Θέλω να σας πω δύο λόγια για την Αντρούλλα Ξύστρα, την δική μας Αντρούλλα, την Αντρούλλα της Κερύνειας, που την χάσαμε πρόσφατα μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς γνώρισα την Αντρούλλα. Πρέπει να ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 ή τις αρχές του ’90, μέσα από τη δράση των νεότευκτων τότε περιβαλλοντικών ομάδων, των «Φίλων του Ακάμα» ή της «Οικολογικής Κίνησης». Ειλικρινά, είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι η Αντρούλλα Ξύστρα ήταν ανάμεσα στους 20 φίλους που μια φθινοπωρινή νύχτα του 1995 μαζευτήκαμε σε μια αίθουσα του Intercollege και αποφασίσαμε την ίδρυση ενός κινήματος πολιτικής οικολογίας, για τον άνθρωπο και τη φύση, για την πατρίδα μας.
Στα δεκαεπτά τόσα χρόνια η Αντρούλλα παρέμενε σταθερή και ακλόνητη συναγωνίστρια. Μαχητική, δραστήρια και πιστή. Χωρίς αμφιταλαντεύσεις, καμώματα και παλινδρομήσεις. Πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την οικολογία και την απελευθέρωση.
Παρά τις προσωπικές της δυσκολίες, με υγεία από καιρό κλονισμένη, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Στις κρίσιμες ώρες των μεγάλων αποφάσεων ήταν η φωνή της πατρίδας, η πυξίδα που μας έδειχνε το δρόμο προς την Κερύνεια. Όλες οι πολιτικές αποφάσεις έπρεπε να περάσουν από τις συμπληγάδες της μόνιμης της ερώτησης: «Και πως θα μας βοηθήσει αυτό στην απελευθέρωση της Κερύνειας μας;» Αν και γεννημένη στον Άγιο Επίκτητο, ανάμεσα μας πέρασε ως «η Αντρούλλα η Κερυνειώτισσα». Όσο για την κοινωνική της δράση μέσα από το Κίνημα Οικολόγων, αλλά και την κοινωνία, από πού να ξεκινήσω και πώς να τελειώσω. Σε χορωδίες, θέατρο, αιμοδοσίες, φιλοζωική δράση, ανθρωπιστική δράση και δράση σε ανακουφιστική φροντίδα για ανήμπορους και αρρώστους.
Θα θυμάμαι πάντα την αγωνιώδη χροιά στη φωνή της να μας λέει «Δεν γίνεται ρε παιδιά. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Πρέπει να δράσουμε». Η Αντρούλλα, η ταλαιπωρημένη από τη ζωή και τις αρρώστιες, η Αντρούλλα η Κερυνειώτισσα, η Αντρούλλα μας, είχε ξεπεράσει το «εγώ» σ αυτά τα δύσκολα χρόνια της «ιδιώτευσης», όταν δηλαδή ο καθένας κοιτά μόνο πως θα βολεψει τον εαυτό του. Η Αντρούλλα όμως είχε περάσει στον ωραίο κόσμο της «συλλογικής δράσης». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τολμώ να πω ότι σε αυτό τον αποχαιρετισμό ενός ταπεινού ανθρώπου, μπορεί να ειπωθούν μεγάλες αλήθειες. Γιατί είναι αλήθεια πως απ’ τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και όλοι μας, την κρίση που οργιάζει και μας οδηγεί στην απόγνωση, φωτοδότης ελπίδας και φάρος που μας δείχνει την έξοδο από το σκότος, μπορούν να γίνουν άνθρωποι σαν την Αντρούλλα Ξύστρα. Άνθρωποι που δεν κλείστηκαν στο καβούκι της ιδιωτικότητας τους, άνθρωποι που παρά την ήττα δεν γονάτισαν, άνθρωποι που παρά την κούραση δεν παραιτήθηκαν. Μόνο τούτο θα σας πω: πριν λίγες βδομάδες καθώς όλοι εμείς ξέραμε ότι το μοιραίο γινόταν προσεχώς αναπόφευκτο -θέμα ημερών- μου τηλεφώνησε από το κρεβάτι του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας για να μου υποδείξει τα κακώς έχοντα και να μου ζητήσει, τι άλλο, « να κάνουμε κάτι ρε παιδιά, να δράσουμε».
Αγαπημένη μας Αντρούλλα, ο πόνος για την απώλεια είναι μεγάλος. Θα μας λείψεις ως φίλη. Ως συναγωνίστρια όμως είμαι σίγουρος ότι θα είσαι για πάντα μαζί μας, οδοδείκτης της Κερύνειας, φωνή πατρίδας, μαντατοφόρος του ωραίου καθήκοντος για δράση.
Σ’ ευχαριστώ που μας τίμησες με την φιλία σου.
Καλή αντάμωση στον κόσμο της αιωνιότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου