Οι Καλικάντζαροι

Έχουμε λοιπόν διεξέλθει σχεδόν ολόκληρο ακόμα ένα δωδεκαήμερο. Μέσα στην καταναλωτική μανία των εορτών συχνά ξεχνιέται τί είναι το δωδεκαήμερο. Ας δώσουμε κάποιες πληροφορίες για χάριν όσων δεν γνωρίζουν. Είναι απλά οι δώδεκα μέρες που μεσολαβούν από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Θεοφάνια. Δώδεκα είναι οι μέρες της γιορτής, δώδεκα όπως οι απόστολοι, οι μήνες του χρόνου, οι ώρες κλπ κλπ. Γενικώς ευλογημένος φαίνεται να είναι αυτός ο αριθμός.

Μέσα λοιπόν στο δωδεκαήμερο εμφανίζονται στη γη οι καλικάντζαροι. Αυτά τα μυθολογικά τερατάκια που βασανίζουν με τις σκανδαλιές τους τους ανθρώπους αυτές τις γιορτινές μέρες. Σύμφωνα με το μύθο, τα πανάσχημα αυτά όντα της κολάσεως, ροκανίζουν τον στύλο που κρατά τη γη. Όμως ο στύλος ξαναγεννιέται αυτές τις δώδεκα μέρες που οι καλικάντζαροι αφήνουν τη δουλειά και στρώνονται στο παιχνίδι και στην κραιπάλη. Οι δώδεκα αυτές μέρες είναι τελικά σωτήριες για τον κόσμο.

Ας έλθουμε λοιπόν στα καθ’ ημάς. Στην Κύπρο οι καλικάντζαροι φαίνεται να έχουν ξεχάσει να επιστρέψουν στα έγκατα της γης. Ροκανίζουν το δέντρο της ζωής κάθε μέρα, όλο το χρόνο, χωρίς δωδεκαήμερο. Δεν φεύγουν ούτε με χίλιους τόνους από λουκουμάδες και ξεροτήγανα. Ούτε με όλα τα λουκάνικα του κόσμου. Έχουν θρονιαστεί σε αυτή τη στενή λωρίδα γης, τη φλούδα όπως την αποκάλεσε ο ποιητής, και λυμαίνονται τη ζωή. Κουρσεύουν το μέλλον και αλωνίζουν το παρόν.

Κοιτάς κατά το βορρά και τους βλέπεις εκεί. Πάνοπλοι, εξοπλισμένοι απ’ τα μεγάλα αφεντικά. Αδηφάγοι, γιατί η πείνα του αχόρταγου δεν καταλαγιάζει ποτέ. Κακοί, γιατί είναι στη μοίρα των αδίκων και δυνατών να γίνονται κακοί και μοχθηροί.

Οι άνθρωποι αυτής της χώρας – και ιδιαίτερα κάποιοι από τους ηγέτες τους – συχνά ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με καλικάντζαρους. Τους καλούν στο τραπέζι τους, τους προσφέρουν απ’ το νερό και το φαί τους, απ’ τη γη τους. Λένε πως πρέπει να βρεθεί κάποια λύση. Σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να συμβιώσουμε με τους καλικάντζαρους. Άλλωστε στόχος είναι η επανένωση. Πού να στέλνουμε τώρα πίσω στην κόλαση τους καλικάντζαρους; Είναι και κρίμα, κάνει και τόση ζέστη εκεί. Εξάλλου μπορεί να θεωρηθεί και ρατσισμός μια τέτοια συμπεριφορά. Διότι όπως μας διδάσκουν στα σεμινάρια της ειρήνης αυτοί που αιματοκύλισαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη, το πρόβλημα μας με τους καλικάντζαρους είναι ψυχολογικό. Κατά βάθος οι καλικάντζαροι είναι καλά πλάσματα, αγαθά και δίκαια. Άγγελοι λευκοί, κάτασπροι. Αν καμιά φορά παραφέρονται («στρεψοδικούν» μας είπε τις προάλλες ο Πρόεδρος) φταίμε εμείς που τους προκαλούμε με τις απαράδεκτες απαιτήσεις μας. Σ’ αυτό δυστυχώς συμφωνούν και κάποιοι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας και δυστυχώς, ιδιαιτέρως, κάποιοι απ’ τους ηγέτες της.

Ο τόπος γέμισε καλικάντζαρους. Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο κάποιες ώρες είναι πως φτάσαμε σε μια εποχή που δύσκολα ξεχωρίζουν οι καλικάντζαροι από τους αγγέλους. Έτσι τουλάχιστον θέλουν να μας πείσουν κάποιοι ανάμεσα μας – και ιδιαιτέρως κάποιοι απ’ την ηγεσία μας.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΔΙΚΗ: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ (ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ)

Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών χαιρετίζει τις προσπάθειες του Προέδρου Χριστόφια για άνοιγμα των οδοφραγμάτων στην μαρτυρική περιοχή Τηλλυρίας.

Όμως είναι πλέον αυταπόδεικτο η τακτική που ακολουθήθηκε στο θέμα της διάνοιξης των οδοφραγμάτων από την κυβέρνηση δεν έφερε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Η διάνοιξη των οδοφραγμάτων πρέπει να οδηγεί στην κατάργηση της κατοχής.

Δυστυχώς η συμφωνία για τη διάνοιξη του οδοφράγματος της Λήδρας και η υπαναχώρηση των Τούρκων από τα συμφωνηθέντα, καθώς και οι εξελίξεις που αφορούν τη διάνοιξη του οδοφράγματος στο Λιμνίτη δημιούργησαν ένα σκηνικό που οδηγεί στη διαιώνιση των κατοχικών δεδομένων.

Το καθεστώς Ταλάτ και οι στρατιωτικοί έχουν επιβάλει τα σχέδια τους και σ’ αυτό τον τομέα. Θέση του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών είναι ότι η διάνοιξη των οδοφραγμάτων πρέπει να συνοδεύεται από κατάργηση των διατυπώσεων (διαβατήρια, βίζες κλπ) και με ευρύτατης έκτασης αποστρατικοποίηση.

Με αυτήν την έννοια η ευρύτερη περιοχή Τηλλυρίας πρέπει να αποστρατικοποιηθεί (από τον Ξερό μέχρι τον Παχύαμμο) και να επιτραπεί στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κατοίκους των χωριών της περιοχής να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Καλούμε τον Πρόεδρο Χριστόφια να υιοθετήσει και προωθήσει αυτήν την πρόταση ως απάντηση στο αίτημα των Τούρκων για ελεύθερο ανεφοδιασμό του στρατιωτικού οχυρού των Κόκκινων.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΔΙΚΗ: ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών καταδικάζει τις δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας.

Η επίλυση των διαφορών δεν μπορεί να γίνεται με τη δύναμη των όπλων ούτε με την τρομοκρατία των βομβαρδισμών. Η ασφάλεια των πολιτών στη γειτονική μας χώρα μπορεί και πρέπει να αναζητηθεί μέσα από την επίτευξη της λύσης του Παλαιστινιακού προβλήματος.

Το Κίνημα Οικολόγων είχε την ευκαιρία σε συνεργασία με την Οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου – Κύπρου» να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό της Γάζας. Αδελφικοί δεσμοί μας δένουν με τον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό.

Καλούμε το Ισραήλ να τερματίσει κάθε επιθετική ενέργεια κατά των παλαιστινίων και να εγκαταλείψει κάθε σχέδιο εισβολής στη λωρίδα της Γάζας. Καλούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ να αναλάβουν – επιτέλους – τις ευθύνες τους. Η πολύχρονη ανοχή τους ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Ισραήλ.

Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών ξεκινά εκστρατεία οικονομικής στήριξης της αποστολής της οργάνωσης «Εθελοντές Γιατροί – Κύπρου» στην Παλαιστίνη. Ανακοινώνουμε την εισφορά της Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών (€1000 – χίλια ευρώ) και ζητούμε όλα τα μέλη μας να εισφέρουν γενναιόδωρα στον αριθμό λογαριασμού 0186 – 05 – 006813 (Τράπεζα Κύπρου).

Αισχροκέρδεια και ακρίβεια

Πάντα υπάρχει ακρίβεια. Πάντα υπάρχει αισχροκέρδεια. Όταν υπάρχει αφθονία αγαθών και αφθονία πόρων κανείς δεν μιλά για ακρίβεια κι αισχροκέρδεια. Λίγο πολύ, όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι που έχει απέξω την ετικέτα «φιλελεύθερος καπιταλισμός». Η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια είναι τα δίδυμα παιδιά του.

Γιατί λοιπόν τελευταία γίνεται τόσος λόγος γι’ αυτά τα δύο «φοβερά παιδιά»; Γιατί η αντιπολίτευση – μάλλον καθοδηγούμενη από μετρήσεις της κοινής γνώμης και δημοσκοπήσεις – μετέτρεψε την «αισχροκέρδεια και την ακρίβεια» σε κεντρικό θέμα της πολιτικής της; Γιατί μας βομβαρδίζει με πληροφορίες και συγκριτικούς πίνακες για να αποδείξει ότι η Κύπρος είναι ακριβότερη από άλλες – εξίσου καπιταλιστικές – οικονομίες της Ευρώπης;

Η εντύπωση μου είναι ότι οι τιμές των βασικών καταναλωτικών αγαθών στην Κύπρο είναι όντως από τις ψηλότερες στην Ευρωπαϊκή αγορά. Το σίγουρο είναι ότι έχει σημειωθεί αλματώδης αύξηση τα τελευταία χρόνια. Έχω την άποψη ότι μόνο με αυστηρότερους αγορανομικούς ελέγχους (ψωμί, γάλα, καύσιμα κ.ο.κ.) και μέτρα έγκαιρης καταστολής της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Εγώ δεν συμφωνώ ότι ο μοναδικός παράγοντας της αύξησης των τιμών είναι η αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Εξάλλου και αυτή είναι προϊόν αισχροκέρδειας. Από αυτή τη βάση ξεκινώντας εύκολα κατανοείται ότι έχουμε μια αλυσίδα απληστίας που αντανακλάται σε μια αύξηση των τιμών, που δύσκολα μπορεί να σπάσει. Οι καταναλωτές πρέπει να γίνουν σοφότεροι. Να σταματήσουν να αγοράζουν «πολλά» και να αρχίσουν να αγοράζουν «ποιοτικά». Με συνείδηση και προσοχή. Να καταγγέλλουν τα φαινόμενα αισχροκέρδειας και απάτης. Να γίνουν ενεργοί πολίτες και όχι απλά καταναλωτές.

Όμως ο υγιής ανταγωνισμός, που προβάλλεται από την αντιπολίτευση περίπου ως φαρμακολύτρωση στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, είναι στην ουσία – για την Κύπρο τουλάχιστον – μια φάρσα.

Στην Κύπρο είναι αδύνατον να λειτουργήσει ο υγιής ανταγωνισμός λόγω του μεγέθους και της μορφής της αγοράς. Ιδιαίτερα όσον αφορά την αγορά των ορυκτών καύσιμων (δηλαδή του πετρελαίου, βενζίνης και υγραερίου) λόγω της απόλυτης εξάρτησης της οικονομίας και των μεταφορών από τις εισαγωγές δημιουργούνται συνθήκες ολιγοπωλίου. Είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί αυτή η κατάσταση και να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα αισχροκέρδειας. Για χρόνια ίσχυε ένας αυστηρός αγορανομικός έλεγχος. Καταργήθηκε με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομίζω ότι η Κύπρος νομιμοποιείται με την ευκαιρία της λεγόμενης οικονομικής κρίσης και λόγω της ανισόρροπης κατάστασης της αγοράς πετρελαίου να ζητήσει επαναφορά του συστήματος αγορανομικού ελέγχου ή στοιχείων αγορανομικού ελέγχου στην αγορά καυσίμων και άλλων προϊόντων. Κυριότερο βεβαίως μέλημα θα έπρεπε να ήταν η αλματώδης ανάπτυξη των μέσων κυκλοφορίας και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας ώστε η πατρίδα μας να απεξαρτηθεί από το πετρέλαιο. Εν κατακλείδι δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι ενίσχυσης του ανταγωνισμού στην Κυπριακή αγορά, τέτοιοι που να μπορούν να οδηγήσουν σε έλεγχο της αισχροκέρδειας και στη μείωση της τιμής των βασικών αγαθών.

Φέτος είχαμε την κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, κρίση που συμπαρασύρει την παγκόσμια οικονομία της σπατάλης, της απληστίας και των μεγαλοκερδών. Την κρίση βεβαίως θα την πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και μεσαίοι καταναλωτές, οι απλοί πολίτες και δυστυχώς το περιβάλλον. Θεωρώ κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι η λεγόμενη κρίση θα επηρεάσει και την Κύπρο σε κάποιο βαθμό. Είναι κυρίως θέμα συνεπειών και επιπτώσεων και όχι κατ’ ακρίβειαν κρίσης. Το ζήτημα είναι εάν μέσα από τη συγκράτηση των δαπανών και της κατανάλωσης, τη ψύξη της μηχανής της οικονομίας που είχε υπερθερμανθεί, προκύψει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, πιο δημοκρατικό, πιο φιλολαϊκό, πιο περιβαλλοντικό. Οι ενδείξεις δεν οδηγούν σε αισιοδοξία. Ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Ευρώπη αλλά ούτε παγκόσμια φαίνεται πως η άρχουσα οικονομική τάξη αποφάσισε να παραδώσει τα ηνία και να παραδεχθεί την τοξικότητα του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθεί. Λαμβάνονται αποφάσεις που οδηγούν στη στήριξη εκείνου του μοντέλου που μας έφερε την κρίση. Επιβραβεύονται οι άπληστοι, οι απατεώνες, οι κερδοσκόποι. Ενισχύονται οι τομείς της αγοράς και της οικονομίας που στηρίζουν το παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα και την οικονομία της ρύπανσης και της οικολογικής καταστροφής.

Με τέτοια τροφοδοσία της κρίσης δεν θα βγούμε βέβαια από την κρίση.

Χάσαμε τον Άη Βασίλη

Αυτό που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες με τον κύριο (έτσι τον αποκάλεσε ο ίδιος ο Πρόεδρος) Κίτα άλλως Αντωνάκης Προκοπίου άλλως Αλ Καπόνε, είναι πρωτοφανές. Από πού να αρχίσω. Από το σκάνδαλο της πολύμηνης άνετης παραμονής του στην ιδιωτική κλινική; Από τα ερωτηματικά για τις νυκτερινές του βόλτες down town; Ποιά η σχέση της Αστυνομίας με όλα αυτά; Ήταν πράγματι μέσα στο κόλπο; Ήταν ο κύριος Προκοπίου πληροφοριοδότης της Αστυνομίας; Έπαιζε διπλό παιχνίδι; Πού βρέθηκαν τόσα λεφτά; Μα δεν ξέρουμε είπαν κάποιοι εάν όντως υπήρχαν αυτά τα λεφτά ή είναι το έγγραφο πλαστό; Εντάξει, μια μέρα, δύο μέρες να ζούμε στην απορία. Γίνεται όμως μια ολόκληρη εβδομάδα μετά να μην ξέρουμε αν είναι πλαστό το έγγραφο ή αληθινό; Τόσο δύσκολο είναι να εξακριβωθεί εάν ένα τραπεζικό έγγραφο είναι πλαστό; Μετά είναι τα ερωτηματικά για την παρακολούθηση της αστυνομίας, αν γινόταν ή όχι. Τί συνέβη στην Στασικράτους; Αν έγινε προσπάθεια ανακοπής και σύλληψης του δραπέτη (αν έγινε) τότε ήταν σαφώς αποτυχημένη, κι αφού ήταν αποτυχημένη (αντικειμενικότατα) ποιός ευθύνεται; Διότι κάποιος πρέπει να ευθύνεται. Τόσες μέρες μετά και δεν βγαίνει ένας απλός αστυνομικός σε διαθεσιμότητα. Μόνο ο Υπουργός βγήκε στη σύνταξη. Όσο για τους δεσμοφύλακες, τους διευθυντές των φυλακών κλπ κλπ το μαύρο φίδι θα τους φάει. Όμως, τί γίνεται με το μπάχαλο του Προεδρικού; Που ο Πρόεδρος ήξερε, και μετά δεν ήξερε και ύστερα ήξερε. Η κυβέρνηση ελπίζω να μην νομίζει ότι «καθάρισε» με μια παραίτηση. Ο υπουργός μπορεί και να θεωρηθεί ότι δραπέτευσε των ευθυνών του, μάλλον παρά τις ανέλαβε. Ο δε αρχηγός της Αστυνομίας έχει χρεωθεί με μεγάλο μέρος αυτής της πρωτοφανούς σύγχυσης.

Είχα προειδοποιήσει τον αρχηγό πως αν μέχρι την Πρωτοχρονιά δεν συλλάβει τον κ. Προκοπίου και τον οδηγήσει πίσω στην κλινική (συγνώμη στις φυλακές) τότε όχι μόνο ο ίδιος αλλά και η κυβέρνηση θα τεθούν σε αμφιβολία. Ίσως θα πρέπει και να παραιτηθούν. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο Κίτας ήταν άφαντος. Πράγμα που από μόνο του δεν φαίνεται να ενοχλεί. Διότι καθώς όλα αυτά συμβαίνουν και απασχολούν πολίτες και πολιτικούς ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά.

Σε άλλες εποχές το να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας επικίνδυνος δραπέτης, ένας φονιάς και εγκληματίας θα προκαλούσε πανικό και φαινόμενα «δράκου». Όμως, περιέργως, οι άνθρωποι γύρω μας, οι μανάδες και οι κορασίδες, οι γιαγιάδες και τα μικρά παιδιά δεν δείχνουν να φοβούνται τον Κίτα. Διερωτούμαι αν κάποιοι ψάχνουν πραγματικά για να εντοπίσουν και συλλάβουν τον δραπέτη.

Όπως έχουν τα πράγματα, μόνο αν χάσουμε τον Άη Βασίλη θα αρχίσουμε να ανησυχούμε. Ενδεχόμενο δηλαδή εδώ που τα λέμε που δεν πρέπει να αποκλείεται. Δεν θα εκπλαγώ εάν του χρόνου, χάσουμε και τον Άη Βασίλη. Καλή χρονιά λοιπόν και έτη πολλά.

Νομοθετική εργασία «Ο Περί Προϋπολογισμού του 2009 Νόμος του 2008»

Ομιλία Βουλευτή κ. Γιώργου Περδίκη για την εξέταση του προϋπολογισμού για το έτος του 2009

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η εξέταση του προϋπολογισμού για το 2009 γίνεται στο μέσο μιας μεγάλης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης με εμφανείς ήδη σοβαρές επιπτώσεις επί της «πραγματικής» οικονομίας.

Την κρίση βεβαίως θα την πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και μεσαίοι καταναλωτές, οι απλοί πολίτες και δυστυχώς, το περιβάλλον. Θεωρώ κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι σε κάποιο βαθμό η λεγόμενη κρίση θα επηρεάσει και την Κύπρο. Είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας. Το ζήτημα είναι εάν μέσα από τη συγκράτηση των δαπανών και της κατανάλωσης, τη ψύξη της μηχανής της οικονομίας που είχε υπερθερμανθεί και την καταπολέμιση της απληστίας προκύψει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, πιο δημοκρατικό, πιο φιλολαϊκό, πιο περιβαλλοντικό. Οι ενδείξεις δεν οδηγούν σε αισιοδοξία. Ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Ευρώπη αλλά ούτε παγκόσμια φαίνεται πως η άρχουσα οικονομική τάξη αποφάσισε να παραδώσει τα ηνία και να παραδεχθεί την τοξικότητα του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθεί. Λαμβάνονται αποφάσεις που οδηγούν στη στήριξη εκείνου του μοντέλου που μας έφερε την κρίση. Επιβραβεύονται οι άπληστοι, οι απατεώνες, οι κερδοσκόποι. Ενισχύονται οι τομείς της αγοράς και της οικονομίας που στηρίζουν το παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα και την οικονομία της ρύπανσης και της οικολογικής καταστροφής. Με τέτοια τροφοδοσία της κρίσης δεν θα βγούμε από την κρίση.

Ήδη πολλοί φορείς του εμπορικού και βιομηχανικού τομέα καταθέτουν προτάσεις για την αντιμετώπιση των επερχόμενων «δεινών». Ορισμένα κόμματα σπεύδουν να υιοθετήσουν και να προωθήσουν αυτές τις προτάσεις προς την κυβέρνηση. Είναι ολοφάνερο ότι με πρόσχημα την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης και με την απειλή της καταστροφής κάποιοι επιδιώκουν να ικανοποιηθούν τα πάγια αιτήματα και οι απαιτήσεις τους για περισσότερα κέρδη.

Παρατηρούμε χαρακτηριστικά ότι οι περισσότερες από αυτές τις εισηγήσεις τείνουν να ενισχύσουν το φιλελεύθερο χαρακτήρα της οικονομίας, να μειώσουν το δημόσιο έλεγχο στην κερδοσκοπία και στα υπερκέρδη και να περιορίσουν τα έσοδα του κράτους από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ιδιαιτέρως, σημειώνεται ότι προβάλλεται ως πανάκεια η «επιτάχυνση της ανάπτυξης».

Για να δούμε όμως τί σημαίνει αυτή «η επιτάχυνση της ανάπτυξης», τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται οι οικονομικοί φορείς αλλά δυστυχώς – από ότι φαίνεται από τις δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών – και η κυβέρνηση.

Σημαίνει, να περιοριστεί ο περιβαλλοντικός έλεγχος της ανάπτυξης, να υποβαθμιστεί η κρατική παρέμβαση στην κερδοσκοπία, να επιδοτηθούν ρυπογόνες και καταστροφικές δραστηριότητες. Στο όνομα της ενθάρρυνσης των επενδυτών, ζητούν να υποβαθμιστεί η διαδικασία των περιβαλλοντικών μελετών και των πράσινων συμβάσεων, ζητούν να εκτελεστούν μεγάλα έργα ανεξάρτητα εάν δεν αποτελούν κοινωνική προτεραιότητα, ζητούν εκπτώσεις στη συμμόρφωση της Κύπρου στις διεθνείς και Ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές συμφωνίες και νομοθεσίες.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την περασμένη βδομάδα έδωσε μάχη στις Βρυξέλλες για να περιοριστούν οι περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της ΑΗΚ και μιας δεκάδας Κυπριακών ρυπογόνων βιομηχανιών, ενώ την ίδια ώρα συντάχθηκε με τις πιο ρυπογόνες και καταστροφικές για το περιβάλλον πολιτικές της Ευρώπης. Η περιβαλλοντική αυτή οπισθοδρόμηση χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως επιτυχία.

Δεν κατάλαβα γιατί η ηλιόλουστη Κύπρος έπρεπε να ταυτιστεί με τους αυτοκινητοβιομήχανους της Γερμανίας και Ιταλίας, ή με τις απαρχαιωμένες βιομηχανίες του άνθρακα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Φαίνεται ότι η Κύπρος, αποφάσισε αντί να καταστεί πρωτοπόρος στην βιώσιμη ανάπτυξη, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στην αειφόρο οικονομία, να παραμείνει με τους τελευταίους.

Όλα τα πιο πάνω αποτελούν μέρος μιας πολιτικής – που σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζεται στο νέο προϋπολογισμό – η οποία θέτει την ανάπτυξη πάνω από τη Φύση και τον Άνθρωπο.

Μέσα στο ίδιο πνεύμα – και με βάση τις πρόνοιες για μεγάλα έργα που περιλαμβάνει ο προϋπολογισμός – η Κυπριακή Φύση ετοιμάζεται να δεχθεί νέα πλήγματα. Προκειμένου να παραχθούν εκατομμύρια κυβικά μέτρα λατομευτικά υλικά για τους νέους αυτοκινητόδρομους, τα μέγαρα, τα τουριστικά χωριά των μαρίνων και των γηπέδων γκολφ, νέα λατομεία θα ανοίξουν στο δάσος Πάφου, στα Πολεμίδια και στον Ακάμα ενώ θα επεκταθούν τα λατομεία στο Μιτσερό, στη Ξυλοφάγου, στο Πολιτικό και στην περιοχή Σταυροβουνίου. Οι μαρίνες με τους πολυτελείς οικισμούς, τα γήπεδα γκολφ με τις χιλιάδες επαύλεις και οι αυτοκινητόδρομοι του κέρδους των ολιγοπωλίων, χρειάζονται βλέπετε φυσικούς πόρους, ενέργεια, νερό, λατομευτικά υλικά, εργατικά χέρια.

Όσο για το τελευταίο, δηλαδή για το επιχείρημα ότι αυτές οι αναπτύξεις παράγουν θέσεις εργασίας θέλω να προκαλέσω τον όποιο ενδιαφερόμενο να διερευνήσει τα εξής ερωτήματα: «Πόσοι Κύπριοι εργάστηκαν στην κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Λεμεσού – Πάφου;», «Πόσοι Κύπριοι εργαζόμενοι απασχολούνται στα μεγάλα έργα των αεροδρομίων και σε ποιές ειδικότητες και πόσοι αλλοδαποί;».

Εμείς ισχυριζόμαστε με βάσιμα επιχειρήματα, ότι η επιτάχυνση της οικονομίας που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και περιχαρώς χειροκροτούν οι οικονομικοί φορείς, γίνεται για χάριν των ολιγοπωλίων και καθόλου ή ελάχιστα για το βιοτικό επίπεδο των Κυπρίων εργαζομένων.

Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει να παρασύρεται από τα υπερβολικά και υστερόβουλα κερδοσκοπικά αιτήματα και να στραφεί προς την πραγματική δύναμη της Κυπριακής οικονομίας δηλαδή τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους αυτοεργαζόμενους, τους επιστήμονες και τους μικροβιοτέχνες.

Πιο συγκεκριμένα:

Τουριστική πολιτική – Πολιτική γκολφ

Η τουριστική πολιτική πρέπει να τύχει άμεσης αναθεώρησης. Το αρμόδιο Υπουργείο και ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού χρεώνονται με τις ευθύνες της κακοδιαχείρισης, της εξυπηρέτησης συμφερόντων και προώθησης εκμεταλλευτικών πολιτικών. Ιδιαίτερα όσον αφορά την σκανδαλώδη προώθηση των αναπτύξεων οικισμών των γηπέδων γκολφ ακόμα αναμένουμε που θα καταλήξει η διυπουργική επιτροπή που ανέλαβε να εξετάσει την αναθεώρηση της, αφού έχει πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό όφελος για τον τουρισμό. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κερδοσκοπίας όπου στο όνομα του εμπλουτισμού του τουριστικού προϊόντος εκατοντάδες εκτάρια αγροτικής γης μετατράπηκαν σε ζώνες τουριστικής ή παραθεριστικής κατοικίας. Σημειώνεται ότι ο τομέας της αγοράς των ακινήτων αποδείχθηκε η αχίλλειος πτέρνα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και αναμένεται ότι οι επιπτώσεις της κρίσης στην Κύπρο θα είναι ιδιαίτερα αισθητές. Ουσιαστικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις στο όνομα του τουρισμού και χρησιμοποιώντας τα πλέον σπάνια αγαθά της Κύπρου (νερό και γη) επέτρεψαν και ενίσχυσαν μια λάθος από οικονομική και περιβαλλοντική άποψη πολιτική. Τι επιτέλους θα πράξει για αυτό το θέμα αυτή η κυβέρνηση;

Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας

Η ενεργειακή πολιτική αυτής της χώρας είναι ανερμάτιστη. Δεν υπάρχει ένας γενικός τολμηρός και φιλόδοξος σχεδιασμός που να καλύπτει όλα τα στάδια του χρονικού ορίζοντα. Δεν υπάρχει ένας σχεδιασμός εξοικονόμησης ενέργειας, αύξησης της ενεργειακής απόδοσης και προώθησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η εξάρτηση της χώρας από εισαγόμενες ενεργειακές πηγές είναι καθολική και καταθλιπτική. Σήμερα είναι το πετρέλαιο, αύριο το φυσικό αέριο το οποίο κινδυνεύει να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη ενεργειακή απάτη όλων των εποχών made in Cyprus. Η απουσία δημόσιων μέσων κυκλοφορίας μεγαλώνει τα ενεργειακά αδιέξοδα.

Μόνο με την προώθηση των δημόσιων μέσων συγκοινωνίας και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα αποκεντρωθεί και εκδημοκρατικοποιηθεί η αγορά της ενέργειας. Μια τέτοια πολιτική θα παράξει χιλιάδες νέες μόνιμες θέσεις εργασίας για τους Κυπρίους. Όμως η κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί τις δυνατότητες προώθησης ριζοσπαστικών φιλολαϊκών πολιτικών στο τομέα της ενέργειας. Πραγματικά φιλολαϊκά μέτρα δεν είναι μόνο η μείωση των φόρων αλλά κυρίως είναι το κτύπημα των ολιγοπωλίων και των καρτέλ μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής της ενέργειας και της δημιουργίας θέσεων εργασίας για τους Κυπρίους.

Γιατί η κυβέρνηση παρουσιάζεται διστακτική στην υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων;

Χαρακτηριστικά, και ως συνέχεια των προτάσεων που έχουμε καταθέσει κατά τη συζήτηση των προϋπολογισμών των δύο τελευταίων χρόνων αναμένουμε ακόμα τη θετική ανταπόκριση της κυβέρνησης μας στο σχέδιο «Δωρεάν ηλιακές στέγες για άπορες και πολύτεκνες οικογένειες».

Θέλω να αναφερθώ εν συντομία σε αυτή μας την πρόταση: Δωρεάν ηλιακές στέγες για άπορες και πολύτεκνες οικογένειες.

Ένα νοικοκυριό μπορεί να ικανοποιεί πλήρως τις ανάγκες του με μια ηλιακή στέγη δυναμικότητας μέχρι 10 KW. Εισηγούμαστε η κυβέρνηση να προσφοροδοτήσει το έργο της τοποθέτησης σε 5.000 κατοικίες φτωχών ή πολύτεκνων οικογενειών, φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων ισχύος μέχρι 10 KW μέσα σε 5 χρόνια. Η εγκατάσταση τους να γίνεται ΔΩΡΕΑΝ από το κράτος ως μέτρο οικονομικής σύγκλισης και στα πλαίσια των κοινωνικών παροχών προς τις ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, για να αντιμετωπιστεί αυτό που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκάλεσε «Ενεργειακή Πενία». Για τα νοικοκυριά αυτό σημαίνει για τα επόμενα 15 – 20 χρόνια, εξοικονόμηση (με τα σημερινά δεδομένα) της τάξης των 1000 – 1200 ευρώ το χρόνο. Το επιπλέον ηλεκτρικό ρεύμα που θα παράξει αυτή η εγκατάσταση θα προσφέρεται στην ΑΗΚ η οποία θα καταβάλλει το ανάλογο αντίτιμο στην κυβέρνηση.

Αυτό το πρόγραμμα θα έχει πολλαπλά οφέλη για την κοινωνία και το περιβάλλον αφού θα βοηθήσει στην απεξάρτηση από το πετρέλαιο, την κοινωνικοποίηση της παραγωγής ενέργειας (αφού παραγωγοί δεν θα είναι μόνο 2 – 3 επιχειρηματίες και η ΑΗΚ αλλά άλλοι 5.000 απλοί πολίτες). Επίσης η μαζική τοποθέτηση ηλιακών στεγών θα κινητοποιήσει την αγορά των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, θα προσελκύσει επενδύσεις, θα προσθέσει τεχνολογικές εμπειρίες και know-how.

Όλα αυτά πρέπει να συνυπολογιστούν μαζί με το όφελος που θα έχει η κυβέρνηση από την πώληση στην ΑΗΚ του ηλεκτρικού ρεύματος που θα παράγουν οι 5.000 ηλιακές στέγες. Τελικά, αξίζει με το παραπάνω αυτή η επένδυση.

Δημόσιες συγκοινωνίες

Oπως ίσως θυμάστε το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών καταψηφίζει από το 2005 τους προϋπολογισμούς του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων ως ένδειξη έντονης διαφωνίας προς σχεδιαζόμενα έργα αλλά και έκφραση διαμαρτυρίας για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν κάποια τμήματα του Υπουργείου (π.χ. Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας). Ομολογώ ότι φέτος προβληματιζόμαστε. Αντιμετωπίζουμε θετικά ορισμένες πρόσφατες πρωτοβουλίες που αφορούν την ενίσχυση των δημοσίων μεταφορών, αλλά και τη σαφής δέσμευση (που αντανακλάται και στον προϋπολογισμό του υπουργείου) ότι θα συνεχιστεί το πρόγραμμα που εμείς εισηγηθήκαμε από το βήμα αυτό της Βουλής τα δύο προηγούμενα χρόνια για την απόσυρση των παλαιάς τεχνολογίας αυτοκινήτων.

Πέραν αυτού και εν αναμονή της τελικής διαμόρφωσης του κειμένου του προϋπολογισμού σε σχέση με τις τροπολογίες που καταθέσαμε οφείλω να σημειώσω ότι οι δαπάνες που προβλέπονται στον προϋπολογισμό για την ανάπτυξη των δημοσίων μέσων συγκοινωνίας (αγορά νέων λεωφορείων €6,5 εκατομμυρίων, νέες στάσεις λεωφορείων €500.000) αφορούν μάλλον τη βελτίωση της εικόνας των υφιστάμενων υπηρεσιών. Για να γίνουν όμως τα λεωφορεία ελκυστικό μέσο συγκοινωνίας πρέπει να εφαρμοστούν μέτρα αποθάρρυνσης της χρήσης του ιδιωτικού αυτοκίνητου (να γίνει το λεωφορείο πιο φθηνό και πιο γρήγορο από το ιδιωτικό αυτοκίνητο). Λείπουν τέτοια έργα και μέτρα από τον προϋπολογισμό. Αντίθετα τα πολλά εκατομμύρια ευρώ δίνονται σε πολυδάπανα έργα που ευνοούν και προωθούν και πάλιν τη χρήση του ιδιωτικού αυτοκίνητου.

Πολεοδομικά Έργα και Περισσότερα Αυτοκίνητα

Στον προϋπολογισμό του 2009 καταγράφονται μια σειρά από πολεοδομικά έργα που αφορούν αναβαθμίσεις και διαπλατύνσεις λεωφόρων και ανισόπεδων κόμβων όπως αυτά πρωτοεμφανίστηκαν στους προϋπολογισμούς πριν από 15 χρόνια. Είναι φανερό ότι οι σύγχρονες αντιλήψεις για την σχέση της χρήσης του ιδιωτικού αυτοκινήτου και της λειτουργίας/ανάπτυξης των πόλεων δεν επηρεάζουν τους σχεδιασμούς των καρεκλοκένταυρων των Υπουργείων. Ούτε φαίνεται να διαφοροποιούν τους σχεδιασμούς οι αντιδράσεις των πολιτών που συσπειρώνονται για να διαφυλάξουν τους λιγοστούς χώρους πρασίνου όπως π.χ. δάσος Ακαδημίας, δάσος Αθαλάσσας. Από την άλλη ενώ σχεδιάζονται πολεοδομικά έργα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για εξυπηρέτηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, ελάχιστη πρόνοια έχει ληφθεί για έργα υποδομής για την προώθηση της εναλλακτικής κυκλοφορίας μέσα στις πόλεις (πχ. λεωφορεία, ποδήλατα, τραμ, τραίνο κλπ). Απουσιάζει μια ολοκληρωμένη και γενναιόδωρη πολιτική ανάπτυξης μεγάλων και συμπαγών αστικών χώρων πρασίνου. Επίσης οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι τα ιστορικά ή παραδοσιακά κέντρα χωριών και πόλεων παρά τα διάφορα προγράμματα αναζωογόνησης εξακολουθούν να φθίνουν, να μετατρέπονται σε ερείπια ή σε άθλια γκέτο αλλοδαπών.

Μεγάλα Οδικά Έργα

Διατυπώνουμε την αντίθεση μας στην άποψη ότι η προώθηση μεγάλων κατασκευαστικών έργων (και ιδιαίτερα οδικών έργων) καθώς και η επίσπευση και παράκαμψη διαδικασιών, αποτελεί μέτρο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Ως παράδειγμα διερωτόμαστε πώς είναι δυνατόν να σχεδιάζεται (με δαπάνη €35 εκατομμυρίων) η διαπλάτυνση σε έξι λωρίδες κυκλοφορίας του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας- Αλάμπρας πριν ολοκληρωθούν έργα που μπορούν να τον αποσυμφορήσουν όπως π.χ. ο περιμετρικός Λευκωσίας (ο οποίος ακόμα σχεδιάζεται), των ανισόπεδων κόμβων που θα διανέμουν την κυκλοφορία σε άλλες προσβάσεις και υπό σχεδιασμό αυτοκινητόδρομους; Δεν έπρεπε πρώτα να γίνουν όλα αυτά τα έργα ή μέτρα (π.χ. park and ride), να αναπτυχθούν τα δημόσια μέσα και να μετά να προωθηθεί – εάν χρειάζεται τελικά – το πολυδάπανο αυτό έργο;

Διαχείριση Στερεών Αποβλήτων

Στον προϋπολογισμό του 2009 παρουσιάζεται μια σειρά από μεγάλα έργα για την ορθολογιστική διαχείριση των στερεών αποβλήτων. Μέχρι όμως να υλοποιηθούν αυτά τα έργα ολόκληρη η Κύπρος μετατρέπεται σε ένα μεγάλο σκουπιδότοπο. Η στρατηγική για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων πρέπει να εκσυγχρονιστεί και επαναδιατυπωθεί. Χρειάζονται περισσότερες επενδύσεις στους τομείς της πρόληψης, της μείωσης της παραγωγής αποβλήτων, της ανακύκλωσης και στον αυστηρό έλεγχο της παράνομης απόρριψης στερεών αποβλήτων. Οι παράνομοι ή ημιπαράνομοι σκυβαλότοποι πρέπει να κλείσουν και να χρηματοδοτηθεί η αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Τέλος, στη διαχείριση των στερεών αποβλήτων πρέπει να υιοθετηθούν αειφορικές και βιώσιμες τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας.

Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας

Η κυβέρνηση λέει ότι το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας βρίσκεται σε πορεία ποιοτικής και ποσοτικής αναβάθμισης, αλλά ακόμη και σήμερα, πιστεύουμε ότι, το Τμήμα δεν είναι σε θέση να ασκήσει αποτελεσματικά τα καθήκοντά του στον τομέα της ασφάλειας ώστε να μην επιτρέπεται η επανάληψη των λαθών και των παραλείψεων που συνέτειναν στην τραγωδία του τραγικού ατυχήματος της Ήλιος.

Εξυγίανση της Αγοράς Γης και Κατοικίας

Η αγορά γης και κατοικίας στην Κύπρο παρουσίαζε τα τελευταία χρόνια φαινόμενα υπερθέρμανσης με καταστροφικά αποτελέσματα στο περιβάλλον και την ποιότητα της κατοικίας. Παρουσιάστηκαν φαινόμενα αισχροκέρδειας και απάτης. Η Κύπρος, έχασε την αξιοπιστία της. Μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης της αγοράς ακινήτων, κινδυνεύει να υποστεί βαρύ οικονομικό πλήγμα λόγω του κακού ονόματος που δημιουργήθηκε από την απληστία, την ελλιπή εφαρμογή των νόμων και την αισχροκέρδεια. Οι προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν για εξυγίανση της αγοράς και απάβλυνση έστω και προσωρινά των προβλημάτων έκδοσης τίτλων ιδιοκτησίας απέδωσαν ελάχιστα. Επιβάλλεται να παρθούν αυστηρά και τολμηρά μέτρα για την εξυγίανση της αγοράς ακινήτων.

Πολεοδομική Ανασυγκρότηση

Το 2009 θα αποτελέσει σταθμό για την πολεοδομική ανάπτυξη της χώρας μας αφού μέσα σε αυτό το χρόνο κυρίως θα εξελιχθεί η διαδικασία τροποποίησης των Τοπικών Σχεδίων. Όπως τόνισε και ο υπουργός Εσωτερικών, για πρώτη φορά εφαρμόζονται δύο νέες πρωτοποριακές και εκσυγχρονιστικές διαδικασίες – οι δημόσιες ακροάσεις και οι μελέτες στρατηγικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων – για την καθιέρωση των οποίων το οικολογικό κίνημα έδωσε μάχες. Εξασφαλίζεται έτσι σε μεγαλύτερο βαθμό η διαφάνεια και η εναρμόνιση με τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης ενώ αντιμετωπίζονται εν μέρει τα γνωστά φαινόμενα της διαπλοκής και του νεποτισμού. Αναμένουμε ότι στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας θα τεθεί ένα τέρμα στην ασυδοσία της άναρχης ανάπτυξης (μεμονωμένη κατοικία, αδικαιολόγητη επέκταση πολεοδομικών ζωνών), θα υιοθετηθούν καινοτόμες διαδικασίες πολεοδομικής ανασυγκρότησης (αστικός αναδασμός, μεταφορά συντελεστή δόμησης, αξιοποίηση αδρανούσας γης) και θα αποκλειστούν φαινόμενα πολεοδομικής εκμετάλλευσης (οι δήθεν «ειδικές αναπτύξεις» ή «ενιαίες αναπτύξεις»).

Περιβαλλοντικές δαπάνες

Τέλος το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών τονίζει την έντονη δυσαρέσκεια του γιατί και πάλι οι περιβαλλοντικές δαπάνες αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού (2,06% των προϋπολογισμών).

Αν μετά απ’ όλα τούτα με ρωτήσετε τί θα ζητούσα από ένα κρατικό προϋπολογισμό θα έλεγα:

Ως Οικολόγοι θέλουμε περισσότερους βρεφοκομικούς σταθμούς και λιγότερα χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομων.

Θέλουμε περισσότερη οικονομική στήριξη στους συνταξιούχους και στις μονογονοϊκές, τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες και λιγότερη στήριξη στους developers και τους εργολάβους.

Θέλουμε περισσότερες δαπάνες στην Παιδεία και την Υγεία και λιγότερες πιστώσεις στις εταιρείες του χρηματιστηρίου.

Θέλουμε περισσότερο αγορανομικό έλεγχο των βασικών προϊόντων, ασφάλεια τροφίμων και καταπολέμηση της αισχροκέρδειας αντί να αναζητούνται μέθοδοι εφαρμογής του υγιούς – τάχα – ανταγωνισμού.

Θέλουμε κίνητρα για την εργοδότηση των αναπήρων, των νέων επιστημόνων, των γυναικών και των καλλιτεχνών και λιγότερα κίνητρα για να κτιστούν νέες επαύλεις γύρω από τα γήπεδα γκολφ, γύρω από τον Ακάμα ή όπου καπνίσει στον κάθε developer.

Αυτά θέλουμε, και είναι και λίγα.

Κυρίες και κύριοι,

Συνηθίζεται μέρος της ομιλίας των πολιτικών αρχηγών επί των προϋπολογισμών του κράτους να αφιερώνεται στο Κυπριακό.

Εγώ – φέτος – θα αποφύγω τα πολλά λόγια. Θα πω μόνο τούτου: Εύχομαι σε όσους γέμισαν με ψεύτικες ελπίδες το Κυπριακό λαό, όσους φόρτωσαν το αδιέξοδο στον εκλιπόντα Τάσσο Παπαδόπουλο, όσους πίστεψαν πως το καταπιεστικό – για τους ίδιους τους γνησίους Τουρκοκύπριους – κατοχικό καθεστώς, μπορεί να δεχθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, όπου Έλληνες, Τούρκοι και όλες οι άλλες εθνικότητες και φυλές θα ζουν σε κράτος δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς ξένους στρατούς, εγγυήσεις, βάσεις και εποίκους, με πλήρη σεβασμό όλων των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λέω εύχομαι όπως έλεγε ο δολοφονημένος ποιητής, «τελοσπάντων σ’ όλους εκείνους κι αυτούς», «Καλή Επιτυχία» το 2009 στο δύσκολο αυτό έργο.

Είμαστε, πρέπει να είμαστε, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε σ’ αυτήν την προσπάθεια, ενωμένοι.

Καλά Χριστούγεννα, πατριώτες

Τα Χριστούγεννα έρχονται, αγαπητοί πατριώτες. Παρά το πένθος, παρά την κρίση, σε πείσμα των κλιματικών αλλαγών και του «κύριου Κίτα», ήρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα.

Έτσι, πρέπει, έτσι γίνεται, και έτσι πρέπει να γίνεται. Δύο χιλιάδες – περίπου – χρόνια, οι Χριστιανοί εορτάζουν την έλευση του Θεανθρώπου. Αυτό που γιορτάζουμε ακριβώς, δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει, είναι την επιβεβαίωση ότι πάντα υπάρχει η ελπίδα. Όσο άσχημα και να είναι τα πράγματα, όσο μαύρα κι άραχνα, όσο καταθλιπτικά και παγωμένα, τα Χριστούγεννα είναι η υπενθύμιση ότι όλα μπορούν να γίνουν, να έρθουν, να περάσουν καλύτερα.

Το μεγάλο όπλο Του δεν ήταν οι λεγεώνες του Μ. Κωνσταντίνου ούτε τα ξίφη των σταυροφόρων. Ο Χριστός, με τη ζωή Του, τα θαύματα, τη διδασκαλία Του, ακόμα και με το σταυρικό θάνατο και την ανάσταση Του, έδωσε ελπίδα στην ανθρωπότητα.

Τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι χαίρονται με τη διαπίστωση ότι υπάρχει πάντα η ελπίδα. Τώρα πώς τους βγαίνει με αυτό τον τρόπο, τί να πώ; Πρώτον να μου επιτραπεί να πω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που υποδέχονται το νεογέννητο Χριστό με γαλοπούλες, κρασί και πολυτελή ρεβεγιόν. Υπάρχουν και άνθρωποι που είτε από επιλογή, είτε από ανέχεια, ζουν το πνεύμα των Χριστουγέννων χωρίς περιττά στολίδια, φώτα, χορούς και πυροτεχνήματα. Όπως ο ίδιος ο Χριστός το θέλησε, η ελπίδα γεννιέται μέσα σ’ ένα παχνί, ανάμεσα σε όντα ταπεινά. Σε φτωχούς βοσκούς και σε ανυποψίαστα ζωντανά. Οι μάγοι, οι μορφωμένοι επιστήμονες της εποχής, έρχονται από μακριά και φέρνουν δώρα.

Βέβαια στην ιστορία υπάρχει και ο Ηρώδης. Με την σχιζοφρενική μάστιγα της εξουσίας και τη βία ως εργαλείο, προσπάθησε να σκοτώσει την ελπίδα. Μα σκοτώνεται η ελπίδα; Ως τον τελευταίο άνθρωπο, η ελπίδα θα ζει και θα βασιλεύει. Πέραν και πάνω από κάθε βασιλιά Ηρώδη, κάθε Καίσαρα και κάθε πλανητάρχη.

Μην φοβάστε πατριώτες. Καλά Χριστούγεννα. Με τον Ταλάτ να γίνεται όλο και πιο απόλυτος και να μετατρέπεται σε νέο Ντεκτάς, τους ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να οπισθοδρομούν στις ρυπογόνες απαιτήσεις των αυτοκινητοβιομήχανων, με την κρίση να κοινωνικοποιείται και να την πληρώνουν πάλιν οι μη προνομιούχοι, με όλα τούτα και με άλλα πολλά, μη φοβάστε και μην απελπίζεστε. Η ελπίδα είναι νεογέννητη. Γεννιέται όπως το μυθολογικό Φοίνικα και ζει αιώνια, μένοντας νέα και ώριμη μαζί. Μέσα από τα φώτα της πόλης, τα μαραμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τα σκονισμένα χριστουγεννιάτικα στολίδια – τα κακόγουστα κατά το πλείστον – των δημοτικών αρχών, κρυφοπαίζει η ελπίδα με την καρδιά κάθε Χριστιανού.

Καλά Χριστούγεννα, πατριώτες.

Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

ΗΛΙΕ ΜΟΥ, ΕΧΘΡΕ ΜΟΥ

Πάνω από 2000 επιστήμονες από 750 εταιρείες συγκεντρώθηκαν τη βδομάδα που πέρασε στη Βαλένσια της Ισπανίας για να παρουσιάσουν τις πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της ηλιακής φωτοβολταϊκής ενέργειας.

Το συνέδριο οργάνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση Βιομηχανιών Φωτοβολταϊκών EPIA. Το αποτέλεσμα του συνεδρίου ήταν η διαπίστωση ότι η βιομηχανία φωτοβολταϊκών εξελίσσεται ραγδαία και με πολύ μεγαλύτερο ρυθμό από αυτό που αναμενόταν.

Σύμφωνα με την ΕΡΙΑ, μέχρι το 2020, τα φωτοβολταϊκά μπορούν να καλύψουν το 12% της ζήτησης ηλεκτρισμού στην Ευρώπη, αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο και προγραμματισμός.

Στην Κύπρο, ελέω Υπηρεσίας Ενέργειας, ο στόχος για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από τον ήλιο (και όχι μόνο τα φωτοβολταϊκά) δεν ξεπερνά το 2%. Τα φωτοβολταϊκά, τα οποία βρίσκονται στις ενεργειακές προτεραιότητες άλλων χωρών της Ευρώπης με πολύ λιγότερη ηλιοφάνεια από την Κύπρο, βρίσκονται υπό διωγμό και καταπίεση στη χώρα μας.

Η εισήγηση μας για δωρεάν τοποθέτηση 5000 ηλιακών στεγών σε σπίτια πολύτεκνων οικογενειών ούτε καν έχει μελετηθεί από τους αρμοδίους και την ΑΗΚ. Προτιμούν να μειώσουν τις ταρίφες, να αυξηθεί η κατανάλωση ρεύματος από το δίκτυο της ΑΗΚ και να βαθύνει περαιτέρω η εξάρτηση μας από το πετρέλαιο.

Αυτή τη βδομάδα ανακοινώθηκαν άλλες δύο μεγάλες συμφωνίες που αφορούν γειτονικές μας χώρες. Στην πόλη Sezze 75 χιλιόμετρα νότια της Ρώμης θα εγκατασταθεί φωτοβολταϊκό πάρκο δυναμικότητας 2,5 MW το οποίο θα παραδίδει καθαρή ηλεκτρική ενέργεια για 1000 σπίτια (Εταιρεία Day4 Energy Inc), ενώ στην Σαραγόσα της Ισπανίας στην οροφή εγκαταστάσεων των εργοστασίων της General Motors θα τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά που θα καλύπτουν τις ανάγκες των εργοστασίων (και θα παράγουν επιπλέον ενέργεια) δυναμικότητας 12 MW.

Κάθε βδομάδα, κλείνουν δεκάδες τέτοιας μορφής συμφωνίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τί γίνεται στην Κύπρο; Γιατί δεν ακούσαμε για έστω μια τέτοια συμφωνία; Η Κύπρος δεν έχει τον ίδιο φιλικό ήλιο όπως η Ιταλία και η Ισπανία;

Δυστυχώς, στη χώρα μας κάποιοι μετέτρεψαν τον ήλιο από φίλο σε εχθρό μας.

Οι Πράσινοι ως φάρμακο κατά του καπιταλισμού

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του συνεργάτη στον Κυριακάτικο ΠΟΛΙΤΗ (24 Αυγούστου) κ. Νικόλα Δευτερά για τη στάση των Πρασίνων έναντι του καπιταλισμού. Δεν επιθυμώ να σχολιάσω το σύνολο των απόψεών του, από σεβασμό στην όποια άλλη άποψη. Ούτε με ενοχλεί αυτή η άποψη. Μπορεί να νομίζει ο οποιοσδήποτε ότι η ιδεολογία της Πολιτικής Οικολογίας (Πράσινη Ιδεολογία) δεν στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στη θεραπεία του, ώστε "το σύστημα να συνεχίσει". Ακόμα, δικαίωμα είναι του οποιουδήποτε να εντάσσει στη δική του αντίληψη ή ερμηνεία των πραγμάτων, τη θέση άλλων, ακόμα και όταν δεν τη γνωρίζει καλά ή την αγνοεί ("έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" εικονογραφεί θεατρικά ο Λουίτζι Πιραντέλλο). Θα απαντήσω μόνο ότι μας αφορά ως Οικολόγους της Κύπρου (αφού ο ίδιος ο κ. Δευτεράς μας κάνει την τιμή να μας περιλάβει στους προβληματισμούς του). Δεν θα επιχειρήσω, όπως είπα, να ανατάξω θεωρητικά επιχειρήματα για να αποκρούσω το ιδεολόγημα που κατασκεύασε στο άρθρο του ο κ. Δευτεράς. Στέκομαι μόνο στο χειροπιαστό επιχείρημα επί του οποίου στηρίζει την εγκυρότητα του ιδεολογικού του κατασκευάσματος και το οποίο χρησιμοποιεί ως απόδειξη των συλλογισμών του. Βασισμένος στο έργου του Σ. Ζίζεκ (ομολογώ ότι δεν γνωρίζω το συγκεκριμένο) ο κ. Δευτεράς διατείνεται ότι η ανακύκλωση των σκουπιδιών απλά εξαφανίζει το "αηδιαστικό υπόλοιπο" της κατανάλωσης αγαθών, την οποία αποκαλεί "ο δομικός λίθος του σύγχρονου καπιταλισμού". Άρα, οι Οικολόγοι, υποστηρίζοντας την ανακύκλωση διευκολύνουν το σύστημα, αφού το ωραιοποιούν και το εξευγενίζουν. Μόνο ένας αδιάβαστος περί των θέσεων των Οικολόγων (κι όχι μόνο των Κυπρίων) - για να μην πω κακοπροαίρετος διερμηνέας - θα μπορούσε να χρεώσει τη θέση αυτή στο Οικολογικό Κίνημα. Οι Οικολόγοι (και μάλιστα από τους λιγότερο πολιτικά συνειδητοποιημένους μέχρι τους Πράσινους), για την αντιμετώπιση του προβλήματος της διαχείρισης των σκουπιδιών προτείνουν πρώτα και κύρια τη μείωση της κατανάλωσης. Ακόμα και στα παιδιά των δημοτικών σχολείων όταν μιλούμε οι Οικολόγοι, διδάσκουμε ότι η Οικολογία και η Οικονομία (με την έννοια της εξοικονόμησης πόρων και της μείωσης της κατανάλωσης) είναι λέξεις συνώνυμες και έννοιες ταυτισμένες (οι δάσκαλοι μάς κοιτούν περίεργα, αλλά...). Από πολύ παλιά ακόμα και πριν το οργανωμένο πολιτικό Κίνημα Πρασίνων (αρχές δεκαετίας '50) λέγαμε το γνωστό moto των τριών "R", ήτοι "REDUCE, REUSE, RECYCLE". Με την απαραίτητη υπογράμμιση ότι πρώτα μειώνουμε την κατανάλωση (Reduce), ύστερα δίνουμε χρόνο ζωής στα προϊόντα με σωστή και συνετή χρήση ή με την επαναχρησιμοποίηση (reuse) και τέλος - τέλος έρχεται η ανακύκλωση (recycle). Μέγα, λοιπόν, το σφάλμα του αρθρογράφου του ΠΟΛΙΤΗ. Ίσως μάλιστα να είναι και λάθος το ιδεολόγημά του. Ίσως η Πράσινη Ιδεολογία να μην είναι το φάρμακο που θα "γιάννει" (ή θεραπεύσει) τον καπιταλισμό, αλλά το φάρμακο που θα τον καταπολεμήσει. Θυμάμαι κάποτε στη Θεσσαλονίκη που λέγαμε ένα άλλο οικολογικό ρητό: "Η κοινωνία της ρύπανσης δεν καθαρίζεται, ανατρέπεται". Ποιος ξέρει; Ίσως εκεί που απέτυχε οικτρά ο κομουνισμός (δίνοντας τη σοσιαλδημοκρατική θεραπεία στον καπιταλισμό) να πετύχουν (μάλλον χωρίς να το θέλουν) αυτοί οι "παρδαλοί" Πράσινοι. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν από τον Κροπότκιν: "Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν πάρουν την εξουσία αυτοί που δεν τη θέλουν".

Τα δημοψηφίσματα μας

Σήμερα, θα συνεχίσουμε να μιλούμε για τη δυναμική του χρόνου στο Κυπριακό. Θα μιλήσουμε λοιπόν για άλλη μια «επιτυχία» της Κυπριακής πλευράς. Μια «επιτυχία» που θεωρείται «σύγκλιση». Ψάχνοντας βεβαίως λίγο το πράμα ανακαλύπτει κανείς – και ο έχων ελάχιστη κρίση – ότι αυτό που εμείς θεωρούμε «επιτυχία» και «σύγκλιση» ήταν προ ολίγων ετών, πρόταση των Τούρκων, «απαράδεκτη» και «απορριπτέα», αποδεκτή και προτιμητέα σήμερα από την Κυπριακή πλευρά. Έτσι οι Τούρκοι καταφέρνουν όχι μόνο να γίνονται αποδεκτές οι δικές τους θέσεις αλλά να υιοθετούνται από την Κυπριακή πλευρά, από την οποία ζητούν και ανταλλάγματα προκειμένου να δεχθούν τις δικές τους απαιτήσεις. Φοβερό. Αλλά πραγματικό, δυστυχώς.

Μιλώ για τα χωριστά, ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Όταν στις 25 Ιουλίου ανακοινώθηκε από τους δύο ηγέτες ότι συμφωνήθηκε πως η συμφωνημένη λύση θα τεθεί προς έγκριση σε ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα, οι περισσότεροι Κύπριοι πολιτικοί εκφράστηκαν με ανακούφιση μέχρι ενθουσιασμό για τη «σύγκλιση» αυτή.

Κάποιοι – ελάχιστοι ελπίζω – κακοφανίστηκαν ίσως. Βλέπετε έπαιζαν με την ιδέα να περάσει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων η συμφωνημένη λύση, υπολογίζοντας ότι η πλειοψηφία των δύο μεγάλων κομμάτων θα ήταν αρκούντως αρκετή να παρακάμψει τη λαϊκή βούληση. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησε στην απόρριψη της πρότασης των Οικολόγων για δημοψήφισμα στην περίπτωση της επικύρωσης της συνθήκης της Λισσαβώνας.

Οι ανόητοι δεν σκέφτηκαν ότι εάν η επικύρωση της συμφωνημένης λύσης γίνει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, το αντίστοιχο όργανο των Τουρκοκυπρίων θα ήταν ο παράνομος κοινοβουλευτικός θεσμός τους, που εμείς πασκίζουμε να μην αναγνωριστεί. Η συνομοσπονδία θα ήταν πλέον γεγονός (ή έστω η παρθενογένεση).

Όμως ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και με τα χωριστά δημοψηφίσματα. Οι δύο λαοί, χωριστά, εξασκούν το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης. Μάλιστα στον «Τουρκοκυπριακό λαό» (ήμαρτον πατρίδα μου) θα συμπεριληφθούν και οι Τούρκοι έποικοι. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό έγινε και το 2004. Ακριβώς έτσι είναι. Έγινε, και ήταν μέγα λάθος. Το οποίο αντί να το αντιγράψουμε οφείλουμε να μην το επαναλάβουμε. Ακόμα και Τουρκοκύπριοι πολιτικοί (π.χ. Αλπάυ Ντουρντουράν) αντέδρασαν κατά της λογικής των χωριστών δημοψηφισμάτων.

Εμείς όμως τί κάναμε; Θεωρήθηκε περίπου ως νίκη, η «σύγκλιση» το θέμα των δημοψηφισμάτων. Ψάχνοντας ανακαλύψαμε ότι τα χωριστά δημοψηφίσματα ήταν βασική εισήγηση του Ραούφ Ντεκτάς στις προτάσεις του στις 31 Αυγούστου 1998. Δέκα χρόνια μετά έγινε δική μας εισήγηση. Το χειρότερο όμως είναι ότι η αποδοχή από τον Ταλάτ της εισήγησης Ντεκτάς έγινε δεκτή με χαρά (τουλάχιστον) και βεβαίως συνοδευόμενη (προφανώς) από τα ανάλογα ανταλλάγματα (βλ. έναρξη συνολικών διαπραγματεύσεων). Αυτά, για μια ακόμα «επιτυχία» της ευέλικτης και διεκδικητικής πολιτικής. Και τα πιο ωραία, έπονται.

Αχ, κατακαημένη Τηλλυρία

Γράφω αυτό το σημείωμα γεμάτος οργή. Δικαιολογημένη. Γιατί θεωρώ ασυγχώρητη απρέπεια τα όσα ακούω τις τελευταίες μέρες να λέγονται κατά των συγχωριανών μου. Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ.

Όσους πνέουν τα μένεα κατά των κατοίκων Κάτω Πύργου που αποφάσισαν να μην επιτρέψουν στους εθνικιστές κουβαλητούς τη διέλευση για τα κατεχόμενα Κόκκινα δεν θα τους κρίνω γι’ αυτό που είναι, τί κάνουν και τί γράφουν. Τους κρίνω για την απύθμενη ασέβεια τους προς τους ανθρώπους της Τηλλυρίας. Σαράντα τέσσερα χρόνια αποκλεισμένοι και βασανισμένοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει τα πάθη του Χριστού. Σαράντα τέσσερα χρόνια να νομίζουν κάποιοι ότι μας κάνουν και χάρη όταν μας αποκαλούν «η ηρωική» ή «η ακριτική» Τηλλυρία. «Η Αγία Τηλλυρία» μας αποκάλεσε ο ποιητής. Διπλοβομβαρδισμένη από την Τουρκική αεροπορία (1964 – 1974). Βομβαρδίζεται σήμερα από τον πολιτικό αμοραλισμό και την ασπόνδυλη οσφυκαμψία όψιμων εχεφρόνων.

Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν μαζί μας πριν τέσσερα χρόνια όταν ξεκινούσαμε τον αγώνα για ελεύθερη διακίνηση στην Τηλλυρία (για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) επιστροφή στα λεηλατημένα χωριά μας (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) και αναζωογόνηση της κατακαημένης γης μας (της Κυπρίας γης).

Αλλά τότε ήταν άλλη κυβέρνηση.... Τώρα πρέπει να διαφυλακτεί το καλό κλίμα. Τότε η πίεση στρεφόταν στην Κυπριακή Κυβέρνηση, τώρα στρέφεται προς τον κατοχικό στρατό.

Θα έλεγε κανείς ότι πιστώνεται αυτή η αλλαγή ρόλων στις «θετικές» πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Τότε γιατί αυτός ο πανικός, ο θυμός, η κατακραυγή; Ακόμα λίγο να ζητηθεί η επέμβαση της μηχανοκίνητης μονάδας άμεσης δράσης, του στρατού, του ναυτικού και της... αεροπορίας. Γιατί η κινδυνολογία και η απειλή από τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο; Γιατί;

Δεν είμαστε εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα. Είμαστε μαζί τους. Άλλωστε αυτοί που θα διασχίσουν τον Κ. Πύργο την ερχόμενη Παρασκευή δεν είναι – στην πλειοψηφία τους – οι εξίσου αδικημένοι, προσφυγοποιημένοι και προδομένοι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι της περιοχής Τηλλυρίας. Οι περισσότεροι είναι κουβαλητοί εθνικιστές που συγκεντρώνονται από τον στρατό, την ΤΜΤ και τους «γκρίζους λύκους».

Η διέλευση των λεωφορείων από τον Κ. Πύργο, εξυπηρετεί τα παιχνίδια εξουσίας της Άγκυρας και δεν έχει και πολλή σχέση με την «ανθρωπιστική» πτυχή του θέματος. Εντούτοις, οι Τήλλυροι, ανέχονται αυτήν την προκλητική διέλευση – την εθνικιστική παρέλαση των λεωφορείων του μίσους – για αρκετά χρόνια. Φέτος αποφάσισαν να απαιτήσουν κάτι εντελώς λογικό: την παράλληλη συμβολική διέλευση λεωφορείων από τον Κ. Πύργο, μέσω του οδοφράγματος Λιμνίτη προς την εκκλησία του Άγιου Μάμα.

Πού είναι το παράλογο σ’ αυτήν την απαίτηση; Κι όμως. Πριν προλάβει να την απορρίψει ο Ταλάτ, την απέρριψε η κυβέρνηση και κάποιοι αρθρογράφοι και πολιτικοί.

Αχ, κατακαημένη Τηλλυρία. Προδομένη για 44 χρόνια τώρα. Μια γενιά χαμένη στην ρωγμή της ιστορίας. Προσκυνώ τα πάθη σου.

Ενέργεια και κοινωνική πολιτική

Με πρόσφατη απόφαση του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά από τα κράτη μέλη να προωθήσουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και να λάβουν μέτρα αντιμετώπισης της «ενεργειακής πενίας», δηλαδή μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του λαού από τις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης.

Άποψη μου είναι ότι στην Κύπρο το πρόγραμμα κινήτρων για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στηρίζεται πάνω σε μια λαθεμένη αντίληψη που συνιστά μορφή κοινωνικής αδικίας και ανισότητας αλλά και διασπάθισης δημοσίου χρήματος.

Συγκεκριμένα είναι γνωστό ότι οι χιλιάδες καταναλωτές καταθέτουν επί σειρά ετών μέσω των λογαριασμών της ΑΗΚ και του ειδικού τέλους των €0.222 / kwh στο ταμείο προώθησης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).

Μέχρι σήμερα το ταμείο έχει εισπράξει ποσά ύψους 39 εκατομμυρίων ευρώ. Έχουν δοθεί μέχρι σήμερα σε διάφορες χορηγίες 18 εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις της Υπηρεσίας Ενέργειας από το 2010 θα καταβάλλονται 6 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στην παραγόμενη ενέργεια από αιολικά πάρκα (εάν μόνο 100 MW από τα εγκεκριμένα μέχρι σήμερα 400 περίπου MW εγκατασταθούν μέχρι τότε). Η χορηγία αυτή θα πολλαπλασιάζεται χρόνο με το χρόνο.

Ουσιαστικά οι πολίτες θα χρηματοδοτούν την επένδυση ιδιωτικών επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από τα αιολικά πάρκα (το έτος 2012 θα πληρωθούν από το ταμείο 14 εκατομμύρια ευρώ για το ηλεκτρικό ρεύμα που αναμένεται να παράξουν τα μεγάλα αιολικά πάρκα).

Δεν θα είχα οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτό, εφόσον πρώτα γίνει η δίκαιη κατανομή των πόρων του ταμείου. Είναι λοιπόν σημαντικό – και από κοινωνική άποψη – να αλλάξουν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί του σχεδίου παροχής κινήτρων. Να στραφούν δηλαδή σε επιδότηση δράσεων που να αφορούν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και πολίτες (φωτοβολταϊκά και αιολικά σε οικιακό επίπεδο κλπ).

Ως Οικολόγοι, συστήνουμε ανεπιφύλακτα τον συνδυασμό μικρής αιολικής μονάδας με φωτοβολταϊκή μονάδα παραγωγής καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας.

Έχουμε καταθέσει λεπτομερείς προτάσεις για τη διαμόρφωση ενός πραγματικά αποτελεσματικού, δίκαιου και οικολογικού σχεδίου παροχής κινήτρων για ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Απευθυνθήκαμε ακόμα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια, υπενθυμίζοντας του τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.

Ανάμεσα στις προτάσεις μας περιλαμβάνεται και το σχέδιο για πέντε χιλιάδες φωτοβολταϊκές στέγες, σε πέντε χρόνια.

Ένα μέσο νοικοκυριό μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες του με μια εγκατάσταση μέχρι 10 KW. Εισηγούμαστε η κυβέρνηση να προσφοροδοτήσει το έργο της εγκατάστασης σε 5.000 κατοικίες φτωχών ή πολύτεκνων οικογενειών φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων ισχύος 10 KW μέσα σε 5 χρόνια (μέχρι το 2012). Η εγκατάσταση τους να γίνεται ΔΩΡΕΑΝ από το κράτος ως μέτρο κοινωνικής συνοχής. Για τα νοικοκυριά αυτό σημαίνει για τα επόμενα 20 – 25 χρόνια εξοικονόμηση (με τα σημερινά δεδομένα) της τάξης των 1000 – 1200 ευρώ το χρόνο. Το επιπλέον ηλεκτρικό ρεύμα που θα παράξει αυτή η εγκατάσταση θα προσφέρεται στην ΑΗΚ η οποία θα καταβάλλει το ανάλογο αντίτιμο στην κυβέρνηση.

Το έργο αυτό θα προσφέρει 50 MW εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Υπολογίζουμε ότι έτσι η συνολική εγκατάσταση μέχρι το 2012 από φωτοβολταϊκά θα είναι πέραν των 100 MW (και όχι μόνο 8 MW που προβλέπουν τα σχέδια της Υπηρεσίας Ενέργειας) αφού θα συνεχιστεί η εγκατάσταση με τα άλλα προγράμματα και η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στα δημόσια κτίρια. Άλλα 50 MW αναμένεται (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Υπηρεσίας Ενέργειας) να έχουμε από την εγκατάσταση ηλιοθερμικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας. Άρα σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας θα παράγεται από τον ήλιο ηλεκτρική ενέργεια της τάξης των 100 – 150 MW μέχρι το 2012 (και όχι μόνο 58 MW ή 18 MW που προβλέπουν τα σχέδια της Υπηρεσίας Ενέργειας του Υπουργείου Εμπορίου).

Μπορούμε – για εξοικονόμηση πόρων – να περιορίσουμε στο μισό τις εγκαταστάσεις των μεγάλων αιολικών πάρκων (στα 100 MW). Αναμένεται έτσι εξοικονόμηση της τάξης των 15 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2012, από τη μείωση της προβλεπόμενης χορηγίας προς τα μεγάλα αιολικά πάρκα.

Σύμφωνα με προκαταρκτική επαφή μας με μεγάλες εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών (π.χ. SUEZ, SHARP) το κόστος της αγοράς των 5000 φωτοβολταϊκών στεγών θα κυμανθεί με σημερινές τιμές γύρω στα 50 εκατομμύρια ευρώ.

Η ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο εφαρμογής πολιτικής κοινωνικής σύγκλισης. Προτάσεις υπάρχουν, υπάρχει και πολιτική βούληση;

ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΔΙΚΗ ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΠΥΡΓΟ

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Μαζευτήκαμε σήμερα, για ένα μεγάλο και ιερό καθήκον. Συμπληρώνονται 34 χρόνια από το τραγικό εκείνο Σάββατο, όταν οι ορδές του Αττίλα, έπληξαν το νησί μας. Η πληγωμένη από το 1964 Τηλλυρία, έδωσε από τα σπλάχνα της καινούργιο αίμα και χώμα, στο δέντρο της ελευθερίας. Οι Αττίλες πάτησαν τα ιερά χώματα μας, βομβάρδισαν και λήστεψαν τα χωριά μας και οδήγησαν όσους απέμειναν στην ηρωική Τηλλυρία, σε μια πολύχρονη ομηρία. Σήμερα όλοι οι Κύπριοι ζητούν την απελευθέρωση της πατρίδας μας, καταδικάζουν την Τουρκική εισβολή και τον εποικισμό. Ζητούν τη διευκρίνιση της τύχης των αγνοουμένων. Εμείς, ως κάτοικοι της Τηλλυρίας επιπλέον και πριν απ’ αυτό αναμένουμε ακόμα την υλοποίηση των υποσχέσεων για διάνοιξη των οδοφραγμάτων της Τηλλυρίας και επανεγκατάσταση των κατοίκων της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, στα εγκαταλελειμμένα χωριά της περιοχής.

Σήμερα όμως, οφείλουμε πρωτίστως να αποδώσουμε την απαιτούμενη τιμή στους ηρωικούς νεκρούς της κοινότητας μας. Η περιοχή μας τιμά πολλούς νεκρούς που κατάγονται από την Τηλλυρία ή αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στα μέρη μας. Έχουμε και παλληκάρια που ακόμα αγνοούνται. Ιδιαίτερη αναφορά οφείλεται όμως στο Σάββα Λοΐζου και Χριστόδουλο Αγαπίου. Ας ξαναθυμηθούμε – με λίγα λόγια – την προσωπική ιστορία του κάθε λαμπρού παλικαριού που έδωσε τη ζωή του, στα τραγικά γεγονότα της Τουρκικής εισβολής.

Ο Σάββας Λοΐζου γεννήθηκε το έτος 1947 στα Πηγαίνεια από οικογένεια που ασχολείται παραδοσιακά με την κτηνοτροφία. Μετά από το Δημοτικό εργάστηκε ως πελεκάνος στην κοινότητα του. Το 1965 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Το 1967 ως κληρωτός στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Κοφίνου. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης έλαβε μέρος στις μάχες της Τηλλυρίας. Στις 20 Ιουλίου του 1974 στις μάχες πάνω από τον Παχύαμμο, έπεσε μαχόμενος, χτυπημένος από τα τουρκικά πυρά.

Ο Χριστόδουλος Αγαπίου γεννήθηκε στον Πάνω Πύργο το 1946 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Εξασκούσε το επάγγελμα του ράφτη. Το 1974 ως έφεδρος στρατιώτης κατετάγη στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε στην περιοχή Μόρφου. Την 22η Ιουλίου του 1974 έπεσε μαχόμενος κατά την τουρκική εισβολή στην περιοχή Ελιά Μόρφου και ετάφη στην κατεχόμενη Μόρφου. Τα δυο παλικάρια ήταν μέλη της ΕΔΕΚ μέσα από τις τάξεις της οποίας ανδρώθηκε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία και της Ελευθερίας.

Σήμερα, στην τριακοστή τέταρτη επέτειο της τραγικής μέρας της προδοσίας, πέρα από την καταδίκη και το ανάθεμα, οφείλουμε να διακηρύξουμε την αποφασιστικότητα του λαού μας για συνέχιση του αγώνα. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο ενιαία, χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και εγγυήσεις, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωριστικές συνταγματικές ρυθμίσεις, με σεβασμό στα δικαιώματα των κοινοτήτων αλλά και κυρίως με πλήρη και αρτιμελή εφαρμογή όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή.

Ο Κυπριακός λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ενοχής για το παρελθόν και να κτίσουμε το μέλλον σε βάσεις δικαίου σύγχρονες και Ευρωπαϊκές, έξω και μακριά από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.

Είναι πατριωτικό μας καθήκον να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες του Πρόεδρου Χριστόφια για λύση βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική. Οφείλουμε να αντισταθούμε στις πιέσεις των ξένων για διαπραγματεύσεις για χάριν των διαπραγματεύσεων, για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, για βιαστικό κλείσιμο του Κυπριακού προβλήματος.

Τώρα ξέρουμε ποιοι πιέζουν για άμεσες διαπραγματεύσεις.

Όσοι υποστηρίζουν ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις ομάδες εργασίας καλούνται να εξηγήσουν στο Κυπριακό λαό με λεπτομέρεια: σε ποιά θέματα υπήρξε σύγκλιση, σε ποια συμφωνία και σε ποια διαφωνία; Ας μην ερίζουμε μεταξύ μας εάν υπήρξε ή όχι επαρκής προετοιμασία. Ας ενημερωθεί ο λαός, πριν προχωρήσει το επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων. Στόχος τους ολοφάνερος να επαναφέρουν απαράδεκτες προτάσεις που οδηγούν στη διχοτόμηση, γνωρίζουμε ότι μέσω του περίφημου «πάρε-δώσε» επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τα σχέδια τους. Επιζητούν να νομιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα της βίαιης επίθεσης των υπέρτερων δυνάμεων μιας επεκτατικής χώρας, κατά του μικρού αλλά ιστορικού και περήφανου λαού μας.

Κατανοούμε βέβαια ότι επείγει η λύση του Κυπριακού γιατί ο χρόνος εδραιώνει την κατοχή, πληθαίνουν οι έποικοι, στις καρδιές, στο μυαλό και στις συνήθειες των ανθρώπων παγιώνεται η διχοτόμηση, κτίζονται τα κατεχόμενα, κατεδαφίζεται ο Πενταδάκτυλος κλπ κλπ. Όλα αυτά σωστά. Αλλά το άλλο που ακούγεται συχνά ακόμα και από Κύπριους πολιτικούς δεν το κατανοώ μα την αλήθεια: Να βιαστούμε – λένε – γιατί η θέση του Ταλάτ (και του Ερντογάν) είναι επισφαλής. Κάποιοι μάλιστα επισείουν ως μπαμπούλα και φόβητρο το ενδεχόμενο επαναφοράς των πιο αδιάλλακτων της Τουρκικής πλευράς.

Μα είναι δυνατόν να πιστεύουν στα σοβαρά κάποιοι ότι η δική μας στάση θα ενισχύσει την παρουσία του Ταλάτ; Κι αν παρά τις υποχωρήσεις μας χάσει ο Ταλάτ, με ποιον θα κληθούμε να διαχειριστούμε μια ελλειμματική συμφωνία; Όσοι βιάζονται να υπογράψουν την παράδοση στις απαιτήσεις της Τουρκίας να ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει χρόνος γι’ αυτό. Αν αυτό που επιζητούν είναι απλά να υποχωρήσουμε σε ότι ζητά η Τουρκική πλευρά, δεν υπάρχει νομίζω κανένας λόγος βιασύνης.

Όλα αυτά δεν είναι καλοί οιωνοί, ούτε όσα ακούγονται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Ας μην ξεγελιούνται κάποιοι απ’ τα φιλικά σχόλια και τις ενθαρρυντικές προτροπές αυτών που κάποτε αναθεμάτιζε όλος ο προδομένος λαός μας. Όταν μας λένε ότι «η λύση θα προέλθει απ’ τους Κυπρίους» προσπαθούν να αποκρύψουν τις αληθινές τους προθέσεις. Για ποιους Κυπρίους μιλούν; Για τους Τουρκοκύπριους που είναι όμηροι των 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτικών και 200 χιλιάδων εποίκων και κουβαλητών; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ας ζητήσουν από την Άγκυρα, ΤΩΡΑ την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων για να μπορέσουν οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να βρουν τη λύση και το «νέο συνεταιρισμό» όπως λένε.

Δεν ξεχνούμε και ούτε μας διαφεύγει ότι η νέα τάξη πραγμάτων, επιδιώκει την εφαρμογή των δικών της σχεδίων που περιλαμβάνουν τον εξευμενισμό της Τουρκίας και τη χρήση της Κύπρου ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους. Άρα δεν αναζητούν λύση στο Κυπριακό παρά εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Εμείς, οφείλουμε να τους αντισταθούμε, όπως μας προτρέπει με τους στίχους του απ’ το μυρωμένο μνήμα του, ο ήρωας της αντίστασης συναγωνιστής Δώρος Λοΐζου που σκοτώθηκε στις 30 Αυγούστου του 1974 από τα προδοτικά πυρά κατά του αγωνιστή ηγέτη της ΕΔΕΚ Βάσο Λυσσαρίδη. «Αλλά εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι».

Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

Τα ψεύτικα τα λόγια τα ευρωπαϊκά

Όσοι παρακολούθησαν (λίγοι είμαι βέβαιος) τη συζήτηση για την επικύρωση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης, θα είχαν διαπιστώσει ότι δύο ήταν οι βασικές διαφορές σκέψης: Η μια – που παρουσίασαν το ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ – έλεγε ότι παρά τις αδυναμίες της η συνθήκη πρέπει να επικυρωθεί να ψηφιστεί και να προχωρήσει η διαδικασία υλοποίησης της. Η άποψη αυτή, παραγνώριζε πλήρως την απόφαση του Ιρλανδικού λαού. Κάποιοι μάλιστα ομιλητές από τα τέσσερα κόμματα ειρωνεύτηκαν και απαξίωσαν προσβλητικά του Ιρλανδούς (μίλησαν για ομοφυλοφιλικές φοβίες και για παραδοσιακές αξίες των Ιρλανδών, καθολικές δοξασίες και άλλα τινά περίεργα).

Η δεύτερη άποψη – που παρουσιάστηκε από το ΑΚΕΛ – ήταν ότι η συνθήκη χαρακτηρίζεται από νεοφιλελευθερισμό, εμπεριέχει απαράδεκτες ρήτρες και γι’ αυτό απορρίπτεται.

Όλοι όμως συμφώνησαν ότι μία εκ των ελλείψεων της συνθήκης ήταν η εξαίρεση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών από τις βασικές πρόνοιες της συνθήκης. Εδώ προέκυψε η δική μας πρόταση, η οποία έχει ήδη τεθεί στο Ευρωκοινοβούλιο από την ομάδα των Ευρωπαίων Πρασίνων και υποστηρίχθηκε από πολλούς άλλους Ευρωβουλευτές.

Εισηγηθήκαμε όπως η Βουλή των Αντιπροσώπων προτείνει την τροποποίηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης μέσω μιας «Ευρωπαϊκής Πράξης Δημοκρατίας» που να περιλαμβάνει την ενσωμάτωση του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στο κείμενο της συνθήκης καθώς και μηχανισμών εφαρμογής του χωρίς εξαιρέσεις για οποιαδήποτε χώρα, την ενδυνάμωση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των εθνικών Κοινοβουλίων στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και την ενίσχυση των αρχών της συμμετοχικής δημοκρατίας με μέτρα όπως η ενδυνάμωση της διαδικασίας της «Πρωτοβουλίας των Πολιτών».

Η «Ευρωπαϊκή Πράξη Δημοκρατίας» μπορεί να τεθεί σε επικύρωση ενώπιον των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταυτόχρονα σε όλα τα κράτη μέλη κατά τη διάρκεια των ευρωεκλογών του 2009. Τέλος η Βουλή των Αντιπροσώπων σύμφωνα με το προτεινόμενο ψήφισμα εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο Καρογιάν να μεταφέρει την πρόταση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να την προωθήσει στο προσεχές Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια τέτοια απόφαση θα αποτελούσε το απάβγασμα των θέσεων που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης.

Έτσι η Βουλή θα εξέφραζε την υποστήριξη της στην ανάγκη εμβάθυνσης των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα υποστήριζε τη διεύρυνση των δυνατοτήτων συμμετοχής των πολιτών στην διαμόρφωση του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ελάμβανε υπόψη της τις ανησυχίες που εκφράστηκαν κατά τη συζήτηση της επικύρωσης της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης αλλά και θα εξέφραζε πλήρη σεβασμό στη δημοκρατική έκφραση των λαών και ιδιαίτερα στο αποτέλεσμα του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος.

Δυστυχώς η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά από όλους. Άλλοι είπαν πως δεν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο τους, κι άλλοι γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει η συνθήκη, δεν πιστεύουν στα δημοψηφίσματα, δεν πιστεύουν τελικά σε τίποτα, παρά μόνο στο πρόσκαιρο και εφήμερο κάματο της διακομματικής αντιπαράθεσης.
Τελικά, ευρωλάγνοι και ευρωσκεπτικιστές, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουνε. Την ίδια νοοτροπία έχουν, εθελόδουλη και μικρόψυχη. Χωρίς όραμα και ελπίδα, ούτε για τα πιο μακρινά. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη, αλλά αυτό βεβαίως δεν τους ανησυχεί. Μάλλον – επί του προκειμένου – τους βολεύει.

Το κράτος καρκινοβατεί

Ο καρκίνος σήμερα εξελίσσεται σε επιδημία που χειρότερη της δεν γνώρισε στο παρελθόν η ανθρωπότητα.

Παρά τα άλματα της επιστήμης, τα θαυματουργά φάρμακα και την ανάπτυξη των τεχνικών πρόβλεψης ή πρόγνωσης, ο καρκίνος θερίζει. Θεωρείται η δεύτερη αιτία θανάτου αφού ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους πεθαίνει από καρκίνο. Το ετήσιο ποσοστό εμφάνισης νέων κρουσμάτων υπολογίζεται να ξεπερνά πλέον τα 200 άτομα κάθε 100.000 κατοίκους.

Στην Κύπρο με ένα πληθυσμό γύρω στο 1 εκατομμύριο κατοίκων (δηλαδή ο συνολικός αριθμός των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, αλλοδαπών μεταναστών κλπ που κατοικούν στο νησί μας) τα νέα κρούσματα καρκίνου υπολογίζονται μεταξύ 2000 με 3000 άτομα το χρόνο ενώ οι καταγραμμένοι ως καρκινοπαθείς ανέρχονται στα 20.000 άτομα που τυγχάνουν θεραπείας.

Αυτοί οι αριθμοί είναι άνθρωποι, αγαπημένα πρόσωπα και επώδυνες απουσίες. Λέμε συχνά – και δεν πρέπει αυτό το «συχνά» να αποτελεί δείγμα αποδοχής του γεγονότος – ότι δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει βιώσει ή ζει το δράμα του καρκίνου.

Οφείλουμε πλέον να παραδεχθούμε πως ο καρκίνος αποτελεί ένα πολυδιάστατο πρόβλημα, το οποίο για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται τη συνεργασία πολλών ειδικοτήτων – ιατρικών, παραϊατρικών, κοινωνικών – και την εφαρμογή μιας μακρόχρονης, σταθερής και πολυεπίπεδης στρατηγικής.

Η κυβέρνηση έχει ενώπιον της από τον Ιανουάριο του 2008 μια πρόταση, προϊόν συλλογικής πολύχρονης εργασίας ειδικών ιατρών και εθελοντών, την οποία καλείται να υιοθετήσει και εφαρμόσει.

Ως Οικολόγοι οφείλουμε να διατυπώσουμε την μοναδική ίσως κριτική μας επί του σχεδίου «Στρατηγικής Αντιμετώπισης του Καρκίνου στην Κύπρο», που αφορά την απουσία πολιτικής πρόληψης. Έπρεπε να περιλαμβάνονται πολιτικές που να περιορίζουν την έκθεση σε παράγοντες που προκαλούν ή πιθανόν να προκαλούν καρκίνο. Πρέπει να ενισχυθούν και εάν δεν υπάρχουν, να τις βρούμε και να εφαρμόσουμε τέτοιες πολιτικές.

Δεν μπορούμε να ξεπερνούμε χωρίς πολλή περίσκεψη τις ανησυχίες για πρόκληση καρκίνου από τη ραδιενέργεια, την ακτινοβολία των πυλώνων, των κεραιών κινητής τηλεφωνίας ή τα κινητά τηλέφωνα, την εισπνοή ρύπων όπως τον καπνό του τσιγάρου, ή τη χρήση χημικών προϊόντων, την παρουσία υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων ή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στα τρόφιμα ή άλλων τοξικών ουσιών. Όταν μαζικά – με απόλυτη ευθύνη της κρατικής ανικανότητας – οι πολίτες δηλητηριάζονται από τις αφλατοξίνες στο γάλα και το γιαούρτι, τότε για ποια πολιτική αντιμετώπισης του καρκίνου μπορούμε να μιλούμε;

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ από κοντά την σταθερή πορεία υποβάθμισης του ογκολογικού τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.

Κατηγορώ απευθείας το κράτος της χώρας μου, ότι αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του. Έχει περιοριστεί σε ρόλο θεατή αφήνοντας τους καρκινοπαθής στις φροντίδες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Επιβάλλεται να καταργηθούν τα οποιαδήποτε μονοπώλια, καθότι το όποιο μονοπώλιο αποβαίνει σε βάρος της υγείας των ασθενών, της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Επιβάλλεται χωρίς καμμιά άλλη καθυστέρηση όπως προχωρήσει η δημιουργία πλήρους ακτινοθεραπευτικού τμήματος στο νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας και στο γενικό νοσοκομείο Λεμεσού εξοπλισμένο με τους αντίστοιχους 2 τουλάχιστον γραμμικούς επιταχυντές.

Το νέο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας πρέπει να μετατραπεί σε ένα τριτοβάθμιο ογκολογικό κέντρο αναφοράς. Το ογκολογικό κέντρο αναφοράς του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας πρέπει να πλαισιώνεται από κατάλληλα εξοπλισμένες και στελεχωμένες τριτοβάθμιες ογκολογικές μονάδες, να υποστηρίζεται από ένα δευτεροβάθμιο κέντρο και να συμπληρώνεται από ένα πρωτοβάθμιο σύστημα φροντίδας των αρρώστων (παρακολούθηση, ανακουφιστική φροντίδα) κοντά στον τόπο διαμονής των ασθενών όπως είναι τα περιφερειακά νοσοκομεία ή/και ιδιωτικές κλινικές ή νοσοκομεία. Στο κέντρο αναφοράς μπορεί να διεξάγεται και κλινική έρευνα υψηλού επιπέδου καθώς και να λειτουργεί το κέντρο μαστού.

Επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και να υπάρξει συντονισμός και αλληλοστήριξη μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Στα πλαίσια αυτά το Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα πλήρες ανεξάρτητο ίδρυμα προσφοράς εξειδικευμένων ογκολογικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, χρησιμοποιώντας τον ακτινοθεραπευτικό εξοπλισμό του (με τους 2 – 3 γραμμικούς επιταχυντές) και με προοπτική προσέλκυσης και ασθενών από το εξωτερικό. Παρόμοια δράση μπορεί να προωθηθεί και στην Επαρχία της Πάφου.
Πρέπει να διαμορφωθεί από την πολιτεία ένα δίκτυο αντιμετώπισης του καρκίνου σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων της κοινωνίας. Γιατί η ευθύνη – και όχι μόνο ο πόνος – είναι δική μας.

Ο περί της Συνθήκης Λισσαβώνας για την Τροποποίηση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης περί Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Νόμος

Εμείς δεν είμαστε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είμαστε «ευρωαρνητικοί». Ζητούμε όμως μια δημοκρατική οικολογική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν θα καταπιέζει τους λαούς της, επιβάλλοντας δυσβάστακτες φορολογικές πολιτικές και να ευνοεί μόνο τα παγκοσμιοποιημένα κέρδη και τις πολυεθνικές.

Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστής στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.

Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.

Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρούμε έγκλημα κατά της δημοκρατίας.

Λέμε ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την διαδικασία.

Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρούμε ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.

Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη ή να έχουν επιφυλάξεις και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα (όπως στις Ευρωεκλογές). Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.

Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.

Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα. Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχουμε βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.

Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού και της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.

Η πρόταση μας για δημοψήφισμα απορρίφθηκε δυστυχώς από την Κυβέρνηση και τη Βουλή.

Έχουμε τη θέση ότι μας δόθηκε – με την απόφαση του Ιρλανδικού λαού – άλλη μια ευκαιρία. Εμείς ιδιαίτερα στην Κύπρο έπρεπε να σεβαστούμε έμπρακτα (και όχι μόνο στα λόγια) την απόφαση του λαού της Ιρλανδίας όπως ζητούσαμε κάποτε να σεβαστούν τη δική μας.

Όταν το 2004 ζητούσαμε να γίνει σεβαστή η απόφαση του δικού μας λαού, οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που μας υποστήριξαν. Τότε – σας θυμίζουμε - ο Ιρλανδός Πρωθυπουργός διακήρυξε δημόσια την ανάγκη σεβασμού στην περίπτωση της Κύπρου της βασικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι κυβερνήσεις άλλων Ευρωπαϊκών λαών, αμφισβητούσαν το δικαίωμα στο λαό μας να αυτοδιαχειρίζεται την μοίρα του.

Επιτρέψετε μου να προειδοποιήσω ότι η άρνηση των κομμάτων να υιοθετήσουν την εισήγηση των Οικολόγων για διενέργεια δημοψηφίσματος δημιουργεί ενδεχόμενο προηγούμενο, το οποίο εύχομαι να μην το βρούμε ενώπιον μας σύντομα ως υποστήριξη της επιχειρηματολογίας εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η διαδικασία του δημοψηφίσματος για την επικύρωση της όποιας λύσης του Κυπριακού.

Μου φαντάζει εξοργιστικά οξύμωρο οι ίδιοι πολιτικοί που αρνούνται τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη χώρα τους (σ’ αυτούς περιλαμβάνω και ημέτερους πολιτικούς) αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να χρησιμοποιούν με αναίδεια το επιχείρημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας λαός των τεσσάρων εκατομμυρίων να φρενάρει τη συμφωνία που αφορά 500 εκατομμύρια».

Ω, το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού.

Το ερώτημα κύριοι δεν είναι αυτό αλλά τούτο: «Πώς μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία τεχνοκρατών των Βρυξελλών, κρατικών αξιωματούχων και πολιτικών να επιβάλλει στα 500 εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την συμφωνία στην οποία οι ίδιοι κατέληξαν μέσω της γνωστής δίδυμης φιλοσοφίας του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής;»

Η επίκληση του Θουκυδίδη στο προΐμνιο της Συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αποτελεί τις πιο γνήσια καταδίκη των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης: «Χρώμεθα γάρ πολιτεία… και όνομα μεν δια το μη εν ολίγοις άλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται».

Σωστά ο Α. Τσίπρας δήλωσε επιγραμματικά και ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μεταρρυθμιστεί με τη συμμετοχή των λαών ή δεν πρόκειται να μεταρρυθμιστεί καθόλου».

Εμείς ως Οικολόγοι, υποστηρίζουμε ότι δεν μπορεί η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γίνει πίσω από την πλάτη των πολιτών.

Ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αδυνατεί να υπερασπιστεί την ποιότητα ζωής και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της απέναντι στην κρίση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του περιβάλλοντος.

Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική Ευρώπη και για να το πετύχουμε χρειάζεται η επικύρωση των λαών και όχι μόνο η συμφωνία των κυβερνήσεων.

Εμείς αποφεύγουμε να μπούμε στην λεπτομερή επιμέτρηση των θετικών ή αρνητικών της συνθήκης. Υπάρχουν θετικά, υπάρχουν κι’ αρνητικά. Η πλέρια δημοκρατική διαδικασία που αποφεύγουν ως χολέρα – οι ηγεσίες των κρατών – μπορούσε να αναδείξει τις αδυναμίες της συνθήκης και αναλόγως αυτή να τύχει των αναγκαίων αλλαγών και τροποποιήσεων. Ξέρετε η δημοκρατία δεν είναι απλά μια αρχαία συνήθεια. Είναι τρόπος ζωής. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η συνθήκη θα γινόταν καλύτερη εάν περνούσε μέσω της λαϊκής επικύρωσης αντί να αποτελέσει το προϊόν συμβιβασμού εθνικών συμφερόντων.

Εμείς δεν δεχόμαστε – για παράδειγμα – το συμβιβασμό σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Θέλουμε να αποτελεί μέρος της συνθήκης και όχι παραπομπή. Σημειώνουμε ότι στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όντως είχε ενσωματωθεί η Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών καθώς και οι κοινωνικοί χάρτες που έχουν υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλα αυτά ονομάζονται πλέον ως «Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων». Δεν κατανοούμε γιατί πρέπει να αποδεχτούμε τη συμφωνία των ηγετών που επιτρέπουν στην Βρετανία και Πολωνία να τυγχάνουν μόνιμης παρέκκλισης σε ένα τόσο θεμελιακό ζήτημα.

Εμείς προτείνουμε την αναθεώρηση της συνθήκης με την ενσωμάτωση του Ευρωπαϊκού χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη στη μεταρρυθμιστική συνθήκη.

Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα αρνητικά σημεία που αφορούν τη φιλοσοφία της συνθήκης, τις περιορισμένες αναφορές στη θεσμοθέτηση των αρχών της αειφόρου βιώσιμης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος έναντι ενός καθαρά νεοφιλελεύθερου αναπτυξιακού μοντέλου, τη σύνδεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό κατεστημένο και τις επιθετικές πολιτικές της Νέας Τάξης κ.ά. Περιορίζονται οι δυνατότητες εκπροσώπησης των μικρών χωρών και εφαρμόζονται πρακτικές οι οποίες στο όνομα της απλούστευσης και επιτάχυνσης των διαδικασιών, ενδυναμώνουν την παρουσία των μεγάλων χωρών εις βάρος των μικρών λαών. Από την άλλη, ενισχύεται ο ρόλος του Ευρωπαϊκού και των Εθνικών κοινοβουλίων γεγονός που ως Οικολόγοι το κρίνουμε ως θετικό στοιχείο.

Ένα θετικό απομεινάρι της συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα είναι η δυνατότητα εισήγησης νομοθεσίας μέσω της συλλογής ενός εκατομμυρίου υπογραφών πολιτών, η γνωστή ως «Πρωτοβουλία Πολιτών». Τέλος, ας σημειωθεί ότι όπως και στη Συνθήκη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η ρήτρα αλληλεγγύης δεν καλύπτει την υπόθεση της Κύπρου αφού οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν καμμιά υποχρέωση υποστήριξης όταν χώρα μέλος δέχεται εχθρική επίθεση.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εμείς ως Οικολόγοι, δεν είμαστε εναντίον της διεύρυνσης και εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν καταψηφίζουμε τη συνθήκη, όχι γιατί συμφωνούμε ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά ούτε γιατί υποκύπτουμε στον απαράδεκτο εκβιασμό ότι περίπου θα καταρρεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη συνθήκη της Λισσαβώνας. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κι’ αυτά οφείλουμε να τα αναζητήσουμε μέσω του διαλόγου με τους Ευρωπαίους πολίτες.

Είναι ευκαιρία να υποστηρίξουμε το αυτονόητο. Δεν μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση της Ευρώπης χωρίς τους Ευρωπαίους. Οι λαοί δεν μπορεί να είναι απλοί θεατές των αποφάσεων των «επαϊόντων» είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε τεχνοκράτες των Βρυξελών. Αλήθεια, πως μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία πολιτικών και τεχνοκρατών να επιβάλει την άποψη της σε 500 εκατομμύρια ανθρώπους, την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη σείεται από κινητοποιήσεις και απεργίες.

Πρέπει να ζητήσουμε αλλαγές στη συνθήκη. Να γίνει πιο δημοκρατική και πιο δίκαιη. Δεν βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να διεκδικήσουμε και πάλιν το ρόλο του «καλού παιδιού» που ξέρει μόνο να υπηρετεί.

Εμείς είμαστε υπέρ μιας δημοκρατικής Ευρώπης από τα Κανάρια νησιά ως το Βλαδιβοστόκ και από την Ισλανδία μέχρι την Κύπρο, της Ευρώπης των λαών κι όχι της Ευρώπης των ηγετών, γι’ αυτό και δεν συμμετέχουμε στην χωρίς τους πολίτες - αλλά μέσω των ολίγων - διαδικασία επικύρωσης της συνθήκης.

Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

Ευρωπαϊκό Δημοψήφισμα

Εγώ δεν είμαι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είμαι «ευρωαρνητικός». Ζητώ όμως μια δημοκρατική οικολογική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν θα καταπιέζει τους λαούς της, επιβάλλοντας δυσβάστακτες φορολογικές πολιτικές και να ευνοεί μόνο τα παγκοσμιοποιημένα κέρδη και τις πολυεθνικές.

Ως Οικολόγοι είμαστε υπέρ μιας ισχυρής Ευρώπης, μιας δημοκρατικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης που να καταστεί ισχυρός παράγοντας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αλλά και πρωταγωνιστή στην προσπάθεια για την σωτηρία του πλανήτη από την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, την κρίση της ακρίβειας, την κρίση των τροφίμων, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και την ενεργειακή πενία.

Όμως αυτή η Ευρώπη για να είναι ισχυρή πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των «ολίγων». Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα τεχνοκρατών των Βρυξελών και οι ηγεσίες των κρατών μελών να αποφασίζουν χωρίς τους πολίτες.

Το γεγονός ότι επέλεξαν οι ηγέτες των κρατών να προχωρήσουν χωρίς να δώσουν σημασία στην άποψη των πολιτών, χωρίς να δίνουν σημασία στους Ευρωπαίους πολίτες που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται γιατί απέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της ακρίβειας, το θεωρώ έγκλημα κατά της δημοκρατίας.

Λέω ναι στην Ευρώπη, ναι στην ολοκλήρωση, ναι στην εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταρρύθμιση που θα γίνει από την πίσω πόρτα και πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι επιβολή, είναι μια μορφή τυραννίας και δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την διαδικασία.

Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για την Συνθήκη είναι ευθύνη των ηγεσιών των ευρωπαϊκών κρατών που δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν τους πολίτες και να ζητήσουν στα αλήθεια την άποψη τους. Αυτό που συμβαίνει το θεωρώ ως μεγάλη και απαράδεκτη απάτη.

Είναι απάτη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν άλλη άποψη και να κάνουν παρασκηνιακή και μυστική συμφωνία μεταξύ τους, να μην απευθυνθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς και να περάσουν με ταχύτατη διαδικασία μια Συνθήκη που αφορά όχι μόνο τους ηγέτες αλλά κυρίως και πρωτίστως τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Σωστά υποστηρίχθηκε ότι η συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί μέσω ενός πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος δηλαδή να δοθεί ταυτόχρονα (όπως στις Ευρωεκλογές) το δικαίωμα στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων να τοποθετηθούν για τη συνθήκη που καθορίζει το μέλλον τους σαν ενιαία πολιτική οντότητα. Η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη συνθήκη του Μάαστριχ ή της Νίκαιας. Είναι καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να εμβαθύνει στο θεσμό της άμεσης δημοκρατίας και να κτίσει μια ενιαία λαϊκή κυριαρχία.

Ιδιαίτερα όσον αφορά την Κύπρο, ένα ευρωπαϊκό δημοψήφισμα θα είχε ακόμα περισσότερη και ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ένα δημοψήφισμα ανάμεσα τους νόμιμους κατοίκους του νησιού (πλην των Τούρκων εποίκων) θα αποκαθιστούσε την νομική τάξη που δυστυχώς ανέτρεψε η απαράδεκτη λογική των χωριστών δημοψηφισμάτων το 2004. Ο λαός μας (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Αρμένιοι κλπ) μέσα από το ενιαίο δημοψήφισμα θα σφυρηλατούσε την κυριαρχία του σαν ενωμένη οντότητα.

Δεν έχει σημασία πόσοι Τουρκοκύπριοι θα συμμετείχαν αν και έχω βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπήρχε αθρόα συμμετοχή Τουρκοκυπρίων.

Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ευθύνη φέρουν βεβαίως όσοι έχουν καλλιεργήσει τη διχοτόμηση μέσα στη ψυχή και το μυαλό τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής μέσα από την προοπτική του ενός λαού, της μιας πατρίδας μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη.

Κινητή μου αγάπη!

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων – και ιδιαίτερα των παιδιών – από τη χρήση των κινητών τηλεφώνων και το δίκτυο των πομπών κινητής τηλεφωνίας.

Σε πρόσφατη συνάντηση μου με τον Πρόεδρο της ΑΤΗΚ κ. Κρεμμό και τους συνεργάτες του, επέμενα:
1) Στην ανάγκη ενδυνάμωσης της εκστρατείας για την ορθή χρήση του κινητού τηλεφώνου. Σ’ αυτόν τον τομέα το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ΑΤΗΚ χωρίς ανταπόκριση. Ιδιαίτερη αναφορά έκανα στην ανάγκη ρύθμισης της χρήσης των κινητών τηλεφώνων κατά τη διάρκεια της οδήγησης.
2) Στην ανάγκη καθιέρωσης ορίου εκπομπών, που να συνάδει με τα αυστηρότερα στην Ευρώπη (π.χ. εκείνα της περιοχής Σασπρουγκ στην Αυστρία). Σημειώνεται ότι από τις μέχρι σήμερα μετρήσεις των εκπομπών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων από τις κεραίες της ΑΗΚ συνάγεται ότι πάρα πολύ σπάνια υπερβαίνουν τα όρια αυτά. Άρα νομίζω ότι λογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλημα υιοθέτησης αυτών των «αυστηρών» ορίων. Η ευθύνη αυτή ανήκει στο Υπουργείο Υγείας. Μίλησα πολλές φορές με το Γενικό Διευθυντή. Καμμιά απάντηση.
3) Στην ανάγκη καταμέτρησης των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στην περιοχή πριν την εγκατάσταση της κεραίας – και όχι μόνο μετά – για να καταδειχθεί η πραγματική συγκριτική επίπτωση από την παρουσία της κεραίας.
4) Στην ανάγκη να αποφεύγεται η εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας κοντά σε σχολεία, νηπιαγωγεία ή άλλους χώρους συνάθροισης παιδιών σε απόσταση τέτοια που οι επιπτώσεις στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο να είναι μηδέν. Παράλληλα πρέπει να αποθαρρύνονται τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί να χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο στο χώρο των σχολείων.
5) Στην ανάγκη ενημέρωσης των κατοίκων μιας περιοχής (μέσω δημοσίευσης στην εφημερίδα) για την πρόθεση εγκατάστασης κεραίας κινητής τηλεφωνίας στην περιοχή και τη διάθεση της ΑΤΗΚ να παράσχει όλες τις πληροφορίες στους ενδιαφερόμενους.
6) Στην ανάγκη τοποθέτησης των κεραιών κινητής τηλεφωνίας στο πιο ψηλό κτίριο στην αστική περιοχή ή σε πυλώνες στις αγροτικές περιοχές.
7) Στη δέσμευση ότι δεν θα τοποθετούνται κεραίες κινητής τηλεφωνίας επί τριόροφων (και κάτω) κτιρίων.
8) Στην ανάγκη ένταξης όλων των κεραιών στο φυσικό ή ανθρωποποίητο περιβάλλον.
9) Στην ανάγκη προώθησης της συνλειτουργίας από κοινούς πομπούς με άλλες υπηρεσίες ή εταιρείες.
10) Στην ανάγκη εισαγωγής σύγχρονης τεχνολογίας.

Οι περισσότερες από τις εισηγήσεις μου έγιναν δεκτές από τους αρμόδιους της ΑΤΗΚ. Φαίνεται όμως ότι έχουν κάποιου είδους δυσκολία στην εφαρμογή τους. Ίσως γιατί αισθάνονται ότι το κράτος δεν έχει μια πολιτική που να τους υποχρεώνει (όπως και κάθε ιδιωτική επιχείρηση που δραστηριοποιείται στον ίδιο χώρο) να εφαρμόζουν την αρχή της συνετής προφύλαξης. Τι περιμένουν άραγε; Να αποδειχθεί πέρα για πέρα η παθογόνος δράση της κινητής τηλεφωνίας; Τότε δεν θα είναι λίγο αργά;

Η Ευρώπη μεταρρυθμίζεται;

Το αποτέλεσμα του Ιρλανδικού Δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει σεβαστό. Η συμφωνημένη θεσμική διαδικασία επιβάλλει διακοπή της διαδικασίας επικύρωσης της συνθήκης της Λισσαβόνας.

Το Κυπριακό Κοινοβούλιο οφείλει να αναβάλλει την προγραμματισμένη για τις 3 Ιουλίου επικύρωση της συνθήκης. Η Κύπρος, έχει κάθε συμφέρον να επιδείξει σεβασμό στην απόφαση του λαού μιας παραδοσιακά φίλης χώρας.

Όταν το 2004 ζητούσαμε να γίνει σεβαστή η απόφαση του δικού μας λαού, οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που μας υποστήριξαν. Αναγνώρισε δημόσια ο Ιρλανδός Πρωθυπουργός τη βασική αρχή του σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας, όταν οι κυβερνήσεις άλλων Ευρωπαϊκών λαών, αμφισβητούσαν το δικαίωμα στο λαό μας να αυτοδιαχειρίζεται την μοίρα του.

Μου φαντάζει εξοργιστικά οξύμωρο οι ίδιοι πολιτικοί που αρνούνται τη διενέργεια δημοψηφισμάτων στη χώρα τους (σ’ αυτούς περιλαμβάνω και ημέτερους πολιτικούς) σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να χρησιμοποιούν με αναίδεια το επιχείρημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας λαός των τεσσάρων εκατομμυρίων να φρενάρει τη συμφωνία που αφορά 500 εκατομμύρια».

Ω, το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού.

Το ερώτημα κύριοι δεν είναι αυτό αλλά τούτο: «Πώς μπορεί μια ασήμαντη μειοψηφία τεχνοκρατών των Βρυξελλών, κρατικών αξιωματούχων και πολιτικών να επιβάλλει στα 500 εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την συμφωνία στην οποία οι ίδιοι κατέληξαν μέσω της γνωστής δίδυμης φιλοσοφίας του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής;»

Η επίκληση του Θουκυδίδη στο προΐμνιο του άτυχου Ευρωπαϊκού Συντάγματος, αποτελεί τις πιο γνήσια καταδίκη των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης: «Χρώμεθα γάρ πολιτεία… και όνομα μεν δια το μη εν ολίγοις άλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται».

Σωστά ο Α. Τσίπρας δήλωσε επιγραμματικά και ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μεταρρυθμιστεί με τη συμμετοχή των λαών ή δεν πρόκειται να μεταρρυθμιστεί καθόλου».

Εμείς ως Οικολόγοι, υποστηρίζουμε ότι δεν μπορεί η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γίνει πίσω από την πλάτη των πολιτών.

Ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αδυνατεί να υπερασπιστεί την ποιότητα ζωής και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της απέναντι στην κρίση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του περιβάλλοντος.

Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική Ευρώπη και για να το πετύχουμε χρειάζεται η επικύρωση των λαών και όχι μόνο η συμφωνία των κυβερνήσεων.

Είναι γι’ αυτό που εμείς οι Οικολόγοι, υποστηρίξαμε την διενέργεια δημοψηφίσματος ανάμεσα στους νόμιμους κατοίκους της χώρας μας (Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες, Λατίνους κλπ).

ΠΥΡΗΝΙΚΑ mon amour

Πρόσφατα συζητήθηκε στην Κύπρο το θέμα της Πυρηνικής Ενέργειας. Τη συζήτηση πυροδότησε η είδηση πως στο Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού (κατ’ ακρίβεια η Υπηρεσία Ενέργειας) μελετούν σχετική πρόταση Γαλλικής εταιρείας. Παρά το γεγονός ότι στο τέλος της συζήτησης διευκρινίστηκε ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, έχω την άποψη ότι το θέμα της πυρηνικής ενέργειας παραμένει (ή πρέπει να παραμείνει) στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της Κυπριακής κοινής γνώμης, των ΜΜΕ και της πολιτείας (κυβέρνηση, Βουλή ή κ.α.).

Ισχυρίζομαι ότι τα σχέδια των γειτονικών μας χωρών και ιδιαίτερα της Τουρκίας, για κατασκευή και λειτουργία πυρηνικών σταθμών, συνιστούν μια μέγιστη περιβαλλοντική και πολιτική απειλή, για το λαό της Κύπρου.
Δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την πρόκληση και με κάθε ευκαιρία να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας και να ενισχύουμε την αντίθεση μας.
Προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι Γαλλική εταιρεία παραγωγής πυρηνικής ενέργειας βολιδοσκόπησε το Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού με συγκεκριμένη πρόταση. Αναφορά σε «γαλλική» εταιρεία δεν είναι τυχαία. Η Γαλλία είναι πράγματι μια από τις χώρες που τα τελευταία πενήντα χρόνια ανέπτυξε πυρηνική τεχνολογία. Το 80% της ηλεκτροπαραγωγής της Γαλλίας προέρχεται από 58 αντιδραστήρες σε 37 τοποθεσίες. Εταιρείες κολοσσοί στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας (π.χ. AREVA, SUEZ) έχουν μεγάλη συμμετοχή γαλλικών κεφαλαίων. Τελευταία μάλιστα, μετά την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την πυρηνική ενέργεια, ο Πρόεδρος Σαρκοζί κατηγορήθηκε ότι επιχειρεί να προωθήσει την κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων γαλλικής τεχνολογίας σε τρίτες χώρες (π.χ. Μαρόκο, Τυνησία, Λιβύη, Τουρκία, κ.ο.κ.).
Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το τραγικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ οι γαλλικές επιχειρήσεις πυρηνικής ενέργειας ασχολούνται κυρίως με την αναβάθμιση των επιπέδων ασφάλειας και ενεργειακής απόδοσης των υφιστάμενων πυρηνικών σταθμών στην Γαλλία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ιδιαίτερα στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης (που διέθεταν εξαιρετικά επικίνδυνους και ανασφαλείς πυρηνικούς σταθμούς σοβιετικής τεχνολογίας).
Όμως ποτέ δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να επαναφέρουν (προς αύξηση των κερδών τους) την πυρηνική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Πριν 15 χρόνια η Γαλλία προσπάθησε να εγκαταστήσει ένα τεράστιο πυρηνικό σταθμό (τον Σούπερφοινιξ) όμως το εγχείρημα απέτυχε λόγω αλλεπάλληλων βλαβών και παγκόσμιων αντιδράσεων της κοινής γνώμης.
Είχα την ευκαιρία την περασμένη εβδομάδα να επισκεφθώ την Ευρωπαϊκή «Μέκκα» των πυρηνικών, καλεσμένος της Γαλλικής κυβέρνησης. Μαζί με μια επιλεγμένη ομάδα Ευρωπαίων βουλευτών και τεχνοκρατών «ενημερωθήκαμε» για τις προτεραιότητες της επερχόμενης προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Γαλλία. Δύο από τους τέσσερις πυλώνες της Ευρωπαϊκής πολιτικής της Γαλλίας (ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δεν περιορίζονται μόνο στους επόμενους έξι μήνες) έχουν να κάνουν με το περιβάλλον. Η αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών και της ενεργειακής κρίσης, είναι εξ’ ορισμού θέματα αλληλένδετα, γεγονός που η Γαλλική προεδρία – και η Ευρωπαϊκή Ένωση – θέλουν να αναδείξουν δυναμικά.
Για την δημόσια εταιρεία παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας (EDEL) και τις δύο μεγάλες εταιρείες πυρηνικής τεχνολογίας (ARENA, SUEZ), τα δύο θέματα είναι συνδεδεμένα με την περαιτέρω ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας. «Δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η άνοδος των τιμών του πετρελαίου, να επιτευχθεί η ενεργειακή ασφάλεια για την Γαλλία και την Ευρώπη και να περιοριστούν οι εκπομπές CO2 χωρίς την περαιτέρω άμεση ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας» μας δήλωσε ο Διευθυντής Οικονομικών Μελετών της AREVA κ. Didier Sevtier και ήταν κατηγορηματικός. Το δικό τους σενάριο προβλέπει αύξηση της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας κατά 300%. Υπολογίζουν ότι μέχρι το 2050 θα αναπτύξουν την πυρηνική ενέργεια στην Κίνα και στην Ευρώπη σε βαθμό που θα καλύπτει το 30% της παγκόσμιας παραγωγής ενέργειας. Στην EDEL και στην SUEZ εκφράστηκαν με περισσότερη μετριοφροσύνη. «Επιδιώκουμε να αναπτύξουμε την αποδοτικότητα των αντιδραστήρων και να μην επεκταθούμε σε άλλες τοποθεσίες», μας είπε ο Διευθυντής Ευρώπης της EDEL κ. Catenos ενώ ο A. Clauwaert της SUEZ είπε χαρακτηριστικά: «Δεν επιδιώκουμε να κτίσουμε αντιδραστήρες εκεί που η κοινή γνώμη δεν επιθυμεί». Σημειώνεται ότι η SUEZ επενδύει το 25% των κερδών της στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Αντίθετα η AREVA φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για τις Ανανεώσιμες Πηγές ενέργειας ενώ ο κ. Didier Beutier μας ομολόγησε ότι συζητούν με πολλές χώρες (ανάμεσα τους και την Τουρκία) την κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων. Και οι δύο εταιρείες κατηγορηματικά διέψευσαν τις φήμες περί προτάσεων στην Κυπριακή Κυβέρνηση. «Δεν υπάρχει πυρηνικός αντιδραστήρας», μου είπε ο κ. Beutier, «με ισχύ λιγότερη από 1500MW» (η σημερινή εγκατεστημένη ισχύς της ΑΗΚ δεν ξεπερνά τα 1000 MW).
Αντίθετα οι αρμόδιοι των Γαλλικών Υπουργείων των Εξωτερικών και της Οικολογίας και Ενέργειας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Ενέργειας είναι πιο συγκρατημένοι. Θεωρούν ότι η ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας θα αντιμετωπίσει προβλήματα. «Λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τις ανησυχίες των εταίρων μας π.χ. της Γερμανίας. Αυστρίας, Ελλάδας κλπ», μας είπε ο κ. Lamy από το Υπουργείο Εξωτερικών.
Όμως όσον αφορά τη Γαλλία δεν υπάρχει θέμα κατάργησης του πυρηνικού της προγράμματος «Γιατί να κλείσουμε τους πυρηνικούς μας σταθμούς που εργάζονται τόσα χρόνια χωρίς κανένα πρόβλημα;» λέει ο Δρ. Mandill σύμβουλος του Πρωθυπουργού. Όπως ήταν φυσικό υπάρχουν και αντίθετες φωνές. Τόσο οι σύντροφοι μου του Κομμάτος Πρασίνων (Les Verts) όσο και η Πρόεδρος του Κόμματος CAP 21 κα. Corinne Lepage, θεωρούν την πυρηνική ενέργεια τελειωμένη υπόθεση. Εκφράζουν μάλιστα και έντονη ανησυχία για τα σχέδια του Προέδρου Σαρκοζί για προώθηση της σε τρίτες χώρες «Η πυρηνική τεχνολογία δεν είναι γιαούρτι για να το πωλείς με το κιλό» μας λέει ο Yves Cocket Βουλευτής των Πρασίνων.
Ίσως το πιο σημαντικό σχόλιο το άκουσα από τον Michel Hamelm Διευθυντή Διεθνών Σχέσεων του ADEMA (Δημόσιος Φορέας Περιβάλλοντος και Ενέργειας). «Η πυρηνική ενέργεια δεν αφορά τον Φορέα μας. Δεν είναι εναλλακτική πηγή ενέργειας. Ένα είναι το σίγουρο. Το γεγονός ότι η Γαλλία δεσμεύτηκε για δεκαετίες με την πυρηνική ενέργεια, καθυστέρησε την ανάπτυξη τεχνολογιών, έρευνας και εφαρμογών στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο που δύσκολα αναπληρώνεται».
Πιστεύω – ως συμπέρασμα μιας εβδομάδας επαφών και συζητήσεων για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας – ότι η Γαλλία και η ανθρωπότητα δεν μπορούν να χάσουν άλλο χρόνο με την πυρηνική ενέργεια. Απαιτείται γρήγορη και αποφασιστική στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας
Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών

Καθαρό νερό

Ο κ. Ανδρέας Γ. Αντωνιάδης με επιστολή του στον Φιλελεύθερο με αποκαλεί «ο αλόγιστος Πράσινος» και μου θέτει την ερώτηση: «Ήταν αλόγιστη η κατασκευή το 2000 του τρίτου εργοστασίου αφαλάτωσης;». Απαντώ απερίφραστα πως ήταν μια αλόγιστη και αδικαιολόγητη πράξη γι’ αυτό και τα τότε κόμματα στη Βουλή (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και πολλοί βουλευτές του ΔΗΣΥ) καταψήφισαν τη σχετική πρόνοια στους προϋπολογισμούς.
Για μας τους Οικολόγους ήταν αλόγιστη πράξη γιατί θα ήταν το τρίτο εργοστάσιο αφαλάτωσης μέσα σε τέσσερα χρόνια, πριν δηλαδή αξιολογηθούν οι εμπειρίες από τα δύο προηγούμενα. Τρία χρόνια μετά, όταν είχαμε πολυομβρία, το νερό των ποταμών έρρεε στη θάλασσα και αγοράζαμε – αναγκαστικά – σε ψηλή τιμή νερό από το εργοστάσιο αφαλάτωσης της Δεκέλειας (η κυβέρνηση αγόραζε, οι πολίτες πλήρωναν). Η γενική ελέγκτρια σημείωσε την σπατάλη και εισηγήθηκε καταγγελία του συμβολαίου. Πέρασαν 12 μήνες για να γίνει. Χάθηκε χρόνος, νερό και πολύτιμοι πόροι. Τι θα γινόταν αν βρισκόταν σε λειτουργία ακόμα ένα αφαλατικό εργοστάσιο;
Σ’ αυτά ας προστεθούν οι πολύ σοβαρές πληροφορίες που είχε υπόψη της τότε η Βουλή για μίζες και προμήθειες πολιτικών προσώπων με στόχο την προώθηση των αφαλατικών εργοστασίων.
Επίσης για εμάς είναι αλόγιστη πράξη (δηλαδή χωρίς λογική) να αφαλατώνουμε τη θάλασσα και την ίδια ώρα να παραχωρούνται άδειες για γήπεδα γκολφ. Την ίδια ώρα που αφαλατώνεται η θάλασσα – με το γνωστό ενεργειακό και περιβαλλοντικό κόστος – να αναπτύσσονται υδροφόρες καλλιέργειες (π.χ. πατάτες, κολοκάσι), να μην προχωρούν τα αποχετευτικά, να μην αξιοποιείται το νερό τους (10.000 κ.μ. νερό κάθε μέρα έριχνε στη θάλασσα το αποχετευτικό Λεμεσού), να αφήνονται τα υπόγεια νερά να μολύνονται από τα χοιρολύματα, να μην μειώνονται οι βαριές απώλειες από τα δίκτυα, να μην έχουμε ενιαία διαχείριση υδάτων (ο φορέας) κλπ κλπ.
Η αφαλάτωση δεν είναι αλόγιστη πράξη. Είναι μια μέθοδος παραγωγής νερού με πολλές εφαρμογές. Όμως στην Κύπρο – όπως πολλά άλλα – γίνεται αλόγιστα. Ένα είναι το σίγουρο. Το νερό στην Κύπρο γίνεται θολό όχι γιατί θέλουν να ψαρεύουν σ’ αυτό ψήφους οι Οικολόγοι (αλλοίμονο, πόσους ψήφους;) ή τα άλλα κόμματα, αλλά γιατί δεν υπάρχει ένας καθαρός σχεδιασμός, με καθαρούς στόχους και καθαρές διαδικασίες.

Η νεροδημοσκόπηση

Εντυπωσιακά – όντως – τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που δημοσίευσε χθες η ΣΗΜΕΡΙΝΗ.

Με την επιφύλαξη του μικρού δείγματος, μπορεί κανείς να εξαγάγει πολύ σημαντικά συμπεράσματα:

1ον – Η εξοικονόμηση νερού έπληξε τα… λουλούδια. Η πλειοψηφία των καταναλωτών δεν φαίνεται να περιορίζει τις καταναλωτικές τους συνήθειες. Εξακολουθεί να κάνει μπάνιο (και ότι άλλο προφανώς αφορά την υγεία) όπως και πριν, χωρίς καν να χρησιμοποιεί λιγότερο νερό. Κάτω τα χέρια απ’ τις γεμάτες μπανιέρες και τα ξέχειλα καζανάκια.

2ον – Το μέγιστον μέρος της υπόθεσης εξοικονόμησης νερού στα σπίτια ανέλαβε το αλλοδαπό οικιακό προσωπικό. Μειωμένη κατανάλωση νερού στο σφουγγάρισμα σημειώνει η δημοσκόπηση. Η εικόνα φανταστική: Η κυρία στο γεμάτο τζακούζι και η μελαψή υπηρέτρια να σφουγγαρίζει με τη δακτυλήθρα.

3ον – Για όλα φταίνε οι άλλοι. Πιο συγκεκριμένα οι πρώην. Διότι οι νυν (όπως πάντα) με τα έργα που εξαγγέλλουν θα λύσουν το υδατικό μέσα σε 12 μήνες (όπως πάντα). Όσο για το κόστος. Να το αναλάβουν άλλοι (ποιοι άραγε;).

Στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης συμβάλλει βέβαια και η πολιτεία. Τα δώδεκα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που θα οδηγήσουν στο τερματισμό των περικοπών, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα, είναι τα εξής έντεκα, δηλαδή ένα: Περισσότερη αφαλάτωση.
Ούτε λόγος για τον Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης Υδάτων, για επιτάχυνση των βιολογικών σταθμών των 36 κοινοτήτων (2012 και βάλε) για χρησιμοποίηση των νερών των επεξεργασμένων λυμάτων των πόλεων, για επαναχρησιμοποίηση των γκρίζων νερών στις κατοικίες, για «έξυπνες» οικιακές συσκευές, για μείωση των απωλειών στα δίκτυα, για αλλαγή των καλλιεργειών κλπ κλπ. Όλα τούτα είναι σβήνουν μπροστά στο «εύκολο και το γρήγορο».
Σε άλλες σελίδες της ίδιας εφημερίδας μαθαίνουμε ότι η ΑΗΚ θα αυξήσει την τιμή της κιλοβατώρας για να καλύψει το ύψος των δικαιωμάτων ρύπανσης (κάπου 120 εκατομμύρια ευρώ προς το παρόν). Σημειώστε ότι ήδη το 5% της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας της ΑΗΚ καταναλώνεται από τα υφιστάμενα δύο εργοστάσια αφαλάτωσης.
Πληρώνετε κορόϊδα. Αρκεί να μην λείψει το νερό από το τζακούζι.

Το Πράσινο Κοινοβούλιο

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στο αίθριο της Βουλής των Αντιπροσώπων μια πολύ ωραία εκδήλωση με θέμα την ηλιακή ενέργεια και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας γενικά.

Η εκδήλωση οργανώθηκε με την ευκαιρία της διοργάνωσης σε Ευρωπαϊκή κλίμακα της «Ημέρας της Ηλιακής Ενέργειας», που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης στα θέματα που αφορούν την αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας. Η Βουλή των Αντιπροσώπων, ως μέλος του Ευρωπαϊκού Forum για τις Ανανεώσιμες Πήγες Ενέργειας, ανταποκρίθηκε στην προτροπή του Διευθυντή του EUFORES κ. Jan Geiss για δραστηριότητες με θέμα την προώθηση των φιλικών προς το περιβάλλον πηγών ενέργειας, από τα κοινοβούλια των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, πέραν αυτού, ως Βουλή των Αντιπροσώπων, έχουμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις ζητήσει την ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου κοινωνικού διαλόγου που θα οδηγήσει σε θεσμικές αλλαγές στην ενεργειακή πολιτική. Μέσα από αυτό το σκεπτικό αντιμετωπίζουμε τις αντιδράσεις ορισμένων κοινοτήτων στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων, αλλά και την πλήρη εφαρμογή ενός αποτελεσματικού προγράμματος εξοικονόμησης ενέργειας. Η πρόσφατη εισαγωγή του υποχρεωτικού ενεργειακού σχεδιασμού στα κτίρια είναι ένα θετικό βήμα. Όμως απομένει το μεγάλο ζήτημα της εξοικονόμηση ενεργειακών πόρων στον τομέα των μεταφορών. Η οποιαδήποτε πρόοδος σ’ αυτό τον τομέα, συναρτάται με βαθιές αλλαγές στην κυκλοφοριακή πολιτική. Το κρίσιμο αυτό ζήτημα πολιτικής ανάπτυξης, ταλανίζει τη χώρα μας για δεκαετίες, και η ελπίδα για απάμβλυνση του είναι μάλλον πενιχρή. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην υδατική κρίση που οδηγεί τη χώρα μας σε «αναγκαίες» πλέον και οδυνηρές ενεργειακές επιλογές, όπως την αφαλάτωση. Ουσιαστικά ίσως να είμαστε μια από τις λίγες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καλείται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα κρίσιμα αλληλοεπηρεαζόμενα ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη κατά τρόπο αειφορικό και βιώσιμο. Χαριτολογώντας, πρέπει να δώσουμε λύση στο πρόβλημα ώστε να μην φθάσουμε μια μέρα να μην ξέρουμε τι να πρωτοκλείσουμε: «τη βρύση του νερού ή το διακόπτη του ηλεκτρικού». Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Μάριο Καρογιάν γιατί αποδέχθηκε αμέσως την εισήγηση μου για διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης, όλες τις πολιτικές ομάδες για την συμπαράσταση τους, το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και βεβαίως το πάντα εργατικό προσωπικό της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ελπίζω αυτή η εκδήλωση να καθιερωθεί. Να αποτελέσει την αρχή πιο συστηματικής παρέμβασης της Βουλής των Αντιπροσώπων στα θέματα της ενεργειακής πολιτικής και ειδικότερα της προώθησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Τέλος έχω και μια άλλη εισήγηση: Γνωρίζω ότι οι Γερμανοί κοινοβουλευτικοί είναι περήφανοι για τον ενεργειακό σχεδιασμό του Ράιχσταγκ, του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλευτικού Μεγάρου στο Βερολίνο. Είναι λένε το πιο «πράσινο» κοινοβούλιο στον κόσμο. Η οροφή του κάνει παθητική χρήση της ηλιακής ενέργειας και το φυσικό φως μαζί με την εξαιρετική μόνωση που προσφέρουν οι τοίχοι του (κατασκευασμένοι τον 19ο αιώνα) βοηθά στη διατήρηση της υψηλής θερμοκρασίας το χειμώνα, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει την ανάγκη κλιματισμού το καλοκαίρι. Γεννήτριες που λειτουργούν με βιοκαύσιμα καλύπτουν το 40% των αναγκών του κτιρίου σε φωτισμό, θέρμανση, κλιματισμό και υδροδότηση. Ως αποτέλεσμα, λένε οι Γερμανοί συνάδελφοι μας, το Γερμανικό κτίριο του Κοινοβουλίου, κατάφερε να εξοικονομήσει ενέργεια κατά 94% και να μειώσει έτσι τη δική του συμβολή στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Εισηγούμαι όπως το κτίριο της Βουλής των Αντιπροσώπων τύχει ανάλογου ενεργειακού σχεδιασμού, ώστε να μειωθεί η κατανάλωση ενέργειας. Για παράδειγμα ίσως, το στέγαστρο στο αίθριο της Βουλής των Αντιπροσώπων να προσφέρεται και για την εγκατάσταση του δικού μας σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκά κάτοπτρα. Όπως λένε και οι Γερμανοί, ας στραφούμε προς τον ήλιο, και οι σκιές της ενεργειακής κρίσης θα μείνουν πίσω μας...