόβοσκε και σιγόβραζε. Ήταν οι παρεμβάσεις από τους πολίτες στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, όταν «ανοίγουν οι γραμμές». Ήταν οι επιστολές στις εφημερίδες, ανώνυμες και επώνυμες. Μετά άρχισαν να δημιουργούνται ομάδες πολιτών. Σε ορισμένες συμμετέχουν και «σοβαροί» άνθρωποι, λογοτέχνες, πανεπιστημιακοί, πρώην αξιωματούχοι της πολιτείας. Έντιμοι άνθρωποι. Στο τέλος ήρθαν και οι... σφήκες. Οι μελανοχιτώνες. Αυτοί που δεν μένουν στα λόγια. Όπως συμβαίνει από χρόνια σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες οι ομάδες των ακροδεξιών μελανοχιτώνων κατεβαίνουν στο δρόμο και εκτονώνονται βίαια. Λένε αυτό που έχουν να πουν με τα ρόπαλα. Αυτούς όλους τους λένε – οι άλλοι – «ρατσιστές».

Οι άλλοι είναι υποτίθεται οι καλοί. Τα θύματα. Δεν μιλώ για τους μετανάστες, λαθραίους ή νόμιμους, πολιτικούς πρόσφυγες ή κοινοτικούς εργαζόμενους. Μιλώ γι’ αυτούς που έχουν αυτοανακηρυχθεί προστάτες τους. Πολλοί από μια γνήσια έφεση να υποστηρίξουν τους αδικημένους, καταφρονημένους και διωκόμενους συνανθρώπους τους. Άλλοι, μόνο και μόνο για να δηλώσουν την εναλλακτικότητα τους. να υποδείξουν φωναχτά ότι είναι διαφορετικοί, ανατρεπτικοί, επαναστάτες. Τους βλέπουμε να μαζεύονται με τα μαύρα (και τα ρόπαλα κάποτε), να στήνουν αλυσίδες «υπεράσπισης» των μεταναστών και να συγκρούονται με τους άλλους. Αυτοί – οι άλλοι – τους λένε «προδότες».

Εγώ – συγχωρέστε με – βλέπω και στις δύο πλευρές το ίδιο χρώμα, το μαύρο. Τα ίδια εργαλεία έκφρασης: κουκούλες και ρόπαλα. Και εξηγούμαι. Αυτοί που σχίζονται για τον ρατσισμό των ακροδεξιών, δεν δίνουν δεκάρα για τα άκρως ρατσιστικά σχέδια που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι ξένοι στο Κυπριακό. Δεκάρα. Αντίθετα μάλιστα. Στην προσπάθεια τους να φανούν – και πάλι – εναλλακτικοί και «πρωτότυποι», παρασύρονται σε ακραίες θέσεις που τις χαρακτηρίζει ένας προκλητικός ραγιαδισμός. Το «εναλλακτικό» παραμορφώνεται σε «ενδοτικό», έτσι για να «πάμε κόντρα στους εθνικιστές». Νομίζουν ότι «προχωρημένος» και «εναλλακτικός» είναι αυτός που λέει το αντίθετο από τους «πατριώτες» και «εθνικιστές». Πρόκειται για ένα ετεροπροσδιορισμό χωρίς ουσιαστικό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Από την άλλη, οι «άλλοι», συγχύζουν τους Τούρκους εποίκους με τους πολιτικούς πρόσφυγες, τους λαθρομετανάστες και τους κοινοτικούς εργαζόμενους. Διατηρούν – εσκεμμένα – αυτήν τη σύγχυση γιατί μέσα από την ισοπέδωση, επιτυγχάνεται η μέγιστη συσπείρωση δυσαρεστημένων. Αξιοποιούν τα πολλά λάθη, τις παραλείψεις και τις στρεβλώσεις της κυβερνητικής μεταναστευτικής πολιτικής. Για παράδειγμα πολλοί πολίτες δίκαια διαμαρτύρονται για τα υπερβολικά ψηλά επιδόματα για τους πολιτικούς πρόσφυγες, τις διαδικασίες που καθυστερούν, την έλλειψη πραγματικού ελέγχου. Οι εργαζόμενοι είναι δυσαρεστημένοι με την εργοδότηση των κοινοτικών (που δεν μπορεί να ελεγχθεί) αλλά και από την «μαύρη» και «λαθραία» εργοδότηση. Οι νοικοκυρές ενοχλούνται από την παραβατικότητα των νεαρών μεταναστών, το έγκλημα και την αλητεία ενώ οι κουλτουριάρηδες δυσανασχετούν γιατί τα ιστορικά κέντρα των πόλεων μετατράπηκαν σε γκέτο.

Είναι φυσιολογικές οι αντιδράσεις των ντόπιων όταν οι αριθμοί των ξένων (με άλλη γλώσσα, άλλο πολιτισμό) αρχίζουν να ξεπερνούν τα φυσιολογικά όρια. Πολλές ακόμα μπορούν να καταγραφούν ως δίκαιες αντιδράσεις. Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά θα βρει τη λύση του με τα ρόπαλα, τις κουκούλες και τη βία. Αυτό είναι μια αναντίλεκτη πραγματικότητα. Τα παραδείγματα άλλων χωρών και κοινωνιών είναι αρκούντως διαφωτιστικά.

Άρα, οφείλουμε να απομονώσουμε τις ακραίες ομάδες των «ρατσιστών» (κάθε μορφής αλλά της ίδιας ουσίας) και να επικεντρωθούμε στη λύση των προβλημάτων με νηφαλιότητα και συλλογικότητα. Προς Θεού, ας αποφύγουμε την μικροκομματική εκμετάλλευση (και σ’ αυτό το θέμα). Ας αποδείξουμε ότι ως σύνολο δεν είμαστε ρατσιστές.

Ευχαριστήρια επιστολή στον Βουλευτή Γιώργο Περδίκη

Αγαπητέ κύριε Γ. Περδίκη,

Οι κάτοικοι του οικισμού αυτοστέγασης στην Αγία Βαρβάρα εκφράζουμε τες θερμές μας ευχαριστίες για το ενδιαφέρον και τις προσπάθειες που καταβάλατε για την επίλυση των προβλημάτων μας.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όλα έχουν διευθετηθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Τα μπάζα έχουν μετακινηθεί, καθάρισε ο χώρος και έγιναν διευθετήσεις για αποκλεισμό της εισόδου, ούτως ώστε να αποτρέπονται οι παραβάτες από του να ρίχνουν μπάζα.

Οι δρόμοι έχουν ηλεκτροδοτηθεί από την ΑΗΚ και σταμάτησαν οι νυκτερινές επισκέψεις από επίδοξους κλεπτές.

Έχουν γίνει οι εγκαταστάσεις τηλεφώνων, διαδικτυακών υπηρεσιών και υπηρεσιών τηλεόρασης από την ΑΤΥΚ σε όλους όσους έχουν υποβάλει αίτηση.

Γνωρίζουμε ότι όλα έχουν διευθετηθεί μετά την παρέμβαση σας διότι σε όλες τις περιπτώσεις έγινε αναφορά στο ότι ‘παραπονεθήκαμε στον Περδίκη’

  

Για αυτά και για όλα όσα κάνετε για καλύτερη ποιότητα ζωής όπως και για την υπεύθυνη πολιτική σας στο μέγα εθνικό θέμα, σας ευχαριστούμε και σας συμπαραστεκόμαστε.

Με θερμούς χαιρετισμούς,

Στέλιος Στυλιανού

Φράουλες Τηλλυρίας

Στη δεκαετία του ’60 τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς. Για παράδειγμα, οι φράουλες. Εμείς στην οικογένεια μας, για να φάμε φρέσκες φράουλες έπρεπε να περιμένουμε να ‘ρθει ο Μάρτης, να βγουν τα τουρκάκια του Λιμνίτη στο δρόμο – εκεί στη στροφή των Αμμαδκιών -  για να γευτούμε την γλυκόπικρη γεύση τους. Όταν τώρα βλέπω αυτές  τις τεράστιες φράουλες στα καφάσια των υπεραγορών συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναπολεί τις Τηλλυριώτικες φράουλες, τα τουρκάκια και τον καιρό που από την Λευκωσία στον Πύργο δεν πήγαινες με... διαβατήριο.

Αυτά – και άλλα πολλά – με βασάνισαν φρικτά όταν προσπάθησα να ακολουθήσω την Υψηλού Επιπέδου Επιτροπής Επαφής του Ευρωκοινοβουλίου με τους Τουρκοκύπριους πρόσφατα στον Κάτω Πύργο. Όμως αλλιώς εξελίχθηκαν τα πράγματα...

Η δέσμευση του Επιτρόπου Διεύρυνσης κ. Φούλε και του αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου και προέδρου της εν λόγω επιτροπής κ. Ρούτσεκ ότι θα επισκεφθούν τον Κάτω Πύργο και θα εξετάσουν τα προβλήματα λειτουργίας του οδοφράγματος Λιμνίτη, δεν εκπληρώθηκε. Όχι τυχαία. Είναι προφανές ότι η ματαίωση της επίσκεψης της Υψηλού Επιπέδου Επιτροπής Επαφής του Ευρωκοινοβουλίου με τους Τουρκοκύπριους στον Κάτω Πύργο έχει σχέση με τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την τροποποίηση του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής κατά τρόπο που θα τον κάνει πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό όσον αφορά τους κατοίκους Τηλλυρίας αλλά προφανώς και άλλων περιοχών της Κύπρου.

Μια τέτοια εξέλιξη – δηλαδή η πιο αποτελεσματική λειτουργία του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής – δημιουργεί προφανώς πρόβλημα στην προώθηση του απευθείας εμπορίου. Αντίθετα οι Ευρωβουλευτές έμειναν μόνο με την εντύπωση της επίσκεψης στο Λιμνίτη. Εκεί εντεχνώς και επιτακτικά ετέθη ενώπιον τους από τον εγκάθετο του κατοχικού καθεστώτος, εκπρόσωπο τάχα των καλλιεργειών φράουλας, το αίτημα όπως διευκολυνθεί η απευθείας εξαγωγή της παραγωγής της φράουλας Τηλλυρίας στην Ευρώπη.

Το αίτημα ετέθη με πολλή επιμονή και παράπονο, συνοδευόμενο από πρόσκληση στο ετήσιο φεστιβάλ φράουλας στο Λιμνίτη – όπου ανακοινώθηκε χθες – που επαναρχίζει φέτος μετά από διακοπή αρκετών χρόνων αφού χρηματοδοτείται με 17.000 ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνεπώς στο τέλος της ημέρας η αποστολή των Ευρωβουλευτών αντί να μεταβεί στον Κάτω Πύργο και να ακούσει για τον κανονισμό της Πράσινης Γραμμής και για τον απαράδεκτο αποκλεισμό της Τηλλυρίας από τη διατήρηση του στρατιωτικού οχυρού στα Κόκκινα, άκουσε και προώθησε το αίτημα των Τουρκοκύπριων παραγωγών της φράουλας για απευθείας εμπόριο.

Την επόμενη μέρα ο κ. Ροτσέκ ανέλαβε ουσιαστικά την ευθύνη για τη ματαίωση της αποστολή των Ευρωβουλευτών στον Κάτω Πύργο. Ήταν λέει ένα τυπικό πρόβλημα χωρίς πολιτικές προεκτάσεις. Το έκανε όχι γιατί είχε τη διάθεση να ομολογήσει τα πραγματικά κίνητρα των ενεργειών των Ευρωβουλευτών. Όχι. Το έκανε για να αθωώσει από κάθε ευθύνη το κατοχικό καθεστώς και να το αποδεσμεύσει από τυχόν ευθύνες. Από την άλλη κατέθεσε μια πρωτοφανή άποψη: Η κατοχική γραμμή να μετατραπεί σε σκληρό σύνορο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να εφαρμοστεί η Συνθήκη του Σέγκεν. Δηλαδή να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η διέλευση μέσω της Πράσινης Γραμμής και των ανθρώπων. Από την άλλη ζητούν να ανοίξουν οδοφράγματα. Δηλαδή συνοριακές δίοδοι, που θα εμπεδώνουν την κατοχή και τη διχοτόμηση. Όλες αυτές οι θέσεις και οι προτάσεις ένα μόνο στόχο έχουν: να ενισχύσουν σε πρώτο στάδιο την Τουρκική απαίτηση για απευθείας εμπόριο και σε δεύτερο στάδιο να παγοποιηθεί η Τουρκική κυριαρχία στην Κύπρο μέσω του κατοχικού προτεκτοράτου.

Δυστυχώς, οι διαμαρτυρίες κάποιων Ελληνοκυπρίων για την λαθρομετανάστευση μέσω της κατοχικής γραμμής αλλά και οι δικαιολογημένες  αντιδράσεις για την στρέβλωση της αγοράς από προϊόντα που προέρχονται από τα κατεχόμενα (π.χ. ντομάτες, πατάτες, τούβλα κλπ), ενισχύουν τα επιχειρήματα υπέρ του απευθείας εμπορίου.

Καθώς τελειώνει αυτό το χρονογράφημα, η μνήμη της γλυκόπικρης γεύσης της φράουλας όλο και περισσότερο πικρίζει. Όπου κι αν κοιτάξεις αυτή η χώρα σε πικραίνει. Πικρές φράουλες, πικρές πραγματικότητες.

Δρ. Ιχσάν Αλή, ο πρωτοπόρος

Φέτος συμπληρώνονται 32 χρόνια (8/11/78) από το θάνατο του Τουρκοκύπριου πολιτικού Δρ. Ιχσάν Αλή ο οποίος αντιστάθηκε στον εθνικό διαχωρισμό, την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, στα σκληρά χρόνια των διακοινοτικών συγκρούσεων, στην αρχή της ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στόχος της πολιτικής του υπήρξε πάντοτε η ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων. Πάλεψε γι’ αυτή του την πεποίθηση κατά τη διάρκεια όλης του της ζωής και μάλιστα ερχόμενος πολλές φορές σε σύγκρουση με την αποικιοκρατική διοίκηση, με τη σοβινιστική τουρκοκυπριακή ηγεσία αλλά και με τους εθνικιστικούς κύκλους των Ελληνοκυπρίων.  

Ο Δρ Ιχσάν Αλή αγωνίστηκε με αγάπη για το ταλαιπωρημένο και μαρτυρικό νησί μας, το δικό του νησί. Η μοίρα της Κύπρου μας ήταν η κύρια έγνοια του και το απέδειξε υψώνοντας πάντα τη φωνή του προς υπεράσπιση της δικαιοσύνης και ανεξαρτησίας του νησιού.

Ως γνήσιος Κύπριος πίστευε έντονα ότι όλοι οι Κύπριοι ανεξαρτήτως θρησκείας και γλώσσας, πρέπει να ζουν μαζί ειρηνικά με αμοιβαία κατανόηση και φιλία. Ο Δρ Ιχσάν Αλή ήταν ειρηνοποιός και μεγάλος αγωνιστής της ειρηνικής συμβίωσης.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αντιλαμβανόμαστε την αξία και τη σημασία των αγώνων αυτού του ανθρώπου, ο οποίος είχε τη διορατικότητα, πρώτος, να συνειδητοποιήσει ότι η Κύπρος είναι ένας πολύ μικρός χώρος για να έχει την ‘πολυτέλεια’ της διαίρεσης και του διαχωρισμού.

Αυτή τη συνείδηση, ο Ιχσάν Αλί τη μετουσίωσε σε πράξη με τους συνεχείς αγώνες του για τη διαφύλαξη της κρατικής οντότητας, της ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, της κοινής μας πατρίδας, μιας πατρίδας που χωρεί όλα τα παιδιά της, ανεξάρτητα από καταγωγή ή θρησκεία.

Ο Ιχσάν Αλί είχε ολοκληρωμένη αντίληψη για την εξωκυπριακή συνωμοσία που στόχευε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κατονόμαζε την Άγκυρα ως την πηγή της συνωμοσίας κατά της Κύπρου και καθόριζε ως συνένοχο το βρετανικό παράγοντα, ιδιαίτερα την περίοδο μετά την ανεξαρτησία. Επίσης, μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας στην Ελλάδα, θεωρούσε τη Χούντα ως θανάσιμο εχθρό της ανεξαρτησίας και της ενότητας του κυπριακού Κράτους.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το τηλεγράφημα του Ιχσάν Αλί στις 8 Δεκεμβρίου του 1965 προς τον τότε Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.

Αναφέρει λοιπόν: «Αναμφισβήτητα οι Τούρκοι της Κύπρου κινδυνεύουν από τους Τούρκους τρομοκράτες και όχι από τους Έλληνες όπως ισχυρίστηκε ο Τούρκος Αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη. Όλοι οι Τούρκοι, πλην των τρομοκρατών, επιθυμούν αρμονική συμβίωση με τους Έλληνες και ανυπομονούν να ακούσουν την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών ότι υποστηρίζουν την εφαρμογή της εκθέσεως Πλάζα και ότι καταδικάζουν κάθε ξένη επέμβαση».

Ως Οικολόγοι εκ πεποιθήσεως ασπαζόμαστε τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκε ολόκληρη τη ζωή του ο Δρ. Ιχσάν Αλί. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπέβαλα από το 2003 πρόταση νόμου για καθιέρωση από την Κυπριακή Πολιτεία της 8^ης Νοεμβρίου ως ημέρας μνήμης για τον Ιχσάν Αλή αφιερωμένη στη συμφιλίωση και τη συνύπαρξη των δύο μεγαλύτερων εθνικών κοινοτήτων του λαού μας. Είναι άξιον απορίας γιατί όλοι όσοι κόπτονται για την επαναπροσέγγιση, όλοι όσοι είναι οπαδοί της «λύσης», όλοι όσοι μας μιλούν για εκσυγχρονισμό, αγνοούν την πρότασή μου. Μήπως γιατί τους βολεύει; Μήπως γιατί δεν θέλουν να αναδειχθεί μια άλλη φωνή από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα διαφορετική από τον Φερτί Σογιέρ και τον Μεχμέτ Ταλάτ με τους οποίους οι κύριοι αυτοί συναγλείφονται συστηματικά;

Η πολιτική της συμφιλίωσης πρέπει να αποτελεί κατά την άποψη μου βασική επιδίωξη του κάθε Κύπριου πατριώτη που αγωνίζεται να απαλλάξει τη χώρα μας από τα δεινά που προκάλεσε η Τουρκική εισβολή, πάντα όμως σε ένα πλαίσιο αρχών δικαιοσύνης.

Θα κλείσω αυτή τη σύντομη αναφορά στον Δρ. Ιχσάν Αλή με ένα απόσπασμα από συνέντευξη που παραχώρησε στο ΡΙΚ τον Δεκέμβριο του 1964 «Πρέπει να παραδεχθούμε ότι σήμερα είναι καθήκον όλων μας,  των Ελλήνων, των Τούρκων, των Αρμενίων και των Μαρωνιτών να συνεργαστούμε για να ελευθερώσουμε αυτό τον τόπο που είναι η μητέρα- η πατρίδα όλων μας».

Πανηγυρική Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στον Κάτω Πύργο

Ομιλία Βουλευτή Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

κ. Γιώργου Περδίκη

Έλληνες και Ελληνίδες

της ηρωικής Τηλλυρίας,

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Σήμερα 28 Οκτωβρίου. Ημέρα λαμπρή. Εθνική Εορτή των Ελλήνων. Συγκεντρωθήκαμε – με μπροστάρη τη νεολαία της Άγιας Τηλλυρίας – στον ιερό αυτό χώρο για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους αθάνατους ήρωες του έπους του ’40 αλλά και των αγώνων σε όλα τα μέτωπα του αντιφασιστικού αγώνα του ’40 – ’44 και του έπους της Εθνικής Αντίστασης. Βεβαίως οι ήρωες δεν χρειάζονται και δεν απαιτούν χειροκροτήματα. Ούτε επαιτούν για ευχαριστίες και χειροφιλήματα, όπως συχνά βλέπουμε τους σημερινούς άρχοντες να επιζητούν. Οι ήρωες μας, άρχοντες της εθνικής τιμής και του αγωνιστικού χρέους, δεν χρειάζονται χειροκροτητές, προσκυνητές και προσκυνημένους, κόλακες και ρήτορες. Η μνήμη τους τιμάται με αγώνες. Για να γυρίσει και να λάμψει ο ήλιος σ’ αυτήν την τραχιά κόγχη γης που τη λέμε πατρίδα, που τη λένε Ελλάδα, «θέλει νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους», λέει ο ποιητής.

Αγαπητοί συμπατριώτες/τισσες,

Τέτοιου είδους και ύψους εθνικοί επέτειοι επιβάλλουν περισυλλογή και προβληματισμό. Εδώ ταιριάζει το μήνυμα μιας παλιάς παροιμίας που λέει ότι «όταν κάποιος δεν ξέρει που πηγαίνει, τουλάχιστον να ξέρει από πού έρχεται». Σε εποχές λοιπόν σαν αυτή που ζούμε, όπου υπάρχει τόση σύγχυση, αποπροσανατολισμός και απόγνωση περί τα εθνικά θέματα, καλό είναι να μαθαίνουμε την ιστορία μας. Πέρα λοιπόν από την πρέπουσα τιμή στους ωραίους αγώνες των Ελλήνων του ’40 – ’44, αξίζει να εμβαθύνουμε στα γεγονότα της εποχής και να εξάξουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

1^ον Συμπέρασμα: Η ανοχή τρέφει την επιθετικότητα των εχθρών μας.

Η επίθεση των μεραρχιών του Μουσολίνι την πρωία της 28^ης Οκτωβρίου δεν ξεκίνησε εκ του μηδενός. Προηγήθηκε μια σειρά προκλήσεων με εμφανέστερη τον άνανδρο τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ λίγους μήνες προηγούμενα, ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου.

Η ειρηνική και αδύναμη ελληνική κυβέρνηση, πίστεψε ότι θα απέφευγε την απευθείας σύγκρουση με το τέρας του φασισμού. Ξέρετε ότι ακόμα κι όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε στην Πίνδο και στην Βόρεια Ήπειρο, η κυβέρνηση του Μεταξά αρνήθηκε την απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Προς μάτην.

Το γερμανοιταλικό τέρας δεν επηρεάστηκε από την πολιτική του καλού παιδιού. Κανένα φασιστικό τέρας, σε καμιά εποχή της ιστορίας αντιμετωπίζει με σεβασμό το θύμα του, όταν αυτό καταφεύγει στον εξευμενισμό και την ανοχή. Αυτή είναι μια μόνιμη καταστροφική επιλογή, που οδηγεί πάντα σε περαιτέρω περιπέτειες.

2^ον Συμπέρασμα: Η ενότητα σώζει.

Οι Έλληνες του έπους του σαράντα, οι Έλληνες που πολέμησαν στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, οι Έλληνες της Εθνικής Αντίστασης, δεν αγωνίζονταν για το κόμμα τους, ούτε για τον Βασιλέα, ούτε για τον Μεταξά. Είχαν βρει τη συνταγή της ενότητας. Με μόνο οδηγό την πίστη στην Παναγία και στην Πατρίδα, μεγαλούργησαν.

Όταν λοιπόν οι σημερνοί μας ηγέτες επικαλούνται την ενότητα, οφείλουν να προτάξουν ιδανικά και όχι πρόσωπα. Ενότητα και αγώνες δεν γίνονται πέριξ προσώπων, κομμάτων ή ιδεολογιών αλλά με βάση ευρύτερα αποδέκτες αξίες και ιδανικά. Ας το έχουν υπόψη τους οι σημερινοί ηγέτες αν θέλουν να οδηγήσουν το λαό μας σε μια νέα εποποιία.

3^ον Συμπέρασμα: Οι αγώνες κερδίζονται όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και  με διεκδίκηση τον καιρό της ειρήνης

Στην Βόρεια Ήπειρο οι Έλληνες νίκησαν. Νίκησαν πολεμόντας στα μέτωπα του ’40 – ’44. Το Τεπελάνι, το Αργυρόκαστρο, η  Κορυτσά, οι Άγιοι Σαράντα, έμειναν όμως πέραν των εθνικών συνόρων. Τους λόγους όλοι τους γνωρίζουμε. Όταν χάθηκε η μυστική συνταγή της ενότητας, όταν στρέψαμε τα όπλα ο ένας Έλληνας εναντίον του άλλου Έλληνα, όταν οι μισοί Έλληνες κυνηγήθηκαν από τους άλλους μισούς και όλοι έλεγαν ο ένας τον άλλον «Προδότη», τότε δεν έμεναν περιθώρια διεκδίκησης.

Οι αιματηρές νίκες στα πεδία των μαχών δεν αξιοποιήθηκαν τον καιρό της Ειρήνης. Στην ιστορία των λαών συμβαίνει πολλές φορές οι νικητές των μαχών να βγαίνουν ηττημένοι από τις αίθουσες των διασκέψεων και των συνομιλιών.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Ας διακόψουμε όμως την ιστορική μας περισυλλογή σ’ αυτό το σημείο. Ελπίζω να έχουμε μάθει πολλά από το μεγάλο έπος του ’40 – ’44, να έχουμε διδαχθεί το χρέος και το φρόνημα, αλλά και την φρόνηση, την επιμονή, την αποφασιστικότητα. Μα προπαντός, τη σημασία της ενότητας με προσήλωση σε αξίες και ιδανικά.

Αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας.

Αυτό είναι το μήνυμα που ανθίζει ως κρίνος γαλανόλευκος στο μυρωμένο μνήμα των νεκρών παλικαριών του έπους του ’40 – ’44.

Αυτό είναι και το δικό μας χρέος.

Άδικη και προσβλητική η προεδρική κατσάδα κατά των κατοίκων Τηλλυρίας

Δήλωση Γιώργου Περδίκη

Παρακολούθησα με ιδιαίτερη λύπη και απογοήτευση τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κατσαδιάζει τους συμπατριώτες μου κατοίκους της Τηλλυρίας επειδή έθεσαν κατά την χθεσινή επίσκεψη του στον Κάτω Πύργο, τα δικαιολογημένα τους αιτήματα, πολλά από τα οποία αποτελούν μέρος προηγούμενων συμφωνηθέντων με το κατοχικό καθεστώς, τα οποία ουδέποτε εφαρμόστηκαν (για παράδειγμα, η απρόσκοπτη διέλευση των ασθενοφόρων αποτελεί συμφωνία μεταξύ Ταλάτ – Χριστόφια).

Όσον αφορά το αίτημα της διάνοιξης των οδοφραγμάτων Κοκκίνων και την αποστρατικοποίηση του στρατιωτικού θύλακα, υπενθυμίζω ότι ήταν από την αρχή (2003) μέρος των αιτημάτων των Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων κατοίκων της Τηλλυρίας. Δεν είναι καινούργιο αίτημα. Κατ’ ακρίβειαν ο Λιμνίτης έκλεισε για τους Ελληνοκύπριους το 1974 ενώ τα Κόκκινα από το 1963. Όταν λέμε για 46χρονη απομόνωση εννοούμε και τα οδοφράγματα Κοκκίνων. Άλλωστε εμείς ξέρουμε η Τηλλυρία αναπνέει με δύο πνεύμονες. Ο ένας είναι η πρωτεύουσα Λευκωσία και ο άλλος η επαρχία και η πόλη της Πάφου.

Τέλος, θέλω να υπενθυμίσω ότι το θέμα της διευθέτησης της διέλευσης των εμπορευμάτων και των αγροτικών προϊόντων δεν τέθηκε μόλις χθες. Ήταν εκεί από την αρχή της έναρξης των διαπραγματεύσεων για τη διάνοιξη του οδοφράγματος. Τώρα, γιατί τόσους μήνες (και χρόνια) δεν έγιναν ποτέ οι αναγκαίες ενέργειες για τροποποίηση του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής, μόνο ο Πρόεδρος μπορεί να το εξηγήσει.

Επίσης ο κύριος Πρόεδρος οφείλει να μας εξηγήσει γιατί το οδόφραγμα λειτουργεί με αποσπασμένο προσωπικό της Αστυνομίας και του Τμήματος Τελωνείων και γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί η πρόληψη επιτόπιου προσωπικού. Έτσι η Κυπριακή Δημοκρατία θα επωμιστεί ένα τεράστιο ποσό σε υπερωρίες και θα ταλαιπωρούνται οι εργαζόμενοι. Ταυτόχρονα η ανεργία και η υποαπασχόληση πλήττει την περιοχή Τηλλυρίας.

Επίσης ο Πρόεδρος πρέπει να μας εξηγήσει γιατί «επιτρέπει» στους Τουρκοκύπριους και στον ίδιο τον Έρογλου, να αξιοποιούν την χθεσινή τελετή για να προβάλουν τα αιτήματα τους (ακόμη και τα πλέον παράλογα όπως η επέκταση της κατοχής μέσα στις Βρετανικές Βάσεις στην περιοχή Πύλας – Περγάμου) και επιλέγει να καταδικάζει μόνο τους Ελληνοκύπριους. Για να μην αναφερθώ στην αρχική θέση του Δημήτρη Χριστόφια στο αίτημα για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων Τηλλυρίας.

Έλεος κύριε Πρόεδρε. Ολίγος σεβασμός στους ταλαιπωρούμενους ηρωικούς κατοίκους της Τηλλυρίας ήταν νομίζω το ελάχιστο που τους χρωστάμε.

Επιτέλους, απόσυρση παλιών αυτοκινήτων

Μετά από πολλούς μήνες καθυστέρησης και αφού δόθηκαν πολλές υποσχέσεις στη Βουλή και το λαό, άρχισε επιτέλους η εφαρμογή του σχεδίου απόσυρσης των παλιών αυτοκινήτων.

Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών αγωνίστηκε για χρόνια για την εισαγωγή στην Κύπρο προγράμματος απόσυρσης αυτοκινήτων. Το 2007 εγκρίθηκε επιτέλους η πρόταση των Οικολόγων με ένα σχέδιο τεσσάρων φάσεων το οποίο έτυχε μεγάλης λαϊκής αποδοχής αλλά και διεθνούς αναγνώρισης. Τα δυο χρόνια που λειτούργησε το πρόγραμμα από το 2008 – 2009 εξυπηρετήθηκαν 28,000 πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δυστυχώς η κυβέρνηση αποφάσισε το 2010 να αναστείλει τη λειτουργία του προγράμματος.

Χρειάστηκαν νέοι αγώνες και προσπάθειες για να πειστεί ο Υπουργός Οικονομικών να επαναφέρει – έστω και κουτσουρεμένο – ένα νέο πρόγραμμα απόσυρσης παλιών αυτοκινήτων (Ιούνιος 2010) ύψους 3 εκατομμυρίων.

Αντί όμως να αρχίσει αμέσως η απόσυρση, η κυβέρνηση άφησε να διαρρεύσει πολύτιμος χρόνος, να δημιουργηθεί κύμα διαμαρτυριών και τελικά να ανακοινώσει την έναρξη ενός ακόμα περισσότερο περιορισμένου προγράμματος της τάξης των 2 εκατομμυρίων ευρώ. Σημειώνεται επίσης το γεγονός ότι στον προϋπολογισμό για το 2011 δεν υπάρχει κονδύλι για τη συνέχιση του προγράμματος. Μόνο μια συμβολική πρόνοια υπάρχει, έτσι για να μας αναγκάσει να βγούμε και πάλι στους δρόμους, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσουν τελικά οι δικαιούχοι να πάρουν τα λεφτά τους (αυτοί οι 1100 περίπου). Το πόσο αναγκαίο είναι αυτό το πρόγραμμα φάνηκε από την άμεση ανταπόκριση του κοινού. Σύμφωνα με δηλώσεις των αρμοδίων από την πρώτη μέρα κατατέθηκαν 900 αιτήσεις.

Η κυβέρνηση πρέπει να επαναφέρει το συνολικό αρχικό πρόγραμμα απόσυρσης των παλιών αυτοκινήτων το οποίο αντιμετώπιζε όλους τους αιτητές κατά τρόπο δίκαιο και αποτελεσματικό.

Ες γην εναλίαν, Καρπασία

«Η δική μου πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό, ποιό από τα δύο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ».

Το γνωστό στίχο της τουρκοκύπριας ποιήτριας Νεσιέ Γιασίν μας υπενθύμισε ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου κ. Μπούζεκ, στην κατά γενική ομολογία αορίστου γενικού περιεχομένου ομιλία του ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων. Φρόντισε βεβαίως να σημειωθεί ότι το σχετικό ποίημα μελοποιήθηκε από τον αείμνηστο Μάριο Τόκα. Αυτό που ήθελε να μας πει ο Ευρωπαίος πολιτικός είναι ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το νησί μας ως κοινή μας πατρίδα. Άλλωστε, στην Ευρώπη υποτίθεται ότι προσπαθούν να οικοδομήσουν τη λεγόμενη ευρωπαϊκή συνείδηση μέσα από μηχανισμούς ενοποίησης. Αφού λοιπόν – καλά κακά – έχουμε ενταχθεί στο «Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι», το οποίο χαρακτηρίζεται από μια δυναμική ενοποίησης, πώς μπορούμε να ανεχθούμε τη διαίρεση της Κύπρου;

Εμείς κ. Μπουζέκ; Εμάς ρωτάτε κύριε πρόεδρε του Κοινοβουλίου της Ενωμένης Ευρώπης; Μήπως είναι καιρός να κοιταχθείτε στον καθρέφτη και να απευθύνετε το ερώτημα στον εαυτό σας και στους παραστεκάμενους σας κυρίους και κυρίες (π.χ. του κ. Φούλε μας);

Αυτά, κι άλλα παρόμοια βασάνιζαν τη σκέψη μου, καθώς το μικρό OPEL έτρεχε στον φρεσκοασφαλτοστρωμένο δρόμο που καρατομούσε τη φύση εκεί στη βόρεια ακρογιαλιά του νησιού μας. Δίπλα μου ο Μουράτ, ο Γενικός Γραμματέας στο κόμμα Νέα Κύπρο (με ιδρυτή τον παλαίμαχο Τουρκοκύπριο πολιτικό Αλπάυ Ντουρτουράν), μου εξηγούσε πόσο εγκληματικά συμπεριφέρονται απέναντι στους ανθρώπους και το περιβάλλον οι εγκάθετοι της Άγκυρας. Ειλικρινά, διαπίστωσα ότι δεν συγκρίνεται ο βαθμός εγκληματικής αδιαφορίας που χαρακτηρίζει τις λεγόμενες αρχές του ψευδοκράτους με όλα τα στραβά και τα ανάποδα (και είναι πολλά), των κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, στα θέματα της διαχείρισης του περιβάλλοντος και στο σεβασμό της Φύσης,

Η περιβαλλοντική αποστολή μας ξεκίνησε από την περιοχή του κατεχόμενου χωριού Δαυλός στη βόρεια ακτή της Κύπρου. Εκεί διεξάγονται οδικά έργα μεγάλης έκτασης που καταστρέφουν το παράκτιο περιβάλλον, τέμνουν τη φυσική ροή των ρεμάτων και τις διόδους των όμβριων νερών, ενώ τεράστιοι όγκοι από λατομικά υλικά χρησιμοποιούνται κατά τρόπο αντιπεριβαλλοντικό. Είναι προφανές ότι το έργο πραγματοποιείται χωρίς περιβαλλοντικό σχεδιασμό και αποτελεί μια τεράστια πληγή για το περιβάλλον. Ο δρόμος αυτός κατασκευάζεται για να διευκολυνθεί στη συνέχεια η περαιτέρω παράνομη οικιστική ανάπτυξη τουριστικών καταλυμάτων (ξενοδοχεία, διαμερίσματα, επαύλεις κ.ο.κ). Στο βάθος, στην κορυφογραμμή της οροσειράς του Πενταδακτύλου ξεχωρίζει ο «βράχος του φονιά» με ευδιάκριτο το τραύμα από την εντατική λατόμευση.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και σε ένα καινούργιο έργο στον οδικό άξονα των κατεχόμενων χωριών Γιαλούσα – Ριζοκάρπασο. Τα κατασκευαστικά έργα γίνονται μέσα σε περιοχές προστασίας της φύσης (κρατικό δάσος), δίπλα από περιοχές ωοτοκίας των προστατευόμενων πράσινων χελώνων (chelonia mydas) και σε δάσος προστατευόμενης μεσογειακής βλάστησης (μακί).

Στην ίδια περιοχή, κατασκευάζεται μεγάλη μαρίνα και ξενοδοχείο (μεταξύ Γιαλούσας – Ριζοκαρπάσου) σε μια περιοχή φυσικής καλλονής, χωρίς μελέτη επιπτώσεων στο περιβάλλον και χωρίς καμμιά απολύτως έγνοια για την καταστροφή.

Τέλος η αποστολή μας κατέληξε στην περιοχή του Άγιου Φίλωνα και Παναγίας Αφέντρικας όπου το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο Κερύνειας σχεδιάζει την κατασκευή εγκαταστάσεων μέσα σε αρχαιολογικό χώρο, περιοχή προστασίας της φύσης και βιότοπο των άγριων γαϊδουριών της Καρπασίας.

Τέτοια κατασκευαστικά έργα που προωθούνται στην κατεχόμενη χερσόνησο της Καρπασίας και που στοχεύουν στην αλόγιστη και καταστροφική ανάπτυξη, χωρίς καμιά απολύτως έγνοια για το περιβάλλον, είναι καταδικαστέα.

Εμείς, δηλαδή εγώ και ο Μουράτ, θα καλέσουμε το κύριο Μπούζεκ, τον κ. Μπαρόζο, τον κ. Φούλε και κάθε κύριο Ευρωπαίο πολιτικό που κόπτεται για το περιβάλλον, να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Εμείς, ως Κύπριοι που αγαπούμε την πατρίδα μας, «και τα δύο κομμάτια», όπως λέει η ποιήτρια Γιασίν, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο αφού η πατρίδα μας έχει μοιραστεί στα δυό από τα κατοχικά στρατεύματα της Ευρωπαϊκής (κατά τους κυρίους αυτούς) Τουρκίας.

Από την Καρπασία – όπου διαψεύδονται οι πολιτικές διακηρύξεις των μεγάλων κρατών – χαιρετίσματα κύριε Μπούζεκ.

Βιογραφικό Σημείωμα Χρυσάνθης Λοΐζου, Κοινοβουλευτικής Συνεργάτιδας Γιώργου Περδίκη

Γεννήθηκε στη Λευκωσία και κατάγεται από το χωρίο Αρεδιού της επαρχίας Λευκωσίας. Σπούδασε Δασολογία και Περιβαλλοντικές επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Έζησε για ένα χρόνο στο Freiburg της Γερμανίας όπου έμαθε την γερμανική γλώσσα. Συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου όπου απέκτησε το μεταπτυχιακό δίπλωμα στη διαχείριση και προστασία περιβάλλοντος. Επέστρεψε στην Κύπρο όπου εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα σε μελετητικό γραφείο. Στη συνέχεια εργάστηκε για τρία χρόνια ως αεροσυνοδός ενώ παράλληλα εκπονούσε μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Εργάστηκε σε εθελοντική βάση στο γραφείο του Επιτρόπου Περιβάλλοντος όπου ήρθε σε επαφή με τα περιβαλλοντικά προβλήματα της Κύπρου. Εργάζεται ως Κοινοβουλευτική συνεργάτιδα του βουλευτή Γιώργου Περδίκη από τον Απρίλιο του 2010. Μια από τις μεγαλύτερές της χαρές είναι τα ταξίδια.

Γράμμα Ελεάννας Λιασίδου (μικρό κοριτσάκι) στον Γιώργο Περδίκη

Μια πρακτική υπουργός

Την Παρασκευή το βραδάκι καθώς έφτανα από τη Λεωφόρο Μακαρίου στη διασταύρωση με τη Λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού, εκεί στον Αστυνομικό Σταθμό Λυκαβητού, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη:

Συνεργείο των δημοσίων έργων εγκαθιστούσε μια πινακίδα ενημέρωσης και σε λίγα λεπτά τα φωτεινά σήματα μας ενημέρωσαν για το επίπεδο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στις πόλεις του νησιού μας.

Μια μικρή έκρηξη νίκης με πλημμύρισε. Τόσες προσπάθειες επιτέλους έπιασαν τόπο. Θα μου πείτε, τώρα για πιο πράγμα μιλάς. Ένα μικρό πράγμα για τους μη γνωρίζοντες, μεγάλο όμως για μένα που με επιμονή το διεκδίκησα. Πρέπει να ξέρετε ότι σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού CY 004.643.01.01 η Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν υποχρεωμένη από τις 28 Μαρτίου 2006 να εγκαταστήσει σύστημα ηλεκτρονικής ενημέρωσης του κοινού για τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείο Εργασίας, μετατρέποντας την υποχρέωση αυτή σε πράξη, τοποθέτησε μια οθόνη στην είσοδο του Υπουργείου Εργασίας και μια γιγαντοοθόνη σε ένα χώρο στάθμευσης των υπαλλήλων του υπουργείου οικονομικών κάπου στην περιοχή του ΓΣΠ. Ωραία ενημέρωση του κοινού...

Εντόπισα αυτή την παραδοξότητα από την αρχή και ζήτησα να μεταφερθεί τουλάχιστον η γιγαντοοθόνη σε ένα πιο κεντρικό σημείο. Από το υπουργείο έδειξαν κατανόηση και πρότειναν την Πλατεία Ελευθερίας αλλά ο Δήμος Λευκωσίας αντιδρούσε. Το πήγαινε – έλα των επιστολών συνεχίστηκε επί τριών υπουργών. Ακόμα και μετά που εισηγήθηκα εναλλακτικό σημείο (τον Αστυνομικό Σταθμό Λυκαβητού) οι διαδικαστικές δυσκολίες φάνηκε να ήταν ανυπέρβλητες.

Χρειάστηκε να αναλάβει το υπουργείο μια πρακτική και άξια υπουργός για να αρθεί αυτή η παραδοξότητα κι από το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου οι πολίτες της Λευκωσίας μπορούν να ξέρουν το επίπεδο της ρύπανσης στην πόλη της Λευκωσίας. Οφείλω να σημειώσω ότι τέτοιες πινακίδες online ενημέρωσης βρίσκουμε σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης.

Θέλω να συγχαρώ δημόσια την άξια υπουργό κα. Χαραλάμπους και όσους έχουν συμβάλει στην μικρή αυτή επιτυχία. Βέβαια υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν στον τομέα της ενημέρωσης (π.χ. πραγματική online ενημέρωση, περισσότερες γιγαντοοθόνες στη Λευκωσία και άλλες πόλεις) αλλά οφείλω να εκφράσω τη χαρά μου ακόμα και γι’ αυτό το λίγο.

Ας είναι καλά η πρακτική υπουργός. Αξίζει συγχαρητήρια. Απέδειξε ότι μια γυναίκα υπουργός, μπορεί να πετύχει εκεί που τρεις καλοί προηγούμενοι άνδρες υπουργοί, δεν πέτυχαν (αν και ξέρω ότι προσπάθησαν). Είναι γνωστό πως οι γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα από τους άνδρες από τον καιρό που η γυναίκα κατάφερε να κλείσει σε ένα μπουκάλι τον ίδιο τον διάβολο.

Ο Ακάμας και οι Βρετανοί

Επανέρχομαι για τελευταία φορά – γιατί ο κ. Προδρόμου εξακολουθεί να μου επιτίθεται άδικα και προκλητικά – στο θέμα της Βρετανικής παρουσίας στον Ακάμα. Η αλήθεια είναι εκεί και όποιος πάει σήμερα στον Ακάμα την βλέπει. Όχι στα χαρτιά και στα σενάρια. Στο έδαφος.

Πριν 20 χρόνια (πριν δηλαδή την ίδρυση του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών) οι Βρετανοί είχαν οριοθετήσει στη χερσόνησο του Ακάμα μια τεράστια δασική (κρατική το τονίζω) περιοχή, στην οποία ασκούνταν με πραγματικά πυρά 170 ημέρες το χρόνο, πέραν των 30 ημερών που περιλαμβάνονται στα λεγόμενα συμβατικά τους δικαιώματα. Στον Ακάμα απαγορευόταν η πρόσβαση στους πολίτες για 170 ημέρες το χρόνο. Οι Βρετανοί παλαιότερα έκαναν βομβαρδισμούς με πλοία και πολεμικά αεροπλάνα. Έκαναν αποβάσεις και αερομεταφορές (αλεξιπτωτικές κλπ). Είχαν μόνιμες εγκαταστάσεις και διατηρούσαν φρουρά. Ο Ακάμας – και όχι μόνο η περιοχή που ασκούνταν – ήταν κατάσπαρτη από βλήματα. Μέχρι το βυθό της θάλασσας. Δεκάδες πυρκαγιές προκλήθηκαν από τις στρατιωτικές δραστηριότητες των Βρετανών, σε ένα πολύ σημαντικό βιότοπο.

Πόσοι αντέδρασαν σ’ αυτήν την κατάσταση. Πολλοί (δεν θα πω μόνο οι περιβαλλοντιστές). Όχι όμως όλοι αυτοί που σήμερα αγωνίζονται να ανατρέψουν ό,τι άφησε όρθιο από το διαχειριστικό σχέδιο για τον Ακάμα, η παρούσα κυβέρνηση. Διότι πρέπει να πούμε την αλήθεια στους πολίτες που μας διαβάζουν (όσοι αντέχουν και ενδιαφέρονται). Οι πρόσφατοι χειρισμοί της κυβέρνησης έχουν περιορίσει την προστατευόμενη περιοχή στον Ακάμα ΜΟΝΟ στα όρια του κρατικού δάσους και με μια μικρή λωρίδα ολίγων μέτρων στην περιφέρεια.


Απόδειξη τούτου είναι ότι οι κοινότητες Ακάμα (πλην Ίνειας) και ο κ. Χ’’Μηνάς (είναι αυτός που με ένορκη δήλωση του πιστοποιεί ότι άκουσε και είδε τυχαία τα περιλάλητα σενάρια των Βρετανών) χαιρέτισαν πρόσφατα τις εξελίξεις στον Ακάμα και ζήτησαν (ακούστε κ. Προδρόμου) την επιτάχυνση της εφαρμογής του Διαχειριστικού Σχεδίου για τον Ακάμα. Περίεργο. Αν το διαχειριστικό σχέδιο για τον Ακάμα είναι έργο των Βρετανών, πώς και γιατί ο κ. Χ’’Μηνάς ζητά την εφαρμογή του; Ίσως, γιατί τα συμφέροντα των ιδιοκτητών γης που εκπροσωπεί έχουν λίγο πολύ ικανοποιηθεί ενώ η ματαίωση του μεγαλεπήβολου έργου του γνωστού επιχειρηματία δεν φαίνεται να συγκινεί κανένα, εκτός ίσως από τον κ. Προδρόμου.

Εγώ λέω ότι είναι δικαίωμα του κ. Προδρόμου να αρθρογραφεί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία υπέρ του μεγαλεπήβολου έργου του μεγαλοεπιχειρηματία στην μαγευτική περιοχή της Φοντάνα Αμορόζα. Κι εμένα είναι δικαίωμα μου να αγωνίζομαι να σώσω τη φυσική μαγεία και την ομορφιά του Ακάμα (και τη συγκεκριμένη μοναδική ακτή) από το τσιμέντο, την άσφαλτο, το γυαλί και την μπουλντόζα. Άδικα αγωνίζεται να με πείσει ότι για να σωθεί ο Ακάμας από τα δήθεν (ή μελλοντικά) σχέδια των Βρετανών, πρέπει να συναινέσω (ακόμα και να διαφημίσω) στο έργο της καταστροφής από τις μπουλντόζες. Δηλαδή ό,τι θέλω να σωθεί από τους Βρετανούς να καταστραφεί από τις μπουλντόζες. Τέτοια σωτηρία να μας λείπει.

Άλλωστε οι Βρετανοί δεν νοιάζονται όταν στα 100 μέτρα από το πεδίο βολής τους υπάρχουν σπίτια ή ξενοδοχεία (ο κ. Προδρόμου ας πάει μια βόλτα στο Ακρωτήρι, στο Lady’s Mile, στην παραλία Πύλας και στο Ξυλοφάγου). Αναλόγως με τον κ. Προδρόμου, οι Βρετανοί τώρα διατείνονται ότι αν βρίσκονταν ακόμα τώρα στον Ακάμα να εκπαιδεύονται οι φαντάροι τους, δεν θα είχαμε σκουπίδια, κυνηγούς, ανεξέλεγκτη βόσκηση, σαφάρι, λατομεύσεις και όλα τα άλλα κακά που βασανίζουν σήμερα τον Ακάμα. Έχουν μέγα λάθος. Εμείς τέτοιες λογικές καταστροφής δεν μπορούμε να τις στηρίζουμε. Πρώτον γιατί η ζωή απέδειξε ότι οι καταστροφές μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν και δεύτερον γιατί δεν θεωρούμε ότι μια καταστροφή αντιμετωπίζεται με άλλη.

Κάτι τελευταίο που ο κ. Προδρόμου σκόπιμα (νομίζω) απέφυγε να σχολιάσει: Οι Βρετανοί μπορεί να έχουν σενάρια (υποθετικά ή πραγματικά, δεν ξέρω) για τον Ακάμα. Έχουν και για την Κύπρο ολόκληρη. Μέρος του σχεδίου τους ήταν και η κατάληψη της Βόρειας Κύπρου, Κερύνειας και Αμμοχώστου (όπου ήταν συγκεντρωμένη η τουριστική μας υποδομή και όπου υπήρχαν πολλά μεγαλεπήβολα έργα). Άρα δεν είναι τα μεγαλεπήβολα έργα που θα τους σταματήσουν να εφαρμόσουν τα σχέδια τους. Είναι ο σταθερός αντιαποικιακός αγώνας και η αποφασιστικότητα λαού και πολιτικής ηγεσίας για κατάργηση όλων των λεγόμενων δικαιωμάτων τους επί της Κύπρου. Σ’ αυτό, ως Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, είμαστε συνεπείς αγωνιστές και πρωταγωνιστές από το 1996 που ιδρυθήκαμε. Σ’ αυτόν τον αγώνα καλούνται όλοι να δώσουν το παρόν τους.

Οσοι πιστοί...

Τίποτα δεν πάει χαμένο

Διάβασα κάπου ότι τίποτα δεν πάει τελικό χαμένο, ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως τέτοιο. Γράφτηκε και ένα ωραίο συγκινητικό τραγούδι με μουσική του Μάνου Λοΐζου «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη του ζωή». Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως, ο αγώνας γι’ αυτό το «τίποτα» να στηρίζεται σε αρχές και αξίες.

Όταν λοιπόν πριν από πολλά χρόνια ως βουλευτής των Οικολόγων αντέταξα σφοδρή αντίδραση στην σκανδαλώδη αλλαγή χρήσης της αρδευόμενης γεωργικής περιοχής ανατολικά της Πάφου και τη μετατροπή της σε δήθεν «ζώνη ειδικών αναπτύξεων» δεν περίμενα και πολλά πράγματα. Ήξερα ότι τα έβαλα με μεγάλα συμφέροντα. Μια γεωργική περιοχή προβλήθηκε ως ιδιοκτησία μια αναπτυξιακής εταιρείας ενταγμένης στο Χρηματιστήριο η οποία σχεδίαζε – χωρίς καμμιά άδεια – να αναπτύξει εκεί μια νέα πόλη, την Νεάπολη, με εκατοντάδες οικιστικές και εμπορικές μονάδες προς πώληση ή εκμετάλλευση. Θυμάμαι ότι ένας πρόχειρος υπολογισμός τότε κατέληξε ότι το σύνολο του έργου θα είχε έσοδα για τους επενδυτές της τάξης των 500 εκατομμυρίων λιρών. Ήταν μια από τις λίγες φορές στη μέχρι σήμερα πολιτική μου δράση που πέρασε από το μυαλό μου ο κίνδυνος μιας τρομοκρατικής ενέργειας εναντίον μου ή της οικογένειας μου. Θυμάμαι πως κοίταζα κάθε πρωί κάτω από το αυτοκίνητο με τη σκέψη ότι «για 500 εκατομμύρια λίρες ακόμα και εγώ μπορεί να έβαζα μια βόμβα».

Λίγοι ήταν αυτοί που με υποστήριξαν, σε τοπικό ή παγκύπριο επίπεδο. Στη Βουλή έμεινα σχεδόν μόνος και το θέμα εκκρεμεί έκτοτε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου χρειάστηκε να απευθυνθώ σε αρκετές περιπτώσεις στον ίδιο αλλά και στους υπουργούς εσωτερικών (Χρίστου, Συλικιώτη, Πατσαλίδη).

Γράφτηκαν πολλές επιστολές, έγιναν συναντήσεις, επαφές, άρθρα κλπ κλπ. Από ένα στάδιο και μετά η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων για μια ορθολογιστική ανάπτυξη, αφού χάθηκε η μάχη για διατήρηση του συνόλου της περιοχής ως πνεύμονα πρασίνου. Το τελικό αποτέλεσμα νομίζω με έχει δικαιώσει. Αυτό το «τίποτε» τελικά είχε μια αξία. Διάβασα λοιπόν πρόσφατα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ το εξής πολύ διαφωτιστικό σημείωμα από τον κ. Νάνο:

«Αρχικά επρόκειτο για μια αρδευόμενη γεωργική έκταση που είχε αποκτήσει παλαιότερα ο όμιλος και είχε ενταχθεί σε οικιστική - τουριστική ζώνη το 2004, με συντελεστές δόμησης που αρχίζουν από 45% και φθάνουν μέχρι και 80%, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που είχε υιοθετηθεί για τις ειδικές αναπτύξεις.

Τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν μεικτή οικιστική και εμπορική ανάπτυξη. Στόχος του ομίλου είναι να δημιουργήσει το μεγαλύτερο επιχειρηματικό και εμπορικό πάρκο της Κύπρου. Στις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί από το κράτος για την ανάπτυξη της Νεάπολης περιλαμβανόταν η δημιουργία νοσοκομείου - ιατρικού κέντρου, υψηλών προδιαγραφών καθώς και πανεπιστημίου δυναμικότητας 3.000 φοιτητών.

Για το νοσοκομείο ο όμιλος είχε υπογράψει συνεργασία με το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Pittsburgh. Ως προπομπό αυτής της ανάπτυξης ο όμιλος είχε αγοράσει στην Πάφο την ιδιωτική κλινική Ίασις που βρίσκεται απέναντι από την περιοχή της Νεάπολης.

Όπως είχε αναφερθεί κατά την παρουσίαση της συνεργασίας με το Pittsburgh αρχικά, το ιατρικό κέντρο θα λειτουργούσε με την ανάληψη της διεύθυνσης του ήδη υπάρχοντος 36κλινου ιδιωτικού νοσοκομείου Ίασις, μέχρι να ολοκληρωθεί το νέο νοσοκομείο δυναμικότητας 100 κλινών.

Η ανοικοδόμηση του κέντρου υγείας προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε δεύτερο στάδιο.

Το κέντρο, υπό τη διεύθυνση του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Pittsburgh, θα προσφέρει εξειδικευμένες υπηρεσίες, όπως οι μεταμοσχεύσεις, η ογκολογία, η καρδιολογία, η μικροχειρουργική, η αισθητική χειρουργική και η ορθοπεδική. Προς την κατεύθυνση εκπλήρωσης των προϋποθέσεων που είχαν τεθεί για την ανάπτυξη της Νεάπολης.

Ο όμιλος είχε αγοράσει και το ξενοδοχείο Θεοφανώ το οποίο μετέτρεψε σε εκπαιδευτικό κέντρο όπου από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο της Νεάπολης».

Επιπρόσθετα πληροφορούμαι ότι ένα μεγάλο μέρος της έκτασης γύρω στις 30% θα κρατηθεί ως χώρος πρασίνου.

Όπως έχω δηλώσει σε πολλές περιπτώσεις – και στη Βουλή – από την ώρα που η Πολιτεία αποφάσισε να μετατρέψει μια γεωργική ολοπράσινη έκταση, μεταξύ των Δήμων Πάφου και Γεροσκήπου, σε αστικό χώρο το λιγότερο που έπρεπε να εξασφαλιστεί είναι να τηρηθούν όλες οι προϋποθέσεις που αφορούν το δημόσιο συμφέρον π.χ. το νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο, το πάρκο.

Έχω την εντύπωση ότι αυτές οι προϋποθέσεις έχουν σε ικανοποιητικό βαθμό τηρηθεί. Εναπόκειται στην αξιοπιστία της Πολιτείας αλλά και των επενδυτών να διατηρηθούν στο διηνεκές για το καλό της Πάφου και της Κύπρου.

Φάτε κρέας

Την Μαρία Αντουανέτα, σύζυγο του βασιλιά Λουδοβίκου του 16ου, που ανέτρεψε η Γαλλική Επανάσταση μιμήθηκε στις πρόσφατες του δηλώσεις ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Το γνωστό «αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι» θυμηθήκαμε όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σημείωσε με ιδιαίτερη έμφαση ότι μπορεί το ψωμί και το γάλα στην Κύπρο να είναι πανάκριβα, αλλά το κρέας τον τελευταίο καιρό έχει φθηνήσει. Άρα αντί για ψωμί και γάλα - είδη πρώτης ανάγκης - μπορούμε να καταναλώνουμε κρέας που είναι – συγκριτικά με πέρσι - πιο φθηνό.

Φάτε κρέας λοιπόν συμπατριώτες, που είναι πιο φθηνό. Το γιατί είναι πιο φθηνό μην το ψάχνετε ιδιαιτέρως. Αρκεί που είναι προς το παρόν πιο φτηνό απ’ ότι πέρσι. Διότι με την αναμενόμενη αύξηση της τιμής των ζωοτροφών (λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων του φετινού καλοκαιριού) θα πάρει και η τιμή των κρεάτων την ανιούσα πολύ σύντομα. Βεβαίως πάντα υπάρχει ο δρόμος των εισαγόμενων νομίμως (Ρουμανία, Βουλγαρία κ.ο.κ) αλλά και παρανόμως (κατεχόμενα) αμνοεριφιών που καθιστούν την Κυπριακή (κατά τ’ άλλα) σούβλα, προσιτή στο βαλάντιο κάθε καταναλωτή.

Όταν ο συμπαθής κυβερνητικός εκπρόσωπος θριαμβολογεί για την συγκριτικά χαμηλή τιμή του κρέατος αντιλαμβάνεται ότι προκαλεί τα αισθήματα των Κύπριων κτηνοτρόφων οι οποίοι θεωρούν ότι οι συνθήκες της αγοράς των τελευταίων χρόνων (μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση) και η απραξία της κυβέρνησης τους έχουν οδηγήσει στα όρια της πλήρους καταστροφής;

Η κυβέρνηση αντί να εντοπίσει τις αιτίες του προβλήματος της ακρίβειας και να δράσει αποτελεσματικά και έγκαιρα, παραπλανεί την κοινή γνώμη και εμπαίζει τους καταναλωτές. Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισε φέτος να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει χρήση του δικαιώματος για καθορισμό ανώτατης τιμής σε βασικά καταναλωτικά προϊόντα. Υπενθυμίζουμε ότι το νομοσχέδιο για πλαφόν στις χονδρικές τιμές καυσίμων προωθήθηκε αρχικά από τη Βουλή των Αντιπροσώπων ενώ λίγες βδομάδες πριν ο τρόπος με την οποία εφαρμόστηκε η υφιστάμενη νομοθεσία για το πλαφόν στις λιανικές τιμές καυσίμων δημιούργησε πολλά ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητα του μέτρου.

Από την άλλη παρουσιάζεται κάθετα αρνητική στην πρόταση της Βουλής των Αντιπροσώπων για καθιέρωση του θεσμού του Επιτρόπου Καταναλωτή, ενός θεσμού ο οποίος κατά την άποψη πολλών θα μπορέσει να υποστηρίξει την προσπάθεια της Πολιτείας για πάταξη της αισχροκέρδειας.

Επιβάλλεται επίσης η άμεση προώθηση της νομοθεσίας για τον καθορισμό ανώτατων τιμών (πλαφόν) στα βασικά καταναλωτικά προϊόντα. Επίσης η κυβέρνηση οφείλει να επανεξετάσει σοβαρά την αρνητική της στάση στο θέμα της καθιέρωσης του θεσμού του Ανεξάρτητου Επιτρόπου Καταναλωτή.

Επιτέλους ας μην μας ζητούν να αλλάξουμε διατροφικές συνήθειες. Ας αλλάξουν αυτοί πολιτική.

ΝΕΟΛΕΡΟΙ

Αγαπητοί νεολαίοι,

Πάνε χρόνια που ήθελα να σας γράψω αυτήν την επιστολή αλλά συνεχώς η ανοχή κέρδιζε το παιγνίδι με την αγανάκτηση.

Όμως προχθές, καθώς για πολλοστή φορά σας είδα να κολλάτε τις μεγάλες χάρτινες αφίσες με τους παλαίμαχους ελαφροροκάδες τραγουδιστές, σε κάθε στύλο της ηλεκτρικής, κάθε φανάρι της τροχαίας, κάθε οδική πινακίδα και σε κάθε κορμό δέντρου, αποφάσισα να γράψω γι’ αυτό το φαινόμενο που σας μετατρέπει από νεολαίους σε... νεολέρους. Δηλαδή σε νεολαίους που λερώνουν.

Είμαι βέβαιος πως είστε πάρα πολύ καλά παιδιά. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι αντί να χάνεστε σε παραλίες και στα club, προσφέρετε τα ωραία σας νιάτα για ένα σκοπό. Ως άνθρωπος που πέρασα από αυτό το στάδιο της ζωής, έμαθα να σέβομαι τα οργανωμένα νιάτα, ακόμα κι αν μοιάζουν πότε – πότε, με «στρατευμένα νιάτα».

Όμως αυτό που κάνετε, να λερώνετε δηλαδή συστηματικά την πόλη μας, νομίζω πως πρέπει να το ξανασκεφθείτε. Οι οργανώσεις σας, που οργανώνουν συναυλίες ή προσφέρουν «υπηρεσίες» στους φοιτητές, έχουν την οικονομική δυνατότητα (όντας μέρος μεγάλων και «πλουσίων» κομμάτων) να απευθυνθούν στο κοινό μέσω άλλων μέσων, νόμιμων, «καθαρών» και φιλοπεριβαλλοντικών. Μπορείτε – και καλώς κάνετε – να συνεχίσετε τις εκδηλώσεις σας, την επαφή σας με το κοινό σας, χωρίς να ταλαιπωρείτε το περιβάλλον της πόλης μας, να απασχολείτε τα συνεργεία καθαρότητας των δήμων και να ενοχλείτε όσους δεν έχουν καμιά σχέση με τον Παπακωνσταντίνου και τους Κατσιμίχες.

Το χειρότερο όλων, αγαπητοί νεολαίοι, είναι ότι αμέσως μετά από εσάς ξεκινούν τα συνεργεία των ατζέντηδων να κάνουν ακριβώς το ίδιο με την πρόφαση «αφού οι κομματικές νεολαίες το κάνουν, γιατί όχι και εμείς»;

Έχω σε πάρα πολλές περιπτώσεις απευθυνθεί στις ηγεσίες σας. Με τον πιο ευγενικό τρόπο ζήτησα να επανεξετάσουν αυτήν την πρακτική. Στην προσπάθεια μου συνεργάστηκαν – και πρέπει να τους το πιστώσω – όλες οι δημοτικές αρχές. Φαίνεται ότι το κοινωνικό σύνολο δεν αποδέχεται πλέον αυτές τις πρακτικές (πρακτικές των δικών μου νεανικών χρόνων που έπρεπε να είχαν μείνει στο παρελθόν). Βέβαια την ευθύνη πρέπει να αναλάβουν επιτέλους και τα κόμματα – στα οποία ανήκουν αυτές οι νεολαΐστικες οργανώσεις – και να υποδείξουν στους νεολαίους ότι οι πρακτικές ρύπανσης δεν εκφράζουν τη σύγχρονη πολιτική. Ιδιαίτερες ευθύνες φέρουν τα μεγαλύτερα κόμματα και πιο πολύ το κυβερνών, αφού η ευθύνη της εφαρμογής των νόμων – για την παρούσα περίοδο – του ανήκει στο μεγαλύτερο βαθμό.

Ελπίζω μέχρι το Σεπτέμβριο, όταν θα αρχίσουν τα πάρτυ των πρωτοετών φοιτητών κι όταν θα θέλετε να απευθυνθείτε ξανά στο κοινό σας να λάβετε υπόψη σας την ταπεινή (και φιλική) αυτή γνώμη.

Ψήφοι, έδρες και φιλότιμο

«Τι κερδίζει ο άνθρωπος, αν κατακτήσει τον κόσμο όλο και χάσει τη ψυχή του;». Θυμήθηκα αυτή τη σοφή κουβέντα που άκουσα τόσες φορές – σαν ήμουνα παιδί κι εγώ – από το γέρο παππού μου, πάτερ Στυλιανό. Το απόφθεγμα αυτό, απαύγασμα της βαθιάς φιλοσοφικής σκέψης της Χριστιανικής θρησκείας (ίσως και άλλων, δεν ξέρω) αποτελεί την πιο βαριά καταδίκη του τυχοδιωκτισμού και της έλλειψης ηθικής που χαρακτηρίζουν συχνά τις πράξεις των ανθρώπων.

Έχω την άποψη ότι η προσπάθεια των μεγάλων κομμάτων να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο μετατρέπεται σε άσκηση τυχοδιωκτισμού και επίδειξη πολιτικού αμοραλισμού.

Θεωρώ μέγιστη πρόκληση στα δημοκρατικά αισθήματα των πολιτών τη συνεννόηση των δύο μεγάλων κομμάτων που στόχο έχει την αύξηση του εκλογικού μέτρου για είσοδο κομμάτων στη Βουλή.

Είναι ολοφάνερο ότι τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν από κοινού σχεδιάσει ένα πλήγμα κατά της δημοκρατίας και της πολυφωνίας αφήνοντας χιλιάδες πολίτες χωρίς εκπροσώπους εντός Βουλής και Εθνικού Συμβουλίου.

Το προκλητικότερο όλων είναι ότι συνδυάζουν την αύξηση του εκλογικού μέτρου με την αύξηση του αριθμού των βουλευτών σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και περισυλλογής.

Κι όλα αυτά για να ικανοποιηθούν οι εκλογικές ανάγκες κάποιων βουλευτών και κομματικών στελεχών και να σιγήσει μια φωνή που ενοχλεί.

Λίγες εβδομάδες πριν ολοκληρωθεί ακόμα μια περίοδος κοινοβουλευτικών εργασιών, καθώς η Βουλή «πνίγεται» στην ανάγκη να εξετάσει με προσοχή και να ψηφίσει ένα μεγάλο αριθμό νομοθετημάτων, τα δύο κόμματα «κλέβουν» χρόνο και σημασία από τους βουλευτές και τους πολίτες για να ασχοληθούμε με τους ψήφους και τις έδρες μας. Σχεδόν πραξικοπηματικά, τα δύο μεγάλα κόμματα, σχεδιάζουν να επιβάλουν μια εκδικητική, αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική μεθόδευση επειδή έχουν – λένε – την πλειοψηφία.

Εντούτοις δεν μπορώ παρά να χαιρετίσω την απόφαση του εκτελεστικού γραφείου του ΔΗΚΟ και τη σταθερή στάση του Προέδρου του ΔΗΚΟ και Προέδρου της Βουλής Μάριου Καρογιάν. Το ΔΗΚΟ δικαιώνει την ιστορία του δημοκρατικού κέντρου. Παραμένει πιστό στην πολιτική κληρονομιά των αείμνηστων Σπύρου Κυπριανού και Τάσσου Παπαδόπουλου που υπήρξαν οι εισηγητές και θεμελιωτές του συστήματος της απλής αναλογικής ως το πλέον δημοκρατικό εκλογικό σύστημα.

Χαιρετίζω επίσης τη συνέπεια που επιδεικνύουν το Κ.Σ. ΕΔΕΚ και το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΜΜΑ και την εμμονή τους σε αρχές και αξίες.

Ο λαός και η ιστορία δεν πρέπει να δικαιώσει τα δύο μεγάλα κόμματα που σχεδόν πραξικοπηματικά σχεδιάζουν να επιβάλουν μια αντιλαϊκή μεθόδευση κατά της Δημοκρατίας.

Θέλω να καλέσω τους ενεργούς δημοκρατικούς πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών τοποθετήσεων να πάρουν θέση.

Οι ενεργοί πολίτες οφείλουν να συμπαραταχθούν με τις δυνάμεις της δημοκρατικής πολυφωνίας και να αντιδράσουν στις μεθοδεύσεις και τις λογικές οδοστρωτήρα που προωθούν τα δύο μεγάλα κόμματα.

Όπως σε εκείνη την παλιά ελληνική μαυρόασπρη ταινία, όπου οι δύο ηθικά καταξιωμένοι ήρωες, κατατρεγμένοι και καταφρονημένοι, με μια λατέρνα για συντροφιά, και τη φιλία ως στερεά αξία, καταξιώνονται στη συνείδηση του κοινού, της κοινωνίας, της ιστορίας. Και μένουν αθάνατοι.