Έχουμε λοιπόν διεξέλθει σχεδόν ολόκληρο ακόμα ένα δωδεκαήμερο. Μέσα στην καταναλωτική μανία των εορτών συχνά ξεχνιέται τί είναι το δωδεκαήμερο. Ας δώσουμε κάποιες πληροφορίες για χάριν όσων δεν γνωρίζουν. Είναι απλά οι δώδεκα μέρες που μεσολαβούν από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Θεοφάνια. Δώδεκα είναι οι μέρες της γιορτής, δώδεκα όπως οι απόστολοι, οι μήνες του χρόνου, οι ώρες κλπ κλπ. Γενικώς ευλογημένος φαίνεται να είναι αυτός ο αριθμός.
Μέσα λοιπόν στο δωδεκαήμερο εμφανίζονται στη γη οι καλικάντζαροι. Αυτά τα μυθολογικά τερατάκια που βασανίζουν με τις σκανδαλιές τους τους ανθρώπους αυτές τις γιορτινές μέρες. Σύμφωνα με το μύθο, τα πανάσχημα αυτά όντα της κολάσεως, ροκανίζουν τον στύλο που κρατά τη γη. Όμως ο στύλος ξαναγεννιέται αυτές τις δώδεκα μέρες που οι καλικάντζαροι αφήνουν τη δουλειά και στρώνονται στο παιχνίδι και στην κραιπάλη. Οι δώδεκα αυτές μέρες είναι τελικά σωτήριες για τον κόσμο.
Ας έλθουμε λοιπόν στα καθ’ ημάς. Στην Κύπρο οι καλικάντζαροι φαίνεται να έχουν ξεχάσει να επιστρέψουν στα έγκατα της γης. Ροκανίζουν το δέντρο της ζωής κάθε μέρα, όλο το χρόνο, χωρίς δωδεκαήμερο. Δεν φεύγουν ούτε με χίλιους τόνους από λουκουμάδες και ξεροτήγανα. Ούτε με όλα τα λουκάνικα του κόσμου. Έχουν θρονιαστεί σε αυτή τη στενή λωρίδα γης, τη φλούδα όπως την αποκάλεσε ο ποιητής, και λυμαίνονται τη ζωή. Κουρσεύουν το μέλλον και αλωνίζουν το παρόν.
Κοιτάς κατά το βορρά και τους βλέπεις εκεί. Πάνοπλοι, εξοπλισμένοι απ’ τα μεγάλα αφεντικά. Αδηφάγοι, γιατί η πείνα του αχόρταγου δεν καταλαγιάζει ποτέ. Κακοί, γιατί είναι στη μοίρα των αδίκων και δυνατών να γίνονται κακοί και μοχθηροί.
Οι άνθρωποι αυτής της χώρας – και ιδιαίτερα κάποιοι από τους ηγέτες τους – συχνά ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με καλικάντζαρους. Τους καλούν στο τραπέζι τους, τους προσφέρουν απ’ το νερό και το φαί τους, απ’ τη γη τους. Λένε πως πρέπει να βρεθεί κάποια λύση. Σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να συμβιώσουμε με τους καλικάντζαρους. Άλλωστε στόχος είναι η επανένωση. Πού να στέλνουμε τώρα πίσω στην κόλαση τους καλικάντζαρους; Είναι και κρίμα, κάνει και τόση ζέστη εκεί. Εξάλλου μπορεί να θεωρηθεί και ρατσισμός μια τέτοια συμπεριφορά. Διότι όπως μας διδάσκουν στα σεμινάρια της ειρήνης αυτοί που αιματοκύλισαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη, το πρόβλημα μας με τους καλικάντζαρους είναι ψυχολογικό. Κατά βάθος οι καλικάντζαροι είναι καλά πλάσματα, αγαθά και δίκαια. Άγγελοι λευκοί, κάτασπροι. Αν καμιά φορά παραφέρονται («στρεψοδικούν» μας είπε τις προάλλες ο Πρόεδρος) φταίμε εμείς που τους προκαλούμε με τις απαράδεκτες απαιτήσεις μας. Σ’ αυτό δυστυχώς συμφωνούν και κάποιοι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας και δυστυχώς, ιδιαιτέρως, κάποιοι απ’ τους ηγέτες της.
Ο τόπος γέμισε καλικάντζαρους. Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο κάποιες ώρες είναι πως φτάσαμε σε μια εποχή που δύσκολα ξεχωρίζουν οι καλικάντζαροι από τους αγγέλους. Έτσι τουλάχιστον θέλουν να μας πείσουν κάποιοι ανάμεσα μας – και ιδιαιτέρως κάποιοι απ’ την ηγεσία μας.
Μέσα λοιπόν στο δωδεκαήμερο εμφανίζονται στη γη οι καλικάντζαροι. Αυτά τα μυθολογικά τερατάκια που βασανίζουν με τις σκανδαλιές τους τους ανθρώπους αυτές τις γιορτινές μέρες. Σύμφωνα με το μύθο, τα πανάσχημα αυτά όντα της κολάσεως, ροκανίζουν τον στύλο που κρατά τη γη. Όμως ο στύλος ξαναγεννιέται αυτές τις δώδεκα μέρες που οι καλικάντζαροι αφήνουν τη δουλειά και στρώνονται στο παιχνίδι και στην κραιπάλη. Οι δώδεκα αυτές μέρες είναι τελικά σωτήριες για τον κόσμο.
Ας έλθουμε λοιπόν στα καθ’ ημάς. Στην Κύπρο οι καλικάντζαροι φαίνεται να έχουν ξεχάσει να επιστρέψουν στα έγκατα της γης. Ροκανίζουν το δέντρο της ζωής κάθε μέρα, όλο το χρόνο, χωρίς δωδεκαήμερο. Δεν φεύγουν ούτε με χίλιους τόνους από λουκουμάδες και ξεροτήγανα. Ούτε με όλα τα λουκάνικα του κόσμου. Έχουν θρονιαστεί σε αυτή τη στενή λωρίδα γης, τη φλούδα όπως την αποκάλεσε ο ποιητής, και λυμαίνονται τη ζωή. Κουρσεύουν το μέλλον και αλωνίζουν το παρόν.
Κοιτάς κατά το βορρά και τους βλέπεις εκεί. Πάνοπλοι, εξοπλισμένοι απ’ τα μεγάλα αφεντικά. Αδηφάγοι, γιατί η πείνα του αχόρταγου δεν καταλαγιάζει ποτέ. Κακοί, γιατί είναι στη μοίρα των αδίκων και δυνατών να γίνονται κακοί και μοχθηροί.
Οι άνθρωποι αυτής της χώρας – και ιδιαίτερα κάποιοι από τους ηγέτες τους – συχνά ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με καλικάντζαρους. Τους καλούν στο τραπέζι τους, τους προσφέρουν απ’ το νερό και το φαί τους, απ’ τη γη τους. Λένε πως πρέπει να βρεθεί κάποια λύση. Σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να συμβιώσουμε με τους καλικάντζαρους. Άλλωστε στόχος είναι η επανένωση. Πού να στέλνουμε τώρα πίσω στην κόλαση τους καλικάντζαρους; Είναι και κρίμα, κάνει και τόση ζέστη εκεί. Εξάλλου μπορεί να θεωρηθεί και ρατσισμός μια τέτοια συμπεριφορά. Διότι όπως μας διδάσκουν στα σεμινάρια της ειρήνης αυτοί που αιματοκύλισαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη, το πρόβλημα μας με τους καλικάντζαρους είναι ψυχολογικό. Κατά βάθος οι καλικάντζαροι είναι καλά πλάσματα, αγαθά και δίκαια. Άγγελοι λευκοί, κάτασπροι. Αν καμιά φορά παραφέρονται («στρεψοδικούν» μας είπε τις προάλλες ο Πρόεδρος) φταίμε εμείς που τους προκαλούμε με τις απαράδεκτες απαιτήσεις μας. Σ’ αυτό δυστυχώς συμφωνούν και κάποιοι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας και δυστυχώς, ιδιαιτέρως, κάποιοι απ’ τους ηγέτες της.
Ο τόπος γέμισε καλικάντζαρους. Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο κάποιες ώρες είναι πως φτάσαμε σε μια εποχή που δύσκολα ξεχωρίζουν οι καλικάντζαροι από τους αγγέλους. Έτσι τουλάχιστον θέλουν να μας πείσουν κάποιοι ανάμεσα μας – και ιδιαιτέρως κάποιοι απ’ την ηγεσία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου