Μια φωτεινή τρύπα στη Μεσόγειο

Πόσο περίεργη, αλλόκοτη και πρωτότυπη είναι αυτή η χώρα Θέε μου; Όλα είναι εξαιρετικά διαφορετικά. Όλα γίνονται μέσα σ’ ένα ξεχωριστό πλαίσιο, καθαρά κυπριακό. Όλα έχουν μια ιδιότυπη ενδημικότητα. Πάρτε για παράδειγμα όλην αυτήν την ιστορία των υδρογονανθράκων. Για να ακριβολογούμε, των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Ο πιο πιστός στην υπόθεση αυτή, ο Σόλων Κασίνης, φρόντισε να ανάψει και κερί στον προστάτη της γενέτειρας του κατεχόμενης Ζώδιας, Αρχάγγελο Μιχαήλ και να παραγγείλει και μια Φανουρόπιτα. Καλού κακού. Ακόμα κι αν δηλώνει ότι 150% θα βρεθεί το κοίτασμα. Όμως πόσο, σε ποιά κατάσταση κι αν είναι αξιοποιήσιμο είναι μια άλλη ιστορία. Γι’ αυτό εξάλλου γίνεται και η διερεύνηση με τη γεώτρηση από την πλατφόρμα Όμηρος. Διαφορετικά θα πήγαινε από τώρα η Noble και θα άρχιζε να βγάζει φυσικό αέριο. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμα δεν βρέθηκε το φυσικό αέριο και ακόμα δεν γίναμε οι σεΐχηδες της Ανατολικής Μεσογείου.

Όσα ελπιδοφόρα περιγράψει ο Κασίνης είναι ευσεβείς πόθοι. Καλώς θέτει το ευνοϊκό σενάριο υπόψη όλων και κυρίως της πολιτικής ηγεσίας. Διότι όταν και εάν προκύψει (μακάρι) τέτοιο ενδεχόμενο, και όντως βρεθούμε στην ευχάριστη θέση να διαχειριστούμε δισεκατομμύρια κυβικά φυσικού αερίου, πρέπει να είμαστε πολιτικά και τεχνολογικά έτοιμοι να το κάνουμε. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να καταλήξουμε στο σενάριο… Μαρί. Η ευλογία εύκολα γίνεται στην Κύπρο, κατάρα.

Όπως σωστά μου επεσήμανε ένας γνωστικός φίλος, πολλές χώρες έχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αλλά λίγες τα διαχειρίζονται σωστά. Υπάρχει το παράδειγμα της Νορβηγίας ή της Βρετανίας, υπάρχει όμως και το παράδειγμα της Νιγηρίας, της Βενεζουέλας, του Ιράκ ή του Ιράν. Τι νόμισες; Αυτά τα πράγματα δεν είναι αυτόματα. Τρυπάς, γίνεσαι πλούσιος. Είναι μια δύσκολη υπόθεση, με πολλές παγίδες και εξαιρετικές δυσκολίες.

Δυστυχώς αντί να αντιμετωπίσουμε το θέμα με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και προγραμματισμό, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά – κοινωνία και πολιτεία – στη δίνη των εξελίξεων: απειλές, δηλώσεις, πολεμικά πλοία, ερευνητικά πλοία, ομιλίες στα Ηνωμένα Έθνη, παρεμβάσεις, συζητήσεις, κόντρες, αντιπαραθέσεις κλπ κλπ. Το «πολιτικό ζήτημα» υπερκάλυψε την πραγματική ουσία αυτής της προοπτικής. Αντί η διαχείριση αυτού του πλούτου να γίνει καταλύτης για ειρήνη και σταθερότητα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Και εμείς, ως γνήσιοι Κύπριοι, αντί να υπογραμμίσουμε τη θετική πλευρά, παρασυρθήκαμε από την Τουρκία σε μια συζήτηση για το «πότε και πώς οι Τουρκοκύπριοι δικαιούνται να απολαμβάνουν τα οφέλη» του αμύθητου πλούτου του φυσικού αερίου.

Εισηγούμαι όπως συσταθεί ένα Επιστημονικό Συμβούλιο Ενεργειακής Στρατηγικής (και εάν έχει και Τουρκοκύπριους επιστήμονες ας κοπιάσουν) για τη σωστή διαχείριση του ενεργειακού αυτού πλούτου, στα πλαίσια ενός γενικότερου ενεργειακού σχεδιασμού που θα αξιοποιεί όλες τις ενεργειακές δυνατότητες της Κύπρου, με προτεραιότητα τον ήλιο. Πρέπει να πάρουμε τη μιζέρια του μικρού κομπάρσου, τη ψυχολογία του τερματοφύλακα, την ηττοπάθεια και τον μαζοχισμό. Να σχεδιάσουμε και να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, ανεξάρτητα εάν το παρόν είναι γκρίζο και σκοτεινό. Μπορούμε;

«Κοτζιάτεπε»

Το «Κοτζιάτεπε» ήταν ένα τουρκικό πολεμικό πλοίο. Βυθίστηκε στα ανοικτά της Πάφου μετά από τον ανελεή βομβαρδισμό του από τουρκικά αεροσκάφη τον Ιούλιο του 1974 κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής. Αποτελεί την μοναδική μεγάλη απώλεια του τουρκικού ναυτικού από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων και της ναυμαχίας της Λήμνου. Μια μελανή σελίδα της τουρκικής πολεμικής ιστορίας. Δεκάδες άνδρες και ναύτες του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας έχασαν τη ζωή τους σε εκείνο το τραγικό (για τους Τούρκους) περιστατικό.

Μέχρι πρόσφατα, το «Κοτζιάτεπε» βρικολάκιαζε μόνο στους εφιάλτες των Τούρκων στρατοκρατών και τάραζε τον ύπνο τους τις υγρές νύκτες της Άγκυρας. Πέρα από μια πρόσφατη είδηση που διάβασα κάπου – ότι σχεδιάζεται να μετατραπεί σε πόλο έλξης του καταδυτικού τουρισμού – κοντέψαμε και εμείς να το ξεχάσουμε.

Μέχρι πριν λίγες μέρες, που η στροφή του μαγγανοπήγαδου της Ιστορίας έφερε στη γειτονιά μας τις φρεγάτες του Τουρκικού πολεμικού ναυτικού. Γέμισε ο τόπος πλοία με τουρκικές σημαίες.  Φρεγάτες, αντιτορπιλικά, πυραυλάκατοι, τορπιλάκατοι ακόμα και υποβρύχια. Μέχρι και αεροπλανοφόρο είδαμε σε μια φωτογραφία (κι ας μην διαθέτουν οι Τούρκοι τέτοιο σκάφος). Λέω είδαμε, και χρειάζεται με το συμπάθιο αυτή η διευκρίνιση, γιατί η αλήθεια είναι ότι κανείς από εμάς δεν είδε με τα μάτια του όλη αυτήν τη συγκέντρωση ναυτικών δυνάμεων που μας περιγράφουν κάθε νύχτα τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης. Μας περιγράφουν και μας δείχνουν. Όπως έλεγα κάπου τις προάλλες – μετά που ξεσκολίσαμε την σχολή πυραύλων τώρα θα γίνουμε ειδικοί στα περί ναυτικού πολέμου. Εμ πώς; Τόσες φορές που είδαμε εκείνους τους περίφημους S-300 να εκτοξεύονται προς… το άγνωστο, μάθαμε απ’ έξω όλες τις τεχνικές προδιαγραφές και λεπτομέρειες που αφορούν την πυραυλολογία: Βεληνεκές ισχύς, αποτελεσματικότητα,  εμβέλεια ραντάρ, κ.ο.κ.

Μάθαμε όμως (τότε) και για άλλα πυραυλικά συστήματα: τους «πάτριοτ», τους «σκουντ», τους «σαμ», κ.ο.κ. Μάθαμε και τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα / μειονεκτήματα. Βέβαια! Ξεφτέρια γίναμε στην πυραυλολογία.

Τώρα καιρός να διατρίψουμε στα πολεμικά του Τουρκικού στόλου. Η ανταποκρίτρια του ΡΙΚ από την Κωνσταντινούπολη μας αραδιάζει και τα ονόματα των οκτώ φρεγάτων που μας περικύκλωσαν. Τον αριθμό των πυραυλάκατων, των υποβρυχίων… Σωστή, φρεγατολογία.

Όμως ποιός θυμάται το «Κοτζιάτεπε»; Όταν οι Τούρκοι, επιτέθηκαν κατά της άοπλης και προδομένης Κύπρου και προ κενής εστίας έβαλαν αυτογκόλ στον Τουρκικό στόλο; Αυτός που από το 1912 παραμένει αήττητος (αφού δεν πολέμησε). Νομίζω κάποιος πρέπει να θυμίσει στους αγάδες της Άγκυρας, ότι ήταν κάποτε ένα πλοίο που το έλεγαν «Κοτζιάτεπε»…

Δήλωση Γιώργου Περδίκη για το Πόθεν Έσχες

Με ικανοποίηση πληροφορήθηκα ότι ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκης Ομήρου έχει συγκαλέσει για σήμερα συνεδρίαση της Ειδικής Επιτροπής για την εφαρμογή της νομοθεσίας του «Πόθεν Έσχες» των βουλευτών.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία τρεις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων των βουλευτών πρέπει να καταθέσουν δήλωση των περιουσιακών τους στοιχείων κατά τις πρόνοιες του σχετικού νόμου «περί του Προέδρου, των Υπουργών και των Βουλευτών της Κυπριακής Δημοκρατίας (Δήλωση και Έλεγχος Περιουσίας) Νόμος του 2004».

Προσωπικά δηλώνω ότι έχω καταθέσει από τις 22 Αυγούστου 2011 την «ΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ» στον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων (τα βασικά στοιχεία της οποίας και επισυνάπτω).

Με την ευκαιρία επαναλαμβάνω την πρόταση μου (η οποία έχει κατατεθεί και ως πρόταση νόμου) για να επιτρέπεται η δημοσιοποίηση των δηλώσεων των βουλευτών.

Θεωρώ ότι σε μια εποχή που κρίνονται και κατακρίνονται πολιτική και πολιτικοί, η διαφάνεια μπορεί να προσδώσει λίγο κύρος και να επαναφέρει λίγη από τη χαμένη αξιοπιστία.

Αποκλειστικές ευθύνες

Η ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ. Άντρου Κυπριανού στο πανηγύρι της ΠΟΓΟ σηματοδοτεί μια στροφή στην επικοινωνιακή αντεπίθεση του κυβερνώντος κόμματος. Μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες επέμεναν στο ευκολοχώνευτο μήνυμα «Φταίνε όλοι», ενώ παρασκηνιακά καλλιεργούσαν και τις εξαιρετικά ρυπαρές φημολογίες περί των ευθυνών των νεκρών. Τώρα κατηγορούνται οι υπόλοιποι ότι αποδίδουν «αποκλειστικές ευθύνες» στον Πρόεδρο Χριστόφια για το Μαρί και «αθωώνουν» άλλους πιθανούς υπεύθυνους των γεγονότων. Αυτό είναι καινούργιο. Ποιοί άραγε «άλλοι» - πέραν των νεκρών – είναι υπεύθυνοι για τα γεγονότα και γιατί οι υπόλοιποι – πλην κυβέρνησης – θέλουν να τους «προστατέψουν»;

Για να μην τρελαθούμε κιόλας, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Ποινικές ευθύνες έχουν προφανώς πάρα πολλοί για τους λόγους που ήδη η αστυνομία διεξάγει σχετική έρευνα.

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν οι ποινικές ευθύνες αγγίζουν και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ίσως. Ίσως γιατί οι πολιτικές του αποφάσεις, άφησαν σε εκκρεμότητα το θέμα για δύο και πλέον χρόνια. Αυτή η εκκρεμότητα οδήγησε κάποιους από τους πολιτικούς του υφιστάμενους (για τους οποίους έχει έμμεση ευθύνη) να κρατούν τα εμπορευματοκιβώτια σε κατάσταση πρόχειρης «αποθήκευσης» στο Μαρί. Αυτή η διαχείριση – στο σύνολο της – οδήγησε στην αλλοίωση των πυρομαχικών που είναι το αίτιο της έκρηξης. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης (κυρίως ποινικής) για όσους με την αμέλεια τους, τις λάθος αποφάσεις και εκτιμήσεις τους, με την ολιγωρία και την αναβλητικότητα τους (όλα παθογένειες αυτού που ο Πρόεδρος αποκάλεσε «το σύστημα») δεν απέτρεψαν την έκρηξη και τον θάνατο 13 ανθρώπων. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι δεν αντιλαμβάνομαι πού βλέπουν να κατηγορείται ο Πρόεδρος «αποκλειστικά». Πολλοί «άλλοι» κατηγορούνται (ή μάλλον πρόκειται ίσως να κατηγορηθούν) για το έγκλημα και μάλλον όχι ο Πρόεδρος.

Άρα για ποιές «αποκλειστικά ευθύνες» μιλά ο κ. Κυπριανού; Προφανώς αναφέρεται σε ότι αφορά τις πολιτικές ευθύνες. Βεβαίως, σ’ αυτό έχει δίκαιο. Πολιτικές ευθύνες έχει πλέον αποκλειστικά ο Πρόεδρος. Γιατί; Μα το είπε ο ίδιος. Οι δύο εμπλεκόμενοι υπουργοί – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – αποδέχθηκαν με την παραίτηση τους τις πολιτικές τους ευθύνες. Ο ίδιος ο Πρόεδρος, τί έκανε επί τούτου; Σχεδόν τίποτε. Με το ζόρι, μέσα από σφιχτά δόντια και χείλη, σχεδόν ψελλίζοντας, ακούσαμε να λέει για «αυτονόητες ευθύνες» και «έμμεσες γενικές ευθύνες». Δηλαδή φληναφήματα.

Οι περισσότεροι εκλαμβάνουν αυτή τη συμπεριφορά ως έλλειψη συνείδησης και αυτογνωσίας των ευθυνών και του μεγέθους των λαθών. Αυτή είναι – δυστυχώς – μια προεδρική αποκλειστικότητα, για την οποία – ειλικρινά – λυπάμαι πάρα πολύ.

Προς μια Κυπρία

«Το άρθρο αυτό εκτός από τη Χαραυγή το έστειλα και στο Φιλελεύθερο και στον Πολίτη. Περιμένω δημοκρατικά τη δημοσίευση του». Με αυτή τη φράση τελειώνει το άρθρο της η κα. Ντία Σεργίου. Εγώ το διάβασα στο «Φιλελεύθερο». Υποθέτω ότι δεν θα είχε οποιοδήποτε πρόβλημα να δημοσιευτεί στη Χαραυγή, αφού στο άρθρο της η κα. Σεργίου εκφράζεται με απαξιωτικό τρόπο και φράσεις κατά κάποιων από τους χιλιάδες που απαιτούν δικαιοσύνη για το τραγικό φονικό στο Μαρί, όπως κάνει καθημερινά η εφημερίδα. Ανάμεσα σ’ αυτούς που επιλέγει να λοιδορήσει βρίσκεται και η ταπεινότητα μου.

Αντιγράφοντας την εφημερίδα «Χαραυγή» και παπαγαλίζοντας τα τόσα όσα προσβλητικά και ανυπόστατα σχόλια της εφημερίδας του κυβερνώντος κόμματος, η κυρία αυτή φτάνει σε τέτοιο σημείο χυδαιότητας ώστε αμφισβητεί και τον… ανδρισμό μου. Και όμως οι εφημερίδες που η ίδια προκαλεί, είχαν την «δημοκρατικότητα» να δημοσιεύσουν το γεμάτο απαξίωση και χυδαία υποβάθμιση πόνημα ενός μισαλλόδοξου και αθεράπευτα φανατισμένου εγκεφάλου.

Δεν θα ασχοληθώ με την κυρία αυτή. Αρκετά. Άλλωστε – είπαμε – αυτή απλά παπαγαλίζει την βρώμικη προπαγάνδα της ακελικής ηγεσίας. Απαντώ μόνο στο ερώτημα που μου απευθύνει (όπως το αντέγραψε από τη «Χαραυγή»). «Αλήθεια ποιός σας δίνει το δικαίωμα κ. Περδίκη να ζητάτε να παραιτηθεί ο Πρόεδρος;»

Υπάρχουν δύο σοβαροί λόγοι που μου δίνουν αυτό το δικαίωμα κυρία μου. Πρώτον: γιατί για να εκλεγεί ο κ. Χριστόφιας Πρόεδρος της Δημοκρατίας – αφού δύο φορές εκλέγηκε Πρόεδρος της Βουλής – έβαλαν αυτό το «αμελητέο» (κατά την άποψη της «Χαραυγής») ποσοστό τους και οι Οικολόγοι. Ο κ. Χριστόφιας ξεγέλασε και παραπλάνησε, απογοήτευσε και ξεφτίλισε κάθε γνήσιο δημοκράτη πατριώτη που τον εμπιστεύτηκε ως ηγέτη. Αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών, μακράν των διακηρύξεων και των δεσμεύσεων του προς το λαό (και εμένα). Πήρε τη ψήφο μου με δόλο και ψέμα. Την έβαψε με αίμα αθώων και το χειρότερο δεν νιώθει καθόλου ένοχος γι’ αυτό. Ένοχος αντίθετα νιώθω εγώ που του έδωσα τη ψήφο μου. Εγώ λοιπόν και πολλές χιλιάδες άλλοι που τον ψηφίσαμε θέλουμε πίσω τη ψήφο μας. Θέλουμε πίσω τη ψήφο μας γιατί τη χαράμισε, την ξεφτίλισε, την μαγάρησε. 

Δεύτερον και ως συνέχεια του πρώτου: Αφού λοιπόν η πλειοψηφία του λαού δεν τον θέλει για Πρόεδρο του, δεν τον θέλει για ηγέτη του, αφού λοιπόν σχεδόν οι μισοί που τον ψήφισαν απέσυραν την υποστήριξη τους απ’ αυτόν, τότε τί κάνει στην καρέκλα του Προέδρου; Το σπουδαιότερο και ποιο βασανιστικό ερώτημα είναι «τι μπορεί να κάνει»;

Να λοιπόν ο δεύτερος και πιο καθοριστικός λόγος για παραίτηση του και για διενέργεια εκλογών: Πώς μπορεί ένας ηγέτης που δεν εκπροσωπεί το λαό του να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία το Κυπριακό; Πώς μπορεί μια μονοκομματική κυβέρνηση, με μειοψηφία στη Βουλή να κυβερνήσει σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης; Πώς μπορεί αυτός ο Πρόεδρος να αναλάβει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πώς μπορεί αυτή η κυβέρνηση να χειριστεί ως μονοκομματική και θνησιγενής το μείζον ζήτημα της αξιοποίησης των πιθανών κοιτασμάτων στην Κυπριακή ΑΟΖ και την κρίση διεθνούς επιπέδου που εγκυμονεί; Ερωτώ και η απάντηση είναι απλή: Δεν μπορεί.

Συνεπώς, δεν είναι από αντιακελισμό, ούτε από αντίδραση στον κ. Χριστόφια που ζητώ την παραίτηση του και την εκλογή νέας ισχυρής κυβέρνησης. Είναι γιατί αυτό απαιτεί η τετράγωνη ψυχρή λογική θεώρηση των πραγματικοτήτων.

Πού ξέρεις, ίσως κάποιος άλλος ηγέτης της Αριστεράς, ίσως κάποιος άλλος υποψήφιος από το ΑΚΕΛ και τον ευρύτερο του χώρο, δώσει λύσεις στο πρόβλημα. Γιατί όχι; Μόνο ο Χριστόφιας υπάρχει τελικά για την ΑΚΕΛ – Αριστερά; Κάπως σταλινικό ακούγεται αυτό ή μου φαίνεται; Εγώ ξέρω πολλούς Ακελικούς και ακόμα περισσότερους αριστερούς που είναι εξίσου και περισσότερο ικανοί από τον νυν Πρόεδρο.

Το άρθρο αυτό αγαπητή κυρία θα το στείλω και εγώ σε όλες τις εφημερίδες όπως κάνω κάθε εβδομάδα. Δεν περιμένω από τη «Χαραυγή» να το δημοσιεύσει όμως. Εσύ βλέπεις, ήσουν πιο τυχερή, κυρία μου.