Μη άρχε αλαζών

Δείγμα αλαζονείας είναι ένας αποτυχημένος υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος να προειδοποιεί ένα βουλευτή – που τον επέλεξε ο λαός για τρεις συνεχόμενες θητείες – ότι «είμαστε όλοι συνεχώς κάτω από την κρίση του λαού». Όταν μάλιστα αυτός ο κύριος – που θέλει να αγιάσει – παραβιάζει μία νομοθεσία που αφορά το ανθρώπινο δικαίωμα σε καθαρό αέρα, γιατί επιτρέπει και προωθεί το κάπνισμα σε δημόσιο κλειστό χώρο εστίασης (και αναψυχής), τότε η αλαζονεία γίνεται εγκληματική.

Την ευθύνη βεβαίως έχουν οι αρχές (εάν υπάρχουν «αρχές» σ’ αυτή τη χώρα). Μπορούν να διασφαλίσουν το σεβασμό στη νομοθεσία για καθαρό αέρα σε κλειστούς δημόσιους χώρους; Μπορούν να αντιμετωπίσουν τα συμφέροντα των κυκλωμάτων της νύκτας; Μπορούν να προστατεύσουν την υγεία των ανθρώπων από την εγκληματική αδιαφορία κερδοσκόπων ή ασυνείδητων καπνιστών (όταν η προσωπική απόλαυση υπερτερεί της κοινωνικής αλληλεγγύης και της νομιμότητας);

Αμφιβάλλω. Όταν οι πληροφορίες μαρτυρούν βουλευτές και υπουργούς να παραβιάζουν το νόμο πως είναι δυνατόν να ευελπιστούμε σε εφαρμογή της νομοθεσίας. Άλλωστε πάντα υπάρχει το παράδειγμα που ακολουθούμε σ’ αυτά τα θέματα: το Αθηναϊκό κράτος, της αλαζονείας, του ατομικισμού και του βολέματος. Το Αθηναϊκό κράτος της παρακμής. Εκεί οδηγούμαστε, ας το παραδεχθούμε.